Στις κόκκινες φόδρες του Άννα Ντορ
Οι αναμνήσεις, διαρκώς ξαναγυρίζουν, εκτός από μία που δεν έφυγε ποτέ. Το Άννα Ντορ είναι μια πολιτιστική κληρονομιά των νοτίων προαστίων και γι' αυτό η σκοτεινή όψη του σήμερα, μας κάνει να λέμε ότι "τίποτα δεν είναι όπως παλιά".
- 03/11/2013
Εδώ και ώρα προσπαθώ να θυμηθώ ποια ήταν η πρώτη ταινία που είδα εκεί. Δεν μπορώ. Μου έρχεται ξαφνικά το “Πεντάμορφη και το Τέρας” πριν 22 χρόνια, αλλά όχι ήταν και άλλα. Θυμάμαι να στέκομαι με τα χέρια στις τσέπες γύρω από παγωμένα χνώτα έξω στο εκδοτήριο των εισιτηρίων, την ώρα που η ουρά έφτανε μέχρι τις γραβάτες του Παγώνη. Να περιμένω, μέρος κι εγώ ενός μπουλουκιού, προκειμένου να τελειώσει η προηγούμενη παράσταση για να μπω μέσα. Να πηγαίνω σινεμά Πρωτοχρονιά, για να δω ένα έργο με ένα υποβρύχιο, πριν πολλά πολλά χρόνια. Ή να μένω με ανοιχτό το στόμα βγαίνοντας από το “Seven” το 1995.
Να κάθομαι στην ξύλινη καρέκλα, αυτή με την κόκκινη φόδρα και να προσπαθώ να βολευτώ όταν πια είχα μεγαλώσει. Να μαζεύομαι να περάσουν οι διπλανοί στην “πλατεία”, να “χαμηλώνω” μετά τον ψίθυρο του πίσω ότι δεν μπορεί να δει. Να βολεύομαι την τελευταία στιγμή στον εξώστη. Να μισοκλείνω τα μάτια αρχές Ιουνίου στην ταράτσα, αφού δεν είχε νυχτώσει καλά καλά. Να βάζω την κοκα-κόλα δίπλα από τα πόδια και να παρατηρώ την βαριά κόκκινη βελούδινη κουρτίνα, που παρέμενε κλειστή.
Δεκάδες ταινίες. Δεκάδες απογεύματα. Δεκάδες βράδια. Δεκάδες συζητήσεις μετά το τέλος του έργου. Χιλιάδες αναμνήσεις και μια γλυκιά νοσταλγία. Σαν να πρόκειται για παιδικός έρωτας. Ή μήπως είναι τυχαίο ότι έχει γυναικείο όνομα; Ότι μάθαμε, το μάθαμε από θηλυκά.
Δυστυχώς, όμως, το Άννα Ντορ δεν υπάρχει πια. Έκλεισε το 2007, μετά από 43 χρόνια λειτουργίας. Μαζί του και ο θερινός, που γέμιζε τα γλυφαδιώτικα βράδια με ήχους και εικόνες. Ήταν ο πρώτος κινηματογράφος των Νοτίων Προαστίων. Μετά ήρθε η Αίγλη (που έγινε “Ache”), το Γλυφάδα στη Ζέπου, το Cinepolis. Η μοιραία κατάληξη ήταν μάλλον αναμενόμενη και προηγήθηκε της κρίσης, καθώς η διεύθυνση του κινηματογράφου τα έβαλε κόντρα στην “μόδα των blockbuster” και έχασε. Δεν έβαλε αριθμημένες θέσεις, δεν σουλουπώθηκε. Για χρόνια λειτουργούσε με λιγοστό πιστό κόσμο να περιμένει μπρος από την κόκκινη αυλαία, αυτή που έκλεισε το 2007 για να μην ανοίξει ποτέ ξανά.
Έκτοτε το συγκεκριμένο τριώροφο κτίριο παραμένει κλειστό. Διάσπαρτες στο διαδίκτυο θα βρει κανείς ειδήσεις (και μακέτες, όπως φαίνεται στην πιο πάνω φωτό) για την παραχώρηση του στον όμιλο Χαραγκιώνη και την επένδυση που θα έφερνε ένα σύμπλεγμα εμπορικών καταστημάτων στο κέντρο της Γλυφάδας. Το 2 της Γιαννιτσοπούλου, όμως, παραμένει σκοτεινό. Σαν τη μαύρη οθόνη μετά τους τίτλους τέλους. Και όχι, σ’ αυτή την περίπτωση το έργο δεν είχε happy end.
*Όσο κι αν έψαξα, με όποιους κι αν μίλησα δεν βρήκα τελικά από που βγήκε το όνομα Άννα Ντορ, καθώς δεν πρόκειται για φυσικό πρόσωπο. Η πιο πιθανή προέλευση είναι ως συνδυασμός των ονομάτων της Άννας Καλουτά και της Ρένα Ντορ. Μπορεί κάποιος νότιος να βοηθήσει;