Ο τελευταίος Έλληνας ζωγράφος των σινεμά και το άρθρο στους NY Times
Ο Βασίλης Δημητρίου έκανε ακόμη και τους NY Times να ασχοληθούν με τις πινελιές και τις ζωγραφιές του. Δεν μας εκπλήσσει. Είναι ο (τελευταίος) άνθρωπος που με τα χρώματα του, μπορεί να ζωντανέψει τον Μάρλον Μπράντο.
- 02/03/2014
Στα 78 του, ο Βασίλης Δημητρίου είναι ο τελευταίος Έλληνας “ζωγράφος” των σινεμά. Ναι, αυτό διάβασες και στον τίτλο του άρθρου, αυτό διαβάζεις και τώρα στην αρχή του. Σόρι, αλλά οι NY Times είναι αυτοί που το είπαν πρώτοι. Τον βρήκαν κιόλας, μίλησαν μαζί του, κάπου εκεί έξω από το Αθήναιον στο κέντρο. Το Αθήναιον είναι ομόαιμο με το Αθήναιον Cinepolis, έχουν το ίδιο κινηματογραφικό DNA. Καθαρό.
Σαν αυτό που έχει ο κ. Βασίλης Δημητρίου, ο οποίος εδώ και δεκαετίες ζωγραφίζει τις αφίσες που τοποθετούνται στο Αθήναιον και τραβάνε την προσοχή όλων όσοι περνάνε απ’ έξω. “Κάθε φορά που τελειώνω μια αφίσα και την κρεμάω έξω από τον κινηματογράφο, το συναίσθημα είναι τρομερό” λέει ο κ. Βασίλης στους NY Times, του οποίου το αριστερό χέρι πάσχει από πάρκινσον, ως συνέπεια του παλιού πάθους του με την πυγμαχία όταν ήταν μικρότερος.
Η ιστορία, βέβαια, του Βασίλη Δημητρίου είναι πολύ πιο ενδιαφέρουσα ακόμη και από έναν αγώνα μποξ. Εδώ και 40 χρόνια, υπάλληλος του Αθήναιον, κάνει τη δουλειά που τον έβγαλε από το περιθώριο και κατά μία έννοια, του έσωσε/άλλαξε τη ζωή. Την περίοδο της κατοχής, ο μικρός τότε στην ηλικία των 8 Βασίλης Δημητρίου, είδε τους Ναζί να παίρνουν τον πατέρα του από το σπίτι, ο οποίος εν τέλει θα επιβίωνε μέσα από μια πολύ σκληρή διετία.
Ο μικρός Βασίλης Δημητρίου, ωστόσο, είχε μια μεγάλη σχέση με τα μολύβια, με τα χρώματα, με τη ζωγραφική, αλλά και με τον κινηματογράφο. Μαζί με του φίλου του, προσπαθούσαν να δουν κρυφά τα ξένα έργα που έπαιζε το κοντινό σινεμά. Ένα βράδυ, ο υπεύθυνος του σινεμά τους κυνήγησε και έπιασε τον μικρό Βασίλη Δημητρίου. Εκείνος έτοιμος, είχε πρόταση να ρίξει στο τραπέζι. Θα ζωγράφιζε εθελοντικά, με αντάλλαγμα να βλέπει ταινίες.
Από τότε, ο Βασίλης Δημητρίου είναι γνωστός σε όλη την Αθήνα για τα χρώματα του, για την τεχνοτροπία του, για το πώς άλλαζε τον Μάρλον Μπράντο και τώρα μεταμορφώνει τον Λεονάρντο ντι Κάπριο. Ένας πραγματικός καλλιτέχνης του δρόμου ή για να το θέσουμε σωστότερα των επιγραφών του δρόμου. Με μηδενική σχέση με το Χόλιγουντ, με μηδενική σχέση με τα πρόσωπα που καταπιάνεται και όμως, τα μεταφέρει στο πανί του και τα κολάρα του, τόσο ζωντανά.
Πλέον φτιάχνει δύο πόστερ την εβδομάδα, σε ένα πραγματικά πιεσμένο πρόγραμμα αφού το καθένα απαιτεί από εκείνον τέσσερις μέρες δουλειάς. Στα 78 του, συνεχίζει ακάθεκτος. “Όταν σταματήσω να αναπνέω, θα σταματήσω να ζωγραφίζω” λέει στους NY Times, την ώρα που ένας περαστικός τον χαιρετάει, λέγοντας “είμαι μεγάλος θαυμαστής”.
Κι εμείς.
