“Σερφάρισμα” στη στεριά των Νοτίων Προαστίων
Εισβάλοντας στην skate κουλτούρα στα Νότια, ανακαλύψαμε πόσο διασκεδαστικός -και επίπονος ενίοτε- τρόπος είναι να ζεις την πόλη σου, να δένεσαι με τους δρόμους της και να δημιουργείς σε κάθε γωνιά της, τις δικές σου urban περιπέτειες, με όχημά σου ένα πατίνι του skateboarding.
- 08/12/2014
Η συνέντευξη ξεκίνησε κάπως ανορθόδοξα, αφού τα παιδιά ανέλαβαν να μου κάνουν ένα μίνι ταχύρρυθμο σεμινάριο πώς να διαχωρίζω τις σανίδες. Από τη μία έχουμε τη σανίδα δρόμου με κοίλο μέρος (concave) στο μπροστινό μέρος, στο πίσω και στα δύο πλαϊνά της, που είναι συνηθέστερη και χρησιμοποιείται για ράμπες, bowls, halfpipe και άλλα κόλπα. Αντίθετα το Longboard που είναι πιο σταθερό και επιτρέπει την ανάπτυξη ταχύτητας, χρησιμοποιείται για κατάβαση, το λεγόμενο downhill σε δρόμους. And now I am ready to roll with them… (δυστυχώς μόνο μεταφορικά).
«Κάνω skate εδώ και 14 χρόνια. Κατά τη διάρκεια που βρισκόμουν στη Ρουμανία για σπουδές, είδα κάτι παιδιά να κάνουν skate σε μια πλατεία. Στην αρχή τους παρακολουθούσα, μετά πήρα σανίδι και ξεκίνησα. Ήταν κάτι που ήθελα να κάνω από πιο μικρός. Τελικά το ξεκίνησα στα 20 μου». Μου λέει ο Χρήστος Όντριας, ο οποίος για τους υπόλοιπους σκεϊτάδες στο πάρκο είναι ο «γιατρός». Ούτε ένας γιατρός βέβαια (εντάξει, οδοντίατρος είναι!) δεν ξεφεύγει από τους τραυματισμούς του αθλήματος. «Πονάει. Μέχρι να μάθεις, έχεις τα πρώτα μικροχτυπήματα. Όταν μαθαίνεις, ανεβαίνεις επίπεδο και βαθμό δυσκολίας. Σπασίματα καρπών, προβλήματα σε αγκώνες, γόνατα, αστραγάλους, είναι στο πρόγραμμα. Εγώ έχω κάνει χειρουργείο και στα δύο γόνατα. Μου στοίχισε κάποιους μήνες που έμεινα εκτός, αλλά μετά ανέβηκα στο σανίδι μου με περισσότερο πάθος για να αναπληρώσω όλο αυτό το χρόνο που έχασα».
Αναρωτιέμαι πως έχει περάσει στη συνείδηση της πλειοψηφίας το συγκεκριμένο σπορ. «Δυστυχώς έχουμε πάρει πολύ αρνητικές κριτικές για το άθλημα που κάνουμε. Ελπίζω ο κόσμος να σταματήσει να το βλέπει σαν μια ασχολία παιδική, μόνο για πιτσιρικάδες. Εγώ κλείνω το ιατρείο μου στις 8 η ώρα και έρχομαι εδώ και τα σπάω. Είναι ένας τρόπος να ξεδίνω. Αν είσαι αθλητικός τύπος, θα συνεχίσεις να κάνεις το σπορ που αγαπάς. Δεν το σταματάς επειδή αλλάζεις κοινωνική τάξη».
Ο Χρήστος έχει και κανάλι στο you tube με το κωδικό όνομα ontriasc, στο οποίο ανεβάζει τα βίντεο που τραβάει με την παρέα του διασκεδάζοντας με το skate. «Στα Νότια όλοι οι σκεϊτάδες γνωριζόμαστε μεταξύ μας, έχουμε τα τηλέφωνα ο ένας του άλλου, κανονίζουμε και βρισκόμαστε στη Βούλα, τη Βουλιαγμένη για να κάνουμε downhill στους δρόμους. Όσο για συγκεκριμένους χώρους στα μέρη μας, έχουμε αυτή τη ράμπα στον παιδότοπο της Γλυφάδας, που όμως θέλει ακόμη πολύ δουλειά. Υπάρχει ένα άλλο πάρκο στη Βούλα για το skate. Αλλά κατά τη γνώμη μου δεν κατασκευάστηκε σωστά. Έχει ανάποδη κλίση. Δηλαδή πρέπει να παίρνεις φόρα σε κλίση. Υπάρχει επίσης μια μίνι ράμπα εγκαταλελειμμένη, σπασμένη. Κάποιες κολώνες που υπήρχαν για εμπόδια, έχουν εξαφανιστεί. Στο Π. Φάληρο υπάρχει το ελικοδρόμιο. Στη Βουλιαγμένη έλεγαν κάποια στιγμή πως θα φτιάξουν ένα bowl».
Τον ρωτάω αν έχουν κάνει κάποια κίνηση για να διεκδικήσουν χώρους για να εξασκούν το σπορ τους με μεγαλύτερη ασφάλεια. «Μια ομάδα παιδιών πριν από κάνα χρόνο περίπου είχε πάει στο Δήμο Γλυφάδας για να ζητήσει να φτιαχτεί χώρος για skate και η απάντηση που πήραν από κάποιον “υπεύθυνο” ήταν πως “η Γλυφάδα είναι γεμάτη καφετέριες, μπορείτε να πάτε για καφέ, δεν χρειάζεται να κάνετε skate”». Ας ελπίσουμε να παραδειγματιστούν κι άλλοι δήμοι από το δήμο Νάουσας που κατασκευάζει ένα bowl στα πλαίσια ενός skatepark στην περιοχή ή ακόμη και ιδιώτες όπως συνέβη με το ξενοδοχείο Blue Enigma στην Άνδρο που έχει κατασκευάσει το πρώτο bike και skate bowl στην Ελλάδα.
Ψοφάω να μάθω την πιο τρελή διαδρομή που έχουν κάνει. «Θα σου πω πρώτα την πιο ωραία. Είναι στην Πάρνηθα. Ανεβαίνουμε με το τελεφερίκ και κατεβαίνουμε από το καζίνο μέσα στη φύση, με δέντρα δεξιά και αριστερά. Η πιο “τρελή” διαδρομή είναι στον Υμηττό, κατεβαίνοντας την Καισαριανή, όπου έχει πάντα κίνηση και είναι επικίνδυνο γιατί δεν μας προσέχουν. Κάπως έχουν αρχίσει να εξοικειώνονται με το ποδήλατο, αλλά ακόμη όχι με το skate».
«Σε κάποιους αρέσει, κάθονται από πίσω και μας παρακολουθούν, ρωτούν “είσαι εντάξει;” Κάποιοι μας κάνουν νόημα να φύγουν. Καθόμαστε δεξιά και περνάνε. Ένας προχτές, βρήκε στο ρέλι του πατινιού ενός φίλου, τον ακούμπησε με ένα mini cooper επειδή στράβωσε. Τέσσερις λωρίδες άδειες, και αυτός ήθελε να περάσει από ΄κει που πηγαίναμε εμείς». Μου λέει o Νίκος Μηλιώνης, ιστιοπλόος, surfer και εδώ και 10 χρόνια σκεϊτάς. «Ο αθλητισμός χρειάζεται παιδεία. Δυστυχώς σε αυτού του είδους τον αθλητισμό, είμαστε πολύ πίσω. Επικρατεί μια λανθασμένη αντίληψη, μια έλλειψη αθλητικής παιδείας ακόμη και σε νέα άτομα». Το σπίτι του Νίκου στα Νότια, πολλές βροχερές μέρες μετατρέπεται σε σημείο συνάντησης. «Έχω μια πολύ ωραία ράμπα στη βεράντα, ξυπνάω το πρωί και κάνω skate».
«Όσο και να το παλέψετε χωρίς παντοφλάτορα δεν γίνεται» ακούγεται η φωνή του Δημήτρη Στρατή, δημιουργού των χειροποίητων σανιδιών DeΜadeira Boards (with the flip flop as a sign), που μόλις κατέφτασε στο παρεάκι που γελάει με την ατάκα του.
Παρατηρώ δύο σημάδια στα δάχτυλα του Νίκου και τον ρωτάω αν είναι από το skate. «Έκαψα προχθές τα δάχτυλά μου κάνοντας downhill με ένα φίλο με αρκετά χιλιόμετρα. Ένας από τους δύο έπρεπε να σταματήσει, όπως το φρέναρα είχε ένα βουναλάκι και με πέταξε. Αυτά όμως είναι στο πρόγραμμα, συνεχίζεις, προχωράς. Όπως όλα τα πράγματα, το skate θέλει προσοχή και ηρεμία, να το σέβεσαι όπως κάθε άθλημα».
Καμιά φορά βέβαια, είναι αναγκαίο να ρίξεις τους ρυθμούς, όπως ο 27χρονος Γιάννης που αναγκάστηκε να σταματήσει το skate, που έκανε καθημερινά από το λύκειο, λόγω χειρουργείων στον αστράγαλο. Ακόμη βέβαια θα τον δεις σε μερικές guest εμφανίσεις να καβαλάει το πατίνι του για ένα three sixty flip.
Όσο για τον Νίκο Σιδέρη, παρόλο που είναι ο πιο “καινούριος” στο άθλημα, φαίνεται να τα πιάνει γρήγορα. «Εγώ ξεκίνησα πολύ πρόσφατα, από πέρσι το Φλεβάρη. Ασχολούμουν βέβαια με το surf. Μέσω αυτού του αθλήματος, έχεις τη βάση για να κάνεις κάποια βήματα στο skateboarding. Τραυματισμούς δεν έχω προλάβει να πάθω ακόμη αλλά έχω ήδη πέντε κοίλες από το windsurf. Δεν με ενοχλούν όμως. Αυτό που χρειάζεται είναι ώρες εξάσκησης και καλή φυσική κατάσταση. Είναι μια πολύ καλή προπόνηση όταν δεν μπορείς να είσαι στη θάλασσα. Έτσι έχεις την αίσθηση του riding ακόμη και το χειμώνα».
Τον Νίκο τον έμαθαν να σκεϊτάρει οι φίλοι του, ο Χρήστος, ο Νίκος και… η Δήμητρα! Η Δήμητρα Χαλκιοπούλου είναι μέλος του Longboard Girls Crew, μια ομάδα κοριτσιών που σκεϊτάρει, αποδεικνύοντας πως το άθλημα δεν είναι μόνο για άντρες. Πρόκειται για μια ιδέα που ξεκίνησε από τη Μαδρίτη το 2010 και δημιούργησε μια παγκόσμια κοινότητα.
«Κανονίζουμε μέσω της σελίδας μας και βρισκόμαστε, κάνουμε πατίνι μαζί και μαθαίνουμε και στις καινούριες. Έρχονται και αγόρια σε κάποιες συναντήσεις μας. Μας ενώνει η αγάπη για το δρόμο, η εναλλαγή των παραστάσεων που βιώνουμε πάνω στο πατίνι». Η Δήμητρα ξεκίνησε επειδή έκανε ένας φίλος της, δοκίμασε και της άρεσε. Την επόμενη μέρα είχε αγοράσει το πατίνι της.
Αν κυκλοφορείς στα νότια ή και αλλού, μπορεί να την πετύχεις με τον Χρήστο και τον Νίκο να κατεβαίνουν με ταχύτητα κατηφόρες, εκείνη την ώρα που οτιδήποτε άλλο σταματάει γι’ αυτούς και το μόνο που κάνουν είναι να “πετούν” στους δρόμους της πόλης, εξερευνώντας την ξανά και ξανά!