MyPlayland: Λερωμένα παιδιά σημαίνει χαρούμενα παιδιά
Στο MyPlayland στη Γλυφάδα, τα παιδιά μαθαίνουν τον κόσμο παίζοντας στις αίθουσες και στον όμορφο κήπο, χωρίς να φοβούνται να λερωθούν ή να λερώσουν. Γιατί ευτυχία είναι να μπορούν να εκφραστούν ελεύθερα.
- 22/02/2022
Ο πρότυπος παιδικός σταθμός και νηπιαγωγείο MyPlayland στη Γλυφάδα, έχει ως βάση της φιλοσοφίας του το μότο «λερωμένα παιδιά – ευτυχισμένα παιδιά». Με άλλα λόγια, με στόχο την δημιουργική απασχόληση και ταυτόχρονα την εκπαίδευση των μικρών παιδιών, το έμπειρο team του MyPlayland προκρίνει το παιχνίδι εντός και εκτός τάξης, που επιτρέπει στα παιδιά να εξερευνούν και να μαθαίνουν τον κόσμο με τον δικό τους τρόπο, σε ένα απολύτως ασφαλές περιβάλλον. Ζητήσαμε από την παιδαγωγό και υπεύθυνη του MyPlayland Ανεζίνη Σιγάλα, να μας μιλήσει για αυτή τη μέθοδο και να μας εξηγήσει πόσο συμβάλλει στην ανάπτυξη των παιδιών:
Λερωμένα παιδιά – ευτυχισμένα παιδιά
Στο MyPlayland προσπαθούμε κατά την διάρκεια της ημέρας τα παιδιά να περνούν τόσο ευχάριστα, ώστε να θέλουν και την επόμενη ημέρα να επιστρέψουν. Αυτό το καταφέρνουμε μέσα από την τριβή. Και τι εννοούμε τριβή; Όταν ένα παιδάκι μας έρχεται από το σπίτι στολισμένο, με τα κοτσιδάκια του, το φορεματάκι του το ωραίο, το σακάκι του, το παντελονάκι του, πραγματικά είναι «για δάγκωμα». Όμως ένα παιδί που θα προσπαθήσουμε μέσα στην ημέρα να επιστρέψει στο σπίτι και να είναι όπως μας το έφεραν, πραγματικά εκτιμώ από την εμπειρία μου τόσα χρόνια στα σχολεία, ότι δεν είναι ευτυχισμένο. Για να επιστρέψει στο σπίτι ευτυχισμένο πρέπει να έχει παίξει, να έχει «τσαλακωθεί», να έχει ζωγραφίσει με τους μαρκαδόρους. Δεν θα πρέπει να έχει στο πίσω μέρος του μυαλού του ότι δεν πρέπει να λερωθεί. Ακόμα και η μουτζούρα που θα κάνει, είναι δημιούργημα του και δεν είναι σωστό να του λέμε όλο «μη και μη». Τι κάνουμε λοιπόν; Θα βγούμε έξω στην αυλή.
Στο MyPlayland έχουμε το ελεύθερο από την διεύθυνση του σχολείου να παίρνουμε κουβάδες με νερό, να βγάζουμε τα τραπέζια έξω, αφήνουμε τα παιδιά να παίζουν, να ζωγραφίζουν, να κάνουμε junior chef και να μαγειρεύουμε έξω. Την τάξη μας δηλαδή, όταν το επιτρέπει ο καιρός, την μεταφέρουμε στην αυλή και έτσι το παιδί έχει ελευθερία. Αν μου πει ένα παιδί «θέλω να ζωγραφίσω κάτω, στον χλοοτάπητα», δεν θα του πω όχι, γιατί έτσι το περιορίζω.
Εδώ στο σχολείο τα πράγματα είναι και πρέπει να είναι διαφορετικά. Για να σας δώσω ένα παράδειγμα, Αν στο σπίτι του πέσει κάτω το ζυμάρι, η μαμά θα του πει να προσέξει γιατί θα πατήσει επάνω και θα λερώσει τα χαλιά. Εδώ τα αφήνω όπως είναι, μεταφερόμαστε στην τάξη και η συνάδελφος θα το καθαρίσει. Ακόμα και το σπουργιτάκι όμως, που θα έρθει να πάρει το ζυμάρι είναι μια εικόνα που το παιδί δεν θα την έβλεπε μέσα στο σπίτι.
Από την ηλικία των 2-2,5 ετών λοιπόν, που έρχονται τα παιδιά στο σχολείο μας κάνουν δημιουργικά πράγματα. Θέλουμε ανά 10 με 15 λεπτά να αλλάζουμε δραστηριότητα, για να μην βαριούνται τα παιδιά. Οπότε ό,τι κάνουμε προσπαθούμε να είναι ένα κίνητρο να λερωθεί, να πειραματιστεί, να πιάσει πράγματα στα χέρια του, να έρθει σε επαφή με πράγματα που στο σπίτι θα ήταν δύσκολο να έρθει. Για εμάς κάθε τριβή, κάθε φθορά που θα υπάρχει και σε υλικό του σχολείου και στον χώρο του σχολείου αλλά και στην εικόνα του παιδιού, την θεωρούμε κάτι θετικό. Από αυτό το παιδί κάτι έχει πάρει. Δηλαδή θα φύγει από το σχολείο κι όταν το ρωτήσει η μαμά «τι μάθατε σήμερα»; Δεν θα της πει ψυχρά «μάθαμε το 2», αλλά «φτιάξαμε το 2 με το ζυμάρι, βγήκαμε στον κήπο και μαζέψαμε δύο λουλουδάκια». Με την τριβή, θα έχει μάθει κάτι εμπειρικά και για μένα αυτό, σαν παιδαγωγό και σαν μαμά, είναι το τέλειο.
Δυστυχώς πολλές φορές, όσο ανεβαίνουν οι βαθμίδες στην Ελλάδα, είναι λίγοι οι δάσκαλοι που θα βγάλουν τα παιδιά να κάνουν κάποια μαθήματα στο προαύλιο. Και αυτό με στενοχωρεί. Είναι ίσως η γραμμή των σχολείων αυτή; Είναι αυτό που θέλουν να δώσουν στους γονείς; Αλλά δεν σκέφτονται το παιδί. Εδώ, στο ΜyPlayland, στόχος μας είναι το παιδί – να πιάσει, να αγγίξει, να δει πράγματα, να λερωθεί.
Γιατί αξίζει να αφήσεις το παιδί σου να παίξει έξω
Υπάρχουν γονείς που είναι κάπως πιο σκεπτικοί με αυτή τη μέθοδο και ίσως φοβούνται μην κρυώσουν τα παιδιά, αγχώνονται για το αν θα λερωθούν ή για τα μικρόβια. Η απάντησή μας είναι ότι τα μικρόβια μέσα σε μία τάξη με 10-12 παιδιά και δύο ενήλικες είναι πολύ περισσότερα από το να βγει το παιδί έξω, καλά ντυμένο βέβαια. Έχει πολύ μικρότερες πιθανότητες να αρπάξει κάποια ίωση. Με το χιόνι, για παράδειγμα, όλοι δεν βγάλαμε τα παιδιά μας έξω; Δεν σκεφτήκαμε ότι θα κρυώσουν αλλά ότι θα είναι ευτυχισμένα. Θα βιώσουν αυτό που δεν μπορούμε να τους περιγράψουμε. Άλλο να περιγράφεις στο παιδί το χιόνι κι άλλο να το πιάσει, να παίξει, να φτιάξει χιονάνθρωπο.
Στον γονιό που θα παραπονεθεί ότι το παιδί επιστρέφει πολύ λερωμένο ή ότι λέρωσε ένα ρούχο που το είχε για καλό, θα πω ότι στο σχολείο είναι ωραίο να πηγαίνουμε καθαροί από το σπίτι, να έχουμε κάνει το μπάνιο μας, να είμαστε περιποιημένοι, αλλά δεν είναι ανάγκη να βάζουμε τα καλά μας ρούχα. Δεν μπορώ να εγγυηθώ στους γονείς ότι θα επιστρέψουν στο σπίτι και τα ρουχαλάκια τους θα είναι κολλαριστά. Και δεν το θέλουμε αυτό. Γιατί να κάνω παρατήρηση σ’ ένα παιδί που θα έρθει από το σχολείο με σχισμένη την φόρμα; Θα το ρωτήσω αν πέρασε καλά και αυτό είναι που έχει και σημασία στο τέλος της ημέρας.
