Κατερίνα Αγγελοπούλου, η πρώτη γυναίκα Δημοτική Σύμβουλος στη Γλυφάδα
Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας, καταγράφουμε τη συναρπαστική ιστορία της πρώτης Γλυφαδιώτισσας Δημοτικής Συμβούλου, Κατερίνας Αγγελοπούλου. Μιας αγωνίστριας, που με τη δυναμική της προσωπικότητα κατάφερε να ξεχωρίσει, σε μια εποχή που οι γυναίκες μάχονταν σκληρά για να κερδίσουν τα αυτονόητα.
- 08/03/2021
Στις 28 Μαΐου του 1952 ο νόμος 2159 κατοχυρώνει στη χώρα μας το δικαίωμα των γυναικών να εκλέγουν και να εκλέγονται στις βουλευτικές και δημοτικές εκλογές. Ωστόσο, οι Ελληνίδες δεν μπορούν να θέσουν υποψηφιότητα στις βουλευτικές εκλογές του Νοεμβρίου της ίδιας χρονιάς, καθώς δεν έχουν ενημερωθεί ακόμα οι εκλογικοί κατάλογοι.
Στις Αυτοδιοικητικές εκλογές του 1954, τις δεύτερες μεταπολεμικές Δημοτικές και Κοινοτικές εκλογές που διεξήχθησαν στην Ελλάδα, μια νέα γυναίκα, μητέρα τριών μικρών παιδιών, θεωρείται ένα από τα φαβορί του τότε Δημάρχου Γλυφάδας Αγγέλου Μεταξά. Της έχει ζητήσει ο ίδιος, με πίεση μάλιστα, να έχει μια θέση στο ψηφοδέλτιό του – και δεν αστόχησε. Εκλέγεται τρίτη, με πάνω από 500 ψήφους.
Ωστόσο η νίκη της δεν αρκεί για να πάρει – μια γυναίκα- θέση μεγαλύτερη από αυτήν της Γραμματέως του Δημοτικού Συμβουλίου. Όταν η ίδια ρωτάει ποια είναι τα καθήκοντά της, ο Μεταξάς της απαντά ορθά κοφτά: «Όταν υπογράφω, θα υπογράφεις κι εσύ». Η απάντηση του Δημάρχου δεν την καλύπτει.
Βλέπετε, η Κατερίνα Αγγελοπούλου, γεννημένη στην Αθήνα το 1924 και γραμμένη με τον αριθμό 15 στο Δημοτολόγιο του Δήμου Γλυφάδας, είχε κερδίσει στις εκλογές με το σπαθί της και μετά από σκληρό αγώνα, όχι για τα… ψηφαλάκια, όπως έκαναν αρκετοί άρρενες συνάδελφοί της, αλλά για να βελτιώσει τη ζωή των παιδιών της και αυτή της περιοχής Καραχάλιου όπου εγκαταστάθηκε η οικογένειά της το 1952. Εκεί μεγάλωνε τα μωρά της, φρόντιζε τον άντρα της και ταυτόχρονα έφερε, πριν ακόμα εκλεγεί, στην κυριολεξία τα πάνω κάτω ώστε να ιδρυθεί το πρώτο αυτοσχέδιο ξύλινο σχολείο της περιοχής. Μέχρι τότε, τα παιδιά φοιτούσαν στο σχολείο του Ελληνικού, που απείχε αρκετά χιλιόμετρα, και αναγκάζονταν να διασχίσουν τα τρία ρέματα της περιοχής για να κάνουν μάθημα. Ταυτόχρονα φροντίζει να συναντήσει συζύγους Υπουργών και βουλευτών και τους ζητάει να υπαχθεί το σχολείο στη σχολική εφορία. Το σχολείο αρχίζει να λειτουργεί και, μετά από δικές της κινήσεις, αρχίζει να μοιράζεται στους μαθητές τυρί και γάλα.
Στα εγκαίνια του σχολείου ζητάει να γίνει η περιοχή ενορία. Μάλιστα, για να επιτύχει τον στόχο της βγαίνει μόνη της πόρτα πόρτα στους χωμάτινους δρόμους της γειτονιάς της και μαζεύει υπογραφές. Κατορθώνει το ακατόρθωτο για την εποχή εκείνη: Μαζεύει περισσότερες από 500 υπογραφές και μπαίνουν τα θεμέλια του Ιερού Ναού Κοιμήσεως Θεοτόκου, της πρώτης εκκλησίας στην περιοχή Καραχάλιου.
Η απάντηση λοιπόν του Μεταξά και η πρότασή του να έχει τον ρόλο διακοσμητικού στοιχείου στο Δημοτικό Συμβούλιο, δεν την καλύπτει. Έτσι, πηγαίνει μόνη της στο Υπουργείο Εξωτερικών και συναντά τον ίδιο τον Υπουργό Γεώργιο Ράλλη για να ζητήσει τον Δημοτικό Κώδικα. Τον διαβάζει κι όταν συναντά ξανά τον Άγγελο Μεταξά είναι ενημερωμένη. «Δήμαρχε», του λέει, «δεν είναι τα πράγματα έτσι όπως μου τα λες». «Ωρέ», της απαντά ο Κεφαλλονίτης Μεταξάς, «βγήκες από τις κατσαρόλες και την σκάφη για να μας κάνεις εδώ άνω κάτω;».
Το εκρηκτικό της ταμπεραμέντο την κάνει μοιραία να έρθει σε σύγκρουση με τον Μεταξά. Στις επόμενες εκλογές, κατεβαίνει με τον Σάββα Λαζαρίδη και χάρη σε αυτόν ακριβώς τον δυναμισμό της είναι που καταφέρνει να εκλέγεται Δημοτική Σύμβουλος για συνολικά 28 χρόνια (μέχρι και το 1982).
Το 1963, σε κείμενό της σε εφημερίδα της εποχής, έγραφε: «Οι Ελληνίδες που ασχολούνται με τα κοινά θα προσέφεραν πολύ περισσότερα στους τομείς που έχουν αναλάβει εάν τους άφηναν πρωτοβουλίες οι άνδρες που συνήθως κρατούν τα ανώτερα αξιώματα».
Η Κατερίνα Αγγελοπούλου, η αγωνίστρια που κατόρθωσε να τελειώσει το Γυμνάσιο στο κέντρο της Αθήνας μέσα στην κατοχή, που μεγάλωσε τρία παιδιά, που στήριξε τον άντρα της και προσέφερε στα κοινά επί τόσα χρόνια, έφυγε στις 10 Ιουλίου του 2019, σε βαθιά γεράματα, στο σπίτι της στην οδό Ιάσονος στη Γλυφάδα. Είχε διατηρήσει μέχρι το τέλος της ζωής της το ενδιαφέρον της για τα κοινά και μάλιστα με ενεργή παρουσία και δράση.
Στην τελευταία μου συνάντηση μαζί της, το 2014, την είχα ρωτήσει τι συμβουλές δίνει στις γυναίκες που ασχολούνται με τα κοινά. Αυτή ήταν η απάντησή της:
«Μια γυναίκα που ασχολείται με τα κοινά πρέπει να μάθει τον κώδικα, διότι βάζει το χέρι της στο Ιερό Ευαγγέλιο, και να εκτελεί ευσυνείδητα το καθήκον της. Οποιοδήποτε αξίωμα κι αν της δώσουν, να σταθεί στο ύψος της, να μην εξαγοραστεί, να μην δελεαστεί και να μην πάρει ψηλά τον αμανέ. Διότι την έβγαλε ο κόσμος και είναι υποχρεωμένη στον κόσμο».