Υπήρχε μία εποχή που η Γλυφάδα ήταν το κέντρο της μουσικής. Και είχαμε όλοι έναν χώρο για να περνάμε αμέτρητες ώρες ψάχνοντας τον επόμενο δίσκο που θα έμπαινε στη συλλογή.

• 25/10/2013
• Κείμενο: NouPou.gr

Τότε που οι δρόμοι γέμιζαν μουσική και είχες το πεντοχίλιαρο στη τσέπη για να αρπάξεις λίγη από τη μελωδία. Κάθε δίσκος έχει τη δική του ιστορία. Το ίδιο και τα δισκάδικα της όμορφης νότιας πόλης που δεν έμειναν ζωντανά παρά μόνο στην καρδιά.

Discobole

Ο παλιός είναι αλλιώς λέει η παροιμία και στην περίπτωση του παλαίμαχου δισκάδικου στη Γλυφάδα, ο παλιός ήταν και πολύ ωραίος. Ειδικά όταν μιλούσαμε για μεγάλες συλλογές. Το Discobole άνοιξε τις πόρτες του στη Γλυφάδα το 1984. Εάν δεν ήσουν ντόπιος ήταν λίγο δύσκολο να το εντοπίσεις, καθότι βρισκόταν στο πρώτο όροφο, αλλά αν το γνώριζες δύσκολα ξεκολλούσες. Το Discobole ήταν μεγάλη λατρεία. Μοναδική ποικιλία σε βινύλια, κασέτες και cd, εκπληκτικές συλλογές σε dance και electro της εποχής, αλλά και jazz. Ιδιαίτερα τα βινύλια, μπορούσες να τα χαζεύεις από το πρωί ως το βράδυ με την τεράστια ποικιλία που είχε το μαγαζί.  Μάλιστα είχες και τη δυνατότητα να παραγγείλεις cd από το εξωτερικό μέσω του μαγαζιού. Σαν να μην χρειαζόταν να φτιάξεις eBay δηλαδή.

Τα χρόνια όμως πέρασαν και το 2007 έκλεισε οριστικά και κράτησε το αρχικό μαγαζί στην Αθήνα, στη Χαριλάου Τρικούπη.«Δεν ήταν μόνο οι οικονομικές συγκυρίες που έκλεισαν το μαγαζί. Πίστεψε με, για εμάς το τραμ μόνο καταστροφή ήταν», λέει ο Γιώργος που αν και έχει καιρό να κατέβει στα Νότια, θυμάται τον κόσμο να μην σταματάει στο δισκάδικο λόγω του πάρκινγκ. «Έγινε το παρκάρισμα δύσκολο, ο κόσμος βαριότανε γιατί τα ήθελε όλα σε γρήγορους ρυθμούς. Περιττό να πω πως και η εποχή του downloading μας κατέστρεψε. Πάλι καλά που υπάρχει η επιστροφή στο βινύλιο και καταφέρνουμε και υπάρχουμε». Ωστόσο δύσκολα ξεχνάς τα φωτορυθμικά και τα beats του μαγαζιού, που μαρτυρούσαν ότι το εμπορικό κέντρο είχε κάτι μαγικό, βγαλμένο από μια άλλη εποχή.

Virgin Megastores

Θα μπορούσε να πει κανείς πως τα Virgin, ήταν στην ουσία το απόλυτο δισκάδικο των 00’s. Ήρθε από το πουθενά για να εξυπηρετήσει όλους αυτούς που αναγκαζόντουσαν να καταφύγουν στο κέντρο της Αθήνας, προκειμένου να βρουν κάτι πιο «ψαγμένο».  Λίγο η τοποθεσία του, λίγο το space στήσιμο του μαγαζιού, λίγο τα games και οι ταινίες που ήλθαν στη συνέχεια, το κατέστησαν το απόλυτο place to be του κάθε πιτσιρικά, ο οποίος κατέβαινε να χαζέψει cd μετά το σχολείο.

Ακόμη και αν μερικοί ξίνιζαν που ήταν δίπλα στην αστυνομία το spot ήταν μονίμως γεμάτο με πιτσιρικάδες. Αυτό που είχε αφήσει όλους μας με το στόμα ανοιχτό, ήταν τα cd players με τα τεράστια headphones που βρισκόντουσαν στους τοίχους και σου έδιναν τη δυνατότητα να ακούσεις όλες τις hot επιτυχίες που κυκλοφορούσαν εκείνη την εποχή. Θα μπορούσες να πεις ότι έμοιαζε και λίγο με παιδότοπο. Θυμάμαι χαρακτηριστικά τα ηχεία να παίζουν το Butterfly των Crazy Town και τον κόσμο να χορεύει-κυριολεκτικά-μέσα στο μαγαζί. Το κοινό του κατά βάση, ήταν πιτσιρίκες που άκουγαν όλα τα hot της εποχής (από Βανδή και Βίσση μέχρι Britney Spears και Good Charlotte) αλλά και από σινεφίλ-game maniacs που τιμούσαν καθημερινά τη μεγάλη του γκάμα. Το Virgin έφυγε σχετικά γρήγορα από κοντά μας. Ήταν αυτό που λέμε, ‘‘ξύπνησα μια μέρα και έλειπες’’. Η αλήθεια είναι πως δεν νιώσαμε την απώλεια του, για το γεγονός ότι όλος ο κόσμος «μετακόμισε» στο Metropolis.

Ηλιοτρόπιο

Το Ηλιοτρόπιο θα μπορούσες να το κατατάξεις στη λίστα με τα αγαπημένα μαγαζάκια της γειτονιάς. Δέσποζε στην τιμημένη Γιαννιτσοπούλου, με τα μόνα hot spot της οδού, να είναι για την εποχή το Queen,  το Άννα Ντορ και φυσικά το αρτοποιείο του Δήμου. Το Ηλιοτρόπιο ήταν ένα ζεστό μικρό μαγαζί που βρισκόταν στον χώρο των σημερινών Fresh. Η είσοδος δεν θύμιζε με τίποτα κάποιο δισκάδικο γνωστής αλυσίδας.

Αντιθέτως η είσοδος ήταν τόσο μικρή, που ο πελάτης έπρεπε να περιμένει τον προηγούμενο να βγει έξω για να μπορέσει να μπει. Τα φαινόμενα όμως απατούν, καθότι όσο μικρή ήταν η είσοδος, τόσο μεγάλη ήταν η ποικιλία. Είχε ό,τι κασέτα μπορούσες να φανταστείς. Ξένα, ελληνικά, τα πάντα. Θυμάμαι τα ράφια του σαν ουρανοξύστες γεμάτους μελωδίες. Ο ιδιοκτήτης, του οποίου δεν έμαθα ποτέ το όνομα, έπαιζε μέσα στο μαγαζί από Δάκη και Ρακιντζή, μέχρι Hadaway και Masterboy.  Συγκεκριμένα με θυμάμαι να αγοράζω μαζί με τη μάνα μου Μάικλ Τζάκσον, ΝΑΜΑ και Cranberries, σε μια εποχή που δεν γνώριζες ονόματα και προσπαθούσες να περιγράψεις μελωδίες, στίχους, φάτσες που έβλεπες στη τηλεόραση, σαν να έπαιζες «Μάντεψε Ποιος». Ντροπιαστικότατο για ένα δεκάχρονο και ο λόγος που αγάπησα τόσο πολύ το Ηλιοτρόπιο. Δεν με βρήκανε ποτέ πολύ πιτσιρίκο για να μην ασχοληθούν μαζί μου.

Metropolis

Η αλήθεια είναι πως τα Metropolis βρισκόντουσαν σε πολύ ‘‘βυσματικό’’ σημείο στη Γλυφάδα. Ήταν ανάμεσα σε τράπεζα και Everest, με τα Goody’s και τα McDonald’s μισό τσιγάρο δρόμο, ενώ αν σου την βάραγε έριχνες και ένα ΠΡΟΠΟ στη Μαραγκού. Δίπλα σε όλα το δισκάδικο και μάλιστα άξιζε την προσοχή σου. Στο  σύνολο του είχε πολύ πιο ψαγμένους πωλητές (τουλάχιστον στα rock), μεγαλύτερη και πιο underground σκηνή εκτός από τα γνωστά mainstream και μας έκανε την πρώτη γνωριμία με τα Live DVD, τα οποία και ξεκοκαλίσαμε. Όπως και τα Virgin, έτσι και τα Metropolis τα έφαγε το Pirate Bay και το KaZaa αλλά οι πιτσιρικάδες δεν έδειχναν να το μετανιώνουν και πολύ, καθότι από το 2000 το cd έφτασε να πωλείται από 18 μέχρι 22 ευρώ και όχι μόνο στα Metropolis. Αυτό όμως που ξεχώριζα πάντα, ήταν τα cd που σου πρότεινε το μαγαζί. Δεν είχε σημασία αν άκουγες goth, punk, λαϊκά ή hip-hop. Υπήρχε πάντα ένα cd για σένα που ακόμη δεν είχες ανακαλύψει και πιθανότατα η ζωή σου σήμερα δεν θα ήταν το ίδιο χωρίς αυτό. Και το μικρό μαγαζάκι της οδού Μεταξά που κάλυπτε τις κόρνες των αμαξιών παίζοντας Godsmack, συνέβαλλε μέγιστα σε αυτό. Όπως και τα Virgin, τα Metropolis έκλεισαν έτσι ξαφνικά. Άδικα και χωρίς αναισθητικό.