Η παλιά μου γειτονιά
Δεν είναι απλά ένας δρόμος, δεν είναι απλά ένα μέρος. Είναι εκεί που γράφτηκαν οι πρώτες αυθεντικές στιγμές της ζωής σου. Το ιερό σημείο αναφοράς της νιότης σου, που θυμάσαι ακόμη με αγάπη. Ήταν ωραία στη παλιά τη γειτονιά. Θέλεις να γυρίσεις στα παλιά;
- 08/04/2015
Είναι κρίμα που στις μέρες μας έχει εκλείψει η έννοια της «γειτονιάς». Και μιλάμε για την έννοια, όχι για τη γειτονιά αυτή καθαυτή. Γιατί ακόμη και αν η έννοια της γειτονιάς έχει διατηρηθεί, είναι λίγα τα σημερινά παιδιά που θα μαζευτούν σε μια αλάνα για ποδόσφαιρο. Που θα μαζευτούν σε ένα άδειο οικόπεδο για να σπάσουν μπουκάλια. Για να καπνίσουν. Για να μην κάνουν απολύτως τίποτα. Τα παραπάνω όμως, ήταν οι παραδοσιακές συνήθειες του αποκαλούμενου «boyhood». Μια περιοχή αποκλειστικά για αγόρια, γεμάτη με ματωμένα γόνατα, τεύχη από αντρικά περιοδικά, ξηλωμένες μπάλες και εφηβική τεστοστερόνη. Κάπως έτσι ήταν και η δική μου γειτονιά στα ΝΝότια προάστια.
Το άδειο οικόπεδο των οδών Υψηλάντου και Βασίλη Τσιτσάνη υπάρχει ακόμη. Με πολλά περισσότερα αγριόχορτα στο εσωτερικό του, που επιτέλους βρήκαν χώρο να αναπτυχθούν. Βλέπεις, δεν υπάρχουν πλέον παιδιά με μπάλες που να τα εμποδίζουν. Αυτό το οικόπεδο θα θυμίσει σε κάποιους τους έρημους πλανήτες από το Interstellar. Χώμα και πέτρες. Τίποτε παραπάνω. Για εμάς όμως, ήταν ολόκληρος ο κόσμος. Μια παρέα από πιτσιρικάδες που δεν ξεπερνούσαμε τα 14 με 15 και οποίοι κάθε Σάββατο -ενίοτε και κάποιες καθημερινές- συναντιόντουσαν στο εν λόγω άδειο οικόπεδο. Δεν υπήρχαν κινητά για να επικοινωνήσεις. Το μόνο που είχες να κάνεις, ήταν να πας προς τα ‘κει. Αν οι υπόλοιποι δεν είχαν φτάσει ακόμη, είτε περίμενες είτε δοκίμαζες την τύχη σου άλλη ώρα. Αλλά αυτό ήταν και το μεγαλείο της γειτονιάς. Ένιωθες πραγματικά ελεύθερος. Και εμείς το εν λόγω άδειο οικόπεδο το λατρέψαμε για πολλούς και διαφόρους λόγους. Όπως τους παρακάτω.
Μας έκανε μπαλαδόρους
Ή τουλάχιστον προσπάθησε. Την περισσότερη μπάλα που έχω παίξει στη ζωή μου, την έπαιξα σε αυτό το οικόπεδο. Με παιδιά που φορούσαν φανέλες της Ρεάλ, της Μπαρτσελόνα και της Λίβερπουλ και που τσακωνόντουσαν αν η μπάλα πέρασε πάνω ή μέσα από το δοκάρι-πέτρα.
Κράτησε ανέπαφα τα μυστικά μας
Στο σημείο αυτό γινόταν παράλληλα η μεγαλύτερη διακίνηση περιοδικών Playboy και Penthouse. Ήμασταν συγκινημένοι και περήφανοι που ένα ζευγάρι βυζιά μας δημιουργούσε τέτοια συναισθήματα. Και τώρα που το σκέφτομαι έχω δανείσει κάτι τεύχη που δεν τα πήρα ποτέ πίσω…
Μας έκανε άντρες
Σχεδόν. Γιατί εκτός από wanna-be γήπεδο, ήταν και σημείο αναφοράς για πολλά ραντεβού με κορίτσια. Τα περισσότερα, δυστυχώς, δεν τελείωναν με καλό τρόπο. Αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία.
Μας έκανε πότες
Ναι ισχύει. Εκεί ήπιαμε τις πρώτες μας μπίρες.
Είχε γίνει εστιατόριο για όλες τις χρήσεις
Αν σκεφτείς ότι πάνω στο τειχάκι που περιφράζει το χώρο είχαμε φάει εκατοντάδες σουβλάκια και παγωτά τότε ναι. Και το καλύτερο; Τότε οι κοπέλες έτρωγαν τζατζίκι και κρεμμύδι μαζί μας.
Μας στιγμάτισε
Κυριολεκτικά. Με έναν μίνι-απολογισμό, υπολογίζω πως από την εν λόγω αλάνα προέκυψαν:
5 σκισίματα γονάτων, 2 ανοίγματα κεφαλιών, 1 σπασμένο χέρι, 6-7 γδαρσίματα αγκώνα και 2 τσιμπήματα από τσουκνίδες.
Αυτά ήταν τα όμορφα της γειτονιάς. Των περιοχών που μας μεγάλωσαν. Αυτά που ο κόσμος έβλεπε σαν άδεια οικόπεδα και εμείς σαν ένα δικό μας σύμπαν. Που πριν από όλα όσα ήρθαν με την τεχνολογία, για εμάς ήταν ένας ολόκληρος και αυθεντικός κόσμος. Και αυτή ακριβώς η ντομπροσύνη της αλάνας, είναι που βοήθησε στο να γίνουν κάποια πράγματα σωστά στην εξέλιξη του χαρακτήρα μας. Ή τουλάχιστον διαφορετικά.
Εσένα ποια ήταν η δική σου αλάνα στα ΝΝότια;