Η πρώτη μου φορά στον Μερακλή
Δύο συντάκτριες του Nou-Pou.gr δοκιμάζουν για πρώτη φορά σάντουιτς από τον Μερακλή. Και τελικά δεν «πόνεσε».
- 07/03/2015
Γιατί οι συντάκτριες μας Πωλίνα Παρασκευοπούλου και Μαρία Τζωρτζάκη -δύο κορίτσια καλών οικογενειών με comme if faut τρόπους, μεγαλωμένες με γαλλικά και πιάνο- δεν γνώριζαν κανέναν Μερακλή, παρά μόνο τον Νίκο Φέρμα στις παλιές ελληνικές ταινίες. Το να έχεις μεγαλώσει στα νότια και να μην έχεις δοκιμάσει ένα τίμιο σάντουιτς από τον Μερακλή, είναι σαν να μην έχεις δοκιμάσει ποτέ στη ζωή σου Coca Cola. Σαν να μην έχεις ακούσει ποτέ περιγραφή του Μανώλη Μαυρομάτη, σαν να θεωρείς ότι η Jenna Jameson είναι ιεραπόστολος στην Αφρική.
Το λιγότερο που θα μπορούσα να κάνω, ήταν να μυήσω τις δύο κυρίες σε ένα κόσμο παρόμοιο της Νάρνια. Που βρίσκεται κάτω από τη μύτη τους και δεν έχουν πάρει μυρωδιά. Στη κυριολεξία…
Με κοτόπουλο πανέ η Πωλίνα Παρασκευοπούλου
Το τρίτο πράγμα, το πολύ, που σε ρωτάει ο Κώστας Χρήστου, όταν τον πρωτογνωρίζεις, ενώ περιμένεις αμέριμνος να σε ρωτήσει που βγαίνεις ή άντε τι ζώδιο είσαι βρε αδερφέ, είναι αν έχεις φάει βρώμικο από τον Μερακλή. Pardon??? Περιπτωσάρα ο τύπος, σκέφτεσαι! Και αν η απάντησή σου είναι αρνητική, αρχίζει ένα μονόλογο (δεν προφταίνεις να απαντήσεις, δεν το κλείνει το στοματάκι του) άνευ προηγουμένου. Τον έχει δωροδοκήσει ο Μερακλής με τσάμπα λουκάνικα για όσο ζει, δεν εξηγείται αλλιώς τόσο πάθος. Ε ναι λοιπόν δεν είχα φάει ποτέ από τον Μερακλή και ωϊμέ (φαντάσου με να το λέω με στόμφο αρχαίας τραγωδίας για να πιάσεις το κλίμα) δεν τρώω μαγιονέζα, ούτε μουστάρδα. Σοκ ο Χρήστου. Με κοίταξε σαν κονιορτοποιημένος πολτός, έτοιμος να εκραγεί! Έξαλλος, σου λέει. Είμαι σίγουρη πως, αμέσως μετά, έπαιξε sms κατεβατό στον Μάνο Μίχαλο, με ρεζουμέ «είναι δυνατόν να έχουμε στο Nou-Pou.gr συντάκτρια που δεν έχει δοκιμάσει βρώμικο από τον Μερακλή και δεν τρώει μουστάρδα;». Το ΦΙΔΙ! Με τα πολλά, του ήρθε να το παίξει μέντορας επί του μερακλίδικου βρώμικου και μετά τη θεωρία για το μεγαλείο του (του Μερακλή ντε!) ήρθε και η πράξη.
Αγαπητέ αναγνώστη στο δρόμο για την καντίνα, θα παραδεχτώ πως είχα κομματάκι τρομοκρατηθεί και δεν μου το’ χα για κοιλιόδουλη σαν και του λόγου μου, αλλά αυτός ο άτιμος ο Χρήστου βροντοφώναζε πως πρέπει να το φάω με απ’ όλα για να καταλάβω τη νοστιμάδα του. Ο θεός όμως είναι μεγάλος! Την ώρα της παραγγελίας, χτύπησε το κινητό του (μεγάλη η χάρη σου, εσένα που τον κάλεσες!) κι έτσι παραγγείλαμε τα σάντουιτς μας, όπως τα θέλαμε. Έβαλα μέσα κοτοπουλάκι πανέ, κέτσαπ, πατάτες, ντομάτα και γαλοπούλα, γιατί έτσι μου αρέσει και του το μόστραρα με ύφος! Αλλά αυτός είχε συγκεντρωθεί να μας απαθανατίσει, μη τυχόν και χάσει την παρθενική δαγκωνιά! Αυτό που με παραξένεψε στο μερακλίδικο βρώμικο (διότι το μελέτησα το θέμα) είναι η γαλοπούλα που είχε ξαπλώσει πάνω από τα υπόλοιπα υλικά σαν κερασάκι στην τούρτα! Κάποιο από τα highlights του Μερακλή σκέφτηκα και συνέχισα την έρευνα προσπαθώντας να δαγκώσω χωρίς να λερωθώ. Δεν μπορώ να αναφέρω επακριβώς τη στιγμή του fail, αλλά πραγματικά, Κύριε των Δυνάμεων τι στο καλό μου ήρθε και φόρεσα άσπρο παλτό; Ο Χρήστου δε, φωτογράφιζε και χασκογέλαγε λέγοντας πως αυτό είναι το νόημα. Να λερωθώ. Δεν μου το έλεγες εξαρχής ρε φίλε να έρθω με ρούχα που κάνω φασίνα στο σπίτι; Ωστόσο θα παραδεχτώ πως ήταν νοστιμότατο, το ψωμάκι ψημένο όσο πρέπει, το κοτόπουλο μαλακό και το σάντουιτς τούμπανο. Δεν τα κατάφερα φυσικά τρώγοντάς το να μην μου πέσουν υλικά από μέσα, και το έδαφος γύρω από τα πόδια μου έμοιαζε με βομβαρδισμένο τοπίο μετά από πόλεμο ανάμεσα στις French Fries (μιλάμε για εμφύλιο!).
Με μπιφτέκι (hardcore) η Μαρία Τζωρτζάκη
Είπα ότι θα το γράψω μετά από δυο μέρες, αλλά ντάξει το πιο τίμιο είναι να σου πω τι νιώθω λίγη ώρα αφού. Έχω και αρχές Αλτσχάιμερ, κρίμα είναι να μην καταγραφεί πιστά μια εμπειρία σαν αυτή. Ο Χρήστου μας είχε ζαλίσει τον έρωτα με τον Μερακλή. Ότι μόνο εγώ και η Πωλίνα δεν έχουμε φάει από εκεί, ότι πρέπει να δοκιμάσουμε πάση θυσία και άλλα πολλά και καταπιεστικά. Επειδή αντιδρώ συνήθως σε κάτι τέτοια, έκανα πως δεν ήθελα. Ε ναι, έκανα. Είναι δυνατόν να μην θέλω να φάω βρώμικο μωρέ; Συναντηθήκαμε για ποτό στη Γλυφάδα. Κανονικά θα έπρεπε να είχα πιει μπίρα, αλλά προτίμησα μαργαρίτα για να νιώσω και λίγο κοριτσάκι, μιας και θα ακολουθούσε καφρίλα φουλ. Κατά τις 23.50 φτάσαμε στο Φάληρο. Α αυτή είναι η καντίνα, αναφωνήσαμε με την αγαπητή συνάδελφο, με γκριμάτσα σχεδόν υποτιμητική. Όχι γιατί περιμέναμε να δούμε κάτι πιο γκράντε, νομίζω απλώς μόνο και μόνο για να την σπάσουμε στον Χρήστου.
Φυσικά και δεν μετράει το περιτύλιγμα, η ουσία έχει σημασία. Και τι ουσία. Σαντουιτσάρες. Με αλλαντικά, με σουτζούκι, με κοτόπουλο πανέ, με λουκάνικο, με μπιφτέκι. Διάλεξα το τελευταίο (το μικρό, των 3.50 ευρώ). Hardcore το μπιφτέκι, μου είπαν. Δεν θα το’ λεγα. Πιο hardcore μου φάνηκε ο μουσακάς που είχα φάει το μεσημέρι. Έπεσα με τα μούτρα. Θαύμασα το στυλ της Πωλίνας όταν έτρωγε. Εγώ παίζει να είχα λερωθεί παντού. Ο κύριος της παρέας μας παρατηρούσε και μας δούλευε. Και ΔΕΝ ΕΤΡΩΓΕ. Πώς μπορούσε ρε φίλε; Ναι το ομολογώ, δεν ξέρω αν είχα ξαναφάει μορταδέλα. Είχε. Ένα πελώριο κομμάτι. Το μπιφτεκάκι ήταν πατικωμένο, σαν μπριζολάκι ένα πράμα. Καλά ψημένο και νόστιμο. Είχε και πατάτες. Και εννοείται μουσταρδοκετσαπομαγιονέζα, πώς αλλιώς θα το χαρείς αν δεν γίνεις χάλια με αυτά; Ίσως το πιο ωραίο από όλα να ήταν το ψωμί. Μαλακό, όπως έπρεπε. Και σίγουρα κάποιο από τα υλικά μου διαφεύγει. Όμως να σου πω κάτι; Τι νόημα έχει; Αυτός ο συνδυασμός είναι τo θέμα. Η ΜΙΑ γεύση. Που γαργαλάει ουρανίσκους, όσο δεν το έχουν κάνει τα γκουρμέ πιάτα του κόσμου όλου. Στην αρχή είπα ότι ακόμη ένα το χτυπούσα. Μετά από κανένα δεκάλεπτο ένιωθα χορτάτη. Χρήστου ΕΝΤΑΞΕΙ ΑΞΙΖΕ.
Και ένας επίλογος…
Ο τρόπος με τον οποίο έχασαν την «παρθενιά» τους τα δύο κορίτσια, θα μπορούσε να είναι και νουβέλα του Βοκάκιου. Ασχέτως αν ο ίδιος δεν είχε ιδέα εκείνη την εποχή από σάντουιτς. Γιατί η Πωλίνα και η Μαρία καταβρόχθισαν τα σάντουιτς μέχρι τελευταίο ψίχουλο και φρόντισαν να λερωθούν όπως ακριβώς προστάζει η ιεροτελεστία του street food. Δεν ήταν βαρετές, δεν ήταν δύσκολες, δεν κράτησαν παρωπίδες στο στόμα. Και αν το καλοσκεφτείς, αυτό που θέλουμε από τις γυναίκες είναι να έχουν την όρεξη, το κέφι και τη φαντασία να δοκιμάζουν καινούργια πράγματα. Ακόμη και αν πρόκειται για foodporn.
Αν τις μάθουμε να βλέπουν και μπάλα θα γίνουν ονειρικές.