«Η ζωή μου σε lockdown»: 10 ιστορίες ανθρώπων που η δουλειά τους μπήκε σε καραντίνα
Δέκα άνθρωποι. Δέκα επαγγελματίες. Δέκα καθημερινές ιστορίες από την παράξενη καθημερινότητα της καραντίνας.
- 16/11/2020
Μάσκες. Διαδικτυακά meetings. Αναστολές και επιδόματα. Ειδήσεις, θεωρίες συνομωσίας, διαγγέλματα. Μερικές κλεφτές ανάσες έξω από τις μάσκες – και ανάμεσα στα lockdowns. Αλλά και ελπίδα, δημιουργικότητα και όνειρα που συνεχίζονται κόντρα στην αβεβαιότητα. Η ζωή στην καραντίνα.
Ζητήσαμε από δέκα ανθρώπους να μας μιλήσουν για τη δική τους ζωή στο lockdown. Για την καθημερινότητα, τα προβλήματα και τους προβληματισμούς, τις σκέψεις και τις ελπίδες τους.
Αυτές είναι οι μαρτυρίες τους.
Βάσω Παπαδημητρίου – Εργαζόμενη στην εστίαση (service)
Η πρώτη καραντίνα με βρήκε να έχω μόλις μετακομίσει -από τον Δεκέμβριο του 2019- στην Αθήνα από Αμαλιάδα. Η συμφωνία ήταν για την καλοκαιρινή σεζόν να εργαστώ σε ένα καινούριο ξενοδοχείο του ίδιου ομίλου με το μαγαζί που εργάζομαι σήμερα, το Pere Ubu. Δυστυχώς, το έργο μετατέθηκε για την επόμενη σεζόν. Στάθηκα όμως «τυχερή» που συνέχισα να εργάζομαι στην Αθήνα, ήταν πολύ σημαντικό τόσο πρακτικά όσο και ψυχολογικά ότι αυτούς τους μήνες εργαζόμουν.
Αυτή την περίοδο έχουμε ξαναμπεί σε αναστολή εργασίας, όπως και στην α΄φάση. Το μοναδικό εισόδημα για εμάς που εργαζόμαστε στην εστίαση είναι το επίδομα που περιμένουμε να καταβληθεί, το οποίο για τους περισσότερους δεν αρκεί ούτε για τα απαραίτητα.
Η εστίαση πιστεύω ότι στοχοποιήθηκε ιδιαίτερα. Στο Pere Ubu τηρούσαμε τα μέτρα, σεβόμενοι την προσωπική και δημόσια υγεία. Κατά την άποψή μου, με τη σωστή οργάνωση και με τακτικούς ελέγχους μπορούν να μειωθούν οι πιθανότητες μετάδοσης και η διασπορά του ιού. Σίγουρα υπάρχουν κι επιχειρήσεις οι οποίες δεν τα τηρούσαν στον ίδιο βαθμό, αυτό είναι κάτι που συμβαίνει και θα συνεχίσει να συμβαίνει. Αλλά στα ΜΜΜ, στα πάρκα, στις εκκλησίες δεν υπάρχει συνωστισμός;
Προτιμώ να μην ενημερώνομαι από τα social media και να φιλτράρω τα fake news, τα οποία επηρεάζουν πολύ κόσμο. Για μια κατηγορία ανθρώπων «αυτός ο μήνας» μπορεί να είναι ξεκούραση, για κάποιους άλλους όμως είναι καθημερινό στρες. Φυσικά υπάρχουν και τα θετικά: χρόνος με τον εαυτό μου, γυμναστική, διάβασμα και καινούριες συνταγές μαγειρικής. Γενικώς, προσπαθώ να μην σκέφτομαι αρνητικά και να αξιοποιώ την κάθε μου μέρα.
Η τελευταία φορά που πήγα στους γονείς μου στην Αμαλιάδα ήταν το καλοκαίρι. Ενώ το συναίσθημα παραμένει το ίδιο, ο τρόπος έκφρασης διαφέρει κατά πολύ. Επειδή το σύστημα υγείας στην επαρχία εξακολουθεί να μην είναι προετοιμασμένο, ο κόσμος προσπαθεί να προφυλαχθεί όσο το δυνατόν περισσότερο. Προέρχομαι και από την πόλη που είχαμε το πρώτο θύμα κορονοϊού στην Ελλάδα, οπότε η ανησυχία ήταν από την αρχή έντονη. Όταν με το καλό επανέλθουμε στην κανονικότητα, το πρώτο που θέλω να κάνω είναι αυτό: να δω τους γονείς και τους φίλους μου, να τους αγκαλιάσω και να τους φιλήσω. Χωρίς φόβο, χωρίς μάσκες.
Βασίλης Μυριανθόπουλος – Σκηνοθέτης, Θεατρικός Συγγραφέας
Τον Μάρτιο, στην πρώτη καραντίνα, είχα κάνει μόλις πρεμιέρα με την παράσταση «Το Σπίτι της Μαμάς», μια κωμωδία του Νιλ Σάιμον. Προλάβαμε να κάνουμε πέντε παραστάσεις, μετά διακόπηκε λόγω των μέτρων, οπότε έμεινα σπίτι. Είπα «αυτό είναι, ας το αντιμετωπίσουμε όσο πιο θετικά γίνεται». Φρόντισα μια τενοντίτιδα που είχα, έκανα χαλαρές βόλτες στη μαρίνα Φλοίσβου, ξεκίνησα να γράφω ένα μιούζικαλ. Προσπάθησα να δω τα θετικά. Βέβαια, όταν μένεις μόνος, έχεις όλο το χρόνο του κόσμου με τον εαυτό σου. Αυτό είναι το δύσκολο. Να αρχίσεις μια ειλικρινή συνομιλία και να αντιμετωπίσεις αυτά που άφηνες στην άκρη καιρό τώρα.
Από τις 4 Σεπτεμβρίου έφυγα προσωρινά από το σπίτι μου στο Φάληρο. Μένω στην Κοζάνη, αφού ανέλαβα Καλλιτεχνικός Διευθυντής του ΔΗΠΕΘΕ. Είμαι μόνος σε μια πόλη όπου δεν έχω κοντά μου φίλους ή οικογένεια, παρ’ όλα αυτά έχω τη φύση, έχω το γράψιμο. Νομίζω ότι το δεύτερο lockdown είναι λίγο διαφορετικό – πιο εκνευριστικό. Την πρώτη φορά, όταν φτάσαμε στο όριο, μετά από λίγο άνοιξε. Τώρα όμως είμαστε ήδη με ρεζέρβα. Και λες «πόσο έχω ακόμα;». Καταστρατηγούνται πια όλα. Ποια Χριστούγεννα, ποια χαρά, ποια γενέθλια; Τίποτα. Ακόμα και τη στεναχώρια της απώλειας ενός δικού σου ανθρώπου δεν μπορείς να τη βιώσεις όπως πρέπει.
Όταν τελειώσει όλο αυτό, θα είμαστε διαφορετικοί. Αυτό είναι το λυπηρό. Αλλά δε μπορώ να φανταστώ με ποιον τρόπο, τι θα έχουμε απαγορεύσει οι ίδιοι στους εαυτούς μας. Δεν ξέρω αν η ορμή μας θα μας οδηγήσει να τα κάνουμε όλα όπως πριν ή αν θα απαγορέψουμε στον εαυτό μας διάφορα πράγματα.
Στην παραγωγή που ετοιμάζαμε πριν το δεύτερο lockdown, ήμασταν τέσσερα άτομα. Οπότε στην πρόβα υπήρχε το περιθώριο να είμαστε ο ένας μακριά από τον άλλο. Κάποια στιγμή οι πρόβες έγιναν διαδικτυακές. Τώρα σταματήσαμε όμως και τις διαδικτυακές πρόβες, γιατί φτάσαμε σε ένα σημείο που έπρεπε να ανέβουμε στη σκηνή. Υπάρχουν κάποια στάδια που, όταν τα φτάσεις, δεν μπορείς να τα παρατείνεις. Αλλιώς αυτό που κάνεις λέγεται εργασιοθεραπεία, όχι θέατρο.
Νομίζω -ή μάλλον εύχομαι, δεν υπάρχει το νομίζω πια- ότι για λίγες παραστάσεις θα καταφέρουμε να παίξουμε. Το θέατρο είναι και μια περίεργη κατάσταση, δεν είναι σαν το εμπορικό κατάστημα, που ξεκλείδωσες, μπήκες και άρχισες να δουλεύεις. Έχει έναν χρόνο ωρίμανσης, ο οποίος δυστυχώς αυτή τη στιγμή έχει διακοπεί. Επίσης, πρέπει να δουλέψεις με τις συνθήκες που σημαίνουν θέατρο. Με επαφή, με επικοινωνία. Όταν όλα αυτά απαγορεύονται, λες «τώρα τι ακριβώς κάνω;».
Αυτό που σκέφτομαι τώρα είναι να μπορέσουμε να συνεχίσουμε κάποια στιγμή τις πρόβες, ώστε αν ανοίξουμε έστω και για δύο εβδομάδες τον Δεκέμβριο, να μπορέσουμε να είμαστε έτοιμοι.
Θάνος Στασινός – Chef (Huracan Restaurant)
Το πρώτο lockdown το πέρασα με ηρεμία. Ευτυχώς συνέχισα να έχω τους κοντινούς μου ανθρώπους υγιείς. Έτσι, απολάμβανα την καθημερινή μου βόλτα στο βουνό και αντιλήφθηκα ότι δεν θέλω να ξαναγυρίσω στην κανονικότητα. Εξετάζω πλέον μια νέα ομαλότητα. Δεν θέλω να επιστρέψω σε αυτό που θεωρούσα φυσιολογικό.
Η εστίαση φυσικά και μπορεί να επιβιώσει, αρκεί να προσαρμοστεί. Πάρα πολλοί όμως είναι αυτοί που δεν θα προσαρμοστούν στην καινούργια φάση και είτε θα φυτοζωούν είτε θα κλείσουν. Σε προσωπικό επίπεδο, το κλείσιμο της εστίασης το βρίσκω πολύ θετικό. Έχουμε αναλογιστεί ποτέ σε τι σημείο έχει φτάσει η εστίαση παγκοσμίως; Η ανθρωπότητα κατασπαράζει τα πάντα. Ό,τι κινείται τρώγεται, κατασπαράζεται μέσα από καινούργιες τεχνικές και fine dining κουλτούρες. Τώρα μπήκε λοιπόν ένα φρένο. Δε γαμιέται. Ας το ζήσουμε ρε φίλε.
Για τη fine dining σκηνή ισχύει ακριβώς το ίδιο: Ο τρόπος να επιβιώσει είναι ένας: Να κάνει obey στα καινούργια δεδομένα. Αλλά η ανθρωπότητα θα επιβιώσει και θα μεγαλουργήσει και χωρίς τη fine dining σκηνή. Δεν θα πεθάνουμε δηλαδή αν κλείσει Michelin.
Είμαστε σίγουροι ότι πριν από τον COVID αγκαλιαζόμασταν πραγματικά; Στα μπαρ πίναμε το ποτό μας με ουσιαστική ευχαρίστηση και στις συναυλίες ακούγαμε πραγματικά τι έχει να πει ο καλλιτέχνης; Πιστεύω ότι και πριν από την καραντίνα είχαμε πολλά κουσούρια και ο εγκλεισμός μάς έβαλε αντιμέτωπους με την ωμή πραγματικότητα που δεν είναι τίποτα άλλο πέρα από τους προσωπικούς μας δαίμονες. Η ανθρωπότητα περνάει πίστα. Το θέμα είναι πόσα κανονάκια έχει ο καθένας μας στην προσωπική του φαρέτρα. Προσωπικά, παλεύω μέσα σε αυτήν την πανανθρώπινη μιζέρια να βγω ψυχικά αρτιμελής.
Τι θα κάνω όταν τελειώσουν όλα αυτά; Θα φύγω για δύο με τρεις μήνες με έναν φιλαράκο και θα διασχίσουμε τη ζούγκλα Λάος -Καμπότζη με τα πόδια. Φυσικά με οδηγό. Αυτό είναι το πρώτο που θέλω να κάνω.
Ελεάννα Λίμα – Γυμνάστρια, Συνιδιοκτήτρια Body Hub
Προσωπικά, είναι γεγονός ότι λίγο πολύ όλοι μας τον τελευταίο καιρό έχουμε επηρεαστεί με όλα αυτά που συμβαίνουν. Όμως προσπαθώ να παραμένω αισιόδοξη, να σκέφτομαι θετικά και να χαμογελώ όσο γίνεται περισσότερο, αντλώντας ενέργεια από αυτό το τρίπτυχο.
Επαγγελματικά, χρειάζεται να διαθέτεις ευελιξία και προσαρμοστικότητα προκειμένου να ανταποκριθείς σε όλα αυτά, ειδάλλως είναι πολύ πιθανό να χάσεις το τρένο. Στο Body Hub ξεκινήσαμε άμεσα τα online μαθήματα, από το πρώτο lockdown. Ανακαλύψαμε μάλιστα ότι υπάρχει κόσμος που έχει φύγει από την Ελλάδα και έχει πάει στο εξωτερικό, είτε λόγω σπουδών είτε λόγω δουλειάς, και θέλει να κάνει online μαθήματα γυμναστικής. Ήταν μια ανάγκη που δεν είχαμε εντοπίσει πριν από την κρίση και τώρα σκεφτόμαστε ότι θα τα συνεχίσουμε και στο μέλλον τα online sessions.
Νομίζω ότι στην πρώτη περίοδο της καραντίνας ο κόσμος γυμνάστηκε περισσότερο. Έβλεπα πολλές φορές τον κόσμο να περπατάει ή να κάνει χαλαρό τρέξιμο στην παραλιακή. Ενδεχομένως να βοήθησε ο καιρός ή άλλοι εργασιακοί παράγοντες. Εγώ πάλι, στο πρώτο lockdown ανακάλυψα ένα καινούργιο χόμπι: Τη μαγειρική! Αυτό που θα ήθελα να τονίσω πάντως από τη μεριά μου είναι να μην ξεχνάμε ότι πρέπει να παραμένουμε υγιείς όχι μόνο σωματικά αλλά και ψυχικά. Μέσω της άθλησης μπορείς να τα πετύχεις και τα δυο.
Ποιο θα ήθελα να είναι το πρώτο ταξίδι που θα κάνω μετά την πανδημία; Μα φυσικά να πάω στο Body Hub! Για μας εκεί η κάθε μέρα είναι γεμάτη από προκλήσεις -ώστε να ανταποκριθούμε όσο καλύτερα γίνεται στο κόσμο που αθλείται- αλλά και από όμορφες και ανέμελες στιγμές. Όπως δηλαδή σε ένα ταξίδι! Πέρα από αυτό όμως, η αλήθεια είναι ότι είχα προγραμματίσει να πάω σε Αγγλία και Γαλλία. Ελπίζω σύντομα να καταφέρω να το κάνω.
Ντίνα Χαρίση – Μαγείρισσα (Ταβέρνα «Η Παλιά Φάβα»)
Στην πρώτη καραντίνα, το μαγαζί φυτοζωούσε γιατί δεν είχαμε delivery και περιμέναμε να έρθουν εδώ να παραλάβουν οι πελάτες το πακέτο τους. Στην δεύτερη βάλαμε μυαλό, βάλαμε και λίγο πρακτικό σχέδιο να δουλέψει και σκεφτήκαμε ότι δεν μπορούν οι άνθρωποι να βγαίνουν για να έρχονται να πάρουν το φαγητό. Οπότε τώρα είμαστε λίγο καλύτερα.
Οπωσδήποτε έχουμε χάσει όλοι μας, αλλά χρειάζεται λίγη καρτερικότητα και λίγη υπομονή. Δεν το λέω επειδή εγώ είμαι κατοχυρωμένη και έχω μια δουλίτσα, το φαϊ μου, το τσιγάρο μου. Θα μου πεις, πώς θα φάνε και πώς θα πιούνε οι άνθρωποι; Με την υπομονή; Όμως το αντίθετο φέρνει στεναχώρια και απελπισία. Ας οπλιστούμε με υπομονή – γιατί είναι ένα αναγκαίο κακό αυτό που ζούμε και ελπίζω ότι θα περάσει από πάνω μας σαν σύννεφο και θα φύγει. Και να πω και το άλλο – δεν ξέρω αν μου επιτρέπεται, αλλά θα το πω: Οι ιθύνοντες έχουν χειριστεί πολύ ηρωικά την κατάσταση. Δεν μπορώ να ακούω για ατοπήματα. Προσπαθούν να το διαχειριστούν και νομίζω το κάνουν με τον καλό τρόπο. Τώρα, αν κάνουν και μερικά λάθη, ας τα βρούνε οι άλλοι και ας πούνε μια καλύτερη ιδέα.
Εγώ μέσα στην καραντίνα είχα τη χαρά να κάνω δουλειές που χρόνια τις πάλευα. Το μόνο που με εμπόδισε ήταν ότι δεν είχα χρήματα, γιατί δεν εισπράτταμε. Με 60 ή 70 ευρώ τη μέρα ταμείο, δεν κάνεις και πολλά πράγματα. Εγώ βέβαια είμαι πολύ μεγάλη και έχω πια κατασταλάξει. Ίσως αυτό με βοηθάει να έχω μια σύνεση. Και οι νέοι όμως είναι δικαιολογημένοι γιατί έχουν μια αγωνία. Μπορεί να έχουν μια καινούργια επιχείρηση. Δεν μπορεί να έχει ρίξει ένα κάρο λεφτά ο άλλος και να μην έχει βάλει κλειδί για να βγάλει λεφτά ακόμα. Εγώ είμαι εδώ, το παλεύω, το πολεμάω. Αλλά είμαι ευνοημένη.
Στην καραντίνα δεν δοκίμασα καμία καινούργια συνταγή. Εγώ δεν είμαι μαγείρισσα, είμαι μια απλή νοικοκυρά – παρωχημένης εποχής θα έλεγα. Εξακολουθώ να κάνω τα δικά μου φαγητά, που έχουν κι απήχηση μπορώ να πω. Το μοντέρνα τα αφήνω για τα μαγαζιά που τα κάνουν. Κάθε εποχή αλλάζω βέβαια το μενού μου. Αυτή την εποχή θα φτιάξω τις σούπες μου και τα χειμωνιάτικα φαγάκια μου.
Δεν ξέρω πού θα μας πάει αυτός ο κακός άνεμος. Κανείς δεν το ξέρει. Αλλά ό,τι και να ‘ναι, θα το αντιμετωπίσουμε. Στωικά και με καρτερικότητα πρέπει να δεχθούμε τα πράγματα, γιατί δεν υπάρχει άλλο φάρμακο. Μόνο το εμβόλιο, στο οποίο εγώ δεν έχω καμία εμπιστοσύνη, δεν θα το κάνω. Αν είναι να πεθάνω γιατί είμαι 75 χρόνων, ας πεθάνω.
Θωμάς Τζούνας – Προπονητής Μπάσκετ Ακαδημιών του Πρωτέα Βούλας
Τους τελευταίους οκτώ μήνες ζω κάτι το πρωτόγνωρο, όπως όλοι. Σε προσωπικό επίπεδο θα σταθώ στο μόνο θετικό: πέρασα και περνάω περισσότερο χρόνο με την οικογένειά μου. Σε επαγγελματικό επίπεδο τώρα, η αναστολή και η τελική παύση λειτουργίας των αθλητικών δραστηριοτήτων του συλλόγου, έχει σοβαρό αντίκτυπο σε όλα τα πεδία που ορίζουν για εμένα το φάσμα της προπονητικής: δημιουργικό, παιδαγωγικό, συναισθηματικό και σίγουρα οικονομικό.
Εννοείται πως μου έχει λείψει πολύ η καθημερινή επαφή με τα παιδιά του Πρωτέα. Η προπονητική για μένα δεν αποτελεί αυστηρά και μόνο μια επαγγελματική δραστηριότητα. Αντικείμενό μας είναι το μπάσκετ αλλά αποδέκτες μας είναι τα παιδιά. Η επαφή με τα παιδιά αποτελεί μοναδική και τεράστια πηγή ώθησης δημιουργίας και συναισθηματικής διεξόδου. Το πάθος τους, το χαμόγελό τους, το βλέμμα τους και ειλικρινά η αγκαλιά τους μου έχουν λείψει πιο πολύ. Κι εκεί που ανοίξαμε τον Σεπτέμβριο και επιτέλους τα ξαναείδα, δυστυχώς έπρεπε πάλι τα αποχωριστώ.
Σέβομαι απόλυτα τις αποφάσεις της Πολιτείας και των ειδικών και πρέπει να τις ακολουθούμε πιστά, αν θέλουμε να βγούμε από αυτόν τον εφιάλτη της πανδημίας. Ο ερασιτεχνικός αθλητισμός, όμως, είναι διέξοδος και περιλαμβάνει πολλά στοιχεία μιας υγιούς κοινωνίας. Ψυχική ανάταση και καλή σωματική κατάσταση των αθλούμενων, επαγγελματικούς κλάδους που ζούνε από αυτόν και τελικά κοινωνική ισορροπία στην καθημερινότητα πολλών οικογενειών. Ο οργανωμένος ερασιτεχνικός αθλητισμός, μέσω των Σωματείων, θεωρώ ότι εξασφαλίζει τα απαραίτητα μέτρα προστασίας από τον Coνid-19. Στο Πρωτέα ήμασταν αυστηροί και πειθαρχημένοι με την τήρηση όλων των υγειονομικών πρωτοκόλλων.
Τα παιδιά είναι εύκολο εξαιτίας της πανδημίας και της καραντίνας να πάρουν κάποια λανθασμένα μηνύματα πάνω σε θέματα όπως η κοινωνικοποίηση. Θεωρώ ότι εάν υπάρχει η κατάλληλη καθοδήγηση και επικοινωνία πάνω στο θέμα της πανδημίας, τα παιδιά θα είναι σωστά ενημερωμένα για τη δύσκολη αυτήν περίοδο που περνάει όλος ο πλανήτης. Πρέπει όλοι εμείς που έχουμε συναναστροφές με παιδιά να τα βοηθάμε με ασφαλείς και ακριβείς πληροφορίες από έγκυρες πηγές, πολλές φορές επαναλαμβάνοντάς τες, έτσι ώστε τα παιδιά να τις κατανοήσουν και να τις αποδεχθούν.
Τι εύχομαι; Να σταματήσει γρήγορα όλο αυτό και τον Δεκέμβριο τα παιδιά να γυρίσουν στις προπονήσεις και στα γήπεδα. Αυτό εύχομαι.
Ειρήνη Φαναριώτη – Ηθοποιός
Μπορώ να πω ότι αυτή η καραντίνα με βρήκε σε τελείως διαφορετική φάση από την προηγούμενη. Στο πρώτο lockdown έπαιζα στην παράσταση «Λάραμι » που είχε ανέβει μόλις τρεις εβδομάδες και δυστυχώς χρειάστηκε να σταματήσουμε με πολύ δυσάρεστο τρόπο. Ακόμη, να φανταστείς, δεν είμαστε σε θέση να ξέρουμε αν θα μπορέσουμε να την ξανακάνουμε αυτή την παράσταση οπότε όλη η παραγωγή βρίσκεται στον αέρα. Ωστόσο μέσα στο καλοκαίρι δέχτηκα μια πρόταση να συμμετάσχω σε μια σειρά του Alpha, στο «Έλα στη θέση μου», και προς το παρόν τουλάχιστον συνεχίζουμε κανονικά τα γυρίσματα τηρώντας ευλαβικά όλα τα μέτρα.
Έχει μειωθεί ο αριθμός των ατόμων στο γύρισμα και κατά τη διάρκεια της ημέρας γίνεται θερμομέτρηση σε όλους. Επίσης, επαναλαμβάνουμε το τεστ ανά τακτά χρονικά διαστήματα και φοράμε μάσκα μέχρι να πούμε «γυρίζουμε τη σκηνή». Το συνεργείο τη φοράει συνέχεια. Η έγνοια μας να συνεχίσουμε να δουλεύουμε είναι μεγάλη κι αισθάνομαι πως είμαστε όλοι πολύ προσεκτικοί σε οτιδήποτε κάνουμε πέρα από το γύρισμα.
Δυστυχώς το μεγαλύτερο ποσοστό των συναδέλφων μου, όπως κι εγώ μέχρι πρότινος, απασχολούνται αποκλειστικά στο θέατρο. Προφανώς το θέατρο και οι ηθοποιοί του θεάτρου ποτέ δεν απολάμβαναν κάποιας ευημερίας, πάντα τα καταφέρναμε δύσκολα, με καθημερινό τρέξιμο και αγώνα που πολλές φορές δεν αντιστοιχούσε στις οικονομικές απολαβές που έπρεπε. Τώρα όμως μιλάμε για μια ακραία συνθήκη ψυχικής και οικονομικής εξαθλίωσης.
Ο κόσμος στην καραντίνα είδε πολύ Netflix, οπότε δεν ξέρω αν στράφηκε περισσότερο στις ελληνικές σειρές. Πιστεύω όμως ότι τα πιο πολλά κανάλια πήραν αυτό το μήνυμα, γι’αυτό βλέπουμε και πολλές νέες σειρές με το άνοιγμα της νέας σεζόν.
Στο πρώτο lockdown, παρά τη στεναχώρια μου που σταματήσαμε τη δουλειά, διατηρούσα την αισιοδοξία μου. Είχα όρεξη να κάνω πολλά πράγματα μέσα στο σπίτι. Αυτή τη φορά είμαι πιο προβληματισμένη και πιο αγχωμένη για το πώς θα εξελιχτεί η κατάσταση και δεν θέλω με τίποτα να σταματήσω τη δουλειά. Προσπαθώ όμως να διατηρώ την ψυχραιμία μου και να είμαι αισιόδοξη.
Όταν τελειώσουν όλα αυτά, θα μπω στο βανάκι που έχω για αυτοκίνητο κι όπου μου αρέσει θα σταματάω. Θέλω να γυρίσω όλο τον κόσμο με το βαν.
Δήμητρα Ζαχοπούλου – Καθηγήτρια Μπαλέτου
Τους τελευταίους μήνες στερήθηκα πράγματα, όπως τη δουλειά μου, αλλά κέρδισα και κάποια άλλα, όπως παραπάνω χρόνο με την κόρη μου και τον άντρα μου. Είχαμε πολύ χρόνο να συνειδητοποιήσουμε, να εκτιμήσουμε και να καταλάβουμε τι πραγματικά έχει αξία.
Τα online μαθήματα φυσικά και είναι ένας τρόπος να συνεχίσουμε τη δουλειά μας. Αλλά δεν είναι πάντα αποτελεσματικός. Ειδικά στο μάθημα του χορού είναι σχεδόν αδύνατο να εκπαιδευτεί ένα παιδί σωστά μέσω διαδικτυακού μαθήματος. Το μόνο που μπορεί να κάνει είναι μια συντήρηση των όσων έχει διδαχθεί ήδη.
Δυστυχώς αυτή η παγκόσμια καταστροφή δεν θα μπορούσε να αφήσει σχεδόν κανένα κλάδο ανεπηρέαστο, πόσο μάλιστα τις Τέχνες που κατεξοχήν στηρίζονται στην παρουσία κοινού και εν συνεχεία τους χώρους εκπαίδευσής τους, όπως είναι μία σχολή χορού. Βάζοντας πάντα σαν βασικό στόχο την υγεία μας, ακολουθώ κι εγώ τις οδηγίες των επιστημόνων ώστε να βγούμε γρηγορότερα! Από την άλλη, ως άνθρωπος του χώρου, έχω κι εγώ απορίες όσον αφορά τα μέτρα προστασίας. Για παράδειγμα, απορώ με την απαγόρευση μαθημάτων σε μικρά γκρουπ μικρών παιδιών, την ίδια ώρα που τα σχολεία παρέμειναν ανοιχτά και οι μαθητές έμπαιναν σε πολυάριθμες τάξεις, αλλά και κυρίως απορώ με τα μέτρα στήριξης, τόσο για το διάστημα του lockdown όσο και για την επόμενη μέρα, με το άνοιγμα, τα οποία θεωρώ ανεπαρκή. Η μείωση του ενοικίου και απλά η μετακύληση των υποχρεώσεων δεν αλλάζουν το ότι με μηδενικά έσοδα οι σχολές πρέπει να ανταπεξέλθουν στα τρέχοντα και μελλοντικά τους έξοδα ενώ παράλληλα οι ιδιοκτήτες τους να ανταπεξέλθουν και στις οικογενειακές τους οικονομικές υποχρεώσεις, όπως όλοι μας, χωρίς όμως την παραμικρή αποζημίωση και στήριξη. Δυστυχώς πιστεύω ότι αυτό θα οδηγήσει πολλές σχολές σε οριστικό κλείσιμο, αφού πέραν του εκπαιδευτικού και παιδαγωγικού χαρακτήρα τους, παραμένουν επιχειρήσεις.
Η κόρη μου δεν έχει καταλάβει πολλά από όλα αυτά που συμβαίνουν. Είναι 2,5 χρόνων και απλά απορεί γιατί δεν μπορεί να παίζει πια με τον φίλο της και γιατί έχουν λουκέτο οι παιδικές χαρές. Προσπαθούμε να της εξηγήσουμε όσο απλά μπορούμε ότι τα πράγματα θα ξαναγίνουν όπως πριν σύντομα.
Πού θα πάω όταν επιτέλους «ελευθερωθούμε»; Στους γονείς μου στην Καρδίτσα. Θέλω να αγκαλιάσω του γονείς μου και αυτοί το εγγόνι τους.
Ανδρέας Γεωργακόπουλος – Ποδοσφαιριστής Αθλητικού Ομίλου Βουλιαγμένης
Στην αρχή ήταν δύσκολη η προσαρμογή. Ήταν κάτι έξω από τις συνήθειές μου το να είμαι στο σπίτι πολλές ώρες. Προσπάθησα να βρω πράγματα ενδιαφέροντα και να γεμίζω τον χρόνο μου, ασχολήθηκα με πράγματα σημαντικά για εμένα. Έκανα γυμναστική μόνος μου, ξεκίνησα να διαβάζω κάποια βιβλία, ανακάλυψα το τένις. Είχα ξαναπαίξει μια-δυο φορές, αλλά στην καραντίνα κατάλαβα πόσο μου αρέσει το συγκεκριμένο άθλημα. Αν δεν είχα ασχοληθεί με το ποδόσφαιρο, θα μπορούσα να παίζω τένις.
Ο ερασιτεχνικός αθλητισμός έχει επηρεαστεί πάρα πολύ από τα lockdown. Αυτό που με ενοχλεί περισσότερο είναι πως υπάρχει ένας μεγάλος διαχωρισμός ανάμεσα στον επαγγελματικό και τον ερασιτεχνικό αθλητισμό. Έχω υπάρξει επαγγελματίας αθλητής και μπορώ να καταλάβω και τις δύο πλευρές. Νομίζω λοιπόν ότι όλοι είναι το ίδιο, και ερασιτέχνες και επαγγελματίες. Το σωστό θα ήταν να μην υπάρχει διάκριση. Η πολιτεία θα πρέπει να επανεξετάσει την απόφασή της πάνω σε αυτό το θέμα.
Πριν το δεύτερο lockdown, στις προπονήσεις φορούσαμε μάσκα σε όλους τους χώρους, εκτός του αγωνιστικού. Στα αποδυτήρια, στο πούλμαν όταν πηγαίναμε σε αποστολή… Προσέχαμε πολύ και πηγαίναμε βάσει πρωτοκόλλου. Δεν υπήρξε κάποιο κρούσμα.
Οικονομικά, από το κράτος δεν υπάρχει απολύτως καμία στήριξη για τον ερασιτεχνικό αθλητισμό στην πανδημία. Εμάς βέβαια είναι κοντά μας -και στο οικονομικό κομμάτι- η ομάδα μας και τους επαινώ γι’ αυτό, γιατί δείχνουν ότι είναι ένα σοβαρό σωματείο και ότι είναι κοντά στον αθλητή. Έχουμε επικοινωνία συνεχή με τον προπονητή μας και μας ενημερώνει τι πρόγραμμα να ακολουθήσουμε. Ατομικά βέβαια. Με τους προπονητές δεν μας επιτρέπεται να προπονηθούμε. Εγώ κάνω στο σπίτι κάποιες ασκήσεις ενδυνάμωσης -κοιλιακούς, βάρη κλπ- και μετά σε εξωτερικούς χώρους προσπαθώ να βρω όσο καλύτερο έδαφος μπορώ για να κάνω τα τρεξίματά μου. Αλλά ακόμα κι αυτό είναι πρόβλημα. Μας έχει στοιχίσει που δεν υπάρχει ένα γήπεδο ανοιχτό για να πηγαίνει ο καθένας να κάνει την προπόνησή του πιο ανθρώπινα. Τώρα το κάνουμε στο δρόμο και σε άσχημο έδαφος, κάτι που δεν βοηθάει καθόλου έναν αθλητή.
Αγωνιστικά, εννοείται πως μας πάει πίσω αυτή η διακοπή. Όταν έχεις κάνει μια προετοιμασία, έχεις κάνει προπονήσεις, έχεις παίξει αγώνες, έχεις αποκτήσει έναν ρυθμό και είσαι στο peak της αγωνιστικής σου δραστηριότητας, το να σε κόβουν μαχαίρι σίγουρα θα στοιχίσει και στην επανεκκίνηση. Είναι και θέμα ψυχολογίας επίσης. Και δεν μιλάω μόνο για το ποδόσφαιρο. Σκέψου έναν αθλητή του στίβου, που έχει κάνει πολλές θυσίες, έχει χάσει μέρες, χρόνια και χρήματα ακόμα, για να πιάσει ένα όριο, να πετύχει έναν στόχο. Ξαφνικά, απαγορεύοντάς του τις προπονήσεις του, του το διαλύεις όλο.
Αυτό που θέλω τώρα είναι να ξαναρχίσουμε προπονήσεις και να συνεχιστούν τα πρωταθλήματα. Και, όταν τα καταφέρουμε, να πάω ένα ταξίδι. Στο εξωτερικό δεν νομίζω ότι θα μπορούμε σύντομα. Οπότε εσωτερικό. Κάπου στην Ελλάδα, μου είναι αρκετό.
Γιάννης Σαμαράς – Επιχειρηματίας στον χώρο της εστίασης
Για μένα, το lockdown ήταν κάτι πρωτόγνωρο. Δεν έχω κάτσει ποτέ τόσο καιρό σε καμία φάση της ζωής μου. Οπότε ήταν μια αφορμή να συγκροτηθώ εφ όλης της ύλης. Από δουλειές του σπιτιού που είχα παρατήσει, μέχρι να κάνω πράγματα για τον εαυτό μου ή να βάλω τάξη σε διάφορα κομμάτια της καθημερινότητας.
Από αυτή την άποψη, λοιπόν, προσωπικά σαν Γιάννης πέρασα τέλεια. Επαγγελματικά, δεν πέρασα καθόλου ωραία. Η πρώτη καραντίνα ειδικά ήταν γροθιά στο στομάχι. Ξαφνικά πάγωσαν όλα. Από τη μία υπήρχε μια γενική κατανόηση από όλους – από προμηθευτές, μισθωτήρια και οτιδήποτε έχει να κάνει με το κομμάτι των εξόδων ενός μαγαζιού. Αλλά όλο αυτό συσσωρεύτηκε και έσκασε μετά το πέρας της καραντίνας. Επαγγελματικά λοιπόν θεωρώ πως, ασχέτως αν έχεις ή δεν έχεις να «κάψεις λίπος», για όλους ήταν δύσκολο.
Η χρονιά που χάθηκε δεν αναπληρώνεται. Επειδή διατηρώ και ένα μαγαζί εκτός Αθηνών, σε νησί, η καλοκαιρινή σεζόν που ερχόταν φάνταζε ιδανική για όλους στον τουρισμό. Ούτε το καλοκαίρι που έρχεται ούτε το επόμενο θα καταφέρουν να αναπληρώσουν τη χασούρα από το καλοκαίρι του 2020. Τα περισσότερα μαγαζιά της εστίασης δεν θα καταφέρουν λοιπόν να ορθοποδήσουν, ούτε φέτος ούτε του χρόνου. Το έχω πάρει απόφαση και το αντιμετωπίζω όσο πιο ψύχραιμα μπορώ.
Για να είμαι ειλικρινής, ενώ είμαι αισιόδοξος άνθρωπος και πάντα τα βλέπω όλα θετικά και με χιούμορ, δεν πιστεύω πως το θέμα «κορονοϊός» θα λυθεί τόσο εύκολα όσο πιστεύουν κάποιοι. Ρεαλιστικά, δεν πιστεύω πως θα λήξει αυτό ή το επόμενο καλοκαίρι.
Όταν, λίγες μέρες πριν το δεύτερο lockdown, ανακοινώθηκε το κλείσιμο της εστίασης, κάποιοι ξαφνιάστηκαν. Αλλά δεν νομίζω ότι ήταν ξαφνικό. Προσωπικά, το περίμενα. Αν δεν ονειροπολείς, αν είσαι λίγο ρεαλιστής, δεν μπορεί να σου ήρθε ξαφνικό. Όταν υπάρχουν μαγαζιά που δεν τηρούν τα μέτρα και γίνεται λαϊκό προσκύνημα, όσο εσύ κι αν προσπαθείς να τα τηρείς, τελικά η εστίαση θα κλείσει. Ήταν αναμενόμενο να γίνει αυτό και να μας πάρει πρώτους η μπάλα. Βέβαια θα σου πει κι ο άλλος «γιατί να τηρώ εγώ τα μέτρα, όταν τα ΜΜΜ είναι σαν σαρδελοκούτια;». Συμφωνώ, αλλά τα ΜΜΜ δεν τα άγγιξε κανένας, ενώ την εστίαση… Εκεί θεωρώ πως χάθηκε το παιχνίδι για εμάς. Στο γεγονός ότι δεν κοιτάξαμε να λειτουργήσουμε έστω και με αυτά τα δεδομένα, τηρώντας κάποια μέτρα. Γιατί, όπως και να ‘χει, το να είσαι κλειστός εντελώς, από το να λειτουργείς έστω και με περιορισμούς, έχει σίγουρα διαφορά.