Οι top ψαροταβέρνες του Πειραιά

Ο Κωστής Αντωνοδημητράκης μεγάλωσε στην Κρήτη και 16 χρονών ήρθε στην Αθήνα. Το 1981 αποφάσισε στο ίδιο μέρος που πίνουμε σήμερα τις ρακές μας και τσιμπάμε το χταποδάκι να ανοίξει ένα μικρό ουζερί – μεζεδοπωλείο. Το είπε Όρμο της Αφροδίτης, όπως ακριβώς έλεγαν και τον όμορφο όρμο που απλώνεται μπροστά. Από τότε, όπως θα σου πουν οι πιο παλιοί θαμώνες του, τα πιάτα του δεν έχουν χάσει ούτε στάλα από τη γεύση και την ποιότητά τους. Λίγα και πεντανόστιμα, με τις μερίδες όμως άκρως χορταστικές. Τεράστιο ρόλο για τον κύριο Κωστή παίζει η πρώτη ύλη. Το ελαιόλαδο είναι δικό του από την Κρήτη ενώ τα καλαμαράκια και οι γαρίδες είναι το σήμα κατατεθέν του μαγαζιού. Μην ξεχάσεις να τα συνοδεύσεις με το απαραίτητο ουζάκι.

Από τον Οκτώβριο του 2005, που άνοιξε, αυτό το ταβερνάκι έχει εξελιχθεί όσο κανένα άλλο στην περιοχή. Τέτοια είναι η επιτυχία της Άννας, που κατάφερε -ξεκινώντας χωρίς καμία προηγούμενη σχέση με την εστίαση- να δημιουργήσει ένα μαγαζί ορόσημο για την τοπική ψαροφαγία. Το καμία σχέση βέβαια είναι σχετικό, αφού από τον μπαμπά της κληρονόμησε ένα μαγαζί με δίχτυα. Τι θα φας λοιπόν στο Ψαροκόκκαλο της Άννας; Για να ξέρεις, συνεργάζονται με δικά τους καΐκια που τα εμπιστεύονται χρόνια και έτσι, μαγειρεύουν ό,τι τους φέρνουν. Κουτσομούρα, μπαρμπούνι, μπακαλιάρο, φαγκριά, τσιπούρες, σαργούς αλλά και μερικά πιάτα που πραγματικά δεν υπάρχουν σε γεύση και δημιουργία. Από την παέγια και το ριζότο καραβίδας μέχρι το γιουβέτσι σουπιάς με το μελάνι που είναι το highlight του μαγαζιού.

Ακριβώς μπροστά από την ιχθυόσκαλα βρίσκεται το οινομαγειρείο ο Βασίλης, ένα μαγαζάκι λίγων τετραγωνικών μέτρων, που όμως έχει απλώσει τα τραπέζια του τριγύρω. Εκεί κάθονται όσοι «γνωρίζουν», αγναντεύοντας στον κόλπο τις λάντζες και πίνοντας ούζο – φυσικά μαζί με τον απαραίτητο μεζέ. Βασιλιάς του καταλόγου είναι το χταπόδι αλλά και ό,τι βγει από την ιχθυόσκαλα. Όλα φρέσκα, με το δυνατό τηγάνι στο γκάζι να τα κάνει τραγανά και πεντανόστιμα. Στα ηχεία 90s ή και παλιότερη ελληνική μουσική συμπληρώνει τέλεια το σκηνικό. Ο κόσμος της θάλασσας το έχει για στέκι του και το εμπιστεύεται. Και αυτό από μόνο του αποτελεί εγγύηση. Μην ξεχαστείς και πας αργά, ο Βασίλης είναι ανοιχτός από το πρωί και κλείνει το απόγευμα. Όσο λειτουργεί και η ιχθυόσκαλα δηλαδή και λίγο παραπάνω.

Ο Διάσημος ξεκίνησε από τη Λεύκα, την περιοχή πίσω από το Καραϊσκάκη, το 1952. Το 1962 μεταφέρθηκε στην Πειραϊκή, η οποία δεν θύμιζε σε τίποτα τη σημερινή της εικόνα. Ο δρόμος τότε δεν υπήρχε και τα μαγαζιά έβγαζαν τραπέζια πάνω στα βράχια, με τους πελάτες να τρώνε πάνω στο κύμα. Στην περιοχή υπήρχαν τότε μόνο τρεις ταβέρνες. Κι ο Διάσημος παραμένει από τότε εκεί για να κρεμάει τα χταπόδια του έξω από την τέντα, να τα βλέπει ο ήλιος, να προσφέρει φρέσκα ψάρια και θαλασσινά και να σε ταξιδεύει με την αυθεντική ατμόσφαιρά του. Είναι ανοιχτός καθημερινά και, εκτός από ψαρομεζέδες και θαλασσινά, προσφέρει επίσης ωραία θέα. Έλα γύρω λίγο πριν το ηλιοβασίλεμα.

Στο Νο 19 της Σκρα, στην Καστέλλα συναντάς μια ψαροταβέρνα-καπηλειό, με μία ψαροκασέλα για ταμπέλα -για να δικαιολογεί και το λογοπαίγνιο του ονόματός της (αν και το όνομα δεν ήταν πάντα αυτό, αλλά η Ψαροκαστέλα πάντα βρισκόταν χωμένο σε μια ανηφορίτσα της Καστέλλας, ανάμεσα σε άλλα σπίτια). Εξωτερικά μπορεί να μην σε εντυπωσιάσει, πίστεψέ μας όμως αξίζει να περάσεις την πόρτα της, άλλωστε από το 1986 που πρωτοάνοιξε παραμένει στέκι για τους φανατικούς ψαροφάγους της περιοχής και όχι μόνο. Η κυρία Μαρία, η οποία τρέχει σήμερα το μαγαζί μαζί με τον άντρα της και τα παιδιά της, με επιρροές πολίτικες από τη μητέρα και τη γιαγιά της αλλά και με πρώτη ύλη απευθείας από τον ξάδερφο ψαρά που έχει έδρα στη Χίο, μεγαλουργεί στη μικρή κουζίνα της και παρουσιάζει μερικά από τα πιο περιποιημένα πιάτα που έχεις δει σε ταβέρνα.

Η ψαροταβέρνα Μαργαρώ, ακριβώς έξω από την πύλη της Σχολής Ναυτικών Δοκίμων, στο Χατζηκυριάκειο είναι διάσημη για τρία πράγματα: τις γαρίδες, το μπαρμπούνι και την χωριάτικη σαλάτα της και αυτά είναι και τα μόνα που θα βρεις στο μενού της. Εντάξει, ανάλογα με την εποχή η γαρίδα μπορεί να αντικατασταθεί από καραβίδα και το μπαρμπούνι από κουτσομούρα, αλλά η «αγία τριάδα» του καταλόγου είναι σταθερή, με τα επιδέξια τηγάνια τους να τα βγάζουν τραγανά και απολαυστικά. Η ιστορία της ξεκινάει το μακρινό 1944, όταν η Μυκονιάτισσα Μαργαρώ άνοιξε ένα οινομαγειρείο με μαγειρευτά φαγητά, που υποδεχόταν κυρίως όσους εργάζονταν στο λιμάνι του Πειραιά. Με τα χρόνια, το τιμόνι της κουζίνας πέρασε στον γιο της Λάζαρο Χανιώτη και το μενού έγινε αποκλειστικά θαλασσινό με ένα ιδιαίτερο concept που αποδεικνύει με τον πλέον απολαυστικό τρόπο ότι για να περάσεις -και να φας- καλά δεν χρειάζονται πολλά. Σήμερα, την ταβέρνα έχει αναλάβει πλέον η τρίτη γενιά της οικογένειας, τα εγγόνια της Μαργαρώς, που συνεχίζουν να τιμούν την παράδοση, επιμένοντας αυστηρά στην ποιότητα της πρώτης ύλης και στην τριλογία των πιάτων που τους έχει κάνει διάσημους.

Φρέσκα θαλασσινά, μεζέδες που γίνονται ανάρπαστοι, διακόσμηση που έχει ξεπηδήσει από κάποιο καφενείο σε παλιά ελληνική ταινία και αέρας λιμανιού. Το Υπερωκεάνειον είναι η Πειραιώτικη ψαροταβέρνα που αγαπάει όλη η Αθήνα. Η ιδιαίτερη διακόσμηση του μαγαζιού που περιλαμβάνει κάδρα με αφίσες υπερωκεανίων, κονσέρβες και τενεκεδάκια από προϊόντα παλιάς εποχής, ελληνικά σημαιάκια να κρέμονται, μια παλιά ζυγαριά και το παλιό γυάλινο ψυγείο- σήμα κατατεθέν-, είναι αποτέλεσμα της συλλογής παλιών τέτοιων αντικειμένων που έχει καταφέρει να φτιάξει, ξεκινώντας από τη δεκαετία του ’80, ο ιδιοκτήτης, Ανδρέας Καντσός, ένας πρώην ναυτικός που έχει γυρίσει σχεδόν όλο τον κόσμο. Η κουζίνα είναι έντονα επηρεασμένη από το νησιωτικό στοιχείο. Θα βρεις τους κλασικούς μεζέδες που συνοδεύουν το ούζο ή το τσίπουρο σε ένα καφενείο: σαρδέλες, γαύρο μαρινάτο, φάβα, μελιτζανοσαλάτα, κολοκυθάκια τηγανητά, ντολμαδάκια γιαλαντζί και πολλά ακόμη. Εκτός από αυτά όμως, στο Υπερωκεάνειον φτιάχνουν και πιάτα πιο «εστιατοριακά», με βασικό πυλώνα τη θάλασσα και φρέσκα υλικά που μπαίνουν στην κουζίνα απευθείας από την ιχθυόσκαλα.

Στα Καμίνια του Πειραιά, το καπηλειό του Ζάχου είναι η επιτομή της παλιάς καλής ταβέρνας, με τα βαρέλια του κρασιού στον τοίχο και τις φωτογραφίες ολούθε. Πρώτη φορά άνοιξε το 1960 και προσέλκυσε όλη τη γειτονιά με το καλό της κρασί και τον ακόμα πιο καλό μεζέ της. Το 2003 πέρασε στα χέρια του Χρήστου Ζάχου, ο οποίος γεννήθηκε και μεγάλωσε στα Καμίνια και μαζί με τη γυναίκα του διατηρούν αναλλοίωτο στο μαγαζί τους τον χαρακτήρα της περιοχής. Στην αρχή έβγαζε μεζέδες από ένα και μόνο τηγάνι. Στη συνέχεια όμως, επειδή το ζητούσε ο κόσμος, έφεραν και μικρά αλλά και μεγάλα ψάρια και η κουζίνα μεγάλωσε. Κάπως έτσι, χτίστηκε το καπηλειό και σήμερα, χάρη στην αυθεντικότητα και την ποιότητά του, έχει κερδίσει πελάτες κάθε τάξης και κάθε περιοχής. Από τα βόρεια και τα νότια, από τους εργάτες μέχρι τους επιχειρηματίες της ευρύτερης περιοχής, όλοι έρχονται εδώ για να απολαύσουν ένα καραφάκι κρασί παρέα με πεντανόστιμους μεζέδες.