Τα ενναλακτικά Όσκαρ που έπρεπε να έχει κερδίσει ο Tom Hanks όλα αυτά τα χρόνια
H πρεμιέρα την επόμενη Πέμπτη στο Αθήναιον Cinepolis της ταινίας ‘Η Μαγική Ομπρέλα', στην οποία ο Hanks υποδύεται έξοχα τον ‘καταφερτζή’ Walt Disney, είναι η ιδανική αφορμή για να μιλήσουμε για εκείνα τα Όσκαρ που έπρεπε να είχε πάρει αλλά στερήθηκε. Ο λόγος; Είναι τόσο σταθερά καλός ώστε ο κόσμος (και οι ψηφοφόροι της Ακαδημίας) ξεχνούν ότι μόνο εύκολο και αυτονόητο δεν είναι αυτό που κάνει.
- 14/01/2014
Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας των 90s ο Tom Hanks ήταν το πλέον ‘ξεδιάντροπα’ αγαπημένο παιδί της Ακαδημίας. Όχι μόνο είχε καταφέρει τον άθλο του να κερδίσει δυο διαδοχικά Όσκαρ A’ Αντρικού ρόλου (για το Philadelphia το 1994 και το Forrest Gump το 1995), αλλά κάθε του ερμηνεία θεωρούνταν a priori και de facto Οσκαρική.
Μια απεριόριστη εκτίμηση που μεταφράστηκε σε τρεις ακόμη υποψηφιότητες. Συγκεκριμένα για το Big του 1989 (η οποία, μεταξύ μας, ήταν ψιλο-αδικαιολόγητη) , το Saving Private Ryan του 1999 (να ένα ακόμη αδίκως χαμένο Όσκαρ) και το Cast Away του 2000 (έγκλημα ότι το έχασε από τον Russell Crowe του Gladiator-στην τελική ο Tom πέρασε 90 λεπτά μιλώντας σε μια μπάλα του βόλει, ενώ ο Crowe ήταν απλά ένας ικανός action hero).
Και μετά τα πράγματα άλλαξαν ραγδαία. Ο Hanks έκανε πιο mainstream και αδιάφορες επιλογές, οι ψηφοφόροι της Ακαδημίας βαρέθηκαν να τον επιβραβεύουν και κάπως έτσι φτάσαμε σε μια Οσκαρική ‘ξηρασία’ 12 ετών. Η οποία, ωστόσο, φέτος, αναμένεται να τελειώσει πανηγυρικά.
Οι λόγοι που ο Tom Hanks αναμένεται να πρωταγωνιστήσει στα φετινά Όσκαρ, τόσο με το Μαγική Ομπρέλα (η προβολή του οποίου ξεκινά την επόμενη Πέμπτη 16/01 στο Αθήναιον Cinepolis) όσο και με το Captain Philips, είναι πολλοί. Ξεκινώντας από το γεγονός ότι η Ακαδημία έχει μπει τα τελευταία χρόνια σε ένα σερί του να μοιράζει τρίτα Όσκαρ σε αγαπημένα της παιδιά, όπως έκανε με την Meryl Streep το 2011 (Iron Lady) και τον Daniel Day-Lewis το 2012 (με το Lincoln). Και ποιόν μπορείτε να σκεφτείτε που δικαιούται περισσότερο να μπει άμεσα σε αυτό το ελιτ κλαμπ στο οποίο επίσης ανήκουν οι Jack Nicholson, Ingrid Bergman και Walter Brennan;
Επίσης μην ξεχνάμε ότι ο Hanks είναι μέλος του διοικητικού συμβουλίου της Ακαδημίας (Board of Governors) που, όσο να’ναι, του δίνει ένα μικρό συκγριτικό πλεονέκτημα αν βρεθεί στήθος με στήθος με κάποιον άλλο στη γραμμή του τερματισμού.
Το πιο βασικό, όμως, από όλα είναι ότι ο Tom παίζει φέτος όχι ένα αληθινό πρόσωπο (σ.σ. η Ακαδημία μοιράζει αβέρτα Όσκαρ σε όσους παίζουν αληθινά πρόσωπα-βλέπε Lincoln, The King’s Speech, Milk, Capote, Ray, The Last King of Scotland), αλλά δυο. Και τα καταφέρνει εξίσου καλά.
Σε πρώτη ανάγνωση πιο ‘πιασάρικος’ είναι ο ρόλος του στο Captain Philips, εκεί που υποδύεται ένα Αμερικάνο πλοίαρχο του εμπορικού ναυτικού το πλοίο του οποίο καταλαμβάνεται από αποστεωμένους Σομαλούς πειρατές. Με τον ίδιο να καταφέρνει στη πορεία να σώσει το πλήρωμα, αλλά να βρίσκεται εγκλωβισμένος μαζί τους σε μια μικρή σωστική λέμβο, περικυκλωμένος από το μισό αμερικάνικο στόλο. Και η αλήθεια είναι ότι ο Tom είναι καλός. Ειδικά στο τελευταίο 10λεπτο όπου τα πράγματα δείχνουν ότι μπορούν να πάρουν μια πολύ άσχημη τροπή.
Αλλά το πραγματικό μέγεθος (εύρος και βάθος) του ταλέντου του το αποδυκνύει στο ‘Η Μαγική Ομπρέλα’. Εκεί όπου καλείται να ενσαρκώσει τον -ταυτόχρονα καταφερτζή, γοητευτικό και αβυσσαλέα πεισματάρη- Walt Disney την εποχή που, στις αρχές της δεκαετίας του 60, προσπαθούσε να πείσει τη φεμινίστρια συγγραφέα της Mary Poppins να του παραχωρήσει τα δικαιώματα του best seller χαρακτήρα της.
Το μόνο πρόβλημα ήταν ότι το ίδιο προσπαθούσε να καταφέρει και τα προηγούμενα 19 χρόνια. Ανεπιτυχώς, καθώς η P.L. Travers μισούσε ότι εκείνος αντιπροσώπευε και ήταν η μοναδική γυναίκα στον πλανήτη που δεν μπορούσε να γοητεύσει με το πλατύ χαμόγελο ονειροπόλου πλασιέ που ο Walt είχε τελειοποιήσει στην εντέλεια.
Δεν είναι μόνο ότι στο ‘Η Μαγική Ομπρέλα’ ο Hanks έχει απεναντί του μια ηθοποιό Α’ διαλογής (βλέπε Emma Thompson) και όχι ένα μάτσο πρωτομφανιζόμενους Σομαλούς, κάτι που τον ‘αναγκάζει’ να είναι στην τσίτα, αλλά και η γνώση του πόσο δύσκολο ήταν να παίξει ένα τόσο αμφιλεγόμενο χαρακτήρα.
Βλέπεις μπορεί ο Walt να μας έδωσε το Mickey, αλλά πολλές από τις απόψεις και τις συμπεριφορές του ήταν ακραίες και εμπρηστικές. Όπως π.χ. ο καταγεγραμμένος βαθύς μισογυνισμός του.
Είναι ξεκαθαρά και μόνο θέμα ερμηνείας ότι τελικά το ‘Η Μαγική Ομπρέλα’ έχει προκαλέσει ναι μεν έντονες αντιδράσεις, π.χ. για το γεγονός ότι το φτιάχνει η Disney που ηρωοποιεί τον ιδρυτή της ή ότι δεν φαίνεται πουθενά ότι η Travers πέρα από δύστροπη ήταν πρωτοπόρος bisexual φεμινίστρια που είχε υιοθετήσει στα 40 της ένα γιο, αλλά κανείς δεν έχει παρά τα καλύτερα να πει για τον Tom.
Κάτι που μόνο τυχαίο δεν είναι καθώς ο Hanks έκανε αυτό που κάνει πάντα. Ξόδεψε μήνες ολόκληρους (παρακολουθώντας ατέλειωτα βίντεο, μιλώντας με συναργάτες, εχθρούς και συγγενείς του Walt)προσπαθώντας να μας δείξει την ανθρώπινη πλευρά πίσω από την αδυσώπητη μηχανή παραγωγής παιδικής ‘χαράς’ που ήταν ο Disney. Και τα κατάφερε.
Μια ερμηνεία που είναι πραγματικά αμαρτία να μη δείτε ή να μην επιβραβευτεί. Όχι ότι θα είναι η πρώτη φορά καθώς η λίστα με τα Όσκαρ που θα έπρεπε να πάρει ο φιλέλληνας (ένεκα του γάμου του με την Rita Wilson) κάλλιστα θα μπορούσε να περιλαμβάνει επίσης τον υποτιμημένο ρόλο του ως Τεξανό γερουσιαστή που προμηθεύει όπλα τους εχθρούς των Σοβιετικών στο Charlie Wilson’s War (για το οποίο κέρδισε μόλις μια υποψηφιότητα για Χρυσή Σφαίρα) και τον αντίστοιχο του ερωτοχτυπημένου χήρου στο Sleepless in Seattle, την καλύτερη ρομαντική κωμωδία της τελευταίας 20ετίας.
Αν και, προσωπικά, στην ίδια λίστα θα πρόσθετα τόσο τον πράκτορα του FBI που κυνηγά τον κομπινατζή Di Caprio στο Catch me if you Can όσο και τον κακομοίρη μετανάστη που βρίσκεται επί χρόνια εγκλωβισμένος στο αεροδρόμιο JFK στο The Terminal.
Δεν πειράζει, περασμένα ξεχασμένα. Αρκεί φέτος να ‘απεγκλωβιστεί’ το μυαλό των υπευθύνων και να συνειδητοποιήσουν ότι μπορεί ο Tom να είναι ‘γνώριμος’, αλλά αυτό δεν τον καθιστά λιγότερο ξεχωριστό.
Ραντεβού με την Μαγική Ομπρέλα από Πέμπτη 16/01 στο Αθήναιον Cinepolis