Μια βόλτα στη Γλυφάδα των 90’s
Ο Μαρίνος Βυθούλκας γράφει για τη Γλυφάδα που δεν θα γίνει ποτέ ξανά όπως παλιά και εκείνες τις μέρες τις παλιές που θύμιζαν γιορτή.
- 15/12/2013
Ξεκινούσες για ένα καφέ, αλλά στην πορεία ο καφές γινόταν φαγητό, ποτό, ενώ παράλληλα η παρέα τριπλασιαζόταν, χωρίς καν να το καταλάβεις. Τόσο απλά και αβίαστα. Οι επιλογές άπειρες και η όρεξη για να οργώσεις τη μέρα και την νύχτα ακόμα πιο μεγάλη. Στην Αγγέλου Μεταξά (και όχι Ιωάννου όπως την λένε οι περισσότεροι), τα κατά μήκος μαγαζιά ήταν φωταγωγημένα, λαμπερά, με κόσμο να μπαινοβγαίνει και να κόβει βόλτες με τσάντες στα χέρια.
Ακόμα και χωρίς τσάντες, έβλεπες ένα χαμόγελο, αλλά και μια ατμόσφαιρα σαν να υπήρχε μια φιέστα διαρκείας. Λες και κάθε μέρα ήταν γιορτή. Ο συγκεκριμένος εμπορικός δρόμος είχε πάντα ζωντάνια και παλμό. Περπατούσες και μπέρδευες τα αρώματα των ανθρώπων. Αυτό συνέβαινε όλες τις μέρες. Από πιτσιρικάς, την εποχή που πηγαίναμε στο Smash, το Divina, το Number One και παίζαμε ηλεκτρονικά παιχνίδια και μπιλιάρδο, μέχρι τις τρελές μάσες σταWendy’s, που μετά έγινε Zara και σήμεραFocaccino, οι εφηβικές μου εικόνες είναι γεμάτες από χρώματα, μυρωδιές και γεύσεις. Όλες οι αισθήσεις στο φουλ.
Βέβαια, η Γλυφάδα δεν έχει μείνει ίδια. Άλλαξε και δεν θα γίνει ποτέ όπως παλιά. Αυτό οφείλεται όχι μόνο στην οικονομική κρίση, αλλά και στην κουλτούρα των νέων ανθρώπων που στηρίζουν το μεγαλύτερο κομμάτι της νυχτερινής διασκέδασης. Οι νέες γενιές είναι περισσότερο ενημερωμένες σε πολλά πράγματα και σίγουρα γερά μπασμένες στο διαδίκτυο. Οι πιτσιρικάδες σήμερα φλερτάρουν από το Facebook. Το ποτό τους είναι το friend request και το σφηνάκι που κερνάνε στη γκόμενα το like. Η επικοινωνία, η αμεσότητα, το φλερτ και οι αυθόρμητες αντιδράσεις πήγαν περίπατο. Περίπατο επίσης πήγαν και τα περισσότερα στέκια της Γλυφάδας.
Ίσως το κλασσικό «τρίγωνο», η καφετέρια-κρεπερί απέναντι από το Everest θυμίζει το παρελθόν. Σαν να μην την ακούμπησε ο χρόνος. Στρίβοντας στην Ζησιμοπούλου, τον άλλοτε πιο διάσημο δρόμο της Γλυφάδας, σε πιάνει κατάθλιψη, αλλά και μια νοσταλγία. Ψάχνεις να βρεις το παλιό Egomio και βλέπεις έναν σταθμό parking. Η απουσία ενδιαφέροντος είναι αισθητή, ενώ το καμένο Rich προσπαθεί ακόμα να αναγεννηθεί από τις στάχτες του. Τέλος εποχής για ένα στενό-χρυσορυχείο που οι καφετέριες του είχαν γίνει ξακουστές στο λεκανοπέδιο της Αττικής.
2013. Η βασική διαφορά με το «χθες» είναι πως σήμερα ψάχνεις να βρεις μαγαζί με κόσμο για να μπεις μέσα. Αυτό είναι το «τυρί». Παλιά, στις περισσότερες καφετέριες και μπαρ περίμενες όρθιος για να κάτσεις. Η αλήθεια είναι πως σε σχέση με δυο-τρία χρόνια πριν, τα πράγματα δείχνουν μια σχετική ανάκαμψη. Το ηθικό της Γλυφάδας αναστηλώνεται με μια γενναία προσπάθεια από μαγαζιά που άνοιξαν στην οδό Λαοδίκης. Εκεί και στους γύρω δρόμους χτυπάει πια η καρδιά του κεφιού. Ο νέος χάρτης της διασκέδασης περιλαμβάνει το Soleto, το Holly Spirit, το Egomio Ache (σκέτο Egomio για τους παλιούς), το Bronxx και το εξαιρετικό Amigos με τα απίστευτα cocktails, αλλά και το Mikro στην Κύπρου πουμετά την επιτυχία στη Λαοδίκης, έχει γίνει το νέο meeting pointγια τους λάτρεις της House μουσικής.
Η Γλυφάδα είναι ένα πανέμορφο μέρος, ιδανικό για όλες τις εποχές του χρόνου. Ακόμα και σήμερα που τα πράγματα είναι ζόρικα, μπορεί να τα καταφέρει. Αρκεί να υπάρχει θέληση. Από όλους.
Ο Μαρίνος Βυθούλκας είναι αρχισυντάκτης στην tablet έκδοση του περιοδικού People