14 μαθήματα ζωής για το 2024
Ανατρέξαμε στις συνεντεύξεις του 2023 και κρατήσαμε, από ώρες συζητήσεων και σελίδες εξομολογήσεων, δεκατέσσερα σύντομα αλλά σημαντικά συμπεράσματα: Ένα «ταχύρρυθμο» μάθημα δύναμης, ελπίδας, δημιουργικότητας και ανθρωπιάς για τη νέα χρονιά.
- 01/01/2024
«Μεγαλώνοντας στη Ρουμανία του Τσαουσέσκου, έχω περάσει αρκετή φτώχεια. Στα χωριά η ζωή ήταν κάπως υποφερτή, αλλά στις μεγάλες πόλες η κατάσταση ήταν τραγική. Στο Βουκουρέστι, στην Κλουζ, στο Ιάσιο υπήρχε κόσμος που πεινούσε. Προσωπικά, λέω πάντα ότι ήμουν τυχερός που είχα αυτές τις δύσκολες εμπειρίες στην παιδική μου ηλικία και θυμάμαι με νοσταλγία τα χρόνια έζησα με τους γονείς και τ’ αδέλφια μου. Η φτώχεια με βοήθησε να καταλάβω πολλά. Μας κράτησε πολύ δεμένους μεταξύ μας και μας έμαθε να βοηθάμε και να στηρίζουμε ο ένας τον άλλο» – Πατέρας Κρίστιαν Γκασπάλ, εφημέριος Καθολικής Εκκλησίας των Αγίων Αποστόλων στη Βούλα
«Όταν βρίσκεσαι σε μια δύσκολη κατάσταση, το πρώτο βήμα είναι να πάρεις απόφαση ότι έτσι θα είναι η ζωή σου. Στη συνέχεια πρέπει να βάλεις έναν στόχο και μετά να τον τηρείς με απόλυτη συνέπεια. (…). Εμένα προσωπικά, ο αθλητισμός με βάζει στη διαδικασία να μαθαίνω και να θυμάμαι τη σωστή διαχείριση των καταστάσεων. Όπως διαχειρίζομαι το άγχος μου όταν θα βρεθώ στην αφετηρία, μια ενδεχόμενη αποτυχία, μια κακή προπόνηση και ό,τι μπορεί να συμβεί, έτσι διαχειρίζομαι και όλα αυτά που συμβαίνουν στη ζωή μου και αυτό το οφείλω σε μεγάλο βαθμό σε αυτόν» – Ειρήνη Μιχαηλίδη, μεταμοσχευμένη αθλήτρια στίβου και πρωταθλήτρια Ευρώπης στην κατηγορία της
«Είναι 1994. Στο 24χρονο μυαλό μου υπάρχει θύελλα, για το αν θα ακολουθήσω τον χώρο του κρασιού ή όχι. Τότε μιλάω με τον Χρίστο Κανελλακόπουλο από το Κτήμα Μερκούρη, που μου λέει το εξής: “Κωνσταντίνε, ό,τι και να κάνεις στη ζωή σου, θα βγει 50/50 θετικό και αρνητικό. Άντε 60/40 ή 40/60. Πρέπει να συμβεί κάτι πραγματικά τραγικό για να γίνει 10/90. Αν λοιπόν είμαστε μέσα στα προβλεπόμενα, δηλαδή, το 50/50, τότε απλά πρέπει να ακολουθήσεις αυτό που σου κάνει κέφι. Αν ασχολείσαι με κάτι που σε συναρπάζει, το θετικό 50% θα σου φαντάζει παράδεισος και το υπόλοιπο θα το προσπερνάς. Αν η καθημερινότητα δε σε γεμίζει, τότε το μισό που δεν σου αρέσει, θα φαίνεται βουνό και το υπόλοιπο μισό, θα σου φαίνεται λίγο. Δεν θα φτάνει να σε γλυκάνει”. Έφυγα από εκείνη τη συνάντηση και ήξερα ακριβώς τι θα έκανα για το υπόλοιπο της ζωής μου» – Κωνσταντίνος Λαζαράκης, Master of Wine και ιδρυτής του WSPC
«Έρευνες της ανατομίας και της νευροφυσιολογίας έδειξαν ότι για να μπορεί ο άνθρωπος να σκέφτεται ολοκληρωμένα χρειάζεται ισορροπία στη λειτουργία των δύο ημισφαιρίων του εγκεφάλου. Και του αριστερού, της λογικής, και του δεξιού, της φαντασίας. Η επαφή με τα έργα Τέχνης δίνει τη δυνατότητα να σκέφτεσαι δημιουργικά και κριτικά. Σε έναν κόσμο γεμάτο από εικόνες, τα παιδιά αλλά και οι ενήλικες θα αναζητήσουν τον τρόπο να επικοινωνήσουν με εικόνες. Πόσο άραγε οπτικοποίησαν τα συναισθήματά μας τα γνωστά emoji;» – Εύα Γεράκη, εικαστικός
«Κατά τη γνώμη μου, στην Τέχνη ισχύει αυτό που σε έναν βαθμό ισχύει και στην τεχνολογία. Είναι καλύτερα να βγάλεις κάτι σε μορφή beta και να πάρεις feedback από τον κόσμο και να το βελτιώσεις, παρά να περιμένεις να βγει το τέλειο. Ειδικά στη σημερινή εποχή που κινούνται όλα γρήγορα. Αν είσαι καλλιτέχνης, πρέπει να βγάλεις γρήγορα το πρώτο σου έργο, για να σου ανοίξει η όρεξη για το δεύτερο» – Ερμής Γεραγίδης, μουσικός συνθέτης και παραγωγός
«Όταν φεύγεις έτσι από την πατρίδα σου, δεν μπορείς να χωρέσεις όλη σου τη ζωή σε μια βαλίτσα. Δεν χωράνε σε βαλίτσα τα συναισθήματα, οι άνθρωποί σου και όσα ζούσαμε στη χώρα μας πριν τον πόλεμο» – Αλεξάνδρα Κουζμίνα, πρόσφυγας από την Ουκρανία
«Δεν υπάρχουν ηλικίες για να αρχίσεις να μιλάς στα παιδιά για οτιδήποτε. Τα παιδιά μπορούν να έρθουν σε επαφή ακόμα και με τα πιο σκληρά πράγματα, αλλά υπάρχει συγκεκριμένος τρόπος για να συμβεί αυτό. Δεν θα μιλήσεις, δηλαδή, με τον ίδιο τρόπο για τον πόλεμο, την προσφυγιά ή τη βία σε ένα παιδί που είναι 15 ετών και σε ένα παιδί που είναι επτά χρόνων. Και τα δύο, όμως, δικαιούνται να ξέρουν» – Αντώνης Παπαθεοδούλου, συγγραφέας παιδικών βιβλίων
«Σε ζητήματα που έχουν να κάνουν με ανθρώπινα δικαιώματα, δεν χωρούν εκπτώσεις στο όνομα της όποιας ανωριμότητας της κοινωνίας. Το να μην υπάρχουν διακρίσεις και να είναι σεβαστά τα δικαιώματα ενός παιδιού από οπουδήποτε και αν προέρχεται, οποιαδήποτε κι αν είναι η εμφάνισή του, η ταυτότητα φύλου του, ο σεξουαλικός προσανατολισμός του, η γλώσσα του, η θρησκεία του, η ταυτότητά του γενικότερα, δεν πρέπει να κρίνεται από το αν μια κοινωνία είναι έτοιμη να δεχτεί ότι και αυτό το παιδί έχει δικαιώματα. Ούτε μπορεί αυτή η ανωριμότητα της κοινωνίας να είναι άλλοθι απραγίας. (…) Τα δικαιώματα των παιδιών αφορούν το “τώρα” – και, όσο παραμένουμε ανώριμοι να τα αποδεχτούμε και να τα εφαρμόσουμε, ναρκοθετούμε όχι μόνο το δικό τους μέλλον αλλά και το μέλλον της ανώριμης κοινωνίας μας» – Πάνος Χριστοδούλου, διευθυντής του Δικτύου για τα Δικαιώματα του Παιδιού
«Δεν θα κάναμε ποτέ κάτι που θα ικανοποιούσε μόνο το εγώ μας. Οικογένεια κάναμε γιατί νιώθαμε ότι μπορούσαμε και δικαιούμασταν να την αποκτήσουμε. Η ζωή είναι μια διαδρομή που έχει βαθιές συγκινήσεις, για τον κάθε άνθρωπο διαφορετικές. Αποφασίσαμε να μη το στερηθούμε επειδή ήμασταν γκέι ζευγάρι. (…) Σε μια παλαιότερη συνέντευξη, μου είχαν πει ότι ο κόσμος ανησυχεί για τους γκέι που κάνουν παιδιά. Αν ο κόσμος πράγματι ανησυχεί, ας σταματήσει να στιγματίζει αυτά τα παιδιά λέγοντας φωναχτά ότι το να ανήκουν σε μια γκέι οικογένεια είναι κάτι κακό ή δαχτυλοδειχτούμενο» – Παντελής Τουτουντζής, make up artist, πατέρας δύο παιδιών που μεγαλώνουν σε ΛΟΑΤΚΙ+ οικογένεια
«Αυτό που θυμάμαι πιο έντονα είναι η σχετικά πρόσφατη ιστορία του Fuego, ενός σκύλου ο οποίος ήρθε σε εμάς ύστερα από τη φωτιά στο Μάτι. Τον πήρα σπίτι μου και τον είχα μαζί μου για έναν χρόνο. Είχε καεί σε πολλά σημεία στο σώμα του και μετά από λίγο καιρό έχασε μεγάλο μέρος από το δέρμα και το τρίχωμά του. Παρόλα αυτά, το πρώτο θαύμα ήταν ότι επιβίωσε. Το δεύτερο θαύμα ήρθε όταν μια οικογένεια από την Ηλιούπολη διάβασε την ιστορία του και θέλησε να τον γνωρίσει από κοντά. Είχαν έναν μικρό γιο, τον οποίο ενημέρωσα ότι αυτά τα σημάδια στο κορμί του θα παραμείνουν και δεν θα φύγουν. Ξέρεις τι απάντηση πήρα; “Μα, κυρία Σόνια αυτό δεν παίζει ρόλο. Αυτό που έχει σημασία είναι η εσωτερική ομορφιά”. Κάπως έτσι τον υιοθέτησαν» – Σόνια Χόφμαν, ιδρυτικό μέλος και πρώην πρόεδρος της Ζωοφιλικής Ένωσης Ηλιούπολης
«Σήμερα ο κόσμος επιλέγει, αν και συνήθως όχι συνειδητά, την εκμετάλλευση και τη βία απέναντι στα ζώα. Αυτό γίνεται γιατί δυσκολεύεται να κάνει τη σύνδεση μεταξύ των καθημερινών του επιλογών και των συνεπειών που αυτές φέρνουν στα ζώα, στο περιβάλλον και στην υγεία του. (…) Η ελευθερία του ενός σταματά εκεί που ξεκινά η ελευθερία του άλλου. Και το ξεβόλεμα δημιουργεί πολύ μεγάλες αντιστάσεις. Όμως σε κάποια θέματα θα πρέπει να ξεβολευτούμε. (…) Κανείς δεν δικαιούται να κλείνει τα μάτια και να λέει “δεν ήξερα”» – Πάνος Χαλόφτης, vegan ακτιβιστής και ιδρυτής της Vegan Life
«Πρέπει ο κόσμος να γνωρίσει το βουνό, ώστε να έχει κίνητρα να το προστατέψει. Είναι πολύ δύσκολο να καλείς κάποιον να προστατέψει κάτι το οποίο δεν γνωρίζει καν. (…) Πρέπει επίσης να καταλάβουμε ότι δασική έκταση δεν είναι μόνο τα ψηλά δέντρα, όπως τα πεύκα και τα έλατα, αλλά και οι φρυγανότοποι, οι οποίοι σε πολλές περιπτώσεις έχουν και μεγαλύτερη οικολογική σημασία» – Σπύρος Κίνιας, εθελοντής δασοπυροσβέστης, ιδρυτικό μέλος και επικεφαλής της Εθελοντικής Ομάδας Δασοπροστασίας Νοτίου Υμηττού
«Η επιτυχία του Συλλόγου μας έγκειται στο “Εμείς”. Διότι κάθε ένας που έχει περάσει από τον Σύλλογο έχει βάλει το δικό του λιθαράκι στην εξέλιξη, την πορεία και τη σημερινή, επιτυχημένη εικόνα του. (…) Θα σας πω μία ιστορία που αξίζει να ακούσετε για τα όνειρα και τις προσδοκίες δύο μικρών μας αθλητών. Η οικογένεια Κλάδη ήταν η πρώτη που έφερε τα δύο της παιδάκια στον Σύλλογο το 1997, τα οποία με ρωτούσαν τότε: “Θα μπορέσουμε άραγε να γίνουμε και εμείς κάποτε ένα μεγάλο και γνωστό σωματείο όπως για παράδειγμα ο Πειραιάς ή το Κερατσίνι; Θα φτάσουμε ποτέ σε αυτό το επίπεδο;”. Και σήμερα, με την προσπάθεια όλων, τα καταφέραμε. Φτάσαμε ακόμη πιο ψηλά από όσο ονειρευόμασταν» – Μανώλης Χάντζος, προπονητής στίβου, ιδρυτής και Πρόεδρος του Γυμναστικού Συλλόγου Γλυφάδας
Plus: Δεν χρειάζεται να ξεχωρίσουμε ένα απόσπασμα από όσα μας είπε η Άννα Μαρία Γαβριηλίδη κατά τη διάρκεια του οδοιπορικού μας μαζί της στη Βούλα. Η καθημερινότητά της αποτελεί από μόνη της ένα αφυπνιστικά διδακτικό μάθημα για όλους.
