Ο Κανέλλης Μάριος Χατζηκυριάκος στάθηκε στα πόδια του λόγω του πινγκ πονγκ
Ο Παραολυμπιονίκης του πινγκ πονγκ Κανέλλης Μάριος Χατζηκυριάκος, μίλησε στο NouPou για τους Παραολυμπιακούς στο Τόκιο, τα 100 χιλιόμετρα που έκανε τη μέρα για να πηγαίνει στις προπονήσεις, το πώς το άθλημα τον έκανε να σταθεί στα πόδια του, τις δυσκολίες του αθλήματος και όσα του προσφέρει ο αθλητισμός.
- 02/01/2023
Ο Κανέλλης Μάριος Χατζηκυριάκος είναι γεννημένος στις 9 Αυγούστου του 2001. Ο ίδιος έζησε και μεγάλωσε στην Ανάβυσσο και την Κερατέα και πλέον ζει στην Αργυρούπολη. Είχε εκ γενετής εγκεφαλική παράλυση-τετραπληγία με αποτέλεσμα να περπατήσει πρώτη φορά στα δύο του έτη φορώντας νάρθηκες και κάνοντας φυσικοθεραπείες. Μέχρι που ξεκίνησε να ασχολείται με το πινγκ πονγκ και τότε, κυριολεκτικά στάθηκε στα πόδια του. Το άθλημα αντικατέστησε τις φυσικοθεραπείες που έκανε μέχρι τότε, ενώ πια βρίσκεται στο Νο3 της Παγκόσμιας κατάταξης κάτω των 23 ετών και στο Νο17 του κόσμου στους άνδρες.
Ο ίδιος έχει κερδίσει 12 μετάλλια σε Παγκόσμια Όπεν και έχει ως μεγαλύτερες επιτυχίες τη 2η θέση στο Πανευρωπαϊκό στο ομαδικό του 2019 και την 9η θέση στους παραολυμπιακούς αγώνες του Τόκιο το 2021. Μετρά επίσης πολλά άλλα μετάλλια και εγχώρια πρωταθλήματα. Τον συναντήσαμε στη Βουλιαγμένη και μοιράστηκε μαζί μας την ενδιαφέρουσα ιστορία του.
Πότε και με ποιο τρόπο ξεκίνησε η πορεία σου στο πινγκ πονγκ; Πώς επέλεξες να ασχοληθείς με αυτό;
Ξεκίνησα να ασχολούμαι σε αρκετά μικρή ηλικία. Θυμάμαι πως ήμουν 11 ετών, σε ένα παιδικό πάρτι στο καταφύγιο Μπάφι στην Πάρνηθα. Ανάμεσα στις δραστηριότητες που υπήρχαν εκεί υπήρχε και ένα τραπέζι πινγκ πονγκ και έτσι δοκίμασα κι εγώ να παίξω, όπως άλλα παιδιά. Τότε συνειδητοποίησα πως έχω καλή επαφή με το άθλημα και κάπως έτσι άρχισαν όλα. Ένας φίλος με πρότεινε στον Χρόνη Πολίτση που είναι πλέον προπονητής. Έκανα δοκιμαστικά προπονήσεις μαζί του μια φορά την εβδομάδα και τελικά έφτασα σε ό,τι έχω καταφέρει μέχρι σήμερα. Το άθλημα βελτίωσε πολύ τις κινήσεις μου και πλέον μπορώ να κάνω το οτιδήποτε.
Υπάρχει αρκετός κόσμος που ασχολείται με πινγκ πονγκ για διασκέδαση. Πότε κατάλαβες ότι για εσένα αυτό είναι κάτι παραπάνω από ένα μέσο διασκέδασης;
Πολύς κόσμος ασχολείται ερασιτεχνικά με το πινγκ πονγκ και έχει μια επαφή με το άθλημα. Αυτό όμως είναι τελείως διαφορετικό από το Ολυμπιακό άθλημα που λέγεται επιτραπέζια αντισφαίριση. Συνήθως, το πινγκ πονγκ που θα δοκιμάσει κάποιος σε ένα τραπέζι σε ένα σπίτι θα είναι με ρακέτες σχεδόν ξύλινες που δεν θα δίνουν φάλτσο στην μπάλα και αυτό, πίστεψέ με, είναι μια τελείως διαφορετική εμπειρία από το να χρησιμοποιείς τις ρακέτες με τις οποίες παίζουμε εμείς. Για εκείνους που θέλουν να ασχοληθούν πιο σοβαρά με το άθλημα, χρειάζεται κατάλληλος εξοπλισμός και υποδομές.
Τι ρόλο έπαιξε η στήριξη των δικών σου ανθρώπων για όσα έχεις καταφέρει;
Σε έναν μεγάλο βαθμό η επιτυχία οφείλεται στη στήριξη των γονιών μου γιατί η οικογένειά μου, ο προπονητής και οι φίλοι μου ήταν αυτοί που με στήριξαν. Είναι οι ίδιοι άνθρωποι που είναι περήφανοι για μένα και εγώ χαίρομαι που καταφέρνω πράγματα και τους κάνω χαρούμενους. Ειδικά όταν ξεκίνησα να ασχολούμαι, τα πράγματα για εμένα, αλλά και για τον μπαμπά μου, ο οποίος με πηγαινοέφερνε στις προπονήσεις ήταν αρκετά δύσκολα. Το σπίτι μας ήταν στην Κερατέα και καθημερινά έπρεπε να πηγαίνω στα Ανω Λιόσια για προπονήσεις που σταδιακά αντικατέστησαν τις φυσιοθεραπείες που έκανα. Κάναμε κοντά 100 χιλιόμετρα την ημέρα με διόδια και έξοδα βενζίνης, για να πηγαίνω στις προπονήσεις. Όμως ο μπαμπάς μου παρά τις οικονομικές δυσκολίες που βίωνε τότε, συνέχισε να με στηρίζει. Με τη βοήθεια των δικών μου και φυσικά με δική μου θέληση κατάφερα πολλά πράγματα. Μέσα από το πινγκ πονγκ έχω ξεπεράσει και έχω διαχειριστεί τις δυσκολίες και γενικότερα το θέμα της αναπηρίας μου.
Ποιες πιστεύεις ότι είναι οι δυσκολίες του αθλήματος σου;
Είναι ένα πολύ ιδιαίτερο άθλημα, το οποίο συνδυάζει τα πάντα. Την ευλυγισία, την επιτάχυνση, τα αντανακλαστικά, τη δύναμη, την τεχνική, την τακτική, την φυσική κατάσταση και το μυαλό. Είναι ένα πολυσύνθετο άθλημα και νομίζω ότι είναι και από τα πιο δύσκολα ατομικά.
Πώς διαχειρίζεσαι – κυρίως ψυχολογικά – έναν τραυματισμό;
Ευτυχώς από θέμα τραυματισμών είμαι τυχερός και δεν έχω βρεθεί ποτέ εκτός για μεγάλο χρονικό διάστημα. Τώρα είμαι σε μεταβατικό στάδιο, καθώς έχω κάνει ένα χειρουργείο και έχω μείνει αρκετό καιρό εκτός. Το χειρουργείο ήταν κάτι που έπρεπε να γίνει λόγω της αναπηρίας. Προς το παρόν, συνεχίζω φυσικοθεραπείες και μετράω αντίστροφα ώστε να επιστρέψω στο γήπεδο.
Πώς πιστεύεις ότι βοήθησε ο αθλητισμός, ως προς την εξέλιξή σου ως άνθρωπος;
Σίγουρα το να βρίσκεσαι μέσα στον αθλητισμό και μάλιστα να κάνεις πρωταθλητισμό είναι κάτι πολύ ιδιαίτερο. Η πειθαρχία που σου δημιουργεί, οι εμπειρίες που παίρνεις μέσα από όλο αυτό, αλλά και τα μαθήματα που σου δίνει είναι εργαλεία για τη ζωή σου. Το να θέτεις στόχους και να προσπαθείς να τους πετύχεις με πολύ κόπο, είναι στοιχεία που πλάθουν τον τρόπο συμπεριφοράς σου προς το καλύτερο.
Σε τι επίπεδο θεωρείς ότι βρισκόμαστε στην Ελλάδα όσον αφορά το αγωνιστικό κομμάτι, τις ακαδημίες και τους συλλόγους που επενδύουν στο πινγκ πονγκ;
Η αλήθεια είναι πως γίνονται προσπάθειες να εξελιχθεί περισσότερο το άθλημα στη χώρα μας, αλλά γενικά είμαστε, μπορώ να πω, αρκετά στάδια πίσω σε σχέση με άλλες χώρες της Ευρώπης.
Ο Π.Α.Σ.Κ.Α. σας στηρίζει στους αγώνες που δίνετε;
Ως σύλλογος στον οποίο ανήκω, ο Π.Α.Σ.Κ.Α με βοηθάει όσο μπορεί να βοηθήσει ένα αθλητικός σύλλογος ΑμεΑ στην Ελλάδα, δηλαδή μέχρι ένα σημείο. Από εκεί και πέρα, δεν είχαμε καμία βοήθεια στην αρχή από την Ομοσπονδία, ούτε από την Πολιτεία. Πλέον, η συνεισφορά τους είναι η ελάχιστη και ό,τι καταφέρνω έρχεται καθαρά από δικές μου προσπάθειες, των γονιών μου ή και με τη βοήθεια κάποιον χορηγών. Στην Ελλάδα για να έρθουν και οι χορηγοί, πρέπει εκτός από το να πετύχεις πράγματα, να προωθήσεις σωστά τον εαυτό σου. Τώρα, αν είσαι τυχερός και βρεθούν χορηγοί, τότε απλώς καλύπτονται κάποια έξοδα μεταφοράς ή το κόστος συμμετοχής σε ορισμένα τουρνουά. Φυσικά δεν μιλάμε καν για εισόδημα, έξοδα μετακίνησης για καύσιμα ή ό,τι άλλο χρειαστεί, που στο εξωτερικό είναι δεδομένα.
Είσαι ο πρώτος Έλληνας στην επιτραπέζια αντισφαίριση που προκρίθηκες σε Παραολυμπιακούς μετά το 2004. Πως έζησες αυτή την επιτυχία;
Ήταν πολύ σημαντικό για μένα να καταφέρω να πάρω την πρόκριση και έτσι να ξαναβάλω το άθλημα στους Παραολυμπιακούς. Ήταν μια προσπάθεια χρονών και ο στόχος μου από την αρχή. Η συμμετοχή μου σε μια Ολυμπιάδα ήταν κάτι πολύ ευχάριστο και σημαντικό. Ένιωσα πολύ χαρούμενος και ικανοποιημένος από τον εαυτό μου.
Κατέκτησες την 9η θέση στους Παραολυμπιακούς αγώνες στο Τόκιο και πέτυχες μια ιστορική νίκη. Τι “γεύση” σου άφησε το ταξίδι εκεί;
Ήταν κάπως περίεργο συναίσθημα, διότι έγινε εν μέσω κορονοϊού και η κατάσταση με άδεια γήπεδα και την καραντίνα στο Ολυμπιακό Χωριό ήταν δύσκολη. Η Ιαπωνία όμως ήταν η μόνη χώρα που μπορούσε να υποστηρίξει κάτι τέτοιο. Στο καθαρά αγωνιστικό κομμάτι, ήταν μια ιστορική επιτυχία η 9η θέση. Έκανα την πρώτη νίκη σε Παραολυμπιάδα για το πινγκ πονγκ. Κατάφερα να περάσω από τον όμιλο και για πολύ λίγο θα μπορούσα να βρεθώ στην οκτάδα. Μπορούσα το κάτι παραπάνω και δεν έγινε, αλλά τελικά μου άφησε μια όμορφη γεύση. Είναι σίγουρα σπουδαία επιτυχία, αλλά όταν κάνεις πρωταθλητισμό πάντα κυνηγάς το καλύτερο.
Πιστεύεις ότι έχεις θυσιάσει άλλα πράγματα για να τα καταφέρεις; Αν ναι, ποια είναι αυτά;
Η αλήθεια είναι ότι έχω αφιερώσει τη ζωή μου τα τελευταία χρόνια σε αυτό. Μπορώ να πω ότι έχω χάσει και πολλές παιδικές – εφηβικές εμπειρίες, λόγω των προπονήσεων. Αυτό ήταν όμως μία δική μου επιλογή. Ο πρωταθλητισμός πραγματικά είναι κάτι πολύ δύσκολο. Έχει μεγάλη διαφορά από το να κάνεις αθλητισμό, καθώς χρειάζεται τρομερή αφοσίωση και πειθαρχία.
Πώς βίωσες την περίοδο του κορονοϊού και όλη την κατάσταση ως αθλητής; Πόσο επηρεάζει η ψυχολογική κατάσταση τις επιδόσεις σου;
Η αλήθεια είναι ότι η περίοδος αυτή με βρήκε σε μια πολύ καλή φάση ζωής και σε ένα βαθμό μου στοίχισε αυτό. Ήμουν τότε 18 χρονών και ήταν αμέσως μετά τη μεγαλύτερη επιτυχία που είχαμε καταφέρει, φτάνοντας στη 2η στο Πανευρωπαϊκό στο ομαδικό που ήταν κάτι πρωτόγνωρο για τη χώρα μας σε μεγάλη διοργάνωση. Τότε ήμουν έτοιμος να κυνηγήσω την άνοδό μου στο Παγκόσμιο ranking list και την πρόκριση στο Τόκιο, αλλά ήρθε η πανδημία και με κράτησε πίσω.
Αυτό με στεναχώρησε, με έριξε ψυχολογικά αλλά μετά από λίγο καιρό σιγά σιγά το ξεπέρασα. Για τους αθλητές Παραολυμπιακού επιπέδου ήταν διαφορετικές οι συνθήκες, καθώς για εβδομάδες δεν μπορούσαμε να κάνουμε προπονήσεις, ενώ μετά απαιτούταν ειδική άδεια για προπόνηση σε μία συγκεκριμένη αίθουσα. Η ψυχολογία παίζει τεράστιο ρόλο σε ένα ατομικό άθλημα.
Έχεις μεγαλώσει στα νότια. Τι απολαμβάνεις περισσότερο σε αυτά;
Έχω μεγαλώσει στα νότια και μου αρέσουν πολύ και σαν περιοχές τις θεωρώ τις καλύτερες στην Ελλάδα. Είμαι πολύ χαρούμενος που μπορώ και απολαμβάνω τα μέρη αυτά, με όλες τις ομορφιές τους, τη φυσή, τη θάλασσα, τον καθαρό αέρα. Είμαι από την Ανάβυσσο και αγαπώ πολύ την περιοχή μου, όπως και άλλες κοντινές περιοχές, όπως το Λαγονήσι, την Παλαιά Φωκαία, τη Γλυφάδα και τη Βούλα.
