NouPou: The making of – Πώς ξεκίνησαν όλα

Ήταν 19 Ιουλίου 2013 όταν το NouPou βγήκε στον αέρα. Είχαν όμως προηγηθεί μήνες προετοιμασίας, με συζητήσεις, ξενύχτια, χαοτικά meetings, σχέδια επί χάρτου κι επί οθόνης, ιδέες, διαφωνίες, φωνές και σουβλάκια. Πολλά σουβλάκια. Και, κάπως έτσι, κάπου στα βόρεια προάστια της Αθήνας, γεννήθηκε ένα σάιτ για τα Νότια.

• 20/07/2023
• Κείμενο: NouPou.gr

Το NouPou μπαίνει στη δεύτερη δεκαετία του και οι άνθρωποι που ήταν εκεί πριν από δέκα χρόνια, όταν το site έκοψε την κορδέλα των εγκαινίων του, θυμούνται, καταγράφουν και κάνουν τις δικές τους προβλέψεις για τα επόμενα δέκα.

Νίκος Μίχαλος 
Ο άνθρωπος που πουλούσε πιο γρήγορα κι από τη σκιά του (πάντα με τη βέσπα του)

Ποιος άλλος, ο αδερφός μου, είχε μια ιδέα. Μία ιδέα που άλλαξε κατά πολύ την επαγγελματική μου ιδιότητα και γενικότερα το πώς εξελίχθηκε η επαγγελματική μου ζωή. Του οφείλω πολλά.

Πάμε όμως λίγο να θυμηθούμε πιο χαλαρά τι έγινε. Ξεκινήσαμε χωρίς να έχουμε ούτε ένα ευρώ για να το ανοίξουμε. Ψάξαμε επενδυτή, βρήκαμε επενδυτή, έφυγε ο επενδυτής και στο τέλος μείναμε εμείς.

Πέντε τύποι, με άλλες δουλειές όλοι  – όλο λάθος. Αλλά με αγάπη μεγάλη γι’ αυτό που ξεκινούσαμε τότε. 50€ ζητούσαμε για να μπεις στο site και να έχεις ένα κείμενο για ένα χρόνο. Κλείναμε πελάτη και πανηγυρίζαμε .Στην αρχή νόμιζαν ότι είναι περιοδικό, μετά νόμιζαν ότι είναι φούρνος, άλλοι το έλεγαν Nopou. Στο τέλος όμως το έμαθαν όλοι, γιατί το αγάπησαν όλοι.

Περάσαμε δύσκολα, τσακωθήκαμε, σπάσαμε δάχτυλα, μπήκαμε χειρουργείο, κλάψαμε, δεν μιλιόμασταν, αλλά αλλά στο τέλος καταφέραμε να σταθούμε όρθιοι χωρίς καμιά βοήθεια από κανέναν και με εμπιστοσύνη στους εαυτούς μας και στο μυαλό μας.

To NouPou το αγαπώ γιατί μου έμαθε πολλά. Έμαθα να κάνω υπομονή, να πράττω σε τρίτο χρόνο και να κατανοώ τους απέναντί μου. Γι’ αυτό και πάντα θα είμαι δίπλα του. Και, όπως είπε και μια φίλη μου (Φαίη τη λένε), οι ξεκάθαρες επιλογές φέρνουν ευτυχία, χαρά και αγάπη.

Στα επόμενα χρόνια θέλω να δω ένα συνδρομητικό NouPou που σίγουρα να έχει και app,

Να κάνουμε και ένα ραδιόφωνο, να βγάλουμε ένα περιοδικό και να κάνουμε και κάτι στην τηλεόραση. Ίσως βγάλουμε και ρούχα NouPou – γιατί πάνω απ’ όλα στα νότια είμαστε ταπεινοί.

10 χρόνια NouPou. Όλες οι επιτυχημένες ομάδες θέλουν χρόνο.

Νίκος Ρούμπος 
Ο άνθρωπος που μας άντεξε και συνεχίζει να μας αντέχει

10 χρόνια NouPou και μπορώ να γράψω πολλά. Για τη δική μου συνεισφορά στη δημιουργία του brand NouPou και στην υλοποίηση αυτού του ξεχωριστού για τα ελληνικά δεδομένα digital property. Για τον πυρήνα της ομάδας του NouPou (τον αρχικό πυρήνα: ΜΜ, ΝΜ, ΠΚ, ΣΤ, ΧΧ) ή για τον πυρήνα όπως εξελίχθηκε, για τις προσθήκες, για τις αποχωρήσεις, τις υποσχέσεις, τα fails, το και-όμως-είναι-ακόμα-εδώ (κι αυτό το καλοκαίρι) Νότιο ταμπεραμέντο.

Θα μπορούσα σίγουρα να μιλήσω, με δομή αφήγησης, για το πώς δημιουργήθηκε το πρώτο bootstrapped start-up media project στα Νότια. Πως όταν επενδύεις τόσες ώρες σε κατι και το έχεις από κοντά, όσο δύσκολο και να μοιάζει στην αρχή ή κατα τη διάρκεια, στο τέλος μένει η αίσθηση του πόσο εύκολο ήταν όλο αυτό τελικά. Να εμπιστευτείς και να σε εμπιστευτούν οι πιο εκπληκτικοί Νότιοι και να καταφέρεις και αυτοί για εσένα και εσύ για αυτούς να είσαι και να είναι ένα γενναίο παράδειγμα κοινής πορείας 10 χρόνων σε προσωπικό, επαγγελματικό και κυρίως φιλικό επίπεδο.

Από όλα τα ξενύχτια, τις ατελείωτες συζητήσεις, τις εντάσεις, τις παρεξηγήσεις, τον σεβασμό, τον κώδικα, το design, το UI/UX, το django, το wordpress, το directory, το “έχεις τρεις επιλογές” (λολολολ), τα παπαγαλάκια, τα σπασμένα χέρια, τα μπινελίκια, τα ποσοστά, το μένω, το φεύγω… το πιο αξεπέραστα οξύμωρο από όλα είναι ότι αυτό το site για τα Νότια γεννήθηκε στα Βόρεια, στα Βορειοανατολικά για την ακρίβεια, προς Χολαργό μεριά. Με εξαντλητικά 5ώρα meetings και κλείσιμο πεθαμένοι από την πείνα να μας λυτρώνει το Cocofino. Ποιος ξέρει, μετά από όλα αυτά, ίσως ήρθε η ώρα για το επόμενο case study. Ένα νέο digital brand αφιερωμένο στα Βόρεια. VouPou, γεννημένο στα Νότια. Αντέχεις;

Χρήστος Χατζηιωάννου 
Ο ακούραστος αρχισυντάκτης μας με το christofogin username που ποτέ δεν καταλάβαμε τι σημαίνει

Μιλάω αρκετά συχνά για τις πρώτες μέρες του NouPou. Και μιλάω κυρίως σε φοιτητές ή σπουδαστές που θέλουν να ασχοληθούν με το digital publishing και τους αφηγούμαι τα δικά μου δειλά βήματα μακριά από την ασφάλεια ενός ιδιοκτήτη ή ενός μεγάλου Ομίλου. Και αυτό που λέω κάθε φορά είναι ότι ο πρώτος καιρός μίας “startup” είναι ο πιο ωραίος. Εκείνος με τα μεγάλα άγχη, τα μεγάλα λάθη και τις μικρές αποφάσεις που τότε έμοιαζαν δυσθεώρητες. Πάνω από όλα όμως είναι άνθρωποι και στιγμές.

Το να δημιουργείς περιεχόμενο για κάτι που αγαπάς, όπως τα Νότια Προάστια, για ανθρώπους όπως ο Μάνος, ο Πάνος, ο Στέφανος και ο υπογράφων, ήταν είναι και θα είναι κάτι απλό. Ξέραμε ότι θα διαβαστεί αυτό το site. Ξέραμε ότι θα πάει καλά. Το θέμα ήταν όλη αυτή η δημιουργικότητα, οι ιδέες και τα τσιτάτα τεσσάρων δημοσιογράφων να μπορούν να μπουν σε ένα κουτί και να το πάρει ο Νίκος στα χέρια να το δώσει στην παρανοϊκή αγορά των Νοτίων Προαστίων. Και το έκανε φυσικά καλύτερα απ’ ό,τι θα το έκανε ο οποιοσδήποτε.

Ως απλός αναγνώστης πλέον του site, αισθάνομαι περήφανος που έβαλα ένα πολύ μικρό λιθαράκι στις αρχές. Και χαρούμενος που ανακάλυψα ότι κάθε ένας που κάνει αυτό που αγαπάει, μπορεί να το δημιουργήσει και να το δει να μεγαλώνει, ακόμα κι από μακριά.

Το να αφηγηθώ συγκεκριμένες ιστορίες θα ήταν ανόητο. Σαν κάτι τύπους σε μεγάλα τραπέζια που μιλούν για τη ζωή τους λες και ενδιαφέρει κάποιον. Θα πω όμως ότι ο πρώτος χρόνος του NouPou θα μπορούσε εύκολα να είναι ένα καλό αμερικάνικο sitcom. Και στην πλατφόρμα που θα στρίμαρε λογικά θα το κατηγοριοποιούσαν στις κωμωδίες και θα το πρότειναν σε εκείνους που θα είχαν στα αγαπημένα τους το Τρελό Γουικέντ στου Μπέρνι.

Στέφανος Τριαντάφυλλος
Ο οικονομικός εγκέφαλος με τη βελούδινη γραφή και τις πιο αργές απαντήσεις στα μεταξύ μας emails

Οι αναμνήσεις, ιδίως οι μακρινές, μοιάζουν με φωτογραφίες. Η γέννηση του NouPou, παρότι μακρινή κι αυτή, μοιάζει στο μυαλό μου περισσότερο με video clip: γρήγορη, έντονη, κάποιες φορές σπασμωδική, γεμάτη ήχους. Και μουσικές του Νίκου.

Στο μυαλό μου εκείνη η εποχή είναι άσπρη σαν αρχική σελίδα -κυριολεκτικά και μεταφορικά- αλλά και γεμάτη χρώματα σαν το εντυπωσιακό μωσαϊκό των κεντρικών θεμάτων. Είναι γεμάτη ήχους από ενθουσιώδεις ιδέες, από διαφωνίες και από κατάγματα (στο μικρό δάχτυλο του Μάνου). Όταν θυμάμαι NouPou, αυτόματα το μυαλό μου πάει σε εκείνη τη νύχτα που τρέχαμε στο Ασκληπείο Βούλας, απλά διότι κάποιος προσπάθησε να περάσει το χέρι του από ένα ντουβάρι.

Δεν θα έλεγα ότι το site που κάναμε τότε για τα νότια προάστια που μας μεγάλωσαν, ήταν μια προσπάθεια να περάσουμε μέσα από τοίχο, αλλά τουναντίον ότι ήταν η ιδέα να ομορφύνουμε αυτόν τον τοίχο με γκραφίτι για να τον κάνουμε ακόμη πιο ξεχωριστό στα μάτια των ντόπιων και των περαστικών. Εκείνη η νύχτα, όμως, μας έμαθε πολλά. Όπως το ποιο αποκαλούν οι γιατροί το «κάταγμα του μποξέρ», αλλά και το πώς μπορούν τελικά να βρουν άκρη τόσοι και τόσο διαφορετικοί χαρακτήρες. Μήπως αυτό ήταν τελικά το μυστικό της επιτυχίας;

Αυτό το video clip των 10 χρόνων Nou-Pou είναι γεμάτο από συζητήσεις σε σπίτια και σουβλατζίδικα, από χάρτινες απόπειρες εξωστρέφειας (όπως η «πειρατεία» που κάναμε στη LIFO), αλλά και στραβοπατήματα, αυτά που συνοδεύουν τον κάθε νεοφώτιστο, όπως το αντί-τουριστικό κείμενο της «παράνοιας της Γούναρη» ή το πάρτι που ακυρώθηκε το πρώτο σαββατοκύριακο των capital controls. Είναι σκηνές από τους συνεργάτες στα πρώτα βήματα και τους επόμενους. Είναι η ιστορία από την αρχή, αλλά είναι κι η εξέλιξη.

Εξ αποστάσεως χαίρομαι που το NouPou έχει μεγαλώσει, έχει αλλάξει και έχει εντέλει προοδεύσει. Δέκα χρόνια μετά, εγώ κι ο Χρήστος έχουμε αποχωρίσει, ο Μάνος παραμένει μανιακός με τις βινιέτες, τις γραμματοσειρές και τις μεγάλες εικόνες, ο Πάνος παραμένει η μάνα του λόχου, ο Ρούμπος παραμένει μπροστά από μια οθόνη να λέει λέξεις που δεν καταλαβαίνω και ο Νίκος παραμένει ο Νίκος.

Έτσι αισθάνομαι το NouPou. Οικείο και μακρινό. Ίδιο και διαφορετικό. Τίποτα δεν έχει αλλάξει, τίποτα δεν είναι όπως παλιά, που λένε. Σαν τα queen. Και τους Queen. The show must gο on.

Πάνος Κοκκίνης 
Ο άνθρωπος που κατέβαζε ιδέες σε χρόνο dt, μέσα από το πιο στενό γραφείο που έχει υπάρξει στην ιστορία του work from home

Τι μου έμαθε το NouPou, 10 χρόνια μετά;

*Ότι η ιστορία δεν γράφεται τελικά από παρέες, αλλά από παρέες που «συχνάζουν» σε σουβλατζίδικα. Γιατί εκεί, στον τιμημένο Cocofino, στον -εξωτικό για εμάς τους νότιους- Χολαργό, ήταν που συναντιόμαστε πριν ή καταλήγαμε μετά από κάτι βαρβάτα ξενύχτια προκειμένου να μας δείξει ο Θόδωρας και ο Νικόλας πως θα δείχνει αυτό το πράγμα που είχε τότε ξεκάθαρα στο μυαλό του μόνο ο Μάνος Μίχαλος. Εκείνος ήταν που ήθελε ντε και καλά να το φτιάξει γιατί (προ)έβλεπε, σαν άλλο μέντιουμ, αυτό που συμβαίνει τώρα στα νότια. Και καπάκι, ο «διάβολος της Τασμανίας» μεγαλύτερος αδελφός του, σε μια επίδειξη δεξιοτεχνίας αντίστοιχη με την εποχή που έγραφε ιστορία στα γήπεδα του μπάσκετ, βγήκε και το πουλούσε ένα χρόνο πριν να είναι καν έτοιμο.

Με πάθος, με θράσος, με υψηλή τεχνική και οργανωμένη αναρχία. Ένα τετράπτυχο που, τώρα που το σκέφτομαι, παίζει και να χαρακτηρίζει συνολικά και την «πίσω από τις κάμερες» πορεία μας.

*Τι άλλο; Ότι μπορεί η ζωή να στα φέρει έτσι ώστε να μην κόβεις πάντα το νήμα με τους ίδιους ανθρώπους που ξεκίνησες την κούρσα. Αλλά, κοιτώντας πίσω, ο Στέφανος, ο Χρήστος, ο Πάνος, η Ρόμινα και δεκάδες άλλες ψυχές (σ.σ. πάντοτε οι γυναίκες ήταν περισσότερες σε αυτό το site) έβαλαν και βάζουν το δικό τους κρίσιμο λιθαράκι.

*Ότι ο καλύτερος τρόπος να τεστάρεις εκτός ορίων μια φιλία είναι να βάλεις στη μέση κάτι επιχειρηματικό. Οπότε, αν αντέξει, μετά το θεωρείς αυτονόητο ότι ο άλλος θα σου δώσει και το νεφρό του αν χρειαστεί.

*Και, το πιο σημαντικό, ότι αν κάτι αξίζει πραγματικά, δεν πεθαίνει ποτέ. Όσες προκλήσεις (εσωτερικές, εξωτερικές, χαμηλά ταβάνια) και αν αντιμετωπίσει. Γιατί αυτό συνέβη με το NouPou. Αισθάνομαι, βαθιά μέσα μου, ότι δεν το φθάσαμε εμείς έως εδώ. Όποιο εδώ και αν είναι αυτό. Εκείνο μας έφερε. Οπότε, μην με ρωτάς που θα πάει τα επόμενα δέκα ή με ποιους (Κοκκίνηδες, Μίχαλους, Φουρτουνάκηδες, Βροντάκηδες). Εκείνο ρώτα. Εκείνο ξέρει καλύτερα. Το έχει αποδείξει.

Μάνος Μίχαλος
Ο 158,5% πολυτεχνίτης Νότιος με τη Μεγάλη Ιδέα (και τον χαρακτήρα ωρολογιακη-βόμβα) πίσω από το «παιδομάζωμα»

Η ιδέα γεννήθηκε πριν το 2010, αλλά ήταν καταχωνιασμένη σε κάποιο ψυχαναγκαστικό κουτάκι του μυαλού μου. Τα πάντα θέλουν το σωστό timing και τους σωστούς ανθρώπους για να ξεκινήσουν ή/και να συνεχίσουν να εξελίσσονται. Αυτό ήταν πάντα το NouPou, ένας συνδυασμός καλού ή κακού χρονισμού και συγκυριακές επαγγελματικές και προσωπικές ενώσεις ανθρώπων, σαν χημικά στοιχεία που αλληλεπιδρούσαν σε ένα δοκιμαστικό σωλήνα. Μάνος, Πάνος, Χρήστος, Στέφανος και Νίκος. Φίλοι, αδέρφια, συνεργάτες και συνάδελφοι, κουμπάροι, όλα ανακατεμένα κι ό,τι γίνει. Για το καλό των Νοτίων προαστίων αλλά κυρίως για το καλό το δικό μας, όπως έδειξε η ιστορία.

Ένα win-win situation που κυρίως μας ωρίμασε ως άτομα και μας εξέλιξε ως επαγγελματίες. Ακόμη και αν χρειάστηκε να χτυπήσουμε το χέρι μας στο ταβάνι ή όταν βρεθήκαμε μπροστά σε άχαρες και δύσκολες αποφάσεις ή κάθε φορά που έπρεπε ο καθένας μας να βάλει το εγώ του κάτω από το εμείς. Δύσκολο, ειδικά όταν άπαντες έχουν δεξιότητες, ταλέντα, ικανότητες και κυρίως ισχυρές προσωπικότητες. Τη βρήκαμε όμως την άκρη, το πήγαμε το καράβι, στην αρχή σαν τους Απαράδεκτους όταν είχαν στολές και τσιμπούκια αλλά δεν είχαν σκάφος. Έτσι κι εμείς, κανένα σκάφος, μόνο τα τσιμπούκια. Με αυτά φτάσαμε ως τον Χολαργό για να συναντήσουμε τον Θοδωρή (Λαλάγκα) ο οποίος μαζί με τον συνεργάτη του, Σωτήρη, δέχθηκε να σχεδιάσει την πιο νότια πλευρά της πόλης, καθισμένος σε ένα γραφείο των βορείων προαστίων.

Όμως οι καλές οι ιδέες και τα ακόμη πιο όμορφα σχέδια, θέλουν υλοποίηση και κάπου εκεί επιλέχθηκε ο Νίκος Ρούμπος (χωρίς να τον έχουμε δει ποτέ στη ζωή μας, ούτε όταν προσωπικά διάλεγα το ένα από τα tech options που μου αράδιαζε ο Λαλάγκας) όχι σαν από μηχανής θεός, αλλά σίγουρα με θεϊκή μηχανιστική σκέψη. Τέσσερις αλλοπρόσαλλοι δημοσιογράφοι (ο ένας εν δυνάμει επαγγελματίας προπονητής μπάσκετ), ένας αδιευκρίνιστα και ολοκληρωτικά χαοτικός υπερταλαντούχος commercial guy (ο αδερφός μου), μόνο με τον Ρούμπο θα έκαναν δουλειά.

Και τώρα; Τώρα το ποτάμι δεν γυρίζει πίσω. Όταν έχεις δημιουργήσει ένα brand με 10 χρόνια προσπάθειας και αποτελεσμάτων, το οποίο έχει γεννήσει θέσεις εργασίας, έχει αναδείξει πτυχές της πιο αναπτυσσόμενης περιοχής της ελληνικής επικράτειας, δεν μπορείς να πεις “πάμε σπίτι”. Οπότε με όσους είναι εδώ (όπως η Μαρία Τουλιάτου, που ήρθε ένα χρόνο μετά και έμεινε μια ζωή για να γίνει ο βασικός πυλώνας της ανάπτυξης του NouPou) και όσους θα επιστρέψουν από το παρελθόν ή θα έρθουν στο μέλλον, το NouPou θα προχωρήσει μπροστά. Επειδή όμως, όλο και κάποιος θα έχει την ερώτηση “και τι περιμένεις πια από αυτό;”. Εγώ τίποτα, αυτό περιμένει από εμένα. Έτσι γίνεται με τα δεκάχρονα παιδιά σου.