Λεύκαρος: Ένα ταξίδι 30 χρόνων στις πολεμικές τέχνες και τα αμυντικά αθλήματα
Η ιστορία του πρωτοπόρου αθλητικού Συλλόγου της Βάρης, που όχι μόνο έφερε το Ζίου Ζίτσου στα νότια προάστια αλλά είναι εκείνος που το σύστησε στην Ελλάδα, ξετυλίγεται μέσα από τις αναμνήσεις του ιδρυτή του, Γιώργου Ζαντιώτη.
- 08/01/2024
Αθλητής, δάσκαλος, προπονητής, εμπνευστής. Όπως κι αν τον αποκαλέσεις, το γεγονός είναι πως ο Γιώργος Ζαντιώτης είναι η ψυχή του Αθλητικού Συλλόγου «Λεύκαρος» στη Βάρη.
Ο ίδιος ξεκίνησε τις πολεμικές τέχνες στην ηλικία των 13 ετών. Ασχολούνταν σχεδόν καθημερινά, κυρίως με το Οκινάουα καράτε, ενώ μόλις ολοκλήρωσε το σχολείο και έφτασε η ώρα για το πανεπιστήμιο, πήγε σε μία ιδιωτική σχολή φυσικοθεραπείας, σπούδασε επίσης στη Σιβιτανίδειο μηχανικός αυτοκινήτων, ενώ παράλληλα δεν σταμάτησε τις προπονήσεις με τον τότε δάσκαλό του. Από αυτά τα τρία, τον κέρδισαν οι πολεμικές τέχνες. «Μόλις ολοκλήρωσα τη θητεία μου στον στρατό ξεκίνησα -τον Σεπτέμβριο του 1991- μία συνεργασία με τα Εκπαιδευτήρια Αέτειον στη Βάρη όπου δίδασκα τα μικρά παιδιά στο σχολείο. Το τμήμα είχε σύντομα μεγάλη εξέλιξη και οι αθλητές προχωρούσαν με πολύ γρήγορους ρυθμούς, με αποτέλεσμα να θέλουν να συμμετέχουν σε αγώνες. Με λίγα λόγια, έπρεπε να δημιουργηθεί ένας Σύλλογος», μου εξηγεί.
Κάπως έτσι, δημιουργήθηκε ο Λεύκαρος. Ο Σύλλογος ιδρύθηκε το 1993 από γονείς παιδιών των εκπαιδευτηρίων, οι οποίοι ήταν και δημοτικοί υπάλληλοι. Στην αρχή μάλιστα, ο Δήμος παραχώρησε στον νεοσύστατο Σύλλογο την αίθουσα εκδηλώσεων του πρώτου δημοτικού σχολείου Βούλας, ώστε να γίνονται εκεί οι προπονήσεις και τα μαθήματα. «Εκεί παραμείναμε για τρία χρόνια. Έπειτα, καθώς το ζητούσε η κατάσταση και είχαμε πολλές ανάγκες, μεταφερθήκαμε το 1996 στη Λ. Βάρης – Κορωπίου 94, όπου και στεγαζόμαστε μέχρι σήμερα. Από εκείνη τη μέρα έχουμε καθημερινά δραστηριότητα γύρω από τις πολεμικές τέχνες, τα μαχητικά αθλήματα και τις μεθοδολογίες αυτοάμυνας».
Λεύκαρος! Ιδιαίτερο όνομα, σκέφτομαι. Από πού πήρε το όνομά του ο Σύλλογος; «Το όνομα το εμπνεύστηκα αναζητώντας στις ρίζες μας το αρχαίο ελληνικό στοιχείο και ανακάλυψα ότι ο Λεύκαρος ήταν ο πρώτος προπονητής του Παγκρατίου αθλήματος, το οποίο άνθιζε εκείνα τα χρόνια στη σύγχρονή του εκδοχή εδώ στην Ελλάδα», μου λέει ο ίδιος. «Η ειδικότητά μας, βέβαια, είναι το Ζίου Ζίτσου, άθλημα στο οποίο είμαστε πρωταθλητής Σύλλογος από το ‘97 σε διεθνές και παγκόσμιο επίπεδο, ενώ μέχρι και σήμερα στελεχώνουμε την Εθνική Ομάδα σχεδόν σε όλες τις ηλικιακές κατηγορίες. Άλλη μια ειδικότητα που έχει η σχολή μας είναι το Κραβ Μαγκά, η ισραηλινή μέθοδος που ασχολείται αποκλειστικά με ζητήματα αυτοάμυνας και αυτοπροστασίας», προσθέτει.
Πρόκειται ουσιαστικά για έναν πρωτοπόρο Σύλλογο, που ανέδειξε πάνω απ’ όλα το Ζίου Ζίτσου σε πανελλήνιο και παγκόσμιο επίπεδο, αποσπώντας αμέτρητες πρωτιές και διακρίσεις ανά τα χρόνια. Τον περασμένο Μάρτιο διακρίθηκαν σχεδόν όλοι οι αθλητές που συμμετείχαν στο πανευρωπαϊκό πρωτάθλημα, τον Αύγουστο ήρθαν πολλές ακόμη διακρίσεις στο παγκόσμιο πρωτάθλημα στο Καζακστάν, ενώ στο πανευρωπαϊκό ανδρών στην Κροατία πριν από λίγο καιρό οι αθλητές για μία ακόμη φορά κέρδισαν σημαντικές θέσεις. Και αυτές είναι μόνο μερικές αναφορές στην εκτενή λίστα με τα επιτεύγματα του σωματείου. «Ο Λεύκαρος βοήθησε το ελληνικό Ζίου Ζίτσου να φτάσει ψηλά. Στο μητρώο της Ομοσπονδίας είμαστε ο αριθμός 001, καθώς είμαστε το πρώτο σωματείο Ζίου Ζίτσου στην Ελλάδα που έφερε, εδραίωσε και διέδωσε το άθλημα στη χώρα, την Κύπρο και τα Βαλκάνια. Θεωρούμαστε πλέον ιστορικός Σύλλογος», τονίζει ο Γιώργος Ζαντιώτης.
Παρ’ όλα αυτά, ο κ. Ζαντιώτης επιμένει πως οι πολεμικές τέχνες δεν είναι για όλους. Βέβαια, όπως υπογραμμίζει, υπάρχουν πολεμικές τέχνες που είναι πιο απαιτητικές και άλλες λιγότερο «σκληρές», υπάρχουν εξωστρεφείς και άλλες πολύ «εσωτερικές», οπότε ο οποιοσδήποτε ενδιαφέρεται πραγματικά, μπορεί να βρει κάτι που να του ταιριάζει. Αρκεί να υπάρχει θέληση να το δοκιμάσει.
Στον Λεύκαρο υπάρχουν πολλά διαφορετικά προγράμματα, με στόχο αυτό ακριβώς: Όλοι να μπορούν να ενταχθούν σε κάποιο τμήμα. Και όταν λέμε όλοι, εννοούμε πράγματι όλοι. Υπάρχουν μαθήματα προσχολικής αυτοάμυνας για παιδιά από 4 έως 8 χρονών, μαθήματα αυτοάμυνας και Ζίου Ζίτσου για παιδιά δημοτικού, γυμνασίου και λυκείου, καθώς και για ενήλικες. Γίνονται ειδικά μαθήματα αυτοάμυνας για γυναίκες και, όπως μου εξηγεί ο Γιώργος Ζαντιώτης, «προσεγγίζουμε αυτό το μάθημα με πολύ διαφορετικό και επιστημονικό τρόπο, ακριβώς επειδή οι γυναίκες αντιμετωπίζουν διαφορετικά προβλήματα». Υπάρχουν επίσης προγράμματα για ανθρώπους της τρίτης ηλικίας, για ευαίσθητες κοινωνικές ομάδες, αλλά και ακόμη πιο πρωτοποριακές επιλογές όπως το οικογενειακό πρόγραμμα αυτοάμυνας για παιδιά και γονείς μαζί.
Παράλληλα, έχουν αναπτύξει στενή συνεργασία με το ΠΙΚΠΑ Βούλας αποδεικνύοντας περίτρανα ότι το κομμάτι της συμπερίληψης ατόμων με αναπηρία μπορεί και πρέπει να αποτελεί απαραίτητη συνιστώσα για κάθε αθλητικό Σύλλογο. «Από το 1999 συνεργαζόμαστε με το ΠΙΚΠΑ Βούλας και έχουμε σταθερά μια ομάδα παιδιών που ασκείται στο Ζίου Ζίτσου με πολλές επιτυχίες. Πέρυσι το καλοκαίρι στο πάρα Ζίου Ζίτσου δύο αθλητές μας πήραν χρυσά μετάλλια στην Αλαμπάμα και τον περασμένο Νοέμβριο οι ίδιοι αθλητές κατέκτησαν ασημένια μετάλλια στο Άμπου Ντάμπι. Επιπλέον, στην πρόσφατη εκδήλωσή μας για τα 30 χρόνια του Συλλόγου η ομάδα έκανε μια επίδειξη των ικανοτήτων της και οφείλω να ομολογήσω ότι ήταν η κορυφαία στιγμή της ημέρας. Σε ένα κατάμεστο στάδιο, όλοι οι παρευρισκόμενοι σηκώθηκαν όρθιοι και για πολλά λεπτά χειροκροτούσαν αυτά τα παιδιά τα οποία είναι πραγματικοί οδηγοί για εμάς. Με το χαμόγελο και την προσπάθειά τους δείχνουν σε όλους εμάς τον καλύτερο φωτεινό δρόμο για το πώς πρέπει να αντιμετωπίζουμε τα προβλήματα και τις δυσκολίες», περιγράφει ο Γιώργος Ζαντιώτης.
Από την πρώτη στιγμή, ο Σύλλογος έχει επιλέξει να δουλεύει σε δύο άξονες: Ως προς το «ύψος», με το χτίσιμο ομάδων και αθλητών οι οποίοι μπορούν να φτάσουν μέχρι το ψηλότερο σκαλοπάτι, που είναι τα πανευρωπαϊκά και τα παγκόσμια πρωταθλήματα, και ως προς το πλάτος, που έχει να κάνει -σύφμωνα με τον ιδρυτή του- με την ανάπτυξη των αθλούμενων και την εκπαιδευτική αξία. «Οι γονείς έχουν αντιληφθεί ότι ως εξωσχολική δραστηριότητα είναι η ιδανική για να βοηθηθούν τα παιδιά σε τρεις πολύ βασικούς τομείς στη ζωή τους. Ο πρώτος είναι η συγκέντρωση, ο δεύτερος να λειτουργούν μέσα σε μία ομάδα και να συνεργάζονται και ο τρίτος είναι να παραμένουν θετικά, δεκτικά και να πειθαρχούν στις εντολές. Τόσο στους μικρούς, όσο και στους μεγαλύτερους, πιστεύω ακράδαντα ότι οι πολεμικές τέχνες βοηθούν στο να βάζουν στόχους, να είναι υγιείς, ισορροπημένοι, να εκτονώνονται μέσα από την προπόνηση, να είναι κοινωνικοί, ευαίσθητοι και να μαθαίνουν να δίνουν. Τα πλεονεκτήματα και τα μαθήματα ζωής είναι πολλά και καθημερινά».
Από μια τόσο μεγάλη πορεία 30 ολόκληρων χρόνων, μπορεί κανείς να ξεχωρίσει τις πιο έντονες στιγμές, εκείνες που τον έχουν συγκινήσει και αγγίξει περισσότερο; «Έντονη στιγμή είναι όταν βλέπεις έναν αθλητή σου να ανεβαίνει στο πιο ψηλό βάθρο, στο πιο ψηλό σκαλί των νικητών. Φέρνεις εκείνη την ώρα στο μυαλό σου την πρώτη του επαφή με το άθλημα, όταν πρωτοξεκίνησε, και ξαφνικά τον βλέπεις να μεγαλώνει και να γίνεται ένας λαμπερός νέος, ο καλύτερος εκείνη τη στιγμή. Έντονη στιγμή είναι όταν βλέπεις τα παιδιά από το ΠΙΚΠΑ να διακρίνονται και να παίρνουν μετάλλια. Έντονη στιγμή είναι όταν σου φέρνουν μια ωραία ζωγραφιά, κάνοντάς σου ένα τόσο μικρό δώρο αλλά τόσο μεγάλης αξίας. Έντονη στιγμή όταν ακούς από αθλητές ή γονείς λόγια καρδιάς τα οποία είναι διαπεραστικά στην ψυχή σου. Όλα αυτά είναι που σου δίνουν δύναμη να συνεχίσεις», μου εξομολογείται ο Γιώργος Ζαντιώτης.
Και φυσικά, μια ξεχωριστή θέση ανάμεσα στις έντονες στιγμές που έχει βιώσει αυτά τα 30 χρόνια είναι το γεγονός ότι βλέπει τους γιους του να ακολουθούν τα χνάρια του. Έχει μάλιστα το προνόμιο να συνεργάζεται με τον πρωτότοκο γιο του, τον Θανάση, στη σχολή και να τον βλέπει να συνεχίζει το έργο που ο ίδιος ξεκίνησε πριν από τόσα χρόνια. Κατά πόδας ακολουθεί και ο μικρότερος, ο Στέφανος.
«Παρόλο που ο Θανάσης είναι μόλις 23 χρονών, έχει τις απόψεις και τις ιδέες του, που είναι καλές και μοντέρνες και πιστεύω θα δώσει αυτό το κάτι παραπάνω για να εξελιχθεί ο Σύλλογός μας ακόμη περισσότερο. Το ίδιο και ο Στέφανος. Δεν είναι, άλλωστε, εύκολο για ένα παιδί όταν ο πατέρας του είναι επιτυχημένος στον χώρο να προσπαθεί να περπατήσει, να επιβιώσει, να σταθεί στα πόδια του και να καταφέρει να διακριθεί. Στόχος είναι να το πάρουν και να το απογειώσουν, να το φτάσουν ακόμη πιο ψηλά, αν αυτό είναι που πραγματικά θέλουν. Στο χέρι τους είναι, τους το εύχομαι και τους καμαρώνω» λέει, ενώ παράλληλα θυμάται την πρώτη επαφή των γιων του με το άθλημα: «Τα παιδιά μου έχουν μεγαλώσει εδώ μέσα. Πάνω στο τατάμι μπουσούλησαν για πρώτη φορά και περπάτησαν. Τρανή απόδειξη του ότι εδώ είναι το σπίτι τους το ότι όταν πρωτοήρθαν ως βρέφη στις εγκαταστάσεις, ενώ όλα τα μωρά λόγω των εκρηκτικών κραυγών και των θορύβων τείνουν να βάζουν τα κλάματα, οι δικοί μου άνοιξαν τα μάτια τους και χαμογέλασαν. Το περιβάλλον τούς ήταν οικείο. Ξυπνούσαν και κοιμόντουσαν παραπλεύρως του αγωνιστικού χώρου. Με μια τέτοια κληρονομιά, με μια τέτοια παρακαταθήκη και βιώματα, ο Σύλλογος είναι πια κομμάτι τους».
Όσο για το μέλλον του Συλλόγου, αναρωτιέμαι πώς το έχει οραματιστεί ο ίδιος. «Από τη μία, μπορούμε να κάνουμε όνειρα και να φανταστούμε έναν Σύλλογο τεράστιο. Αν θέλετε μπορώ να σας τον περιγράψω. Από την άλλη όμως θα πρέπει να είμαστε ρεαλιστές. Για εμένα ήταν ένα πολύ δυνατό χτύπημα και μια οδυνηρή εμπειρία η περίοδος του Covid. Όταν έκλεισε η σχολή μας για δύο χρόνια και είδα ότι μία κατάσταση μπορεί να μας αφήσει εκτός αγωνιστικού χώρου, δεν σας κρύβω ότι αναθεώρησα για το πώς πορευόμαστε στην καθημερινότητά μας και πώς ζούμε και βιώνουμε το κάθε δευτερόλεπτο. Η φιλοσοφία των Σαμουράι, που έλεγαν να ζεις την κάθε σου στιγμή σαν να είναι η τελευταία, είναι πιο επίκαιρη από ποτέ. Σήμερα είμαστε, αύριο δεν είμαστε. Είναι τόσο ευμετάβλητες οι καταστάσεις, τόσο πολλά τα απρόβλεπτα, τόσο ασταθές το περιβάλλον, που μπορούμε να κάνουμε όνειρα, αλλά οφείλουμε να αντιμετωπίζουμε και την πραγματικότητα».
Επιμένω και του ζητώ να μου μιλήσει για τον Σύλλογο όπως τον έχει ονειρευτεί, ή έστω να μου περιγράψει τους βασικούς στόχους που θα ήθελε να επιτευχθούν στο μέλλον. «Πρώτος στόχος μας είναι να τακτοποιηθεί το πιο σημαντικό πρόβλημα που έχουμε σαν Σύλλογος, η στέγαση. Πρέπει να βρούμε τον τρόπο να γίνει μετεγκατάσταση των δραστηριοτήτων του Συλλόγου σε έναν πολύ μεγαλύτερο χώρο, σε έναν χώρο που αρμόζει στον Λεύκαρο των 30 ετών, τον παγκόσμιο πρωταθλητή. Στόχος είναι να δουλεύουμε 24/7, καθημερινά από νωρίς το πρωί μέχρι αργά το βράδυ και τα Σαββατοκύριακα να έχουμε επιμορφωτικές δραστηριότητες για το κοινό ή σεμινάρια. Στόχος είναι να μπορούμε να φιλοξενήσουμε ένα πρωτάθλημα και πάνω απ’ όλα να συνεχίσουμε την ενασχόληση με τις πολεμικές τέχνες έχοντας στο πλάι μας τους καλύτερους προπονητές να διδάσκουν. Θα ήθελα ακόμη να δω τα προγράμματά μας να γίνουν aqua, δηλαδή στο νερό, αλλά και να συνεργαστούμε με άλλα αθλήματα, όπως πολύ πρόσφατα που ενώσαμε το Ζίου Ζίτσου με το σκάκι: Είχαμε αθλητές ντυμένους με μαύρες και λευκές στολές που έπαιζαν τα αντίστοιχα πιόνια στο σκάκι και κάθε φορά που συγκρούονταν έκαναν ασκήσεις Ζίου Ζίτσου. Ένα φοβερό πάντρεμα. Θέλω τέτοιες ωραίες ιδέες».
Ο Λεύκαρος βοήθησε ουσιαστικά στο να μπουν οι πολεμικές τέχνες και τα αμυντικά αθλήματα στην καρδιά του νότιου κοινού. Έχει μεγαλώσει γενιές και γενιές αθλητών, έχει ανοίξει την αγκαλιά του σε μικρούς και μεγάλους που ονειρεύονταν να δουν τους εαυτούς τους νικητές, έχει προσφέρει αμέτρητα διδάγματα σε όσους έχουν περάσει από τις πόρτες του και έχει κερδίσει δικαιωματικά μια θέση ανάμεσα στα πιο εμβληματικά αθλητικά σωματεία της χώρας.
Σήμερα, 30 χρονιά μετά την ίδρυση του Συλλόγου, είμαι σίγουρη ότι το μέλλον του φαντάζει μακρύ και η συνεχιζόμενη επιτυχία του…μονόδρομος. «Στα 3Β, μετά τη Βουλιαγμένη και το πόλο, που είναι ένα παγκόσμιο brand name, θα μου επιτραπεί να το πω και ας ακούγεται εγωϊστικό, ότι αμέσως μετά ο Λεύκαρος είναι ο αθλητικός Σύλλογος που έχει φέρει τις μεγαλύτερες επιτυχίες σε διεθνές και εθνικό επίπεδο. Εύχομαι να συνεχίσουμε να δίνουμε τα απαραίτητα εφόδια σε κάθε έναν που μας εμπιστεύεται ξεχωριστά», μου λέει κλείνοντας την κουβέντα μας ο Γιώργος Ζαντιώτης.