Μιχάλης Ρακιντζής: «Μου λείπει ο θόρυβος από τα αεροπλάνα»
Λίγο πριν ανέβει στη σκηνή του Σταυρού του Νότου ο γνωστός καλλιτέχνης μας μίλησε για τα φοιτητικά του χρόνια στο Λονδίνο, τις συνεργασίες του με τον Ian Gillan και τη Bonnie Tyler, την μεγάλη επιτυχία που σημείωνει μέχρι σήμερα το τραγούδι «Δικός σου για πάντα», αλλά και τη ζωή του στα νότια προάστια και τον αγαπημένο του θόρυβο που δεν ακούει πια.
- 10/01/2020
Γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Λυκαβηττό -πίσω από την Αμερικανική πρεσβεία- αλλά τα τελευταία 23 χρόνια έχει επιλέξει ως τόπο κατοικίας τα νότια προάστια.
Ενδιάμεσα ως φοιτητής -σπούδασε Μηχανολογία- έζησε στο Λονδίνο εκεί που ανακάλυψε περισσότερα μουσικά ακούσματα και έκανε τα πρώτα του βήματα ως καλλιτέχνης. Μάλιστα, την περίοδο των φοιτητικών του χρόνων στο Λονδίνο δούλεψε πολύ με συγκροτήματα όπου έπαιζαν funk και reggae μουσική- μάλιστα ήταν ο μόνος λευκός που έπαιζε κιθάρα στο Brixston. «Από μικρός ήξερα τι θέλω να κάνω, όμως η μουσική όλες τις εποχές είναι ένα ανασφαλές επάγγελμα. Εγώ, βέβαια, αισθάνομαι πάρα πολύ τυχερός γιατί έζησα την καλύτερη περίοδο της μουσικής ακόμα και σε οικονομικό επίπεδο. Αν σήμερα τελείωνα μια σχολή και έπρεπε να αποφασίσω τι θα κάνω σίγουρα δεν θα μπορούσα να στηριχτώ στο τραγούδι. Δεν έχει καμία σχέση με όσα έζησα τη δεκαετία των 80s και 90s» απαντάει.
Τι θυμάται έντονα από τα χρόνια στη βρετανική πρωτεύουσα; «Θυμάμαι τα πάντα. Εκείνη την εποχή είχαν όλα μια μαγεία. Σήμερα οι διαβαθμίσεις ανά τον πλανήτη είναι μικρές -δεν έχει να ζηλέψει τίποτα η νεολαία της χώρας μας από τη νεολαία μιας άλλης ευρωπαϊκής πόλης καθώς ακούνε τα ίδια πράγματα, μοιράζονται την ίδια τεχνολογία. Τη δεκαετία των 80s που πήγα εγώ ήταν όλα εντελώς διαφορετικά. Φαντάσου με ρωτούσαν αν στην Ελλάδα έχουμε ηλεκτρικά ψυγεία γιατί η ιδέα που είχαν από τη χώρα μας ήταν από τα τσολιαδάκια και τους Αρχαίους Έλληνες. Μέχρι αν έχουμε Marlboro με ρωτούσαν και μου έσπαγαν τα νεύρα. Όταν πήγα στο Λονδίνο έκανα και την πρώτη μου γνωριμία με τα computers που δεν είχαν καμία σχέση με τα σημερινά. Πλέον λόγω του διαδικτύου δεν έχεις τον ίδιο ενθουσιασμό όταν πας σε μια ξένη χώρα».
Ο Μιχάλης Ρακιντζής έγραψε και τραγούδησε κομμάτια που έχουν μείνει στο χρόνο. Όπως το «Δικός σου για πάντα» που παίζεται μέχρι σήμερα και το ακούς σαν να είναι η πρώτη σου φορά. «Πολλά κομμάτια μπορούν να γίνουν επιτυχίες για ένα δύο μήνες, αλλά όσα αντέχουν στα χρόνια καθορίζουν και την αξία των τραγουδιών. Το να ακούγεται ένα τραγούδι πάνω από τριάντα χρόνια σίγουρα κάτι σημαίνει αυτό» απαντάει.
Αναρωτιέμαι αν περίμενε το συγκεκριμένο κομμάτι να έχει τόση μεγάλη απήχηση. «Όταν γράφουμε μουσική δεν είναι το ζητούμενο πόσο θα κρατήσει ή τι επιτυχία θα κάνει απλά εκφράζεσαι την συγκεκριμένη εποχή. Αν τύχει αυτά τα συναισθήματα να τα εκφράσεις με ένα ωραίο και διαχρονικό τρόπο αυτό σημαίνει πως το τραγούδι θα παραμείνει στο πέρασμα του χρόνου. Σίγουρα νιώθω πολύ όμορφα που παίζεται μέχρι σήμερα. Όμως, αυτό είναι και μια μεγάλη παγίδα γιατί τα κομμάτια που παίζονται ακόμα ίσως και να εμποδίζουν τα σημερινά σου τραγούδια που ενδεχομένως να είναι καλύτερα από τα παλιά και να μην έχουν ίση μεταχείριση». Επιμένω λίγο να μου πει την ιστορία πίσω από το τραγούδι, αλλά δεν πείθεται να το κάνει δημόσια. «Δεν είναι όλα τα τραγούδια αυτοβιογραφικά. Μπορεί να είναι μια έμπνευση της στιγμής, κάτι που παρατηρείς γύρω σου ή ζεις την συγκεκριμένη στιγμή. Σίγουρα όλα τα κομμάτια κρύβουν μια μικρή ή μεγάλη ιστορία αλλά αυτό αφορά μόνο το δημιουργό. Οι άνθρωποι τυγχάνει να ταυτίζονται με τους στίχους γιατί όλοι μας έχουμε κοινές εμπειρίες και μοιραζόμαστε κοινά συναισθήματα».
Τι θυμάται ο ίδιος από τη δεκαετία των ’90s; «Χτες έτυχε να κάνω μια συζήτηση με τους φίλους μου για την εποχή των ’90s και πιστεύω πως οι μικρότεροι δεν μπορούν να καταλάβουν τι ζήσαμε τότε, μάλλον οι ιστορίες από εκείνα τα χρόνια τους ακούγονται παράξενες. Εμείς κάναμε εμφανίσεις σε γήπεδα κι όχι σε μαγαζιά. Σήμερα ένα μαγαζί με 350-400 άτομα είναι μια χαρά για live εμφάνιση, ενώ τότε αν είχαμε στο γήπεδο 5.000 άτομα ήταν αποτυχία. Έχουν αλλάξει πολύ τα νούμερα για αυτό όπως σου είπα ξανά νιώθω τυχερός που έζησα τη μουσική σκηνή εκείνη την εποχή. Επιπλέον ο κόσμος δεν ζούσε σε οικονομική κρίση, υπήρχε αισιοδοξία, ήταν πιο αγνές και πιο ερωτικές εποχές. Δεν καθόσουν σε ένα τραπέζι να ασχολείσαι με το κινητό».
Στο πλούσιο βιογραφικό του έχει συνεργασίες με τον Ian Gillian από τους Deep Purple και την Bonnie Tyler. «Είμαι πολύ χαρούμενος για αυτές τις συνεργασίες, θεωρώ πως ήταν μια ωραία συγκυρία και δεν είναι κάτι που συμβαίνει στον καθένα. Για να έρθει το αποτέλεσμα χρειάζεται πολύ δουλειά. Δεν μπορείς να στείλεις κομμάτια σε κάποιον τόσο καταξιωμένο καλλιτέχνη και να ρισκάρει την καριέρα του να τα πει αν δεν του αρέσουν. Προσωπικά χάρηκα που η Tyler πριν από δύο χρόνια έκανε ένα album με διάφορα τραγούδια από την καριέρα της και συμπεριέλαβε το “The desert is in your heart”. Επίσης και ο Ian Giller έκανε ένα διπλό cd όπου συμπεριέλαβε το «Get away» που κάναμε μαζί. Σίγουρα κάτι σημαίνει για να τα βάλουν στα album τους μετά από τόσα χρόνια. Έχουμε θέμα ως Έλληνες επιτρέπουμε σε κάποιον μέχρι ένα σημείο να ανέβει κι έπειτα αρχίζει ο πετροπόλεμος -δεν συμβαίνει μόνο στη μουσική. Έχουμε ένα θέμα ως λαός με την αναξιοκρατία».
Αν γύριζε το χρόνο πίσω θα έμενε στο εξωτερικό; «Κάτω από τις ίδιες συνθήκες νομίζω θα ξανά έκανα το ίδιο. Το εξωτερικό δεν το απέφυγα γιατί δεν είχα εμπιστοσύνη στις δυνάμεις μου ίσα ίσα ο χρόνος που έμεινα μου έδειξε ότι θα μπορούσα κάλλιστα να εργαστώ και να κάνω κάτι παραπάνω. Όμως δεν ήθελα να ζω μακριά από την οικογένεια μου, τους φίλους μου και τα αγαπημένα μου μέρη».
Ένα από αυτά τα μέρη είναι και τα νότια προάστια. «Θυμάμαι από τότε που έβγαλα δίπλωμα και οδηγούσα δεν πέρασε ημέρα που να μην κατέβω στα νότια να δω θάλασσα. Μπορεί να περάσουν 2-3 καλοκαίρια χωρίς να μπω στη θάλασσα, αλλά θέλω να τη βλέπω. Παίρνω ενέργεια και πάντα είχα στο μυαλό μου να ζήσω κάπου που να βλέπω θάλασσα. Έχει θεραπευτικές ιδιότητες».
Υπάρχει κάτι που του λείπει από τα νότια; «Ο θόρυβος από τα αεροπλάνα. Δεν σου κρύβω πως μου έχει στοιχήσει πάρα πολύ που έφυγε το αεροδρόμιο από το Ελληνικό και δεν ακούω αυτό τον θόρυβο. Είχε μια εντελώς διαφορετική αίσθηση η ζωή εδώ γύρω από το αεροδρόμιο που μου λείπει. Δεν μου αρέσει να βλέπω το χώρο να μαραζώνει, ούτε μου αρέσει ο χώρος που είναι τώρα το αεροδρόμιο. Ερχόσουν στην χώρα μας κι έβλεπες από κοντά τον Σαρωνικό, έπαιρνες μια ιδέα για το μέρος που πήγαινες τώρα βλέπεις μόνο χωράφια».
Το Σάββατο 11 και 18 και 24 Ιανουαρίου θα εμφανιστεί στο Σταυρό του Νότου plus. «Το φετινό μου πρόγραμμα θα κινείται σε funky, soul μουσικές, Έχει μεγάλο ενδιαφέρον για το κοινό γιατί ακούνε τα τραγούδια με διαφορετική μουσική. Η αλήθεια είναι πως μέχρι να μπούνε οι στίχοι δεν μπορούν να αναγνωρίσουν ποιο κομμάτι είναι, αλλά έχουν δουλευτεί πολύ καλά όλα τα κομμάτια και το αποτέλεσμα είναι πολύ όμορφο. Για να γίνει αυτό απαιτεί πολλές μουσικές γνώσεις, αλλά εμένα πάντα μου άρεσε να ασχολούμαι με πολλές και διαφορετικές μουσικές. Για μένα θα ήταν παράξενο να έπαιζα τα ίδια πράγματα που έκανα την εποχή που ξεκινούσα. Χωρίς βέβαια να αλλάζει το ύφος, δηλαδή, κάπου ακούγεται και αυτό που πρέπει να ακουστεί».