Το ταξίδι στο όνειρο του Θοδωρή Αγγελίνου
Η πυξίδα του Θοδωρή Αγγελίνου δείχνει προς τα κάτω, τον Νότο. Αυτή είναι η κατεύθυνση της μοίρας του. Γεννήθηκε στη Νότια Αφρική, μεγάλωσε στα Νότια Προάστια και πριν μερικές ημέρες (8/1) είδε το όνειρο του να παίρνει σάρκα και οστά, στο μέρος που αποκαλείται "down under", στην Αυστραλία δηλαδή.
- 10/01/2014
Ο Αγγελίνος είναι αυτή τη στιγμή ο κορυφαίος Έλληνας τενίστας. Και Νο257 σε ολόκληρο τον κόσμο, έχοντας ως καλύτερο πλασάρισμα στην καριέρα του το Νο251! Κι είναι απίστευτο το επίτευγμα του, αν σκεφτεί κανείς ότι πριν 18 μήνες ήταν στο Νο850 και σκεφτόταν να τα παρατήσει.
Ευτυχώς για όλους δεν το έκανε και μετά από αρκετά τουρνουά, τελικούς και τίτλους (87 αγώνες το 2013 με ρεκόρ 63-24) κατάφερε να αναρριχηθεί στην παγκόσμια κατάταξη και να πάρει το εισιτήριο για τα προκριματικά του πρώτου του τουρνουά Grand Slam (της Αυστραλίας).
“Είναι όνειρο ζωής για μένα. Ανταμείφθηκαν οι κόποι μου, η προσπάθεια που κάνω τα τελευταία χρόνια” δήλωσε πρόσφατα σε συνέντευξη του, στην τελευταία που έδωσε επί ελληνικού εδάφους πριν ετοιμάσει τις βαλίτσες του. Το πρόγραμμα του περιλαμβάνει προπονήσεις και διαρκή ταξίδια. Πήγε στη Ντόχα για το πρώτο τουρνουά της ATP και από εκεί στην Αυστραλία, ενώ θα συνεχίσει τις επόμενες ημέρες πετώντας στην Ινδία και στην Νότια Αφρική.
Στην Αυστραλία, στο “Melbourn Park”, χρειαζόταν τρεις συνεχόμενες νίκες, τρεις προκρίσεις δηλαδή για να μπει στο κυρίως ταμπλό του τουρνουά. Ηττήθηκε όμως από τον Άλεξ Κουζνέτσοφ (7-6, 6-4 σε μια ώρα και 45 λεπτά) και δεν κατάφερε να γίνει ο πρώτος Έλληνας που θα πάρει μέρος σε τουρνουά Grand Slam μετά το 2008 και τον Κώστα Οικονομίδη.
Αυτό, βέβαια, δεν τον πτοεί. Πέρσι είχε πάει στην Αυστραλία ως μέλος της ομάδας του Σόμντεφ και έγραφε στο blog του εκστασιασμένος για τις στιγμές που πέρασε δίπλα στα ινδάλματα του, τον Μάρεϊ, τον Λεντλ ή τη “παγοθεραπεία” που έκανε δίπλα στην Ιβάνοβιτς. Ένα χρόνο μετά επέστρεψε στη Μελβούρνη για να διεκδικήσει ο ίδιος μια θέση στο τουρνουά. Δεν τα κατάφερε.
Παρότι έχει πετύχει πολύ περισσότερα από ότι θα μπορούσε να φανταστεί ένας Έλληνας τενίστας, δεν πτοείται και συνεχίζει. Νέο σερβίς, νέο ταξίδι, νέο τουρνουά, νέα προσπάθεια. Το όνειρο συνεχίζεται.