Ο φάρος και τα χειρόφρενα
Κυματοθραύστης και ΣΕΦ, τα μέρη που πας απλώς για να αράξεις. Και για να νιώσεις ότι πηγαίνεις πάλι Γυμνάσιο. Έχουν και θάλασσα. Τι άλλο θες;
- 04/05/2014
Και έρχεται εκείνη η ώρα που έχεις βαρεθεί όλα τα μαγαζιά του Νότου ή που κοιτάς τις τσέπες σου και το μόνο που μπορείς να αγοράσεις είναι ένας καφές σε πλαστικό ποτήρι. Και το κάνεις. Και πας στον Άλιμο, στη μαρίνα. Την ώρα που πέφτει ο ήλιος παρακαλώ – ευχαριστώ. Ναι ντε, καλά κατάλαβες, εκεί που σκάει το κύμα. Κυματοθραύστη το λένε για την ακρίβεια. Κατεβαίνοντας την Ποσειδώνος, που, αν είσαι τυχερός, δεν θα έχει κίνηση (δεν θα είσαι, όσο ανοίγει ο καιρός, στο εγγυώμαι), στη στάση Έδεμ του τραμ, στρίβεις δεξιά. Ναι, στο βενζινάδικο. Διασχίζεις τα πάρκινγκ, με το Kitchen Bar από τη μία και το Skipper’s από την άλλη. Ρίχνεις και μια ματιά στα πολυτελή σκάφη, τα προσπερνάς περήφανα και κατευθύνεσαι προς το πιο μαγικό σημείο της παραλιακής.
Στο τέλος του δρόμου, βρίσκεις έναν μόλο που σε οδηγεί στην άκρη του νότιου κόσμου. Στο πλάτωμα με τον φάρο. Τα αμάξια θα φτάσουν ως εκεί και θα κάνουν αναστροφή, γιατί δεν θα χωράνε. Ας υποθέσουμε ότι εσύ βρήκες θέση. Παίξε κανένα Τζόκερ. Ο ουρανός μπορδοροδοκόκκινος από το ηλιοβασίλεμα, η θάλασσα πιο ρομαντική και από γαλλική ταινία. Θα αράξεις, θα δεις τις βάρκες να κουνιούνται (αλήθεια καλέ), μόνο που θα είναι λίγο πιο luxury το σκηνικό, γιατί δεν πρόκειται για βάρκες αλλά για κότερα, που παίζει και να μπεις στον πειρασμό, να ανέβεις απρόσκλητος (ποιος δεν το έχει σκεφτεί;).
Θα θυμηθείς και λίγο από το χιτσκοκικό Vertigo, εκεί κοντά στα βράχια. Θα νιώσεις έφηβος ή απλώς ελεύθερος. Θα σου πάρει ο αέρας τα μαλλιά, θα εκνευριστείς και λίγο με τους ψαράδες που σου χαλάνε το privacy. Θα ανέβεις και στον -περί ου ο λόγος- κυματοθραύστη, που συνήθως είναι γεμάτος ζευγαράκια και παρέες. Και κάποιους που βγάζουν βόλτα το σκύλο τους. Το καλύτερο απ’ όλα είναι ότι το μέρος ενδείκνυται για όλες τις περιπτώσεις. Χωρισμούς, ιδιωτικές στιγμές, χαβαλέ με την παρέα, για να απομονωθείς ή να βάλεις σε τάξη σκέψεις. Κάτι από αυτά θα σου συμβαίνει, δεν μπορεί. Πήγαινε τώρα.
Το βράδυ πάλι, η φάση είναι Φάληρο και ΣΕΦ. Γι’ αυτό, φύγε από Άλιμο και πάρε το δρόμο προς Πειραιά. Μετά τη Θησέως, συνέχισε στην Ποσειδώνος και στρίψε μετά το κτίριο του ΣΚΑΪ, στο φανάρι αριστερά. Πέρνα κάτω από τη στοά και κάνε τον κύκλο της λιμνούλας, για να φτάσεις. Θα είμαι ειλικρινής, δενμπορώτηνκαγκουριά. Και άμα παίζει στην διπλανή καντίνα Πάολα ή Παντελίδη, δεν την παλεύεις ούτε μισάωρο. Έστω ότι λείπει αυτό. Θα σου πω, γιατί να πας. Έχει ωραίο φεγγάρι τον Αύγουστο, έχει θέα όλα τα φωτάκια της παραλιακής και της Καστέλλας. Έχει εκείνα τα (όλα ίδια) βράχια, που έχεις δει σε ένα video clip της Παπαρίζου.
Έχει πάντα κόσμο, που ακούει μουσική (καμιά φορά και) στη διαπασών από τα αμάξια, που γελάει δυνατά, που πίνει μπίρες μέχρι το πρωί. Είσαι ξανά στο Γυμνάσιο. Θα ξαναθυμηθείς και το «είμαι μάγκας, κάνω χειρόφρενα», δεν θα σου πω ψέματα. Αλλά θα είναι λίγο ωραία cult, τόσο δηλαδή όσο πρέπει. Θα έχεις τη νοσταλγία από το Olympico, που έκλεισε. Που είχες πάει σίγουρα. Ίσως να ήταν και η πρώτη καφετέρια που βγήκες με το αμόρε σου, αυτή που είχες τσακωθεί με έναν (πρώην) φίλο ή που είχες δει (τουλάχιστον) έναν αγώνα με τους κολλητούς σου. Έχεις και τη σκιά από το Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας (που πάντα μου θύμιζε ιπτάμενο δίσκο), που και Ολυμπιακός να μην είσαι, είναι «βαριά», όπως και να το κάνουμε. Ανακαλύπτεις και έναν εναλλακτικό δρόμο, που σε βγάζει στο Μικρολίμανο. Θα κάνεις εφ’ όλης της ύλης κουβέντα με τη φίλη σου που είχες να δεις τρεις μήνες, θα φας βρώμικο από την καντίνα (ναι αυτή με την Πάολα, υπομονή) και θα φύγεις 15 χρόνια νεότερος.
