Σάκης Καράγιωργας: 50 χρόνια από την αντιστασιακή του δράση
Η οδός Σάκη Καράγιωργα στην Γλυφάδα, πάντα θα μας θυμίζει έναν αγωνιστή, με έντονο πολιτικό ήθος, που βασανίστηκε, φυλακίστηκε και υπερασπίστηκε την Δημοκρατία με αρετή και τόλμη στα μαύρα χρόνια της Δικτατορίας.
- 29/07/2019
Από τη Χρυσάνθη Βλάμη
Ο Σάκης Καράγιωργας γεννήθηκε το 1930 στον Πύργο της Ηλείας, εργάστηκε ως οικονομολόγος και αργότερα διατέλεσε καθηγητής στο Πάντειο Πανεπιστήμιο. Ανέπτυξε έντονη αντιδικτατορική δράση με την συγκρότηση της «Δημοκρατικής Άμυνας». Τον Ιούλιο του 1969 τραυματίστηκε βαριά στην προσπάθεια του να ενεργοποιήσει βόμβα κατά της Χούντας και παράμεινε ανάπηρος στο χέρι του για όλη του την ζωή. Συνελήφθη και βασανίστηκε σκληρά. Ο Σάκης Καράγιωργας συμβολίζει μια άλλη πολιτική σκέψη, μια άρρηκτη διαλεκτική ενότητα πολιτικής και ηθικής. «Προσπαθούμε για αυτούς που θα έρθουν μετά από μας. Ύστερα από πενήντα, εκατό ή περισσότερα χρόνια».
Η βόμβα και ο ακρωτηριασμός
Στις 14 Ιουλίου του 1969 η αντιστασιακή του δράση σταμάτησε με τραγικό τρόπο. Μια βόμβα την οποία προετοίμαζε για τοποθέτηση, έσκασε στα χέρια του, με συνέπεια τον σοβαρό τραυματισμό του. Έχασε όλα τα δάκτυλα και το μεγαλύτερο μέρος της παλάμης του δεξιού του χεριού και το τύμπανο του δεξιού του αυτιού έπαθε μόνιμη βλάβη. Η γυναίκα του Νίκη τον μετέφερε αιμόφυρτο στο νοσοκομείο, όπου συνελήφθη και εγκάθετοι ασφαλίτες τον υπέβαλαν σε ανάκριση και σκληρά βασανιστήρια χωρίς να επιτρέψουν στους γιατρούς να του δώσουν τις πρώτες βοήθειες. Μετά την έξοδο του από το νοσοκομείο, κρατήθηκε σε συνθήκες αυστηρής απομόνωσης μέχρι την παραμονή των Χριστουγέννων του 1969, σε διάφορα κρατητήρια της Ασφάλειας Προαστίων σε άθλιες συνθήκες χωρίς περίθαλψη.
Τον Απρίλη του 1970, καταδικάστηκε από το «Έκτακτο Στρατοδικείο Αθηνών» σε ισόβια κάθειρξη. Στη φυλακή έμεινε για τέσσερα χρόνια και αποφυλακίστε από τις φυλακές Κορυδαλλού με τη γενική αμνηστία. Η «απολογία» – δριμύ κατηγορώ του προς το καθεστώς της Χούντας αποτελεί ιστορική παρακαταθήκη και η ίδια του στάση συνολικά πολύτιμο ιστορικό κεφάλαιο για την χώρα. « Κύριοι στρατοδίκαι, είχα χρέος να αγωνιστώ προς αποκατάστασιν των δημοκρατικών ελευθεριών εις την χώραν. Είχα χρέος, πρώτον ως άνθρωπος απέναντι της ιστορίας. Δεύτερον, ως καθηγητής απέναντι εις τους φοιτητές μου. Τέλος, είχα ένα προσωπικό χρέος απέναντι του ελληνικού λαού και της πατρίδος».
Μετά τη πτώση της Δικτακτορίας επιστρέφει στο Πάντειο Πανεπιστήμιο ενώ παράλληλα συμμετέχει στην ιδρυτική διακήρυξη του ΠΑΣΟΚ υπό τον Ανδρέα Παπανδρέου το 1974. Σύντομα θα διαγραφεί μαζί με άλλα στελέχη του ΠΑΣΟΚ , χωρίς όμως να πάψει να ασχολείται και να παρεμβαίνει στην καθημερινή πολική, δίνοντας μεγάλη έμφαση στην εκπαιδευτική, ερευνητική και θεσμική παρέμβαση στον χώρο της ανώτατης παιδείας. Ενθαρρύνει διεπιστημονικές έρευνες και αφιερώνει μεγάλο μέρος της ενεργητικότητας του, στο θέμα της αναβάθμισης της ανώτατης παιδείας και γενικότερα στο Πάντειο σε σύγχρονο πανεπιστήμιο κοινωνικών επιστημών ειδικότερα. Ανώτατη τιμή υπήρξε η εκλογή του σε Πρύτανη του ίδιου ιδρύματος.
Πέθανε το 1985 από ανακοπή καρδιάς στο νοσοκομείο Αλεξάνδρα, σε ηλικία μόλις 55 χρονών. Ο δήμος Πύργου τον τίμησε ως γνήσιο τέκνο του, δίνοντας το όνομα του στην κεντρική πλατεία της πόλης.
Μάλιστα, το όνομα του δόθηκε στη γνωστή οδό που κατηφορίζει από τη λεωφόρο Βουλιαγμένης ως το κέντρο της Γλυφάδας.