Ένα “μονάκι” στα 21 είναι ένας ιδανικός τρόπος να γυμναστείς
Οι λόγοι που ένα "μονό" είναι από τους καλύτερους τρόπους να γυμναστείς αλλά και μερικές χρήσιμες πληροφορίες για να πάρεις κι εσύ μέρος στο μοναδικό πρωτάθλημα μονού 4x4.
- 03/01/2014
Πάμε όμως να ασχοληθούμε και με το θέμα μας. Να εξηγήσουμε γιατί είναι τόσο καλό να παίζεις βάλεις το μονό στη ζωή σου.
Κάθε άθλημα έχει τα δικά του χαρακτηριστικά, απαιτήσεις και ιδιαιτερότητες. Το μπάσκετ, βέβαια, είναι από αυτά που απασχολούν αρκετές μυικές ομάδες και προσφέρουν μια ολοκληρωμένη εκγύμναση. Αποτελεί κυρίως αναερόβια άσκηση και λιγότερο αεροβική (λιγότερο σε σχέση τουλάχιστον με το ποδόσφαιρο), που απαιτεί από τον αθλητή να καταβάλει μέγιστη δύναμη/ταχύτητα/έκρηξη για μικρό διάστημα, αλλά με μεγάλη συχνότητα. Τι σημαίνει αυτό; Ότι ο παίκτης του μπάσκετ δεν καλύπτει πολλά χιλιόμετρα, αλλά κάνει πολλά σπριντ μερικών μέτρων, αλλάζει συνέχεια κατεύθυνση, κάνει αρκετά και επαναλαμβανόμενα άλματα και οι κινήσεις του εμπεριέχουν περισσότερο το στοιχείο της έκρηξης και λιγότερο αυτό της ταχύτητας. Μπορεί να ακούγεται περίεργο, αλλά πχ ένας παίκτης που παίζει με πλάτη στο καλάθι για 5”, μπορεί να επιβαρύνει περισσότερο το κορμί του, από έναν αθλητή που τρέχει τέσσερα γήπεδα στο 70%.
Για αυτό εξάλλου οι σύγχρονες μέθοδοι προπόνησης επικεντρώνονται στην αύξηση της έντασης και όχι της ποσότητας. Πιο δυνατά, αλλά για λιγότερη ώρα. Οπότε όλο αυτό σημαίνει, ότι δεν πρέπει να υποτιμάμε το γνωστό “μονό”. Αποτελεί μια εξαιρετικής ποιότητας άσκηση, καθώς απασχολεί όλες τις μυικές ομάδες: πόδια, χέρια, κοιλιακούς, ραχιαίους, θωρακικούς, πλάτη.
Μπορεί ένα μονό να μην είναι ο αποτελεσματικότερος τρόπος για να κάψει κάποιος λίπος (και επομένως να χάσει άμεσα βάρος, καθώς η αερόβια άσκηση έχει καλύτερα αποτελέσματα σε αυτόν τον τομέα), ωστόσο, είναι μια πολύ καλή λύση για να γυμναστεί, να ιδρώσει, να τρέξει, να πηδήξει, να σπρώξει, να τεντώσει, αλλά ακόμα να διασκεδάσει και να εκτενωθεί.
Το να πάρει κάποιος μια μπάλα και να πάει να κάνει μόνος του σουτ, ή ακόμη και ατομική προπόνηση είναι ο ένας τρόπος, που απαιτεί αυταπάρνηση, αποφασιστικότητα, πείσμα και πειθαρχεία. Το “μονό”, όμως, είναι μια διαφορετική υπόθεση, καθώς η παρουσία αντιπάλου, αμέσως αυξάνει τον ανταγωνισμό και επομένως την απόδοση.
Οπότε είτε μιλάμε για “1on1”, είτε για “2on2”, είτε για “3on3”, είτε για “4on4” η ποιότητα της άσκησης είναι δεδομένη, ανεξάρτητα από το επίπεδο τεχνικής κατάρτισης ή το επίπεδο των παικτών. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι το συγκεκριμένο κομμάτι (στο μισό γήπεδο) αποτελεί καθιερωμένη ρουτίνα σε όλες τις ομάδες μπάσκετ, ακόμη και σε αυτές που αγωνίζονται στο υψηλότερο επίπεδο, δηλαδή την Ευρωλίγκα.
Ειδικά οι πρωτοπόροι του είδους, οι Αμερικάνοι, δίνουν πολύ μεγάλο βάρος στην προπόνηση “ένας-εναντίον-ενός”, το μόνο δηλαδή. Ο Κόμπι Μπράιαντ, όταν είχε έρθει πριν δύο καλοκαίρια στην Αθήνα, το είχε καταστήσει σαφές, αλλά και αθλητές όπως ο Βασίλης Σπανούλης, που στηρίζουν ένα μεγάλο ποσοστό της ατομικής τους προπόνησης παίζοντας αυτό ακριβώς: άμυνα-επίθεση με έναν αντίπαλο.
Εκτός από άσκηση, είναι και προπόνηση ατομικής τακτικής. “Πως θα αντιδράσω; Πως θα νικήσω τον αντίπαλο μου; Θα ρισκάρω; Και αν ναι, πως;” Αν σε αυτό προσθέσουμε και την έννοια του συναγωνισμού, “ποιος θα φτάσει πρώτος στα 11, ή στα 21”, τότε το πακέτο γίνεται ολοκληρωμένο, προσφέροντας μια ολοκληρωμένη εκγύμναση για το μυαλό και το σώμα. Και τέτοιες ευκαιρίες δεν πρέπει να τις χάνει κανείς, ειδικά όταν έχει τη δυνατότητα να παίξει “μονό” σε ένα γήπεδο σαν και αυτό του Workout Hall, που νομίζεις ότι είναι βγαλμένο από διαφημιστικό εταιρίας αθλητικών ειδών και ξαφνικά θα ξεπροβάλει απέναντι σου ο ΛεΜπρόν.