7 κάτοικοι των νοτίων προαστίων φωτογραφίζονται και μιλούν για το “νησί” της Αθήνας
Ευθύμης Καραδήμας, Ισίδωρος Πλυτάς, Μίνα Χαλδεάκη, Γιώργος Μαυρωτάς, Μάγκυ Ταμπακάκη, Χρύσανθος Πανάς και Νίκος Μίχαλος μοιράζονται ιστορίες και σκέψεις για τους δικούς τους νότιους παραδείσους.
- 30/07/2021
Ευθύμης Καραδήμας*: Γλυφάδα, το μέρος με τους όμορφους ανθρώπους
Κατοικώ στη Γλυφάδα σχεδόν μια δεκαετία. Δεν είναι πολύ. Κατέβηκα από τα βόρεια διαμερίσματα της Αττικής. Βαρύς σαν άνθρωπος, δεν ερχόμουν συχνά στην περιοχή. Ήμουν περισσότερο παιδί του κέντρου. Και σαν τέτοιο θα σας μιλήσω. Για τη νότια βασίλισσα και τις ομορφιές της.
Κατ’ αρχάς, μιλάμε για ένα παράλληλο σύμπαν. Ελαφρύ. Πολύ ελαφρύ. Τόσο που αν δεν έχεις γερά σχοινιά να σε κρατάνε στην πραγματικότητα, εύκολα παρασύρεσαι. Από ρεύματα ή από σειρήνες. Ναι, σειρήνες. Γιατί όλες εδώ μαζεύονται. Αρσενικές και θηλυκές. Είναι το μέρος που μαζεύει τους όμορφους ανθρώπους. Και επειδή η ομορφιά είναι δώρο των θεών, σερνόμαστε και εμείς οι άσχημοι από δίπλα τους, οι αμαρτωλοί, γιατί είναι αμαρτία στις μέρες μας η ασχήμια, μήπως και «αγιάσουμε».
Plastic is fantastic. Κυριολεκτικά και μεταφορικά. Εδώ αναδεικνύεται το δείχνεσθαι. Δεν υπάρχει δεύτερο επίπεδο σκέψης. Αυτό που βλέπεις, αυτό είναι. Ή, τέλος πάντων, αυτό που θα θέλαμε να είναι. Για αυτό και θες να δείχνεις άψογος από την πρώτη ματιά. Όλα από εκεί δείχνουν να αρχίζουν. Από την πρώτη ματιά. Πεζό; Ρηχό; Ίσως. Αλλά σε μια ζωή γεμάτη προβλήματα, δεν είναι και αυτό μια έξυπνη λύση; Ξέρεις, δεν είναι πρόβα η ζωή για μια επόμενη. Αυτή είναι. Εδώ και τώρα. Κάπως έτσι προσέγγισα και εν τέλει αγάπησα αυτό το μέρος. Εγώ, ο αρνητής. Έχοντας 1.002 πράγματα να ταλανίζουν το κεφάλι μου, ανακάλυψα την οξύμωρη σχέση του εσωτερικού προβληματισμού και της ελαφριάς, υπερφίαλης εξωτερίκευσης. Τα αντίθετα έλκονται.
Μέχρι και τη δεκαετία του ’80, η αμερικανική βάση στο Ελληνικό έπαιξε πρωτεύοντα ρόλο στα ήθη και τις συνήθειες των κατοίκων της Γλυφάδας. Οι Αμερικανοί μπολιάσανε την περιοχή με πράγματα ξένα προς τη νόρμα της τότε εποχής. Πολύ ελευθερία, πολύ πάρτι, και μεγάλη προσφορά εισαγόμενων αγαθών που δίνανε στον γηγενή κάτοχο κύρος και χρώμα. Και στους ανθρώπους της βάσης, ένα πρόσθετο εισόδημα. Αυτή η υπερβατική σύζευξη των δύο κόσμων χαρακτηρίζει την περιοχή μέχρι σήμερα. Κάτι σαν το μαγνητικό δίαυλο μεταξύ Νέας Μάκρης και Βιρτζίνια, που διατυμπανίζουν οι θιασώτες του μεταφυσικού. Αλλά, στο πιο γήινο.
Η ρυμοτομία στο μεγαλύτερο μέρος της Γλυφάδας είναι φιλική προς τον άνθρωπο. Το ίδιο και η καθαριότητα, που κάνει τη διαφορά στην καθημερινότητα. Αυτό δεν είναι κάτι που το βρίσκεις εύκολα στις πόλεις. Οι μεγάλοι δρόμοι και οι πλατείες προσφέρονται για κάθε είδους δραστηριότητα, πέραν της αυτοκίνησης. Περπατάς, ρε παιδί μου, άνετα, και οδηγείς χαλαρά. Τώρα που το έφερε και η κουβέντα, το χαλαρά της Γλυφάδας δεν είναι σαν αυτό της Θεσσαλονίκης. Ο κόσμος εδώ έχει άγχος. Έχει άγχος να κάνει όσο πιο πολλά πράγματα μπορεί, όσο πιο καλά μπορεί, ενώ ταυτόχρονα να δείχνει cool και fit. Συγχωρέσετε μου τις αγγλικές λέξεις, αλλά και αυτές παίζουν τον ρόλο τους, όταν μιλάμε για αυτή την περιοχή. Γιατί εδώ χρειάζονται για να εξυπηρετήσουν έναν ιερό σκοπό. Αυτόν της αρμονικής συνύπαρξης διαφορετικών φυλών. Σαν ένας πύργος της Βαβέλ, που όμως δεν κοιτάζει προς τα επάνω. Παρά μόνο προς τη θάλασσα και τις χαρές της. Η πνευματικότητα του μέρους περιορίζεται σε φιλικές κουβέντες και σκέψεις. Δεν είναι ο κατάλληλος τόπος για δημόσια έκφρασή της. Δεν θα έρθει κάποιος εδώ για αυτόν τον λόγο. Θα έρθει για τα μάτια του. Να ταΐσει ομορφιά το είναι του. Και να την καθρεφτίσει στους γύρω του.
Στη Γλυφάδα θα συναντήσεις όλον τον κόσμο που παρελαύνει στα Media. Δεν είναι ότι οι άνθρωποι μένουν όλοι εδώ, ή δεν πάνε πουθενά αλλού. Απλά εδώ η εξωστρέφεια είναι τόσο έντονη που και ο πιο σκοτεινός φωτίζεται. Και αυτό οφείλεται κυρίως στη βιομηχανία της διασκέδασης που κατοικοεδρεύει στα νότια. Δεν είναι ο φλοίσβος της θάλασσας που μαγεύει, δηλαδή. Είναι αλήθεια ότι ένα χαμόγελο, ακόμα και ψεύτικο, θα λάβει ανάλογη απάντηση. Και κάπως έτσι ο κόσμος χαμογελά. Για όσους πουν περί ψεύτικης χαράς, θα συμφωνήσω. Αλλά ας μου πει κάποιος ποια είναι η αληθινή και πόσο διαρκεί, για να δούμε τη διαφορά.
Οι άνθρωποι εδώ δεν είναι παθιασμένοι με ομάδες ποδοσφαιρικές, ή μπασκετικές. Δείχνουν να μη συγκινούνται από αυτά τα αθλήματα στον βαθμό που συμβαίνει σε άλλες περιοχές. Η φιλοσοφία ζωής είναι διαφορετική. Παντού υπάρχει ένας υποβόσκων ατομικισμός. Σε κάθε κίνηση. Σαν συνεχόμενο φλερτ. Μπορεί να κάνω και λάθος, αλλά έχω την εντύπωση ότι ο θεός των νοτίων είναι ο Εντυπωσιασμός. Αυτός φωτίζει το σθένος τους, βουρλίζει την ορμή τους, καίει τα κορμιά τους και γραμμώνει τη βούλησή τους. Γιατί το coolness δεν είναι αυτόφωτο. Όχι. Φωτίζεται από τα βλέμματα των άλλων. Από την καλή εντύπωση που τους κάνεις, όταν σε βλέπουν. Σαν σε μεγάλη πίστα. Και, πλάκα-πλάκα, η περιοχή είναι μια μεγάλη πίστα. To see and to be seen, όπως είχε πει ένας φίλος κάποτε.
Άλλος φίλος, Γάλλος, γέννημα θρέμμα Παριζιάνος, από το Saint Germain, μας επισκέφθηκε πρόσφατα και έμεινε σε ένα ξενοδοχείο με θέα την Ακρόπολη. Μιλώντας πριν την επίσκεψή του, μου είπε ότι ήθελε να είναι στο κέντρο για τους λόγους που φανταζόμαστε όλοι. Κάποιες μέρες αργότερα, επισκέφθηκε τη Γλυφάδα. Εντυπωσιασμένος από την πρώτη επαφή, πλούτιζε τις φράσεις του με λέξεις όπως California, cool place, nice people, next time will stay here κοκ. Είναι μια κλασική αντίδραση ενός ξένου επισκέπτη που νιώθει όμορφα εκτός έδρας, σε ένα μέρος χωρίς τουριστικές γραφικότητες. Θυμίζει, λοιπόν, Ελλάδα η Γλυφάδα; Μα είναι Ελλάδα. Αλλά χωρίς παρωχημένα στερεότυπα και αγκυλώσεις. Χωρίς κινηματογραφική νοσταλγία. Ενίοτε τόσο διαφορετική από την υπόλοιπη Αττική, όσο το Δυτικό Βερολίνο τα χρόνια του Σιδηρού Παραπετάσματος.
* Ο Ευθύμης Καραδήμας είναι μουσικός, ιδρυτής του συγκροτήματος Nightfall.
Ισίδωρος Πλυτάς*: Κοντά στο κέντρο αλλά & με την αύρα της θάλασσας
Έχω πολλούς λόγους που αγαπώ τόσο πολύ τα νότια προάστια, αλλά αν μου ζητήσεις να σου πω έναν, τον κυρίαρχο, τότε θα πω η θάλασσα! Είμαι γέννημα θρέμμα του Παλαιού Φαλήρου, αλλά και η καταγωγή μου είναι από την Ικαρία, εκεί περνάω μεγάλο μέρος του χρόνου μου και δραστηριοποιούμαι επαγγελματικά με την σχολή surf «Ikaria Surf School». Οπότε… δεν θα μπορούσα ούτε καν να φανταστώ τη ζωή μου αν η θάλασσα έλειπε από την καθημερινότητά μου.
Ναι, έχουν πολλά κοινά στοιχεία όλες οι περιοχές που απλώνονται στο παραθαλάσσιο μέτωπο του Νότου της Αθήνας αλλά δεν είναι και όλες ίδιες. Για να πω την αλήθεια η μεγάλη μου αγάπη, το «κόλλημά» μου για το Παλαιό Φάληρο, δεν με άφησε να τις εξερευνήσω και πολύ. Αν κάτι μπορώ να πω με σιγουριά για το Παλαιό Φάληρο είναι ότι ήταν, είναι και θα παραμείνει γειτονιά. Νιώθω συχνά όπως νιώθω και στο νησί μου, την Ικαρία, ότι δηλαδή γνωριζόμαστε όλοι μεταξύ μας, ότι ανταλλάσσουμε ζεστές κουβέντες, ότι βοηθιόμαστε, νοιαζόμαστε και υποστηρίζει ο ένας τον άλλο! Και μου δίνει μεγάλη χαρά όταν βλέπω γενιές παιδιών κοντά στη δικιά μου, να μένουν ακόμα στην περιοχή μας, αλλά και να δραστηριοποιούνται επαγγελματικά με πολύ αγάπη και μεράκι για την περιοχή.
Για όλα αυτά, ότι όλοι δηλαδή εδώ κάτω στα νότια γνωριζόμαστε, μία οποιαδήποτε καθημερινή μου στο Παλαιό Φάληρο περιλαμβάνει σίγουρα περάσματα από μαγαζιά φίλων όπως είναι το «le petit quartier» για καφεδάκι, το τατουατζίδικο «dildo tattoo studio» για να δω παλιούς φίλους, το πρώην «ρακάδικο» και νυν «la cantina favela», για ποτό και έξοδο και το κεμπαπτζίδικο «Μπουρνοβαλιά» για φαγητό.
Ένα πράγμα που τον τελευταίο καιρό με ενθουσιάζει στα Νότια είναι οι αναπλάσεις που γίνονται! Χώροι πολιτισμού και πάρκα, αθλητικές εγκαταστάσεις και δρώμενα, καινούργια αρχιτεκτονικά projects, που σε κάνουν να νιώθεις ότι τα Νότια είναι πάντα ζωντανά, πάντα «καινούργια» και να θες να τα εξερευνήσεις. Και για τέλος άφησα τη μεγαλύτερή μου αγάπη, το surf! Με τις κατάλληλες συνθήκες κυματισμού οι παραλίες των νοτίων προαστίων μπορούν να βγάλουν πολύ όμορφα κύματα για το άθλημα του surfing.
Για αυτό και επέλεξα η βάση της σχολής surf που έχω στην Αθήνα, η «Greek Surfing Academy» να βρίσκεται στο παλαιό Φάληρο! Δεν ξέρω τι είναι αυτό που κάνει τα Νότια ξεχωριστά. Για τον καθένα μάλλον είναι το κάτι ξεχωριστό. Για μένα νομίζω είναι οι εναλλαγές, η πολυμορφικότητα και τα δίπολα που ίσχυαν όσο τα ζούσα. Περιοχές ασφαλείς αλλά και με δόσεις αλητείας.
Τόσο κοντά στο αστικό κέντρο αλλά με την αύρα της θάλασσας και τη ζεστασιά της παλιάς γειτονιάς να κυριαρχούν στον αέρα. Το μόνο σίγουρο είναι πως εγώ προσωπικά δεν θα τα άλλαζα με τίποτα για καμιά άλλη περιοχή!
*Ο Ισίδωρος Πλυτάς είναι Surfer, ιδιοκτήτης της Greek Surfing Academy
Μίνα Χαλδεάκη*: Η Γλυφάδα είναι ένα κοσμοπολίτικο νησί
Παρότι γεννήθηκα και μεγάλωσα στο Πειραιά, η Γλυφάδα είναι τώρα πια ο τόπος μου. Μετακόμισα εδώ σε ηλικία 25 χρονών, σε ένα υπέροχο «καλοκαιρινό» σπίτι του ονείρου. Ήταν γραφτό να γίνω «βέρα Νότια» και έγινα.
Η Γλυφάδα μου αρέσει πολύ γιατί συνδυάζει τις ομορφιές ενός κοσμοπολίτικου νησιού με μια γεμάτη ενδιαφέρον πολυεθνική κοινότητα. Σε κάθε γωνιά της κάτι γίνεται, όπου και να στρίψεις το κεφάλι υπάρχουν πράγματα να δεις και να κάνεις. Μεγάλα και καθαρά πάρκα, εστιατόρια καταπληκτικά και πολλές αθλητικές επιλογές. Και… να το πούμε κι αυτό, η περιοχή έχει τα πάντα, ότι χρειάζεσαι είναι μέσα στα πόδια σου ενώ δε στερείται τίποτα και στο εμπορικό της κομμάτι. Είναι γνωστή η μεγάλη και πάντα ενημερωμένη αγορά της, είναι πολύς ο κόσμος που «κατεβαίνει» από όλη την Αθήνα για να ψωνίσει εδώ. Όμως, θεωρώ πως το πιο μεγάλο της πλεονέκτημα είναι η άμεση επαφή με τη θάλασσα. Αυτή είναι που την κάνει να είναι η πιο happy, η πιο cool καλοκαιρινή πόλη μες στην πόλη. Τι άλλο να ζητήσει κανείς;
Αν ψάξω να βρω κάτι που δεν μου πολυαρέσει, θα μίλαγα ίσως για τη νοοτροπία της κλειστής κοινωνίας που έχει. Εδώ σε ξέρουν όλοι με το μικρό σου όνομα και δε χωράει περιθώριο «λάθους». Στα νότια μπορείς να έχεις μια πολύ δραστήρια καθημερινότητα αλλά ταυτόχρονα να έχεις και πολύ καλή ποιότητα ζωής. Ξυπνάω πάντα πολύ πρωί, στέλνω το παιδί στο σχολείο. μετά πάω γραμμή στο αγαπημένο μου καφέ και γύρω στις 8.30 βρίσκομαι στην παραλία. Κολυμπώ καθημερινά 1,5 χλμ τον χειμώνα. Για τους κολυμβητές η αγαπημένη διαδρομή είναι: Εν Πλω-ΝΟΒ και πίσω, στη Βουλιαγμένη. Γύρω στις 10 παρά βρίσκομαι στο αγαπημένο μου εδώ και 11 χρόνια μέρος. Το happy place μου, το Cure Nail Works! Εκεί κάνουμε πολύ χαρούμενες και πολύ κομψές τις κυρίες που προσέχουν τα άκρα τους. Χειμώνα, καλοκαίρι. Αργότερα η μέρα περιλαμβάνει τσάι με τις φιλενάδες μου, προπόνηση ξανά κλπ. Θα ήθελα να είχα παραπάνω χρόνο για ένα σινεμαδάκι, ειδικά στο καλοκαιρινό και άκρως περιποιημένο Arian Urban Openair cinema.
Έχω πολλές όμορφες στιγμές να θυμηθώ στη ζωή μου τόσα χρόνια στη Γλυφάδα. Η καλύτερη περίοδος της ζωής μου ήταν 2010 και το 2012. Το έτος που ήρθε στο κόσμο ο γιός μου και το έτος που άνοιξα το μαγαζί μου. Όμως και τώρα πιστεύω πως έρχονται τα καλύτερα καθώς λόγω της δουλειάς μου γεννήθηκε και ένα ακόμα επιχειρηματικό βήμα που όμως θα το αποκαλύψω στο επόμενο επεισόδιο. Οι νότιοι ζουν το καλοκαίρι όπως ακριβώς ζουν και το χειμώνα! Οι περισσότεροι από εμάς, ξεκινάμε πίνοντας τον πρωινό μας καφέ σε κάποιο αγαπημένο στέκι της γειτονιάς, στη συνέχεια σίγουρα θα ρίξουμε την καλοκαιρινή ή ακόμα καλύτερα τη χειμερινή μας βουτιά. Μετά έρχονται όλα τα υπόλοιπα. Σε τρελούς ρυθμούς μεν, αλλά με ένα coolness δε.
Εντάξει, είπαμε, τα νότια είναι γεμάτα κόσμο που φτάνει μέχρι εδώ είτε για shopping, είτε για τη θάλασσα, είτε για διασκέδαση. Όμως, εμείς οι ντόπιοι πάντα βρίσκουμε σημεία να απομονωθούμε. Όπως ας πούμε τις δροσερές καταπράσινες αυλές παλιών μονοκατοικιών! Και έχουμε πολλές τέτοιες.
*Η Μίνα Χαλδεάκη είναι επιχειρηματίας
Γιώργος Μαυρωτάς*: Πατρίδα είναι η παιδική μας ηλικία
Αυτό ήταν γραμμένο σε έναν τοίχο του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου, δεν ξέρω αν υπάρχει ακόμα. Αν είναι έτσι πάντως, πατρίδα μου είναι οι «παράγκες» του Ορφανοτροφείου της Βουλιαγμένης, ο ομώνυμος Ναυτικός Όμιλος, το Σινεμά «ΑΚΤΗ», η «πλατεία», το «AquaMarina», o Ζάχος και ο Λουιζίδης, η Αεροπορία, η Λίμνη, η Φασκομηλιά και βέβαια ο φούρνος του Σταμάτη. Τώρα που το σκέφτομαι, δεν έχουν αλλάξει και πολλά τα τελευταία 40 χρόνια στη Βουλιαγμένη. Υπήρχε ο άγρυπνος φρουρός της, ο Γρηγόρης Κασιδόκωστας και δεν την άφησε να «παραστρατήσει» σε εύκολους πειρασμούς. Το καλοκαίρι η Βουλιαγμένη «βούλιαζε» και «βουλιάζει» από κόσμο. Τον χειμώνα υπάρχουν τα φώτα των προβολέων της πισίνας του ΝΟΒ, της αθλητικής κυψέλης που δίνει ζωή στην περιοχή.
Αυτό που μου λείπει περισσότερο είναι οι «παράγκες» του Ορφανοτροφείου που τα καλοκαίρια νοικιάζαμε για 3 μήνες, ίσως ότι κοντινότερο στο Παράδεισο για έναν πιτσιρικά. Παρέες, θάλασσα, ήχος από τζιτζίκια, μυρωδιά από αντικουνουπικό φιδάκι (katol το λέγαμε), γεύση από καρπούζι, διάβασμα Μίκυ Μάους και οι αισθήσεις ήταν χορτάτες. Η ξεγνοιασιά και η ενέργεια της παιδικής ηλικίας είναι για μένα συνυφασμένα με το πεύκο και την αλμύρα της θάλασσας.
Η Βουλιαγμένη έχει κάτι το μοναδικό και γι’ αυτό νιώθω ευλογημένος που ζω σε αυτόν τον τόπο. Έχει μια συμπυκνωμένη πολυμορφία ώστε μόλις σε μερικές δεκάδες τετραγωνικά χιλιόμετρα να συναντάς, δάση, αμμουδιές, λίμνη, οροπέδια για περίπατο, σπηλιές, φασαρία, ησυχία, κοσμική ζωή και απομόνωση (δεν θα σας πω πού για το τελευταίο). Έχει το πράσινο που σβήνει στο γαλάζιο της θάλασσας. Έχει τους κόλπους της που τους χωρίζουν 50 μέτρα αμμουδιάς στο Λαιμό. Έχει τους λόφους της που είναι ότι πρέπει για περίπατο με το σκύλο, είτε στο «Βούλιαγμα» είτε στη Φασκομηλιά.
Για μπάνιο θα πάω ή στις παράγκες (με λίγο περπάτημα από την οδό Λητούς) ή κάτω από το Σαρδελάκι στα βραχάκια του «Μπούνκερ», του πυροβολείου που έχει μείνει να μας θυμίζει ότι οι Γερμανοί από δω επιτηρούσαν το πέρασμα από τις Φλέβες το 1941-44. Τα χαρίσματα της Βουλιαγμένης αναγνωρίσθηκαν νωρίς έτσι ώστε να γίνει το Monte Carlo της Ελλάδας σε ότι αφορά την τουριστική ανάπτυξη αλλά και την εγκατάσταση ουκ ολίγων εφοπλιστικών οικογενειών. Εκτός απ’ όλα αυτά, η Βουλιαγμένη έχει και αθλητική παράδοση. Πόσοι ξέρουν ότι ο πρώτος ευρωπαϊκός τίτλος για τη χώρα μας στο πόλο ήρθε από αυτήν την μικρή πόλη των 3.000 κατοίκων; Επίσης πόσοι ξέρουν ότι ο Στέφανος Τσιτσιπάς έκανε εδώ τα πρώτα του βήματα στο τένις; Ότι η ιστιοπλοΐα και το (αγωνιστικό) θαλάσσιο σκι της περιοχής έχουν βγάλει παγκόσμιους πρωταθλητές και Ολυμπιονίκες;
Η Βουλιαγμένη είναι για μένα το διαμάντι της Αττικής. Ίσως είμαι λίγο προκατειλημμένος από τις αναμνήσεις που μου ξυπνάει. Όμως όσο και αν κινδυνεύει να κορεστεί από τα εκατομμύρια επισκεπτών του καλοκαιριού, τόσο αυτή στέκει αγέρωχη και αντί να γερνάει νομίζω ομορφαίνει. Και σαγηνεύει κόσμο απ’ όλη την Αθήνα, απ’ όλη τη χώρα, απ’ όλο τον κόσμο.
* Ο Γιώργος Μαυρωτάς είναι Γενικός Γραμματέας Αθλητισμού
Μάγκυ Ταμπακάκη*: Πώς εγώ, ένα κορίτσι «βόρειο», αγάπησα τα Νότια
Μέχρι και πριν το 2017, καμία σχέση δεν είχα με τα Νότια, εκτός ίσως από κάτι βόλτες, κι αυτό όταν ήμουν στα 20 που ερχόμουν προς Γλυφάδα και Καβούρι. Όλος ο υπόλοιπος νότιος τομέας μου ήταν εντελώς άγνωστος. Μέχρι που το 2017, αναζητώντας περιοχή για να μείνουμε με τον σύζυγό μου, επιστρέφοντας από Ιταλία, στράφηκε το ενδιαφέρον μας εδώ. Εντάξει, σημαντικό ρόλο έπαιξε κ η παρουσία του πατέρα μου στα πέριξ. Η μοίρα (ή η τύχη) μας έφερε λοιπόν από τη Ρώμη στη Βάρη. Στην αρχή ήταν μεγάλη η αλλαγή, καθώς και ο φόβος μας να μην απογοητευτούμε από την περιοχή και ξαναπεράσουμε το Γολγοθά ανεύρεσης σπιτιού. Ευτυχώς τα πράγματα εξελίχθηκαν εντελώς διαφορετικά.
Στην αρχή ήταν σαν να ζούσαμε σε ένα χωριό μέσα στην πόλη! Η έννοια της γειτονιάς εδώ υπάρχει ακόμα. Το πράσινο είναι διάχυτο, θα το δεις παντού. Η εμπειρία του να σε ξυπνούν το πρωί τα κοκόρια ενώ βρίσκεσαι σε ένα τόσο μεγάλο και κοσμοπολίτικο προάστιο μοναδική. Η δυνατότητα να γεύεσαι φρέσκα αυγά από τις κότες του γείτονα, εμένα που μου αρέσουν τόσο πολύ τα φρέσκα υλικά, με ενθουσιάζει!
Κι όλα αυτά, σκεφθείτε το, σε απόσταση αναπνοής από την Αθήνα. Από εδώ που μένω μέχρι τη θάλασσα φτάνεις (και) περπατώντας, 2χλμ είναι όλα κ όλα. Άσε που τα καλοκαίρια για τους νότιους ξεκινούν τον Απρίλη και τελειώνουν τον Οκτώβρη, για μην πω Νοέμβρη. Δεν υπάρχει νότιος που να μην αγαπά τη θάλασσα και την ηρεμία που σου δίνει. Οι σκληροπυρηνικοί (και οι ντόπιοι) δεν αγαπούν τις οργανωμένες παραλίες (ιδίως τα Σαββατοκύριακα). Γι’ αυτό τις καθημερινές οι κολπίσκοι γύρω από τη Βουλιαγμένη, βουλιάζουν από κόσμο που κάθεται στα βράχια και βουτάει κατευθείαν στα καταγάλανα νερά τους.
Και σαν μαμά, όμως, τα Νότια τα λάτρεψα. Κάθε μέρα βρισκόμαστε και σε διαφορετικές κούνιες, τα βράδια κόβουμε βόλτες στον πεζόδρομο της Βούλας και τα πρωινά φτάνουμε μέχρι τη Σαρωνίδα για μπανάκι οι 3 μας! Με δυο λόγια, τα έχεις όλα στα πόδια σου, relax, θάλασσα, διασκέδαση, ποιότητα ζωής. Ίσως να είναι αυτή ακριβώς η θαλασσινή η αύρα που σε κάνει να ξεκινάς τη μέρα σου εδώ με άλλη διάθεση. Όσοι νομίζουν πως τα Νότια Προάστια είναι μόνο κοσμικά, κάνουν λάθος. Για εμένα, τα Νότια Προάστια είναι «οικογενειακά». Πλέον ζω 4 χρόνια εδώ, από τα οποία τα 2 τελευταία δραστηριοποιούμαι και επαγγελματικά στην περιοχή. Δεν είμαι μια κατ’ εξοχήν Νότια αλλά νιώθω σα να υπήρξα εδώ από πάντα. Η μετακόμιση μας εδώ ήταν η καλύτερη επιλογή που θα μπορούσαμε ποτέ να κάνουμε.
*Η Μάγκυ Ταμπακάκη είναι Σεφ και ιδιοκτήτρια του Napul’è Italian Comfort Food & Wine στη Βάρη
Χρύσανθος Πανάς*: Η Αθήνα έχει την ωραιότερη Ριβιέρα στον κόσμο
Μεγάλωσα στην Αθηναϊκή Ριβιέρα. Πιο συγκεκριμένα στη Βουλιαγμένη. Από το δωμάτιό μου έβλεπα τη θάλασσα πότε γαλήνια και πότε ταραγμένη. Διαφορετική κάθε φορά μα πάντα όμορφη και γινόταν ακόμα πιο όμορφη όταν ο ήλιος χανόταν στην αγκαλιά της και χρωμάτιζε τον ορίζοντα με χρώματα που δύσκολα θα πίστευε κανείς ότι είναι αληθινά. Είμαι πραγματικά τυχερός που μπόρεσα να δω τόσα ηλιοβασιλέματα και ακόμα πιο τυχερός που μεγάλωσα δίπλα στη θάλασσα.
Τα καλοκαίρια καθημερινά η παρέα μου μαζευόταν στο Καβούρι για μπάνιο ακριβώς κάτω από το σπίτι μου. Δεν πέρναγε ούτε μία μέρα χωρίς να κολυμπήσω και, όταν μπήκαμε στην εφηβεία και θέλαμε να εξερευνήσουμε άλλες περιοχές, μας κέρδισε ο Ναυτικός Όμιλος Βουλιαγμένης όπου οι γονείς ήταν μέλη και εμείς ασχολούμασταν με τον αθλητισμό. Από εκεί ξεκίνησαν όλα. Ήμουν 20 χρονών και ο αδερφός μου μόλις 22. Η αγάπη του για τη μουσική, το επιχειρηματικό του δαιμόνιο και η δική μου διάθεση για την ευδαιμονία έφεραν το πρώτο Island μέσα στον Ναυτικό Όμιλο Βουλιαγμένης. Από τότε μέχρι και σήμερα, το γνωστό σε όλους Island στα λιμανάκια της Βουλιαγμένης είναι ένας παγκόσμιος προορισμός όπου οι φίλοι μας Έλληνες και ξένοι δημιουργούν τις πιο αξέχαστες καλοκαιρινές τους αναμνήσεις.
Τα πρωινά είχα ξεκινήσει να κολυμπάω στη γειτονική παραλία του Astir Palace, του σημερινού Four Seasons. Τα απομεινάρια του αρχαίου ναού του Απόλλωνα τράβαγαν πάντα την προσοχή μου. Οι αρχαίοι Έλληνες τίποτα δεν έκαναν τυχαία και αυτό επιβεβαιώνεται από την ιδιαίτερη ενέργεια που έχει η περιοχή. Οι άνθρωποι κολυμπούν και απολαμβάνουν τα θαλάσσια σπορ δίπλα σ’ αυτόν το ναό φεύγοντας με μία αίσθηση χαράς και πληρότητας. Και πιο πέρα η λίμνη της Βουλιαγμένης, ένα μνημείο της φύσης. Γνωστή επίσης από την αρχαιότητα για τις θεραπευτικές της ιδιότητες αλλά και την ποικιλία των σπάνιων πουλιών που ζουν γύρω της.
Η Βουλιαγμένη ήταν και παρέμεινε ένας παράδεισος κυρίως χάρη στο Γρηγόρη Κασιδόκωστα και τον αδερφό μου, Σπύρο, που για χρόνια ήταν δήμαρχοί της. Οι γειτονικές περιοχές ακολούθησαν τη διαδρομή που είχε η Ελλάδα με τα πάνω και τα κάτω της. Η Βουλιαγμένη συνενώθηκε με τους κοντινούς δήμους της Βάρης και της Βούλας και η τύχη εξακολούθησε να είναι με το μέρος της, αφού ο άξιος καινούργιος δήμαρχος Γρηγόρης Κωνσταντέλος συνεχίζει την ήπια ανάπτυξη με γνώμονα την προστασία του περιβάλλοντος.
Ωστόσο, όλη η Ριβιέρα, από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα, είναι γεμάτη σημεία που θυμίζουν την ιστορία της. Στον Άλιμο γεννήθηκε ο Θουκυδίδης. Εκεί που σήμερα χιλιάδες Έλληνες και ξένοι επισκέπτες χαίρονται τις χρυσές παραλίες ή διασκεδάζουν τα βράδια. Η Γλυφάδα ήταν η αγαπημένη συνοικία του Αριστοτέλη Ωνάση αλλά και η βάση του αφού είχε χτίσει ένα υπέροχο σπίτι. Η Μαρία Κάλλας έμενε συχνά στις ξακουστές καμπάνες του Αστέρα Γλυφάδας. Μετά από διάφορες αλλαγές ευτυχώς ανακατασκευάζονται με σκοπό να αναβιώσουν τις ένδοξες εποχές. Εκεί, στα Αστέρια της Γλυφάδας, θα δεσπόζει πλέον το καινούργιο διεθνές One & Only Resort.
Η Αθηναϊκή Ριβιέρα ήταν ιδιαίτερα κοσμοπολίτικη στις δεκαετίες 60s και 70s. Αμέτρητοι καλλιτέχνες, πολιτικοί και επιχειρηματίες την επισκέπτονταν από όλο το κόσμο. Αργότερα πέρασε μία εσωτερικότητα αλλά τα τελευταία χρόνια μπαίνει δυναμικά ξανά στο χάρτη. Η ανάπλαση μιας ολόκληρης περιοχής, του παλιού αεροδρομίου στο Ελληνικό, από τον όμιλο Λάτση φέρνει στη Ριβιέρα το μεγαλύτερο πάρκο της Ευρώπης, καινούργιες μαρίνες, ξενοδοχεία και κτίρια φτιαγμένα από τα καλύτερα παγκόσμια αρχιτεκτονικά γραφεία της εποχής μας. Αλλά και το Stavros Niarchos Foundation στο Φάληρο φτιαγμένο από τον κορυφαίο Renzo Piano είναι ένας ναός σύγχρονου πολιτισμού. H Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση ανήκει και αυτή στο νότιο κομμάτι της Αθήνας.
Ο πατέρας μου –τον έχασα πολύ νέος– έλεγε πως καμία πρωτεύουσα στον κόσμο δεν έχει τόσο όμορφη Ριβιέρα όσο η Αθήνα, και είχε δίκιο.
Λόγω των πολλών και ωραίων νησιών που έχει η Ελλάδα, τα τελευταία χρόνια οι επισκέπτες απλά έμεναν στην Αθήνα ελάχιστα. Τώρα όμως μέσα από τις προσπάθειες ανθρώπων που πιστέψαμε σε αυτό, ο κόσμος ανακαλύπτει την ομορφιά της Αθηναϊκής Ριβιέρας.
Η Αθήνα σού δίνει τη δυνατότητα να ζήσεις την ένταση μιας πρωτεύουσας, να επισκεφθείς τα μοναδικά της μουσεία, αλλά και τις γραφικές της γειτονιές και ταυτόχρονα σε δεκαπέντε μόλις λεπτά από το κέντρο της, να κολυμπήσεις σε υπέροχες ακτές. Το νοτιότερο άκρο της Αττικής σε αφήνει έκπληκτο από την ομορφιά και την ενέργεια του ναού του Ποσειδώνα. Εκεί όπου η σημαντική σχεδιάστρια Μαίρη Κατράντζου έδειξε ότι η Ελλάδα μπορεί να περηφανεύεται πλέον και για τη μόδα.
Ξεκινώντας από τον Πειραιά και φτάνοντας μέχρι το Σούνιο η Αθηναϊκή Ριβιέρα είναι μαγική. Δεν είναι τυχαίο που γέννησε τόσους καλλιτέχνες, ανθρώπους των γραμμάτων και των επιστημών, και Ολυμπιονίκες. Ακόμα και το τεράστιο αστέρι του tennis, ο Στέφανος Τσιτσιπάς, μεγάλωσε στη Βουλιαγμένη. Στη Βουλιαγμένη, που για μένα είναι η καρδιά της Ριβιέρας. Στη Βουλιαγμένη που έχουν λατρέψει οι αγαπημένοι μου φίλοι Valentino και Giancarlo Giammetti. Μία περιοχή που όσοι από τους σπουδαίους ανθρώπους επισκέφθηκαν, θέλησαν να ξαναέρθουν. Δεν είναι τυχαίο που η Meryl Streep οργάνωσε το αξέχαστο party της στο Island.
Εγώ κι ο αδερφός μου αντιμετωπίσαμε τις δουλειές μας ως κομμάτι του σύγχρονου πολιτισμού. Η αγάπη μας για τη Βουλιαγμένη μας οδήγησε στο να προσπαθήσουμε να την κάνουμε γνωστή σε όλο τον κόσμο και τα καταφέραμε. Είναι τεράστια η χαρά να βλέπουμε την πόλη μας να ζωντανεύει ξανά και τόσοι ξένοι να κατοικούν πλέον εδώ από επιλογή. Η Αθήνα και η Ριβιέρα της γέννησαν τον δυτικό πολιτισμό και δεν θα πάψουν ποτέ να είναι γεννήτριες πολιτισμού αλλά και ευδαιμονίας. Απολαύστε τις.
*O Χρύσανθος Πανάς είναι επιχειρηματίας
Νίκος Μίχαλος*: Τα Νότια έχουν την ανανέωση που τους αξίζει
Τη Γλυφάδα την γνώρισα το 1982 μέσω του πατέρα μου. Ήρθαμε να αναλάβει την ομάδα του πόλο που τότε πρωταγωνιστούσε. Την αγάπησα από την πρώτη μέρα και από την πρώτη νύχτα. Πήγα σχολείο, γνώρισα την πρώτη μου κοπέλα, έβαλα το πρώτο μου καλάθι και μαζί με τους γονείς μου και τον αδερφό μου στη Φοίβης 24 γίναμε ένα μαζί της. Μας έμαθε να βγαίνουμε (Mercedes, Τσιλιχρήστος) μας έμαθε να τρώμε (Royal), μας έμαθε να ντυνόμαστε (Carambola). Μπάσκετ δεν μας έμαθε – ξέραμε.
Τα νότια έχουν αλλάξει πλέον, έχουν γίνει πιο ώριμα, πιο πράσινα και πιο καλοκαιρινά. Κάθε χρόνο το καλοκαίρι αργεί να φύγει από αυτά. Όσο για τα στέκια και τη μόδα, αυτά είναι τα μόνα που αλλάζουν κάθε χρόνο. Η Άνω Γλυφάδα συνεχίζει να υπάρχει για τους Γλυφαδιώτες, είναι ένα μέρος που αγαπάμε, όμως για κάποιο περίεργο λόγο δεν πηγαίνουμε.
Τα αδερφάκια της Γλυφάδας, η Βουλιαγμένη και η Βούλα, αλλά και το μακρινό ξαδερφάκι, η Βάρκιζα, συνεχίζουν να αναπτύσσονται και να δημιουργούν καινούργιους χώρους με προοπτική για το μέλλον. Παιδικές χαρές καινούργιες και βαμμένες με πολύ ωραία χρώματα, γήπεδα μπάσκετ ανανεωμένα, είναι ένα προάστιο που έχει εμβολιαστεί με μια ανανέωση που του άξιζε. Αυτό είναι το NouPou που για κάποιο λόγο όλοι οι κάτοικοι της Αθήνας, από το κέντρο και πάνω, το θεωρούν ταξίδι.
Τα αγαπάμε τα νότια και ας μας ενοχλεί που έχει καλοκαίρι σχεδόν όλο το χρόνο. Γιατί μην ξεχνάτε ότι όταν μαυρίζουμε (με προστασία) γινόμαστε πιο ωραίοι κι αυτό το οφείλουμε στον ήλιο.
*Ο Νίκος Μίχαλος είναι Ιδρυτής του NouPou
Το άρθρο δημοσιεύθηκε στο μεγάλο καλοκαιρινό τεύχος της συνεργασίας της Athens Voice με το NouPou, που κυκλοφόρησε στις 22 Ιουλίου 2021. Φωτογραφίες: Μαρία Μαρκέζη