Πανιώνιος: και η ιστορία συνεχίζεται
Την περασμένη βδομάδα ήταν εκτός Α1. Σήμερα, όμως, το φως στην άκρη του τούνελ έγινε ένας λαμπερός ήλιος που έλουσε ολόκληρη την πλατεία. Ο Πανιώνιος θα παίξει και του χρόνου στην Α1, σύμφωνα με την Επιτροπή Επαγγελματικού Αθλητισμού. Οι ύστατες προσπάθειες του Ηλία Λιανού έμοιαζαν με την μικρή αχτίδα φωτός που έχει απομένει να φωτίζει τη Νέα Σμύρνη, που έχει τυλιχθεί σε ένα μαύρο πέπλο. Βρέθηκε στο χείλος του υποβιβασμού μετά από 33 ολόκληρα χρόνια, αλλά ο Πανιώνιος, ο "Ιστορικός" όπως αποκαλείται είναι εδώ. Η ιστορία συνεχίζεται.
- 29/09/2014
Το πλήγμα, χωρίς αμφιβολία, θα ήταν μεγάλο. Ο “Ιστορικός” είναι ο κατ’ εξοχήν εκπρόσωπος του μπάσκετ των νοτίων προαστίων στην Α1, με φυσική έδρα το κλειστό της οδού Αρτάκη στη Νέα Σμύρνη, αλλά και περάσματα τόσο από το κλειστό της Γλυφάδας, όσο και από αυτό του Ελληνικού.
Στη Νέα Σμύρνη ο Πανιώνιος έγινε η πρώτη ομάδα που συγκέντρωνε μπασκετικό κόσμο (ανεξαρτήτου οπαδικής προτίμησης), ο οποίος ερχόταν να θαυμάσει τον πληρέστερο Έλληνα μπασκετμπολίστα, τον Φάνη, τα τρομερά παιδιά από τα φυτώρια της ομάδας (Γάσπαρης, Μποσγανανάς, Δρελιώζης, Καράγκουτης, Καλαϊτζής, Κικίλιας) και ξένους-ατραξιόν. Ακριβώς! Οι “κυανέρυθροι” είχαν συνδέσει το όνομα τους με το “ταλέντο” και τους “καλούς ξένους”, σε σημείο που οι άνθρωποι του αφού είχαν εντοπίσει δεκάδες λαβράκια, θεωρήθηκαν διάδοχοι του Μήδα. Ότι άγγιζαν γινόταν χρυσός.
Ο Πανιώνιος ανέδειξε τον ρέκορντμαν της Euroleague, Θοδωρή Παπαλουκά, αλλά και τον αρχι-σκόρερ Γιώργο Διαμαντόπουλο. Ο Πανιώνιος έδωσε την ευκαιρία σε Έλληνες όπως ο Στράτος Περπέρογλου, ο Βασίλης Καββαδάς, ο Βαγγέλης Σκλάβος, ο Λάζαρος Αγαδάκος και ο Μάριος Μπατής. Ο Πανιώνιος έκανε πρωταγωνιστές τον Νίκο Παππά και τον Βλάντο Γιάνκοβιτς. Ο Πανιώνιος έφερε στην Ελλάδα παικταράδες όπως τον Μαρκ Λάντσμπεργκερ, τον Τζον Χάτσον, τον Πι Τζέι Μπράουν, τον Χένρι Τέρνερ, τον Πρέντραγκ Μπένατσεκ, τον Μπόμπαν Γιάνκοβιτς, τον Τράβις Μέις, τον Τζεφ ΜακΊνις, τον Θερλ Μπέιλι, τον Ζάρκο Πάσπαλι, τον Μπάιρον Ντίνκινς, τον Γιούρι Ζντοβτς, τον Ρούμπεν Ντάγκλας, τον Τράβις Ουάτσον, τον Κένεντι Ουίνστον. Ο Πανιώνιος είχε στον πάγκο εξαιρετικούς προπονητές (Ίβκοβιτς, Τζούροβιτς, Δενδρινός, Μίσσας, Γιαννάκης, Μπαρτζώκας, Παβίσεβιτς, Τριφούνοβιτς, Καλαφατάκης, Σφαιρόπουλος, Ιωάννου). Ο Πανιώνιος…
Η Νέα Σμύρνη, λοιπόν, συνδέθηκε με τον Φάνη, τον Μπόμπαν, τον Χένρι Τέρνερ που τάπωσε τον Γκάλη, τον Διαμαντόπουλο, τον Παππά και τον Βλάντο. Το Ελληνικό με την τελευταία συμμετοχή στην Euroleague, αλλά και το απίθανο ρεκόρ του Μπραντ Νιούλεϊ με τα 8/8 τρίποντα. Κι η Γλυφάδα με την πρώτη συμμετοχή στην κορυφαία ευρωπαϊκή διοργάνωση, με την μεικτή κόσμου λόγω Μπόσμαν και τον Μίτσελ Ουίγκινς να αποχωρεί νωρίς.
Όπως έλεγε κι ένας μπασκετικός “ο Πανιώνιος είναι σαν τον πρωινό καφέ, η πρώτη σκέψη της ημέρας”. Η πλατεία, γνωστή για τις καφετέριες, εξισώθηκε με την “μπασκετοκουβέντα” πάνω από άδεια ποτήρια και γεμάτα τασάκια. Η εξέδρα εξάλλου της οδού Αρτάκη, είναι από τις πιο απαιτητικές του ελληνικού πρωταθλήματος, με φιλάθλους που έχουν περάσει τα χρόνια τους στα γήπεδα και παρακολουθούν με την ίδια θέρμη ακόμη και τα παιχνίδια των παιδικοεφηβικών. Παρένθεση: την άνοιξη ο Πανιώνιος κατέκτησε το εφηβικό πρωτάθλημα. Τον Σεπτέμβριο η ανδρική ομάδα γράφει την πιο μαύρη σελίδα της σύγχρονης ιστορίας της. Τραγική ειρωνεία.
Ο Πανιώνιος σημαίνει το κύπελλο του 1991, σημαίνει ατραξιόν για τους μπασκετικούς ρέκτες, σημαίνει τα καρφώματα του Τέρνερ, σημαίνει η 3η θέση του 1996, σημαίνει η παράδοση. Σημαίνει και άλλα πολλά.
“Ο Πανιώνιος δεν είναι μόνο η αγαπημένη μου ομάδα, αλλά και το δεύτερο σπίτι μου μιας και γεννήθηκε και μεγάλωσα απέναντι από το κλειστό της Αρτάκης. Είναι Φάνης Χριστοδούλου… Εξαιτίας του έγινα Πανιώνιος! Είναι ακόμη η πλατεία της Νέας Σμύρνης, οι φίλαθλοι με τα πιο ευρηματικά συνθήματα και οι ατέλειωτες συζητήσεις, αφού λίγο πολύ όλοι είμαστε προπονητές και σκάουτερς. Πανιώνιος είναι η ομάδα που απαριθμεί τους λιγότερους φιλάθλους σε σχέση με τα άλλα μεγάλωσα σωματεία, αλλά παντού όπως λέει υπάρχει πάντα ένας Πανιώνιος” υπογραμμίζει ο Ανδρέας Δρακάτος, που μεγάλωσε όπως και άλλα παιδιά της πλατείας φορώντας την κυανέρυθρη φανέλα στα τμήματα υποδομής.
Για τον Τίμο Τσομίδη, που έχει φάει τα γήπεδα με το κουτάλι, ο Πανιώνιος είναι “η ζωή μου όλη. Τα παιδικά μου χρόνια, η καταγωγή μου, οι φίλοι μου, οι ομορφότερες και πιο αθώες στιγμές μου. Οι εκδρομές ,τα πούλμαν, τα τσιμέντα, τα πέταλα. Κρύο, βροχές! Ατέλειωτο τραγούδι, κλάμα λύπης, κλάμα χαράς. Πανιώνιος φίλε θα πει: ιστορία και ψυχή”.
Κι όχι μόνο αυτό. “Πανιώνιος είναι τρόπος ζωής. Είαι η πρώτη σκέψη μου σαν τον πρωινό καφέ. Είναι η αιώνια καψούρα μου” σύμφωνα με τον Γιάννη Κατσαρό, που είναι περισσότερο ποδοσφαιρικός, αλλά δεν χάνει ευκαιρία να ενισχύσει και την ομάδα μπάσκετ. “Το πρόγραμμα μου το διαμορφώνω σύμφωνα με το πρόγραμμα της ομάδας και κάθε φορά περιμένω πως και πως να ανταμώσω με την Πανιωνάρα”.
Ο Ανδρέας, ο Τίμος και ο Γιάννης γυρνούν το ρολόι πίσω και θυμούνται στιγμές, χαρές, μεγάλες νίκες, αναμνήσεις, φωτογραφίες που δεν ξεθωριάζουν στον χρόνο. “Για μένα όπως και για τους περισσότερους της ηλικίας μου είναι ο τελικός του κυπέλλου με τον ΠΑΟΚ. Ήμουν 10 χρονών παιδάκι και θυμάμαι σαν χθες να το σηκώνουν μπροστά μου και να κλαίνε όλοι γύρω μου από χαρά” θυμάται ο Γιάννης Κατσαρός, που κλείνει τα μάτια και βλέπει μπροστά του “τον Τέρνερ να τρέχει όλο το γήπεδο και να ταπώνει τον μεγάλο Νίκο Γκάλη για να πάρουμε τη νίκη”.
Ο Τίμος Τσομίδης από την άλλη δεν μπορεί να βγάλει από το μυαλό του την πιο σπαρακτική στιγμή. “Η ανάμνηση που θα είναι αιώνια χαραγμένη στη μνήμη μου, είναι η πιο δυσάρεστη. Είναι η στιγμή που πάγωσε το αίμα κάθε φίλου του ιστορικού. Η στιγμή του τραυματισμού του μεγάλου, του μυθικού, Μπόμπαν Γιάνκοβιτς”.
Το ρολόι του Ανδρέα Δρακάτου έχει μείνει παγωμένο σε μια άλλη ημερομηνία, στο τρίτο ματς των πλέι-οφ του 1996, όπου “είχαμε κερδίσει τον ΠΑΟΚ στο Αλεξάνδρειο και θέλαμε να κάνουμε το 3-0 στη Νέα Σμύρνη για βγούμε Ευρωλίγκα. Τα καταφέραμε με τον Φάνη Χριστοδούλου να κάνει ένα μαγικό παιχνίδι μετά την επιστροφή του (σ.σ τη μισή σεζόν δεν έπαιξε) και ένα γήπεδο έτοιμο να γκρεμιστεί”
Από εκείνα τα ένδοξα χρόνια, στην… εβδομάδα της Α1 χωρίς Πανιώνιο. Δύσκολο να το χωνέψει κανείς. “Στην αρχή δεν έδωσα πολύ σημασία, συνηθισμένος από το ποδόσφαιρο που κάθε χρόνο παλεύουμε να σωθούμε και να πάρουμε άδεια, ενημερότητα και όλα τα σχετικά. Όταν είδα, όμως, ότι τα πράγματα είναι πιο σοβαρά σκέφτηκα ότι θα είναι ντροπή να υπάρχει στην Α1 το πιο μπασκετικό σωματείο της Ελλάδας, γιατί τις περισσότερες επιτυχίες τις έχουμε κάνει με δικούς μας παίκτες και ξένους-εκπλήξεις, που αναδείχτηκαν στην ομάδα και έκαναν καριέρα μετά αλλού. Θα ήταν κρίμα να μην υπάρχει στην Α1 ο μεγαλύτερος τροφοδότης παικτών και ταλέντων”.
“Νόμιζα ότι μου έκαναν πλάκα οι φίλοι μου που ξέρουν ότι είμαι άρρωστος” προσθέτει ο Γιάννης Κατσαρός και συμπληρώνει: “Ακόμα κι όταν διάβαζα όλα τα sites που έλεγαν ότι πέφτουμε, εγώ πάλι δεν μπορούσα να το πιστέψω. Πάντως και να έπεφτε η ομάδα και στη Β’ θα πήγαινα. Θα έκλεινα τα μάτια και θα έβλεπα την Πανιωνάρα όπως τη φαντάζομαι”.
Ο Πανιώνιος συνδυάζει τον ρεαλισμό και τον ρομαντισμό. Σύμφωνα με τον Τίμο Τσομίδη, τουλάχιστον. “Όταν έχεις μεγαλώσει ως οπαδός του συλλόγου, είσαι συμβιβασμένος με το απίστευτο. Μια ΚΑΕ με μηδαμινά χρέη να υποβιβαστεί για ένα ζήτημα οικονομικής φύσεως. Μια ομάδα χρόνια πρωταγωνίστρια, με μεγάλη ιστορία. Κι όμως αν είσαι Πανιώνιος περιμένεις τα πάντα. Και το χειρότερο. Και το πιο απίστευτο! Είσαι Πανιώνιος, όμως, ότι κι αν γίνει. Ο Πανιώνιος έχει μάθει στη φωτιά και μέσα απο τις στάχτες του θα γεννηθεί ξανά”.
Γιατί έτσι πρέπει.