Το John’s είναι το επίσημο αγαπημένο ξενοδοχείο της Ελλάδας
Αυτή είναι η ιστορία του "John's", του ξενοδοχείου του '87, του ξενοδοχείου των σπορ, του ξενοδοχείου της Γλυφάδας. Σήμερα μπορεί να μη λειτουργεί, αλλά δεν είναι "κλειστόν". Για τα νότια προάστια ποτέ δεν θα 'ναι.
- 01/02/2014
Το “John’s”, το θρυλικό ξενοδοχείο της περιοχής, είχε συνδέσει το όνομα του με το μπάσκετ, την Εθνική ομάδα και τον άθλο του ’87. Ήταν το “καταφύγιο” του Νίκου Γκάλη, του Παναγιώτη Γιαννάκη, του Παναγιώτη Φασούλα και του Φάνη Χριστοδούλου και της υπόλοιπης χρυσής ομάδας που κατέκτησε το Ευρωμπάσκετ. Και έκτοτε έγινε ταυτόσημο με την “επίσημη αγαπημένη” όλων των Ελλήνων, το μπάσκετ και τον αθλητισμό γενικότερα.
Η ιστορία του, ωστόσο, ξεκινά πριν από το 103-101 επί της Σοβετικής Ένωσης και τις δύο βολές του Αργύρη Καμπούρη. Το “John’s” άνοιξε τις γυάλινες πόρτες του 1980 τότε που ο χάρτης της Αθήνας ήταν εντελώς διαφορετικός και τα νότια προάστια αποτελούσαν θερινό προορισμό. Τα περισσότερα σπίτια δηλαδή στη Βούλα και στη Βουλιαγμένη ήταν εξοχικά και όχι μόνιμες κατοικίες.
Τότε όλα ήταν διαφορετικά. Το “John’s” το καλοκαίρι γέμιζε με τουρίστες και το χειμώνα με Έλληνες που ερχόντουσαν στην Αθήνα κυρίως για δουλειές. Ένα ξενοδοχείο, που πρέσβευε το οικογενειακό κλίμα. “Γνωρίζαμε πολύ καλά τους πελάτες. Ξέραμε για παράδειγμα ότι έρχονται κάθε δεύτερο Σαββατοκύριακο και πολλές φορές τους κάναμε κράτηση χωρίς να μας πάρουν τηλέφωνο” εξηγεί ένας εκ των ιδιοκτητών, που υπογραμμίζει το μυστικό της επιτυχίς του: “Είναι στο ιδανικό σημείο. Είναι κέντρο-απόκεντρο. Δίπλα στην καρδιά της Γλυφάδας, αλλά και σε μια τοποθεσία που έχει ησυχία. Δίπλα στο τραμ, δίπλα σε όλα”.
Για να έρθει το ’87
Ήταν η ιεροτελεστία του. Το μεσημέρι ο Νίκος Γκάλης έπαιζε τάβλι, πολλές φορές με τον ίδιο τον ιδιοκτήτη του “John’s” δίπλα από την πισίνα. Έχει τη φήμη του δεινού ταβλαδόρου, όπως αναφέρει και ο Γιώργος Ραμπότας, ο προσωπικός του γυμναστής, στο βιβλίο του “Έτσι γνώρισα τον Γκάλη”.
Ο Γιαννάκης ήταν πιο ήσυχος, ενώ οι κακές γλώσσες αναφέρουν ότι τη μέρα οι πιο “άτακτοι” Χριστοδούλου και Φασούλας κρυβόντουσαν σε κάποια γωνία για να καπνίσουν και τα βράδια ξετρύπωναν από τα δωμάτια τους για να κάνουν μια βόλτα.
Με ή χωρίς ομερτά από τους ανθρώπους που δούλευαν εκεί, το ξενοδοχείο της Γλυφάδας αποτελούσε το ιδανικό ησυχαστήριο για τους διεθνείς, που δούλευαν σκληρά στο γήπεδο και είχαν ανάγκη από ξεκούραση. Λες και ήξεραν ότι θα φτάσει η νύχτα, που δεν θα κοιμηθούν καθόλου. Δεν θα κλείσουν μάτι.
Στις 14 Ιουνίου του 1987 οι διεθνείς, με το ευρωπαϊκό τρόπαια ανά χείρας, έκαναν ώρες να φτάσουν από το Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας στη Γλυφάδα. Ο κόσμος είχε κατακλύσει την παραλιακή και τους δρόμους γύρω από το ξενοδοχείο. Αστυνομία παντού. Κάποια στιγμή ο Γκάλης, ο Γιαννάκης και τα άλλα παιδιά φτάνουν στα δωμάτια τους. Ο Φασούλας βγαίνει από το μπαλκόνι και κάνει ότι θα πετάξει το τρόπαιο στον κόσμο που παραληρεί. Σκηνές ροκ. Εκείνη η Εθνική ήταν οι “Μπιτλς της Ελλάδας”. Και το “John’s” έγινε κάτι περισσότερο από το ξενοδοχείο τους…
Ήταν η πρώτη χρονιά που η Ελληνική Ομοσπονδία Καλαθοσφαίρισης έμενε εκεί, επιλογή που θεωρήθηκε εκ του αποτέλεσματος “γούρικη” και καθιερώθηκε. Από το 1987 και έπειτα, η Εθνική κατέλυε εκεί και το “John’s” χρίστηκε το μπασκετικό στέκι της εποχής.
Εξάλλου ήταν πολύ βολικό. Δύο στενά από το “Παλέ” της Γλυφάδας, εκεί δηλαδή που έκαναν προπόνηση οι εθνικές ομάδες (όλων των ηλικιών) μέχρι να χτιστεί το ΟΑΚΑ. Ο συνδυασμός με το κλειστό “Μάκης Λιούγκας” ήταν αναπόφευκτος κι έτσι εκτός από τα αντιπροσωπευτικά μας συγκροτήματα το χρησιμοποίησε στη συνέχεια ο μπασκετικός Παναθηναϊκός (με Γκάλη, Κόμαζετς, Βράνκοβιτς και Κώστα Πολίτη στον πάγκο), η ομάδα βόλεϊ των “πρασίνων”, ξένες αποστολές, ομάδες ποδοσφαίρου, τένις, ιστιοπλοΐας. “Ένα αθλητικό ξενοδοχείο” έρχεται η επιβεβαίωση από τον άνθρωπο που το έζησε για χρόνια.
Η εποχή της κρίσης
Όταν η οικονομική κρίση χτύπησε την ελληνική κοινωνία ήταν σαν ένα ντόμινο, ο ένας κλάδος άρχισε να ρίχνει τον άλλον. Το “John’s” που συνέχισε να είναι γεμάτο με τουρίστες το καλοκαίρι, άρχισε να χάνει τους χειμερινούς πελάτες, τους επαγγελματίες. Εταιρίες έκλειναν, ξένες επιχειρήσεις εγκατέλειπαν την Ελλάδα, οι αντιπρόσωποι που ερχόντουσαν στην Αθήνα λιγόστευαν. Το ένα έφερε το άλλο.
Είχε προηγηθεί και η “μετακόμιση” του αεροδρομίου από το Ελληνικό στα Σπάτα και μοιραία το “John’s” έχασε τη στρατηγική του θέση, τουλάχιστον σε ότι αφορά τους επαγγελματίες, όχι τους τουρίστες.
Το 2012 οι γυάλινες πόρτες κλείδωσαν. Το ξενοδοχείο σταμάτησε να λειτουργεί. Δυστυχώς… Δεν υπάρχει ούτε ένας νότιος που να μη θέλει να το δει και πάλι ζωντανό, να δει αυτό το θρυλικό κομμάτι της Γλυφάδας να ξυπνά από τη χειμερία νάρκη.
Εξάλλου, Γλυφάδα χωρίς Γιάννη…