Εθνικό Θέατρο: Τι θα δούμε στις σκηνές του τη σεζόν 2022-23
Παραστάσεις, εργαστήρια, κύκλοι συζητήσεων, συμπαραγωγές και συνεργασίες με άλλα μεγάλα θέατρα. Ανακοινώθηκε το πρόγραμμα παραστάσεων και δράσεων του Εθνικού Θεάτρου για τη σεζόν 2022-23.
- 22/09/2022
Ανακοινώθηκε το αναλυτικό ρεπερτόριο και οι δράσεις του Εθνικού Θεάτρου για τον χειμώνα 2022-2023.
Το σημείωμα του Καλλιτεχνικού διευθυντή του Εθνικού Θεάτρου
«Για τον χειμώνα του 2022-23 έχει σχεδιαστεί ένα ρεπερτόριο που επιχειρεί να καλύψει όλο το φάσμα: κλασικά γνωστά έργα, άπαιχτα έργα Ελλήνων και ξένων συγγραφέων, θεατρικές διασκευές λογοτεχνικών κειμένων και σεναρίων ταινιών, πρωτότυπες κειμενικές συνθέσεις. Την ίδια ποικιλομορφία έχει και η επιλογή των σκηνοθετών: δόκιμοι σημαντικοί δημιουργοί, σκηνοθέτες της νεότερης γενιάς που έχουν ήδη διαγράψει μια πολύ ενδιαφέρουσα πορεία, γνωστοί καλλιτέχνες που υπογράφουν την πρώτη τους σκηνοθεσία, νέοι σκηνοθέτες στα πρώτα τους βήματα. Αντίστοιχη είναι και η ποικιλομορφία των άλλων καλλιτεχνικών συντελεστών και των ηθοποιών που θα συνεργαστούν αυτό τον χειμώνα με το Εθνικό Θέατρο: από καλλιτέχνες που θα κάνουν την πρώτη τους εμφάνιση στο θέατρο έως πολύ έμπειρους και γνωστούς ανθρώπους του θεάτρου.
Η διαφορετικότητα είναι η λέξη κλειδί για τις φετινές επιλογές του ρεπερτορίου και των καλλιτεχνικών συντελεστών. Πέρα βέβαια από τις θεατρικές μας παραγωγές το φετινό πρόγραμμα συμπεριλαμβάνει και πολλές άλλες δραστηριότητες, όπως και οφείλει ένα Εθνικό θέατρο: θεατροπαιδαγωγικά εργαστήρια για παιδιά, εφήβους και ενήλικες, προγράμματα θεατρικής εκπαίδευσης για κρατούμενους και ανθρώπους σε απεξάρτηση, εκθέσεις, εκδηλώσεις και συζητήσεις, συνεργασίες με διάφορους πολιτιστικούς και δημόσιους φορείς, αλλά και την αξιοποίηση μιας σειράς ευρωπαϊκών προγραμμάτων, του ΕΣΠΑ 2014-2020 και του Ταμείου Ανάκαμψης, που θα βοηθήσουν σημαντικά στην ανάπτυξη του Εθνικού.
Είμαι πολύ χαρούμενος που φέτος τον χειμώνα θα βρίσκονται στο Εθνικό τόσοι άξιοι καλλιτέχνες, τόσο διαφορετικοί και τόσο ταλαντούχοι∙ όλοι τους δουλεύουν πυρετωδώς για την υλοποίηση του νέου μας προγράμματος με μεγάλη αγάπη και όρεξη. Και μολονότι ο φετινός χειμώνας προβλέπεται να έχει αρκετές δυσκολίες για όλους μας, ελπίζω πως στο πρόγραμμά μας θα βρουν οι θεατές μας ένα καταφύγιο. Στη δύσκολη αυτή συγκυρία είμαστε όλοι μαζί, είμαστε όλοι διαφορετικοί, είμαστε όλοι ίδιοι.» – Γιάννης Μόσχος
Αναλυτικά το πρόγραμμα παραστάσεων
ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΣΚΗΝΗ
Βρυκόλακες του Χένρικ Ίψεν
Σκηνοθεσία: Σταμάτης Φασουλής
Η κυρία Άλβινγκ ετοιμάζεται για τα εγκαίνια του Ιδρύματος που έφτιαξε στη μνήμη του συζύγου της. Ο γιος της Όσβαλντ, καταξιωμένος ζωγράφος που ζει από παιδί στο εξωτερικό, έχει επιστρέψει για την τελετή. Ο παλιός οικογενειακός φίλος και διαχειριστής του Ιδρύματος Πάστορας Μάντερς έχει έρθει και αυτός για να εκφωνήσει λόγο για την προσφορά του λοχαγού Άλβινγκ. Όμως, κάτω από την αψεγάδιαστη, γυαλιστερή επιφάνεια, κάτι άρρωστο και σαθρό ελλοχεύει. Ένα κουβάρι από ψέματα και μυστικά, προδομένους έρωτες, συγκάλυψη και υποκρισία αρχίζει να ξετυλίγεται σταδιακά, την ώρα που οι μάσκες πέφτουν, ολόκληρο το οικοδόμημα της αγίας οικογένειας κλυδωνίζεται και τα φαντάσματα του παρελθόντος ξυπνούν, διψώντας για το αίμα των ζωντανών.
Ταυτότητα παράστασης
Απόδοση-Σκηνοθεσία: Σταμάτης Φασουλής
Σκηνικά: Γιώργος Γαβαλάς
Κοστούμια: Άγγελος Μέντης
Μουσική: Άγγελος Τριανταφύλλου
Φωτισμοί: Σάκης Μπιρμπίλης
Δραματολόγος παράστασης: Ειρήνη Μουντράκη
Βοηθός σκηνοθέτη: Παύλος Σαχπεκίδης
Βοηθός σκηνογράφου: Νικόλας Κανάβαρης
Βοηθός ενδυματολόγου: Μαριάνθη Σανδαλτζοπούλου
Διανομή (με αλφαβητική σειρά): Γιώργος Ζιόβας, Κατερίνα Μαούτσου, Νένα Μεντή, Περικλής Μουστάκης, Αργύρης Πανταζάρας
Σπασμένη στάμνα του Χάινριχ Φον Κλάιστ
Σκηνοθεσία: Ακύλλας Καραζήσης-Νίκος Χατζόπουλος
Μια χαλκογραφία του 18ου αιώνα και το προσωπικό του στοίχημα για το αν μπορεί να συνθέσει κωμωδία στάθηκαν αφορμές για να γράψει ο Χάινριχ φον Κλάιστ τη Σπασμένη στάμνα. Το έργο, που πρωτοπαρουσίασε ο Γκαίτε το 1808 στη Βαϊμάρη, φέρνει στη σκηνή τον Αδάμ, έναν δικαστή που καλείται να διαλευκάνει ποιος έσπασε μια ιστορική στάμνα στο υπνοδωμάτιο της Εύας, ενώ ο ίδιος είναι ο βασικός ύποπτος. Η μητέρα της Εύας μηνύει τον αρραβωνιαστικό της και η υπόθεση περιπλέκεται… Ο θεατής γνωρίζει από την αρχή τον δράστη, ωστόσο αναμένει με αγωνία την έκβαση της δίκης, που με κωμικό σασπένς αποκαλύπτει πώς συγκαλύπτουν τις φαυλότητες οι μηχανισμοί.
Ο Κλάιστ, ο μεγαλοφυής συγγραφέας του 19ου αιώνα που επηρέασε λογοτέχνες κινημάτων από τον ρεαλισμό ως τον εξπρεσιονισμό και τον υπαρξισμό, βάζει στη Σπασμένη στάμνα τον δικαστή Αδάμ να διεξάγει έρευνα εναντίον του εαυτού του και αντιστρέφει με κωμικό τρόπο το πρότυπό του, τον μύθο του Οιδίποδα.
Σατιρίζοντας τις κοινωνικές συμβάσεις, τις φαντασιώσεις περί ενδόξου παρελθόντος, την παρωδία απονομής δικαιοσύνης, αλλά και τη μειονεκτική θέση της γυναίκας απέναντι στην αυθαιρεσία της ανδρικής εξουσίας, η Σπασμένη στάμνα δεν παύει να είναι μια αριστοτεχνικά κεντημένη λαϊκή κωμωδία.
Ταυτότητα παράστασης
Μετάφραση: Γιώργος Δεπάστας
Σκηνοθεσία: Ακύλλας Καραζήσης-Νίκος Χατζόπουλος
Σκηνικά: Κλειώ Μπομπότη
Κοστούμια: Βασιλική Σύρμα
Μουσική: Κώστας Βόμβολος
Φωτισμοί: Αλέκος Αναστασίου
Δραματολόγος παράστασης: Έρι Κύργια
Βοηθός σκηνοθέτης: Βασίλης Μαγουλιώτης
Βοηθός σκηνογράφου: Αγγελική Βασιλοπούλου Καμπίτση
Βοηθός ενδυματολόγου: Όλγα Ευαγγελίδου
Διανομή (με αλφαβητική σειρά): Γιώργος Γιαννακάκος, Έλενα-Μαρία Ηλία, Ακύλλας Καραζήσης, Αλεξάνδρα Όσπιτση, Κίττυ Παϊταζόγλου, Παναγιώτης Παναγόπουλος, Χριστίνα-Μελίνα Πολυζώνη, Γιώργος Συμεωνίδης, Θάνος Τοκάκης, Μάρθα Φριντζήλα, Νίκος Χατζόπουλος
Ρωμαίος και Ιουλιέττα του Ουίλλιαμ Σαίξπηρ
Σκηνοθεσία: Δημήτρης Καραντζάς
Δεν χρειάζονται συστάσεις για το ζευγάρι που γεννήθηκε από τη σαιξπηρική πένα στην εκπνοή του 16ου αιώνα και μέχρι σήμερα δεν έχει πάψει να ταυτίζεται με τον απόλυτο έρωτα. Οι ρίζες της ιστορίας με τις πολλαπλές πραγματεύσεις ανιχνεύονται πίσω στον 2ο αιώνα μ.Χ., ωστόσο είναι το έργο του Σαίξπηρ που την κατέστησε πασίγνωστη. Με την απαράμιλλη μαεστρία του στη γλώσσα και την ανάπτυξη χαρακτήρων πλάθει έναν συνταρακτικό κόσμο, από τον οποίο δεν είναι εύκολο να εξέλθουμε ακόμη και μετά την αποχώρησή μας από το θέατρο.
Οι δύο ισχυρότερες οικογένειες της Βερόνα βρίσκονται σε μοιραία αντιπαλότητα μεταξύ τους και στην πόλη επικρατούν συνθήκες κοινωνικής αναταραχής. Ο κόσμος που έχει διαμορφωθεί μέσα σε αυτές, είναι ένας κόσμος απόλυτης σήψης, όπου όλοι γλεντάνε, μισούν, αλληλοεξοντώνονται, ένας κόσμος που δεν ταιριάζει στους γόνους των αντίπαλων οικογενειών, Ρωμαίο και Ιουλιέττα. Οι δυο τους μόνοι αντιστέκονται σε μια κοινωνία που πεθαίνει και αντιτάσσουν την αγάπη, την επαφή με τη φύση και την πνευματικότητα ως μοναδική διέξοδο, και επιλέγουν τον θάνατο ως ιδανική έξοδο από ένα σύμπαν που δεν τους κατανοεί, ούτε τους χωράει.
Ο σκηνοθέτης της παράστασης, Δημήτρης Καραντζάς, βλέπει τον Ρωμαίο ως έναν μικρότερο αδερφό του Άμλετ, που πρέπει να αναμετρηθεί με έναν κόσμο, τον οποίο θέλει επιτακτικά να αλλάξει –έστω και διά του θανάτου του…
Ταυτότητα παράστασης
Μετάφραση: Διονύσης Καψάλης
Σκηνοθεσία: Δημήτρης Καραντζάς
Σκηνικά: Μαρία Πανουργιά
Κοστούμια: Ιωάννα Τσάμη
Κίνηση: Τάσος Καραχάλιος
Μουσική: Γιώργος Πούλιος
Φωτισμοί: Δημήτρης Κασιμάτης
Δραματολόγος παράστασης: Έρι Κύργια
Βοηθός σκηνοθέτη Α΄: Κέλλυ Παπαδοπούλου
Βοηθός σκηνοθέτη Β΄: Μάριος Κακουλλή
Βοηθός σκηνογράφου: Σοφία Θεοδωράκη
Διανομή (με αλφαβητική σειρά): Κωνσταντίνος Αβαρικιώτης, Άννα Καλαϊτζίδου, Γιάννης Κλίνης, Αντώνης Κολοβός, Ιωάννης-Ραφαήλ Κόραβος, Έκτορας Λιάτσος, Άρης Μπαλής, Ηρώ Μπέζου, Άρης Νινίκας, Γιάννης Νταλιάνης, Μάνος Πετράκης, Ρένη Πιττακή, Χάρης Χαραλάμπους-Καζέπης, Ιωάννης Χαρκοφτάκης κ.ά.
ΣΚΗΝΗ «ΝΙΚΟΣ ΚΟΥΡΚΟΥΛΟΣ»
Ο άνθρωπος απ΄ το Παντόλσκ του Ντμίτρι Ντανίλοβ
Σκηνοθεσία: Γιώργος Κουτλής
Ο Νικολάι, κάτοικος του Παντόλσκ, ενός άχρωμου δήμου στην περιφέρεια της Μόσχας, συλλαμβάνεται χωρίς να ξέρει γιατί και μεταφέρεται σε αστυνομικό τμήμα της ρωσικής πρωτεύουσας. Εκεί έρχεται αντιμέτωπος με τους αστυνομικούς του τμήματος, οι οποίοι τον υποβάλλουν σε μια εκκεντρική ανάκριση, που περιλαμβάνει από ασκήσεις παρατηρητικότητας και κιναισθησίας μέχρι ερωτήσεις που αφορούν την ιστορία της πόλης του, την αβάν-γκαρντ τέχνη και τις ερωτικές του σχέσεις. Μια ανάκριση που μέχρι την απρόσμενη εξέλιξή της στο φινάλε του έργου, δοκιμάζει τα όρια της λογικής του.
Ο άνθρωπος απ’ το Παντόλσκ, μια ενοχλητική σάτιρα με καφκικές αναφορές, ασκεί κριτική στην κυρίαρχη κουλτούρα της εποχής μας, που επιβάλλει να αντλείς ευχαρίστηση απ’ ό,τι ζοφερό σε περιβάλλει, να έχεις απαραιτήτως θετική ενέργεια, να ζεις μια ζωή με νόημα. Την ίδια στιγμή το έργο χτυπάει ένα καμπανάκι κινδύνου για το πως οι μηχανισμοί καταστολής χρησιμοποιούν τους πλέον ευφάνταστους και εκλεπτυσμένους τρόπους για να οδηγήσουν τελικά τον πολίτη στην …αυτοκαταστολή.
Ο Ντμίτρι Ντανίλοφ (1969), είναι δημοσιογράφος, συγγραφέας και ποιητής με αρκετά βραβεία στο βιογραφικό του. Έκανε το θεατρικό του ντεμπούτο με τον Άνθρωπο απ’ το Παντόλσκ, που του εξασφάλισε το σημαντικότερο θεατρικό βραβείο της Ρωσίας, τη Χρυσή Μάσκα, το 2018.
Ταυτότητα παράστασης
Μετάφραση-Σκηνοθεσία-Δραματουργική επεξεργασία: Γιώργος Κουτλής
Σύμβουλος δραματουργίας: Βασίλης Μαγουλιώτης
Σκηνικά-Κοστούμια: Πάρις Μέξης
Κίνηση: Αλέξανδρος Βαρδαξόγλου
Μουσική: Παναγιώτης Μανουηλίδης
Φωτισμοί: Αλέκος Αναστασίου
Δραματολόγος παράστασης: Έρι Κύργια
Βοηθός σκηνοθέτη Α΄: Αλέξανδρος Σιάτρας
Βοηθός σκηνοθέτη Β΄: Πάνος Κούγιας
Βοηθός σκηνογράφου-ενδυματολόγου: Αλέγια Παπαγεωργίου
Διανομή (με αλφαβητική σειρά):
Δημήτρης Ήμελλος, Ελένη Κουτσιούμπα, Παναγιώτης Μανουηλίδης, Άρης Μπαλής, Αλέξανδρος Σιάτρας, Γιλμάζ Χουσμέν
Ο Άλλος της Πένυς Φυλακτάκη
Σκηνοθεσία: Σοφία Πάσχου
Η γαμήλια τελετή του νεαρού υποψήφιου βουλευτή αντιμετωπίζει ανυπέρβλητες δυσκολίες: η χρυσή μερσεντές που μεταφέρει τους μελλόνυμφους θάβεται στο χιόνι και το γραφικό εκκλησάκι στο οποίο καταφθάνουν μετά κόπων και βασάνων δεν είναι το εκκλησάκι του γάμου τους. Χωρίς κουμπάρους και καλεσμένους, παρά μόνο με τους νευρωτικούς γονείς και τον παπά της εκκλησίας, το ζευγάρι πρέπει να αναβάλει επ’ αόριστον τον πολυτελή γάμο που σχεδίαζε, αλλά και να βρει τρόπο να επιβιώσει κατά τη διάρκεια του πολυήμερου αποκλεισμού του. Η παρουσία του «Άλλου» στον ίδιο ασφυκτικό χώρο, θα είναι ο καταλύτης που θα δώσει τη «λύση», συσπειρώνοντας την οικογένεια σε μια ομάδα οχυρωμένη πίσω από κοινές πεποιθήσεις, κοινά συμφέροντα και κοινές φιλοδοξίες. Υπό τον κίνδυνο του «άλλου», του διαφορετικού, η ομάδα ενώνεται και στήνει έναν αόρατο τοίχο που δεν επιτρέπει εύκολα τη διαπερατότητά του.
Με αφορμή έναν γάμο που ματαιώνεται, η Πένυ Φυλακτάκη με καυστικό χιούμορ και διεισδυτική ματιά, μιλάει για τις παθογένειες της ελληνικής, και όχι μόνο, κοινωνίας. Παθογένειες που ορίζουν το διαφορετικό –είτε είναι μέσα σε μας, είτε έξω– ως απειλητικό ιό και ως πρόβλημα που πρέπει να απομονωθεί για να μην διαταράξει την «φυσιολογική» ομοιομορφία.
Ταυτότητα παράστασης
Σκηνοθεσία: Σοφία Πάσχου
Σύμβουλος δραματουργίας-Καλλιτεχνική συνεργάτις: Κατερίνα Μαυρογεώργη
Σκηνικά: Ευαγγελία Θεριανού
Κοστούμια: Κλαιρ Μπρέσγουελ
Μουσική: Νίκος Γαλενιανός
Φωτισμοί: Σοφία Αλεξιάδου
Δραματολόγος παράστασης: Εύα Σαραγά
Βοηθός σκηνοθέτριας Α΄: Μαριτίνα Κουτσοχιώνη
Βοηθός σκηνοθέτριας Β΄: Κοσμά Κότσι
Διανομή (με αλφαβητική σειρά): Παντελής Δεντάκης, Δημήτρης Δρόσος, Γιώργος Ζυγούρης, Κατερίνα Πατσιάνη, Ευδοκία Ρουμελιώτη, Κώστας Φιλίππογλου
Ένα σπίτι φωτεινό σαν μέρα του Τόνυ Κούσνερ
Σκηνοθεσία: Γιάννης Μόσχος
Ο Τόνυ Κούσνερ (γεν. 1956) είναι μια από τις πιο ριζοσπαστικές φωνές της σύγχρονης αμερικάνικης δραματουργίας. Η διεθνής του καθιέρωση ήρθε με το έργο του Άγγελοι στην Αμερική (1992). Το Ένα σπίτι φωτεινό σαν μέρα [A Bright Room Called Day] είναι ένα, άγνωστο στην Ελλάδα, διαμάντι της δραματουργίας του σπουδαίου συγγραφέα. Η πρώτη του γραφή χρονολογείται το 1985 για να ακολουθήσουν κι άλλες τρεις εκδοχές το 1987, το 1991 και το 2018.
Το έργο, μέσα από 25 σκηνές, παρακολουθεί την άνοδο και εγκαθίδρυση του ναζισμού από την Πρωτοχρονιά του 1932 έως τον Ιούλιο του 1933. Στο Βερολίνο μια παρέα αριστερών καλλιτεχνών συνευρίσκεται στο σπίτι της ηθοποιού Άγκνες και προσπαθεί να αντισταθεί στον επερχόμενο σκοταδισμό. Ο Κούσνερ ανιχνεύει πώς τα πολιτικά γεγονότα των 18 αυτών κρίσιμων μηνών επηρεάζουν τις ζωές τους και πώς διαχειρίζεται ο καθένας τους τις καταιγιστικές εξελίξεις. Όσο τα σύννεφα του ναζισμού κατακλύζουν τη Γερμανία, τόσο μεγαλώνουν τα διλήμματα των προσώπων και καλούνται να πάρουν ολοένα και πιο δύσκολες αποφάσεις. Ένα πανόραμα προσώπων και στάσεων ζωής σε μια εποχή φόβου.
Ταυτότητα παράστασης
Μετάφραση: Χριστίνα Μπάμπου-Παγκουρέλη
Σκηνοθεσία-Δραματουργική επεξεργασία: Γιάννης Μόσχος
Σκηνικά: Τίνα Τζόκα
Κοστούμια: Βάνα Γιαννούλα
Κίνηση: Ανθή Θεοφυλλίδη
Μουσική-Ήχοι: Θοδωρής Οικονόμου
Φωτισμοί: Λευτέρης Παυλόπουλος
Βίντεο: Αποστόλης Κουτσιανικούλης
Ιστορικός σύμβουλος: Βασίλης Μπογιατζής
Διδασκαλία κλακετών: Θάνος Δασκαλόπουλος
Δραματολόγος παράστασης: Έρι Κύργια
Βοηθός σκηνοθέτη Α΄: Εύη Νάκου
Βοηθός σκηνοθέτη Β΄: Θωμαή Τριανταφυλλίδου
Βοηθός σκηνογράφου: Σταύρος Μπαλής
Βοηθός ενδυματολόγου: Αλέξανδρος Γαρνάβος
Διανομή (με αλφαβητική σειρά): Ανατολή Αθανασιάδου, Αγορίτσα Οικονόμου, Παναγιώτης Παναγόπουλος, Θέμης Πάνου, Δημοσθένης Παπαδόπουλος, Θανάσης Ραφτόπουλος, Σοφία Σεϊρλή, Υψιπύλη Σοφιά, Μαρία Τσιμά
ΘΕΑΤΡΟ REX-ΣΚΗΝΗ «ΜΑΡΙΚΑ ΚΟΤΟΠΟΥΛΗ»
Τα φώτα της πόλης του Τσάρλι Τσάπλιν
Μουσική: Θοδωρής Οικονόμου
Στίχοι: Σταύρος Σταύρου
Σκηνοθεσία: Αμάλια Μπένετ
Με φόντο το οικονομικό Κραχ της Αμερικής, τα Φώτα της πόλης, το διαχρονικό και αξεπέραστο αριστούργημα του Τσάρλι Τσάπλιν είναι μια ξεκαρδιστική κωμωδία και ταυτόχρονα μια αστική παραβολή που πραγματεύεται την κοινωνική αδικία, αλλά και την άδολη αγάπη. Μια ταινία με το ωραιότερο φινάλε στην ιστορία του κινηματογράφου, ένα έργο-καθρέφτης της τραχιάς μεσοπολεμικής εποχής που αποθεώνει την ασυμβίβαστη ζωή, την ανιδιοτελή προσφορά και τον έρωτα χωρίς όρια.
Η παράσταση διαδραματίζεται στον χώρο ενός κινηματογραφικού στούντιο και ακολουθεί την πλοκή της ταινίας του 1931, όπου ο Τσάρλι Τσάπλιν, ως άνεργος περιπλανώμενος Σαρλώ, ερωτεύεται μια τυφλή ανθοπώλισσα και κάνει τα πάντα προκειμένου να εξασφαλίσει τα χρήματα για την εγχείρηση που θα της χαρίσει την όραση. Ο ρακένδυτος ήρωας αγωνίζεται να επιβιώσει στο βίαιο περιβάλλον του ακραίου οικονομικού φιλελευθερισμού και με όπλο του τον αλτρουισμό και τη γενναιοδωρία, καταφέρνει να προσφέρει στην αγαπημένη του το πολυτιμότερο δώρο.
Η παράσταση έχει τη μορφή ενός ιδιότυπου μιούζικαλ, με τη ζωντανή μουσική, τα τραγούδια, τη δράση και την ενέργεια των δημιουργών να συστρατεύονται για να αποτίσουν φόρο τιμής στον ιδιοφυή «μελαγχολικό κλόουν», τον ηρωισμό των απλών ανθρώπων, τις αρχετυπικές αξίες της ζωής.
Ταυτότητα παράστασης
Διασκευή: Αμάλια Μπένετ-Νικίτα Μιλιβόγιεβιτς-Θοδωρής Οικονόμου
Σκηνοθεσία-Χορογραφία: Αμάλια Μπένετ
Μουσική: Θοδωρής Οικονόμου
Στίχοι: Σταύρος Σταύρου
Σύμβουλος δραματουργίας: Νικίτα Μιλιβόγιεβιτς
Σκηνικά: Τίνα Τζόκα
Κοστούμια: Άγγελος Μέντης
Φωτισμοί: Χριστίνα Θανάσουλα
Ηχητικός σχεδιασμός: Κωνσταντίνος Μπώκος
Δραματολόγος παράστασης: Εύα Σαραγά
Βοηθός σκηνοθέτριας Α΄: Κατερίνα Γεβετζή
Βοηθός σκηνοθέτριας Β΄: Σοφία Αντωνίου
Βοηθός σκηνογράφου: Σταύρος Μπαλής
Βοηθός ενδυματολόγου: Μαριάνθη Σανδαλτζοπούλου
Διανομή (με αλφαβητική σειρά): Προκόπης Αγαθοκλέους, Αλεξάνδρα Αϊδίνη, Φίλιππος Άνθης, Στέλλα Αντύπα, Θοδωρής Βραχάς, Σαββίνα Γιαννάτου, Νίκος Ιατρού, Έκτορας Λυγίζος, Υβόννη Μαλτέζου, Γρηγορία Μεθενίτη, Μάριο Μπανούσι, Κώστας Μπερικόπουλος, Ιωάννα Μπιτούνη, Νικόλας Ντούρος, Μίκης Παντελούς, Γιάννης Πρωτόπαππας, Κρις Ραντάνοφ, Θανάσης Ραφτόπουλος, Μαριάμ Ρουχάτζε, Κωνσταντίνος Σάμαα
Μουσικοί επί σκηνής: Διονύσης Βερβιτσιώτης, Παρασκευάς Κίτσος, Ιώ Λε Μολλέρ, Θοδωρής Οικονόμου, Δημήτρης Χουντής
Μια νύχτα στην Επίδαυρο
Σύλληψη-Σκηνοθεσία: Νίκος Καραθάνος
Μετά το τέλος μιας σπουδαίας παράστασης οι σπουδαίοι καλλιτέχνες μπαίνουν λιμασμένοι σε μια πασίγνωστη ταβέρνα, μπλέκονται με το προσωπικό, υποκλίνονται στους εαυτούς τους, εκεί ανάμεσα σε μπριζόλες, ψέματα και ιδρώτα, χυμάνε ο ένας πάνω στον άλλον σε ένα μακελειό χωρίς προηγούμενο που τους οδηγεί στον Κάτω Κόσμο με τη γεύση της τυρόπιτας στο στόμα.
Μια νυχτερινή φάρσα για τα ξέγνοιαστα και καμένα καλοκαίρια της ζωής μας στην Επίδαυρο, ένα μεταφυσικό μιούζικαλ για το σφίξιμο της καρδιάς μας στο πήγαινε και στο έλα αυτής της εκδρομής. Μια τρελή κωμωδία για την αληθινή τραγωδία που συμβαίνει όχι στο θέατρο, αλλά εκεί έξω… στη ζωή. Ένα μουσικό ντελίριο για την παραζάλη της υπεροψίας, ένας «εθνικός» σαρκασμός για την Ελλάδα, την αλαζονεία και την ασημαντότητά μας.
Ταυτότητα παράστασης
Διασκευή: Αμάλια Μπένετ-Νικίτα Μιλιβόγιεβιτς-Θοδωρής Οικονόμου
Σκηνοθεσία-Χορογραφία: Αμάλια Μπένετ
Μουσική: Θοδωρής Οικονόμου
Στίχοι: Σταύρος Σταύρου
Σύμβουλος δραματουργίας: Νικίτα Μιλιβόγιεβιτς
Σκηνικά: Τίνα Τζόκα
Κοστούμια: Άγγελος Μέντης
Φωτισμοί: Χριστίνα Θανάσουλα
Ηχητικός σχεδιασμός: Κωνσταντίνος Μπώκος
Δραματολόγος παράστασης: Εύα Σαραγά
Βοηθός σκηνοθέτριας Α΄: Κατερίνα Γεβετζή
Βοηθός σκηνοθέτριας Β΄: Σοφία Αντωνίου
Βοηθός σκηνογράφου: Σταύρος Μπαλής
Βοηθός ενδυματολόγου: Μαριάνθη Σανδαλτζοπούλου
Διανομή (με αλφαβητική σειρά): Προκόπης Αγαθοκλέους, Αλεξάνδρα Αϊδίνη, Φίλιππος Άνθης, Στέλλα Αντύπα, Θοδωρής Βραχάς, Σαββίνα Γιαννάτου, Νίκος Ιατρού, Έκτορας Λυγίζος, Υβόννη Μαλτέζου, Γρηγορία Μεθενίτη, Μάριο Μπανούσι, Κώστας Μπερικόπουλος, Ιωάννα Μπιτούνη, Νικόλας Ντούρος, Μίκης Παντελούς, Γιάννης Πρωτόπαππας, Κρις Ραντάνοφ, Θανάσης Ραφτόπουλος, Μαριάμ Ρουχάτζε, Κωνσταντίνος Σάμαα
Μουσικοί επί σκηνής: Διονύσης Βερβιτσιώτης, Παρασκευάς Κίτσος, Ιώ Λε Μολλέρ, Θοδωρής Οικονόμου, Δημήτρης Χουντής
ΘΕΑΤΡΟ REX-ΣΚΗΝΗ «ΚΑΤΙΝΑ ΠΑΞΙΝΟΥ»
Οι προβοκάτορες του Γιάννη Αποσκίτη
Σκηνοθεσία: Ορέστης Σταυρόπουλος
Στις εγκαταστάσεις ενός στούντιο, στο γραφείο δύο κυβερνητικών υπαλλήλων και σε αμέτρητες οθόνες τηλεοράσεων, υπολογιστών και κινητών των πολιτών της Ωρυγίας, μιας φανταστικής χώρας που θυμίζει τον δικό μας κόσμο, εκεί εκτυλίσσονται οι Προβοκάτορες. Η πραγματικότητα βιώνεται ως ένας συνεχής κύκλος ειδήσεων που εξαπλώνονται αστραπιαία και ξεχνιούνται εξίσου γρήγορα. Όλα τα πρόσωπα του έργου μετεωρίζονται ανάμεσα στην αλήθεια και το ψέμα, γίνονται ηθοποιοί για να κατασκευάσουν μια εικόνα, μια είδηση. Αν όμως η αλήθεια δεν είναι πια απλώς υποκειμενική αλλά προϊόν κατασκευής, τότε τι σημαίνει αυτό για μας τους ίδιους και τις αναμνήσεις μας; Πώς μπορεί να διακρίνει κανείς πού αρχίζει και πού τελειώνει το θέαμα;
Διπλό βάπτισμα του πυρός για τον συγγραφέα Γιάννη Αποσκίτη και τον Ορέστη Σταυρόπουλο, απόφοιτο του Τμήματος Σκηνοθεσίας της Δραματικής Σχολής του Εθνικού Θεάτρου, με μια σουρεαλιστική κωμωδία που σατιρίζει τους μηχανισμούς της εξουσίας και των fake news. Οι δύο δημιουργοί στρέφουν τη ματιά τους στην εξάπλωση της μετα-αλήθειας στις σύγχρονες κοινωνίες, στον παραλογισμό που δεν αναγνωρίζουμε ως τέτοιο, αλλά ως φυσικό κομμάτι της καθημερινότητάς μας και στην εργαλειοποίηση της αρχετυπικής ανάγκης του ανθρώπου να ανήκει σε ένα σύνολο που το ενώνει ένα κοινό αφήγημα.
Ταυτότητα παράστασης
Σκηνοθεσία: Ορέστης Σταυρόπουλος
Συνεργάτης δραματουργός-Βίντεο: Δημήτρης Σταυρόπουλος
Σκηνικά-Φωτισμοί: Σάκης Μπιρμπίλης
Κοστούμια: Όλγα Ευαγγελίδου
Κίνηση: Πωλίνα Ευαγγέλου
Μουσική: Άγγελος Τριανταφύλλου
Δραματολόγος παράστασης: Ασπασία-Μαρία Αλεξίου
Βοηθός σκηνοθέτη: Οδυσσέας Ζήκας
Διανομή (με αλφαβητική σειρά): Μαργαρίτα Αλεξιάδη, Λάμπρος Γραμματικός, Χρήστος Κοντογεώργης, Εριέττα Μανούρη, Κωνσταντίνος Μαυρόπουλος, Ιοκάστη Παπανικολάου, Κωνσταντίνος Πλεμμένος, Γιάννης Τσουμαράκης
Δε φάιναλ θολούθιον, βασισμένο σε κείμενα των Κωστάκη Ανάν και Suyako
Σκηνοθεσία: Σωτήρης Ρουμελιώτης
Μια ομάδα καθημερινών ανθρώπων. Συναντιούνται στη σκηνή και οραματίζονται την επανάσταση. Μια επανάσταση που θα σαρώσει τη μέχρι τώρα ζωή τους και θα αλλάξει τα πάντα γύρω τους και μέσα τους. Κάθε απόπειρά τους όμως για αλλαγή καταλήγει με ευτράπελο τρόπο σε παταγώδη αποτυχία. Τα πρόσωπα συνεχίζουν να κινούνται σπασμωδικά, χωρίς να προλαβαίνουν να καταλάβουν τι πραγματικά έχουν ανάγκη. Μένουν εγκλωβισμένα σε ένα ατελείωτο κωμικοτραγικό τώρα. Θα καταφέρουν να βρουν την …τελική λύση;
Ο Σωτήρης Ρουμελιώτης, σκηνοθέτης με ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τη μεταφορά μη θεατρικών έργων στη σκηνή, καταπιάνεται με κείμενα των Κωστάκη Ανάν και Suyako, δύο σύγχρονων συγγραφέων-παρατηρητών της νεοελληνικής πραγματικότητας και των αδιεξόδων της. Το κυνικό χιούμορ τους, η σουρεαλιστική υπερβολή και κυρίως ο βαθύς αυτοσαρκασμός τους κρύβουν την ίδια στιγμή και μια σπαραχτική τρυφερότητα για την ανθρώπινη κατάσταση. Ή όπως χαρακτηριστικά ακούγεται κάποια στιγμή στην παράσταση: «Δεν είναι ζωή αυτή, αλλά τελικά είναι η ζωή μου».
Ταυτότητα παράστασης
Σκηνοθεσία-Δραματουργική επεξεργασία: Σωτήρης Ρουμελιώτης
Σκηνικά-Κοστούμια: Μαρία Καραδελόγλου
Μουσική: Γιώργος Χρυσικός
Φωτισμοί: Ελευθερία Ντεκώ
Βίντεο: Διδώ Γκόγκου
Δραματολόγος παράστασης: Ασπασία-Μαρία Αλεξίου
Διανομή (με αλφαβητική σειρά): Αλέξανδρος Γιαγκούσης, Ερατώ Καραθανάση, Τάσος Ροδοβίτης, Γκαλ Ρομπίσα, Γιάννης Σαμψαλάκης, Αφροδίτη Σόβολου, Κωνσταντίνος Τριαντακωνσταντής
Goodbye, Lindita
Σύλληψη-Σκηνοθεσία: Μάριο Μπανούσι
Το Goodbye, Lindita διηγείται την ιστορία μιας οικογένειας. Μια σειρά από παράδοξα γεγονότα που συμβαίνουν στο σπίτι φέρνουν στην επιφάνεια έναν κόσμο κρυμμένο, φτιαγμένο από όνειρα και εφιάλτες, μια ανάποδη πραγματικότητα με τους δικούς της κανόνες, γνώριμη ίσως μέσα από τα παραμύθια. Οι κάτοικοι του σπιτιού έρχονται αντιμέτωποι με το σκοτάδι του θανάτου και μια μυστηριώδη πόρτα που μέχρι τώρα είχε μείνει ερμητικά κλειστή. Τι χρειάζεται να γίνει για να ολοκληρωθεί ο ύστατος αποχαιρετισμός; Πώς μπορεί να συνεχιστεί η ζωή; Τι σημαίνει (αυτός) ο θάνατος;
Ο Μάριο Μπανούσι, ένας πολυσχιδής νέος καλλιτέχνης που προτείνει ένα προσωπικό, χειροποίητο εικαστικό θεατρικό σύμπαν, εμπνέεται από το παρελθόν των Βαλκανίων, από ταφικά έθιμα και παραδόσεις πολλών χωρών για να φτιάξει μια παράσταση με κέντρο την απώλεια. Τα πρόσωπα καταφεύγουν στον λόγο μόνο όταν είναι απαραίτητο και η αφήγηση δομείται πάνω σε μια συνειρμική ακολουθία εικόνων που συνδέουν την κατάσταση του πένθους με μια νέα γέννηση. Η παράσταση είναι ένα σύγχρονο παραμύθι, μια παραβολή για τη ζωή μετά τον θάνατο ενός αγαπημένου προσώπου.
Ταυτότητα παράστασης
Σύλληψη-Σκηνοθεσία: Μάριο Μπανούσι
Σύμβουλος δραματουργίας: Σοφία Ευτυχιάδου
Επιμέλεια Σκηνικών-Κοστουμιών: Μάριο Μπανούσι και οι Βούκενας-Πετρίδης
Μουσική: Εμμανουήλ Ροβύθης
Δραματολόγος παράστασης: Ασπασία- Μαρία Αλεξίου
Διανομή (με αλφαβητική σειρά): Χρυσή Βιδαλάκη, Μπάμπης Γαλιατσάτος, Μαγδαληνή Καραβάτου, Αφροδίτη Κατσαρού, Μάριο Μπανούσι, Ευτυχία Στεφάνου, Άννα Συμεωνίδου, Αλεξάνδρα Χασάνι
Yes, we can΄t
Σύλληψη-Σκηνοθεσία: Μαριλένα Κατρανίδου
Πέντε πρόσωπα στο απώτατο όριο της ψυχικής κόπωσης, πολίτες του σύγχρονου καπιταλιστικού κόσμου, μέλη της κοινωνίας της επίδοσης βρίσκονται στο σημείο όπου δεν μπορούν να συνεχίσουν πια. Σε αυτή την ειλικρινή παραδοχή της αδυναμίας, της παραίτησης, αποκαλύπτεται η σημασία του άσκοπου, του παιχνιδιού, αυτού που φαίνεται να μην αποφέρει κανένα κέρδος. Πώς κινεί η κούραση το κάθε σώμα; Πώς μπορούν να αφουγκραστούν τις επιθυμίες τους που χάνονται μέσα στον σαματά της καθημερινής ζωής;
Η έρευνα της σκηνοθέτριας Μαριλένας Κατρανίδου πυροδοτήθηκε από τις ιδέες του φιλοσόφου Μπιουνγκ-Τσουλ Χαν για την «κοινωνία της κόπωσης». Σε μια εποχή όπου το «μπορώ» έχει αντικαταστήσει το «πρέπει» ως βασικός άξονας οργάνωσης της ανθρώπινης συμπεριφοράς, ο σύγχρονος δυτικός άνθρωπος συνδέεται στενά με την έννοια της κόπωσης, του burn-out. Η συνεχής κατάφαση στην παραγωγικότητα, την υπερδραστηριότητα, το κυνήγι της τελειότητας και τελικά στην αυτο-εκμετάλλευση οδήγησαν σε μια επίφαση ευτυχίας. Η παράσταση ερευνά την απόσταση από τον αυτοματισμό στον αυθορμητισμό και από το αδιέξοδο στο παιχνίδι. Μια πρωτότυπη σκηνική σύνθεση αφιερωμένη στις κινήσεις που δεν οδηγούν πουθενά. Μήπως όμως αυτές μπορούν να προσφέρουν μια διέξοδο από την ασφυξία της σύγχρονης ζωής;
Ταυτότητα παράστασης
Σύλληψη-Σκηνοθεσία: Μαριλένα Κατρανίδου
Δραματουργική σύνθεση: Ηλιάνα Καλαδάμη-Γιώργος Κριθάρας
Σκηνικά-Κοστούμια: Διδώ Γκόγκου
Κίνηση: Χρήστος Στρινόπουλος
Μουσική: Δήμος Βρίζας
Φωτισμοί: Ελένη Χούμου
Δραματολόγος παράστασης: Ασπασία-Μαρία Αλεξίου
Διανομή (με αλφαβητική σειρά):
Μπάμπης Γαλιατσάτος, Άρης Μπαλής, Μάριο Μπανούσι, Ηλέκτρα Φραγκιαδάκη, Αλεξάνδρα Χασάνι
Μουσικός επί σκηνής: Δήμος Βρίζας
Συμπαραγωγές με το Θέατρο Τέχνης Κάρολος Κουν – Φρυνίχου
Η Στέλλα με τα κόκκινα γάντια του Ιάκωβου Καμπανέλλη
Σκηνοθεσία: Γιάννος Περλέγκας
Θέατρο της Οδού Φρυνίχου
Από 28 Οκτωβρίου 2022
Στο συνοικιακό υπαίθριο «Νυχτερινό κέντρο η Μαρία» τραγουδάει η Στέλλα, μια γυναίκα ανεξάρτητη, ανυπότακτη και αδιάφορη για τον κοινωνικό αντίκτυπο που προκαλεί η ελεύθερη ζωή της. H Στέλλα επιμένει να ορίζει η ίδια τον εαυτό της, να ζει τον έρωτα χωρίς όρια και να μην συμβιβάζεται με τα κοινωνικά «πρέπει». Η συνάντησή της με τον Μίλτο θα αποβεί μοιραία…
Το έργο, γραμμένο το 1954, δίνει ζωή σε έναν κόσμο που με τα ρεμπέτικα και το γλέντι προσπαθεί να αποδράσει από την καταπιεστική καθημερινότητα και την οικονομική κρίση σε μια εποχή που η κοινωνία προσπαθεί να διαμορφώσει την ταυτότητά της και να ανακάμψει από τα ερείπια του Εμφυλίου.
Η παράσταση ξεκίνησε τη διαδρομή της το 2020, στη διάρκεια της δεύτερης καραντίνας ως παραγωγή του Εθνικού Θεάτρου, η οποία, όμως, λόγω πανδημίας, προβλήθηκε μόνο διαδικτυακά για μία φορά. Η σύμπραξη των δύο ιστορικών θεάτρων –Εθνικού και Θεάτρου Τέχνης– για το εκ νέου ανέβασμα της Στέλλας με τα κόκκινα γάντια δίνει τη δυνατότητα να συναντήσει αυτή η παράσταση ζωντανά το κοινό της, τιμώντας την ίδια στιγμή τη μνήμη του Ιάκωβου Καμπανέλλη.
Ταυτότητα παράστασης
Σκηνοθεσία-Μουσική επιμέλεια: Γιάννος Περλέγκας
Σκηνικά: Γιάννος Περλέγκας-Λουκία Χουλιάρα
Κοστούμια: Λουκία Χουλιάρα
Φωτισμοί: Τάσος Παλαιορούτας
Βίντεο: Μαρία Αθανασοπούλου
Μουσική διδασκαλία: Στράτος Γκρίντζαλης
Διανομή (με αλφαβητική σειρά): Ανθή Ευστρατιάδη, Σοφία Κόκκαλη, Κατερίνα Λυπηρίδου, Γιάννης Παπαδόπουλος, Γιάννος Περλέγκας, Εύη Σαουλίδου, Θοδωρής Σκυφτούλης, Μιχάλης Τιτόπουλος
Μουσικός επί σκηνής: Στράτος Γκρίντζαλης
Το Εθνικό Θέατρο ετοιμάζει επίσης εργαστήρια, κύκλους συζητήσεων, περισσότερες συνεργασίες με άλλα θέατρα της Ελλάδας, αλλά και με το Κυπριακό Κέντρο Διεθνούς Ινστιτούτου Θεάτρου. Για να δείτε αναλυτικά το πρόγραμμα παραστάσεων και δράσεων, μπείτε στο www.n-t.gr/.