Στα ΝΠ ζει άλλος Θεός
Μια μόνιμη κάτοικος νοτίων προαστίων και προσωρινή επισκέπτης (για επαγγελματικούς λόγους) Νέας Υόρκης, γράφει από την άλλη άκρη του Ατλαντικού για τα νότια που αγάπησε και ποτέ δεν ξεπέρασε, ούτε καν στην 5th Avenue.
- 18/10/2013
Ναι, οι Νότιοι είμαστε ΟΛΟΙ ευλογημένοι.
Ο Πειραιάς λοιπόν ήταν το first step. Το δεύτερο ήταν το Πυρνάρι ή για όσους δεν γνωρίζουν ένα κομμάτι της Άνω Γλυφάδας. Θα ευχαριστώ πάντα τον πατέρα μου για την απόφαση του να μετακομίσουμε στη συγκεκριμένη περιοχή. Οι λόγοι πολλοί. Πίσω σου, βουνό. Μπροστά δε, σκέτη απόλαυση: Η Αίγινα φάτσα, αριστερά το μάτι φτάνει ως Βουλιαγμένη. Δεξιά, ειδικά αν έχει βοριά, χαζεύεις έως και Πασαλιμάνι. Τέλος αν στρίψεις κεφαλάκι λίιιιγο πιο δεξιά, το κέντρο.
Στο Πυρνάρι, μέσα δεκαετίας 80′, θυμάμαι τον τσοπάνη να κατεβαίνει το βουνό με τα πρόβατα όπου σταματούσε τη κυκλοφορία (η οποία έφτανε Γούναρη) ή που τα περιμέναμε κανένα μισάωρο να περάσουν για να συνεχίσουμε τα ‘μήλα’. Σκέτη εξοχή αν το καλοσκεφτείς. Αναπολώ το κρυφτό στις μισοφτιάγμενες πολυκατοικίες. Την άνεση που είχαμε στους δρόμους για κόντρες με τα BMX (μεγαλώνοντας, μόδα κ πώρωση με τους ‘μπόμπους’). Μπασκετάκι “μονό” στα 2 φρεσκοφτιαγμένα τότε court της Αγίας Τριάδας. Εκεί δημιουργήθηκαν παιδικές φιλίες που στέριωσαν κ ακόμη καλά κρατούν. Γυμνάσιο/Λύκειο λιώναμε στα Lebel, Divina, Blanos, Τρίγωνο & Wendy’s, εκεί που αποχαιρέτησα (μη γνωρίζοντας) για τελευταία φορά απ’ τα ναρκωτικά, το φίλο μου Βαγγέλη Στρογγυλάκη.
Μπορώ να γράφω ατελείωτες ώρες για αναμνήσεις από τα νουπού. Ειδικά τώρα, 6 μήνες στην Αμερική, μου λείπουν ΟΛΑ.
Οι βόλτες με το σμαρτάκι μου κ τη μουσική στη διαπασών πηγαίνοντας Βουλιαγμένη (με στοπ στον Ζάχο για “Ένα τυλιχτό χοιρινό καλαμάκι με πατάτες κ ΠΟΛΛΗ ΣΩΣ”). Στο Λαιμό μετά για χώνεψη, καθισμένη στο αγαπημένο μου παγκάκι με την ωραιότερη θέα. Έπειτα λιμανάκια. Βάρκιζα και πίσω πάλι. Το απόλυτο ζεν.
Μου λείπουν τα κοκτέλια μου στο Rumοrs & στο Holy Spirit. Οι καφέδες μου. Αχ οι 8ωροι καφέδες μου στο παλιό EGOMIO. Μη γελάς. Με νιώθεις. Και εσύ το ‘χτισες, το ξέρω. Το 1ο Ακάνθους στη Μπιφτεκούπολη. Εκεί αναποδογύρισα τραπέζι για πρώτη φορά στη ζωή μου. Πόνος – ρακές στο κέντρο της Γλυφάδας σημειώσατε 1-1.
Όπως οι περισσότεροι Νότιοι έτσι κ εγώ είμαι παιδί του καλοκαιριού. Κ όμως τον χειμώνα, η παραλιακή (θέα) κολλημένη στη κίνηση θυμίζει όαση. Ναι, όαση. Γυρνάς κεφάλι και ο εγκέφαλος απαθανατίζει με ατελείωτα κλικ αμέτρητα κάδρα από μαγευτικές εικόνες θάλασσας και ουρανού. Πολλές φορές ακόμη και με απίστευτο κρύο κατέβαζα το τζάμι του αυτοκινήτου μόνο και μόνο για τη μυρωδιά της. Αν δεν έχεις περπατήσει το Παλιό Φάληρο από Φλοίσβο, δεν ξέρεις τι χάνεις.
Αυτή τη στιγμή τρώω κεραυνούς από φλασιές αναμνήσεων. Πραγματικά είναι τ ό σ α πολλά.
Νύχτα. Στα Νότια έχουν υπάρξει τα πιο τοπ μαγαζιά. Απογευματινά παρτάκια στο ΚΟΚΟΜΟ. Μετά στο UP n’ HIGH. Τι ψέματα έχω πει για ’15 λεπτά παραπάνω’; Τι ξύλο έχω φάει που τα 15′ γίνονταν 1 κ 2 ώρες. Δάκρυ κυλάει όταν ανοίγεται συζήτηση για το θρυλικό Αμφιθέατρο. Το Mercedes στα Αστέρια. Ένα ήταν το ‘Μικρό’ μη γελιόμαστε. Στη πλατεία Εσπερίδων. King Size & Bedroom στο Show Center. Venue & ‘Privi’ στο παλιό αεροδρόμιο. Το TANGO στον Ειρηνικό, ποιος δεν πέρασε απ’ το GALEA; ISLAND στη Βάρκιζα. Τι θέα Χριστέ! Balux club & cafe. Ξημέρωμα χορεύοντας house ξυπόλητη 6 το πρωί, δίπλα που σκάει το κύμα. Έχουμε σπάσει τακούνια με τις κολλητές εκεί μέσα. Ξέρουμε όλες και όλοι πολύ καλά. Ζητώ συγγνώμη από τους μικρότερους αλλά αλήθεια τώρα έχετε χάσει Τ Α – ΚΑ-ΛΥ-ΤΕ-ΡΑ..!!!
Να γράψω για την άνοιξη, για το φθινόπωρο στα νότια προάστια; Τι να πρωτογράψω; ‘Όλοι οι καιροί είναι ωραίοι κορίτσι μου”, πάντα μου ‘λεγε ο πατερούλης μου και εγώ του απαντούσα: “Μόνο στα ΝΠ, γιατί εδώ ζει άλλος θεός!’
Η Αφροδίτη Ξυγκόρου είναι Vice President of Social Media and Customer Experience at Airmatic USA