Τα 5×5 στον Άγιο Κοσμά μας έκαναν φίρμες
Πριν τα ξενύχτια με ποτά, πριν τις ταινίες στο σπίτι, πριν τα social media, ήμασταν σε μια άλλη ηλικία, με άλλα ενδιαφέροντα και άλλες συνήθειες. Το Αθλητικό Κέντρο του Άγιου Κοσμά ήταν εκεί στα ξεκινήματα της εφηβείας για να μας μάθει να κλωτσάμε το τόπι. Και όχι μόνο.
- 24/03/2014
Για να ξεκινήσουμε από την αρχή, πρέπει να αναφέρουμε πως το Εθνικό Αθλητικό Κέντρο Νεότητας Άγιος Κοσμάς, ήταν ίσως από τις ωραιότερες ιδέες που έγιναν πραγματικότητα για τα Νότια Προάστια. Ο τεράστιος χώρος του περιλάμβανε από την αρχή κυρίως ανοιχτές εγκαταστάσεις, ενώ το 2002 υλοποιήθηκαν και πάρα πολλές κλειστές, που περιλάμβαναν από αίθουσα πολλαπλών χρήσεων άρσης βαρών, μέχρι πινγκ-πονγκ, προπονητήρια πάλης και ξιφασκίας και πολλά άλλα. Εν ολίγοις, ήταν το ιδανικό μέρος για όλους τους πιτσιρικάδες και μη, οι οποίοι είχαν ως στόχο να δουν τον αθλητισμό επαγγελματικά. Υπήρχαμε όμως και όλοι εμείς οι υπόλοιποι…
Όταν ξεκινήσαμε τις πρώτες εξορμήσεις μας για μερικά παιχνίδια 5×5 στον Άγιο Κοσμά, το τραμ δεν ήταν ακόμη ούτε ιδέα και που το μόνο μεταφορικό για τις εγκαταστάσεις ήταν το λεωφορείο ή το αμάξι κάποιου γονέα που είχε την ατυχία να κάνει τον σωφέρ. Μετά το σχολείο, αλλά και πολλές φορές τα Σαββατοκύριακα, συνηθίζαμε να επισκεπτόμαστε το χώρο για χάζεμα, αλλά κυρίως για να κλείσουμε ένα δύοωρο τρελού ποδοσφαιρικού πάθους. Και αυτό δεν είναι υπερβολή. Για την πιτσιρικαρία που είχε συνηθίσει να παίζει ποδόσφαιρο στα τσιμέντα του σχολείου ή στις πετρώδεις αλάνες, ο χλοοτάπητας ήταν κάτι το μαγικό. Έβαζες τα παπούτσια με τις τάπες και μεταμορφωνόσουν στον Ντελ Πιερο και τον Ρονάλντο (τον χοντρό). Αν και στην αρχή δυσκολευτήκαμε να ακολουθήσουμε τον κανόνα ότι απαγορεύονται τα τάκλιν, ο Άγιος Κοσμάς μας έδωσε ένα δικό μας βασίλειο, φτιαγμένο από χλοοτάπητα, γκολ, μπόλικες βρισιές, αλλά και πολλούς αντιπάλους που περίμεναν να απειλήσουν τη φήμη της ομάδας σου.
Μάλιστα για μια εποχή, στον Άγιο Κοσμά μπορούσες να δηλώσεις συμμετοχή σε μικρά πρωταθλήματα 5×5, τα οποία διοργανώντουσαν κατά καιρούς και κέρδιζαν την προσοχή πολλών ομάδων. Υπήρχε μεγάλη συμμετοχή και πολύ φαντασία στα ονόματα που επέλεγαν οι παρέες για την ομάδα τους. Χαρακτηριστικά θυμάμαι την ‘‘Ρεάλ Αρχιμανδρίτης’’, τη ‘‘Μπόχα Τζούνιορς’’, τη ‘‘Μπεφτύστας’’ και την απίστευτη ‘‘Δεν Μπορούσιαν Ντόρτμουντ’’. Κάθε φορά που κοίταζες το πρόγραμμα με την επόμενη ‘‘αγωνιστική’’ σου, χρειαζόσουν κανά τέταρτο να συνέλθεις από τα γέλια. Και κάπως η απλή συνήθεια έγινε λατρεία. Το 5×5 έγινε το κατεξοχήν αγαπημένο χόμπι των πιτσιρικάδων, οι οποίοι βρήκαν παρηγοριά στις εγκαταστάσεις του ΕΚΝΑ Άγιος Κοσμάς και που δύσκολα μαζευόντουσαν στα σπίτια τους. Ακόμη και οι γονείς δεν γκρινιάζανε. Προτιμούσαν τα παιδιά τους να βρίσκονται σε ένα χώρο που οι προπονήσεις και ο αθλητισμός ήταν κομμάτι της καθημερινότητας τους, παρά στους δρόμους της Γλυφάδας, της Βούλας και του Ελληνικού και που τα online παιχνίδια στο Internet και τα net cafe, δεν είχαν ξεκινήσει ακόμη να κάνουν την εμφάνιση τους. Συν των άλλων βοηθούσε και στο θέμα του αθλητισμού. Μπορεί οι περισσότεροι από τους συμμετέχοντας να μην άνηκαν σε κάποια ομάδα, αλλά το 5×5 ήταν ένα χόμπι ‘‘στανταράκι’’ το οποίο το έκανες με την παρέα σου τουλάχιστον δύο φορές μέσα στην εβδομάδα.
Τα υπόλοιπα επί του αγώνος, είναι λίγο πολύ γνωστά σε όλους. Λερωμένες εμφανίσεις, γδαρμένοι αγκώνες και γόνατα, ιδρώτας με το ποτάμι σε σημείο που η φανέλα δεν ήθελε πλύσιμο, καβγάδες και πολύ βρισίδι. Άλλοτε χαμογελαστά πρόσωπα με νίκες και άλλοτε γκρίνιες και νεύρα για ένα γκολ που δεν μπήκε, αλλά και για τον άχρηστο που αποφάσισε να κάτσει στο τέρμα.Ήταν ίσως η πιο γλυκιά νότα της εφηβείας και έγινε μέσα από τις εγκαταστάσεις του Άγιου Κοσμά, που σήμερα ένα μεγάλο μέρος τους έχει περάσει στα χέρια των ιδιωτών.
Για τους περισσότερους η Παραλιακή στο ύψος του Αγίου Κοσμά, έχει σταματήσει να είναι πλέον σταθμός για 5×5 και μερικά ματς. Αντιθέτως δείχνουμε πλέον μεγαλύτερη προθυμία στο Ακρωτήρι και τη νυχτερινή διασκέδαση που μας δίνει. Λίγοι είναι αυτοί που μέχρι και σήμερα βρίσκονται για ακόμη έναν αγώνα και με την πληθώρα των γηπέδων και των 5×5 που μπορεί να βρει κανείς σήμερα, ο Άγιος Κοσμάς φαντάζει πολύ μακριά για τα γούστα του καθενός. Θα είναι πάντα όμως ένα αγαπημένο κομμάτι από το παρελθόν μας, κάτι ιερό και αγνό. Το μέρος που μας μετέτρεπε μέσα σε ένα δύοωρο στα απόλυτα ποδοσφαιρικά αστέρια, που έμαθε στους πιτσιρικάδες ότι μια μπάλα και μια καλή παρέα μπορούν και αξίζουν να είναι η ευτυχία.
Και κάποιες φορές, σαν να λείπει αυτός ο νοσταλγικός χλοοτάπητας από τη ζωή μας…