Στο Public, νιώθουμε όπως παλιά. Σαν παιδιά.
Ναι, θα δίναμε τα πάντα για να γυρίζαμε το χρόνο πίσω και να τρέχαμε στα παιχνιδάδικα για δώρα, λέγοντας διαρκώς "μπαμπά θέλω αυτό". Δεν γίνεται. Οπότε, πάλι καλά που υπάρχουν και εναλλακτικές.
- 24/12/2013
Στο Jumbo, εκεί κάπου στις αρχές της δεκαετίας του 90, τότε που στη Γλυφάδα σύμφωνα με τον Μαρίνο Βυθούλκα έβλεπες χαμόγελα έστω και χωρίς τσάντες από ψώνια στα χέρια, όταν ακόμη η κρίση δεν είχε σκεφτεί καν να επισκεφθεί την Ελλάδα. Τότε, ήσουν και ήμουν μικρός, όλοι μικροί, χαρούμενοι και χαμογελαστοί, κατεβαίναμε τις κυλιόμενες σκάλες του παιχνιδάδικου που άλλαξε τις επιθυμίες των παιδιών και τις οικονομίες των γονιών.
Μπαίναμε μέσα, αφήναμε το χέρι του μπαμπά ή της μαμάς και χανόμασταν σε όλους τους διαδρόμους, ο καθένας και η καθεμιά στο διάδρομο που του ταίριαζε. Άλλος στα transformers, άλλος στις μπασκετούλες, άλλη στις Barbie, άλλοι στα Playmobil και άλλοι σε πιγκουϊνάκια που έκαναν βουτιές σε μια πισίνα. Ναι, τότε, το δώρο είχε άλλη αξία, εφόσον φυσικά μπορούσαν οι γονείς σου να στο πάρουν. Όμως, δεν είχε σημασία η τιμή του. Σαφώς και κάθε μεγαλύτερο δώρο είναι πιο εντυπωσιακό και προκαλεί μεγαλύτερα χαμόγελα από ένα μικρότερο, αλλά το σημαντικότερο είναι να μπορείς να κάνεις (έστω και του ενός ευρώ) δώρα. Πιο σημαντικό και από το να δέχεσαι.
Ωραία, πού το πας όμως;
Δεν το πάω στο Jumbo πάντως, αυτό είναι άλλη κουβέντα. Άλλο θέμα. Το πάω πιο κάτω, προς τον Άγιο Κωνσταντίνο, εκεί όπου τα μαγαζιά ποτέ δεν κατάφεραν να δημιουργήσουν πιάτσα, να εδραιωθούν και να μείνουν. Είτε είσαι Γλυφαδιώτης, είτε Φαληριώτης, είτε βόρειος που ήρθες βόλτα κάτω για ψώνια (σχεδόν ποτέ, οκ, το ξέρουμε) η πλευρά του Αγίου Κωνσταντίνου δεν σου λέει τίποτα, πέρα από μια σειρά φούρνων που άνοιξαν (με επιτυχία και ωραία πράγματα) τα τελευταία χρόνια.
Υπάρχει, όμως, ένα κατάστημα που την τελευταία πενταετία, σε έπεισε ότι και ο μεγάλος θέλει το παιχνιδάδικο του. Με χρώμα πορτοκαλί και δώρα για κάθε γούστο, χόμπι, όρεξη, χρηματικό επίπεδο. Το Public. Ναι, το Public, όπου αν μπεις, ο χρόνος σταματά, λες και μπήκες σε καζίνο. Μάλιστα, για κάποιο λόγο στο Public Γλυφάδας δεν πιάνει και καλά το σήμα των κινητών (περίεργο, με τόσες εταιρίες εκεί μαζεμένες), που σημαίνει ότι και να σε ψάχνουν δεν θα είναι εύκολο να σε βρουν. Δεν πειράζει, θα έχεις μεγαλύτερη ελευθερία να κάνεις τις βόλτες σου στους ορόφους του.
Ισόγειο: Η χαρά του geek μεγάλου παιδιού
Αφού περάσεις κάποιες επιλογές από βιβλία και cd που έχει κάνει το κατάστημα για σένα (promoted προφανώς, τελευταίες κυκλοφορίες κλπ.) έχεις όλο το ισόγειο για να μείνεις κοντά ή μπροστά από την εποχή σου. Υπολογιστές, laptop, Mac, tablets, smartphones, αλλά και ημερολόγια/ατζέντες για όσους επιμένουν παραδοσιακά. Το ισόγειο είναι ένας χώρος όπου βλέπεις δώρα που θες να σου κάνουν (ή θα ήθελες να μπορείς να κάνεις εσύ στον εαυτό σου) και τελικά παίρνεις κάποια μικρά δωράκια για φίλους. Εκτός, αν είσαι σε φάση επιδότησης και φύγεις με το τελευταίο iPhone 5s ή με κάνα Samsung Galaxy tablet).
Γενικώς, το πρώτο επίπεδο του Public Γλυφάδας είναι ένα πολύ καλό ορεκτικό, που ωστόσο αν δεν έχεις budget στα χέρια σου, θα προσπεράσεις σχετικά γρήγορα (για να επιστρέψεις στο τέλος, αφού εδώ είναι τα ταμεία του καταστήματος).
1ος όροφος: Η χαρά του παιχνιδιού. Του μεγάλου παιδιού
Εντάξει, εδώ δεν είναι για μεγάλους (μόνο), αφού τα PS4 (που έκαναν πρόσφατα την εμφάνιση τους), τα XboX, τα εκατοντάδες video games στα ράφια και το ολοκαίνουριο GTA είναι αντικείμενα του πόθου για τις πιο χαμηλές ηλικίες. Για το μικρό αδερφό σου, για το γιο σου, αλλά αν είσαι (όπως είπαμε) σε μια σεβαστή για adult video games (πάνω από 30), θα χαθείς. Θα φέρεις τα παλιά σου, να τα δώσεις στο Public (δεν ξέρεις ότι μπορείς να επιστρέψεις τα μεταχειρισμένα παιχνίδια σου, εξοικονομώντας χρήματα;), θα δοκιμάσεις τα νέα στις οθόνες που είναι καρφωμένες στον τοίχο.
Ωπ. Οθόνες. Τηλεοράσεις. Πρώτος όροφος. Εδώ είμαστε, ναι. Το πιο αστείο χάσιμο, είναι οι τηλεοράσεις. Στις 70 και τις 80 ίντσες, αυτές που είναι στρατηγικά τοποθετημένες, με το πού πας να φύγεις προς τα πάνω από με τις κυλιόμενες και τελικά κάθεσαι εκεί ακίνητος και κοιτάς είτε κάποιο trailer ταινίας (δεν έχει σημασία), είτε εικόνες με πουλιά (αποδημητικά). Το θέμα είναι ότι είναι Ultra HD, Full HD, Extra Super Duper HD (το τελευταίο δεν υπάρχει) και εσύ σκέφτεσαι “θέλω και εγώ μια τέτοια στο σαλόνι μου” (και ας χωράς μόνο εσύ σε αυτό).
Ο συγκεκριμένος όροφος έχει αυξημένο δείκτη δυσκολίας, δηλαδή παραμονής. Είναι παγίδα τα video games, είναι μαύρη τρύπα οι τηλεοράσεις και έχει και φωτογραφικές μηχανές, όπου πάλι αν έχεις καμιά λόξα με αυτό το χόμπι, θα κάνεις κλικ-κλικ-κλικ και θα δοκιμάζεις στο μάτι το φακό (τόσο pro είσαι). Οπότε, εδώ, στείλε SMS “ανέβηκα πιο ψηλά στο Public. Θα αργήσω”.
2ος όροφος: Άσε τα παιδιά και τρέχα
Αν έχεις παιδιά, εδώ είσαι. Αν είσαι νονός/νονά εδώ είσαι. Παιχνίδια, για μωρά, για μικρά παιδιά, επιτραπέζια, κούκλες, Lego, κατασκευές, παζλ και της παναγιάς τα παιχνίδια (όχι, μάτια δεν έχει φέρει ακόμη το Public). Από τη μία πλευρά. Γιατί, στην άλλη πλευρά του ορόφου, υπάρχει ένα κομμάτι της Pop Culture βιομηχανίας, που περνάει μεν κρίση, αλλά αν το ψάξεις καλύτερα, θα δεις την ποιότητα που αναδεικνύει τα τελευταία χρόνια. Σίγουρα οι πωλήσεις των CD έχουν μειωθεί, είτε λόγω των ηλεκτρονικών αγορών, είτε εξαιτίας της πειρατείας.
Όμως, κάνε μια βόλτα στα ράφια, δες τις συλλογές που βγαίνουν. Συλλεκτικές, best of, με ωραία εξώφυλλα, ωραία δημιουργικά, ωραία πράγματα. Οι λάτρεις της μουσικής, αυτοί που την αγάπησαν σε πιο αθώα χρόνια, εκτιμούν αυτές τις παραγωγές, στηρίζουν τη δισκογραφία, παρότι σε πολλούς φαίνεται περίεργο. Το ίδιο συμβαίνει και με τους collectors από ταινίες και tv series, με boxes που πάντα θέλουν να έχουν στο ράφι του σπιτιού τους.
Ναι, οκ, αν έχεις δει το τέλος του Breaking Bad, γιατί να ξαναδείς όλη τη σειρά, αλλά τι θα έχεις να θυμάσαι όταν μεγαλώσεις; Μερικά meme και κανά video στο YouTube; No, bitch.
3ος όροφος: Ησυχία! Διαβάζουμε.
Η μεγαλύτερη επιτυχία των Public. Η οργάνωση και η στρατηγική πίσω από τον τρόπο με τον οποίο πωλούνται εκεί τα βιβλία. Δεν θα βρεις τα πάντα (εκτός αν παραγγείλεις κλπ.), αλλά δεν θα ψάξεις τίποτα από αυτά που πρέπει. Είτε στα οργανωμένα ράφια, είτε στα κονσεπτικά σημεία που αλλάζουν και ανανεώνονται συχνά, στο Public τα βιβλία έχουν τη μεγάλη αξία που τους αρμόζει. Και αυτό το εκτιμούν όσοι τα αγαπούν και τα διαβάζουν.
Εδώ θα κάτσεις με τις ώρες. Θα δεις νέες κυκλοφορίες, Έλληνες και ξένους συγγραφείς, θα περάσεις μπροστά από κάθε ράφι και θα ελπίζεις να ανακαλύψεις κάτι μόνος σου, ένα βιβλίο που δεν σου είπε κανείς, δεν το είδες κάπου, απλώς το τράβηξες από το ράφι και σου έκανε κλικ. Καθώς, θα γυρίζεις για να πας στην άλλη πλευρά, εκεί όπου είναι οι πιο γενικές κατηγορίες και τα λευκώματα-αφιερώματα, αν είσαι κομικάς (εννοώ αν διαβάζεις, όχι αν γράφεις), θα χαρείς.
Ναι, εντάξει, δεν θα χαρείς πολύ με τις τιμές των comics στην Ελλάδα, αλλά στο Public τουλάχιστον έχει να δεις πολλά. Παλιά και καινούρια. Δεν είναι μειονότητα τα comics εκεί, ούτε τα fantasy, τίποτα από τον κόσμο των strips δεν είναι εκτός θέματος. Και μετά, είπαμε, λευκώματα, κινηματογράφος, σπορ, πολλή μαγειρική (εδώ μπήκε στην τηλεόραση, δεν θα μπει στα βιβλιοπωλεία;) και επιτραπέζια.
4ος όροφος: Ένα brunch cafe
Δεν έχει 4ο όροφο το κατάστημα. Απλώς δίνουμε μια ιδέα, για να πηγαίνουμε εκεί από το πρωί του Σαββάτου, να τρώμε τα benedict αυγά μας και αντί να ανεβαίνουμε ορόφους, να κατεβαίνουμε. Χωρίς σήμα όμως στα κινητά. Γιατί, αν δεν το καταλάβατε, στο “παιχνιδάδικο” της νέας εποχής, που μας έπεισε να πούμε “go public” (και το οποίο άλλαξε την κατάσταση στη retail αγορά και συνεχίζει διαρκώς την ανάπτυξη του με νέα καταστήματα – ό,τι και αν σημαίνει αυτό σε αυτές τις οικονομικές μέρες που ζούμε) θέλουμε να νιώθουμε παιδιά για όση ώρα μπορούμε περισσότερο. Να ξεχνάμε ότι έξω μας περιμένουν όλα αυτά τα βαρετά. Tων μεγάλων.