Όλα όσα (δεν) πρέπει να κάνεις για να εντυπωσιάσεις μια γυναίκα
Ο ατσούμπαλος ψηλολέλεκας Stephen Merchant, δημιουργικό έτερον ήμισυ του Ricky Gervais στο The Office, αποδεικνύει στο εξαιρετικό, ‘θα χάσεις αν το χάσεις’, Hello Ladies ότι τα κορίτσια στον πλανήτη Los Angeles δεν είναι καθόλου εύκολα.
- 11/11/2013
Μετά από επτά επεισόδια αισθανόμαστε έτοιμοι να ανακηρύξουμε το Hello Ladies στην καλύτερη κωμική σειρά της φετινής σεζόν. Ειδικά αν ανήκεις σε αυτούς που λατρεύουν να γελάνε με τα παθήματα αντιπαθητικών ανθρώπων.
Σεναριογράφος, σκηνοθέτης και πρωταγωνιστής του είναι ο 201 εκατοστών Βρετανός Stephen Merchant, μόνιμος συνεργάτης του Ricky Gervais σε ότι έχει φτιάξει ως τώρα, που εμπνεύστηκε από τις δικές του ερωτικές περιπέτειες στο Los Angeles -μια πόλη που όπως έχει δηλώσει ‘βγαίνεις με κάποια και αισθάνεσαι ότι κοιτάζει μονίμως πίσω σου για να δει αν θα περάσει κάποιος καλύτερος, πιο πλούσιος και πιο διάσημος από εσένα’- για να δημιουργήσει το χαρακτήρα του Stuart Pritchard, ενός βρετανού ιδιοκτήτη εταιρείας web design που παρότι διαθέτει χρήματα, κάμπριο και φοβερό σπίτι, περνάει κάθε βράδυ τρώγοντας μόνος του μπροστά από την τηλεόραση.
Μιλάμε για κάποιον στη λογική ‘έχω και σκάφος, πάμε μια βόλτα’ που έχει εμμονή με τα μοντέλα και τις ηθοποιούς και κάνει τον David Brent του original The Office να μοιάζει συγκριτικά με τέρας συμπόνιας, εμπάθειας και κατανόησης.
Είναι κυριολεκτικά αδύνατο να παρακολουθήσεις έστω και ένα επεισόδιο χωρίς να κλείσεις τα μάτια έντρομος από την ανικανότητα ενός τόσο επιφανειακού τύπου που καταλήγει να κερνάει ποτά 800 δολαρίων την παρέα μιας ανερχόμενης ηθοποιού μόνο για να τα λουστεί (στην προσπάθειά του να την πλησιάσει), που ζητάει από το σερβιτόρο να πει ψέματα ότι δεν έχει το ακριβό μπουκάλι κρασί που παράγγειλε η συνοδός του ή που του ζητούν να βγει από το yacuzzi επειδή στην προσπάθεια του να ταιριάξει αρχίζει να λέει ρατσιστικά gay ανέκδοτα (τα οποία πήγε στην τουαλέτα και αποστήθισε από ένα σάιτ).
Ουσιαστικά ο Merchant στο πρώτο σόλο project του (σ.σ. είπε ότι ο Gervais δεν συμμετείχε γιατί δεν ξέρει από αυτά, αφού είναι σε μόνιμη σχέση από τα 20 του) χρησιμοποιεί κάθε εκατοστό του άχαρου κορμιού του για να βγάλει γέλιο.
Και, ενίοτε, και θλίψη. Όπως όταν ο χοντρούλης διαζευγμένος φίλος του και ο ανάπηρος -αλλά επιτυχημένος γυναικάς- frenemy του βρίσκουν στο computer του μια σειρά από στόχους ζωής που ξεκινούν από το αναμενόμενο ‘να βγω με μοντέλο’ και καταλήγουν στο ‘να δείξω σε αυτή που μου ξέφυγε από το σχολείο ότι αξίζει να με αγαπήσει’ και ‘να παντρευτώ, να κάνω παιδιά και να είμαι ευτυχισμένος’.
Υπάρχουν πολλοί καλοί λόγοι για να παρακολουθήσει κανείς το Hello Ladies. Ένας από τους οποίους είναι αυτός που φαίνεται στον τίτλο. Το δηλαδή να μάθεις από τον ειδικό τι δεν πρέπει να κάνεις ή να πεις αν θέλεις να εντυπωσιάσεις τις γυναίκες.
Αν και ο πιο σημαντικός είναι για να διασφαλιστεί ότι θα υπάρχει και δεύτερη σεζόν παρά τις κριτικές που θέλουν το Hello Ladies και τον πρωταγωνιστή του να είναι τόσο αντιπαθητικός που δε δίνει στο κοινό καμία ευκαιρία να ταυτιστεί μαζί του.
Κάτι άδικο καθώς ότι έχει γράψει ή κάνει ο Merchant είναι σχεδόν βέβαιο ότι το έχει ήδη ζήσει. Όπως το να το παίζει κουλ σε ένα εφηβικό πάρτι διαβάζοντας επί 20 λεπτά αμίλητος την ίδια σελίδα του ‘Το ζεν και η τέχνη της συντήρησης της μοτοσικλέτας’, να έχει στα 15 του ως πρότυπο συμπεριφοράς τον James Bond, να τρώει κατά λάθος σε ένα πάρτι ένα μάφιν με μαριχουάνα και να πέφτει με τη μούρη σε μια τζαμαρία ή, μετά την γιγάντια επιτυχία του The Office, να μιλάει σε κάποια επί μια ώρα για να ανακαλύψει ότι όχι μόνο έχει αγόρι, αλλά και ότι δεν έχει ιδέα τι είναι το The Office αφού δεν διαθέτει τηλεόραση.
Το μόνο που μένει να επιβεβαιωθεί είναι αν σκέφτεται και ο ίδιος όπως ο ήρωας του που θεωρεί ότι ιδανικό ταίρι του είναι π.χ. η Charlize Theron (αφού πλέον είναι μητέρα, χωρίς να υπάρχει πατέρας στην εικόνα) και ότι το μόνο που χρειάζεται για να συμβεί αυτό είναι μια ευκαιρία να τον γνωρίσει από κοντά.