Γεωργία Καλτσή: «Με κοιτούσαν επειδή ήμουν ψηλή. Μετά το τροχαίο με κοιτάνε επειδή ρολάρω γρήγορα»
Εννέα χρόνια πριν, το βράδυ ανήμερα της Ημέρας της Γυναίκας του 2015, συνέβη το τραγικό τροχαίο που της άλλαξε τη ζωή. Σήμερα, η Γεωργία Καλτσή περνάει μαζί μας αυτήν την επέτειο, διηγείται τα δύσκολα και τα εύκολα σε μία εφ' όλη της ύλης συνέντευξη και, μέσα σε όλα αυτά, δεν σταματά ούτε λεπτό να χαμογελά.
- 26/02/2024
Ήταν 8 Μαρτίου του 2015. Το αυτοκίνητο στο οποίο επέβαινε η Γεωργία μαζί με τρεις φίλους της ξέφυγε από την πορεία του και έπεσε πάνω σε υποκατάστημα τράπεζας στη λεωφόρο Κηφισίας. Η ίδια και δύο ακόμα νεαρές κοπέλες που επέβαιναν στο αμάξι κατάφεραν να βγουν ζωντανές, όμως ο άτυχος Αποστόλης άφησε την τελευταία του πνοή στο νοσοκομείο.
Η Γεωργία πέρασε 24 ημέρες σε κώμα, πολλούς μήνες στο νοσοκομείο, ατελείωτες ώρες σε φυσικοθεραπείες ενώ της έδιναν μόλις 1% πιθανότητες να ζήσει. Όμως τα κατάφερε. Άδραξε τη δεύτερη ευκαιρία -που όπως υποστηρίζει της έδωσε η ζωή- και μάλιστα, επέστρεψε δριμύτερη.
Αποφάσισε να παλέψει για να δημιουργήσει όσα είχε ονειρευτεί και να πετύχει στόχους που, πριν το ατύχημα, ούτε η ίδια περίμενε πως θα έθετε. Διέπρεψε στην ξιφασκία και στο μπάσκετ παρέα με το αμαξίδιό της, έγινε trainer με στόχο να βοηθήσει όλο και περισσότερα άτομα με αναπηρία να δουν με άλλη ματιά τη ζωή, πρωταγωνίστησε στη σειρά του Ant1+ “Στα 4”, ενώ -για όποιον έχει την τύχη να τη γνωρίσει- αποτελεί ένα πραγματικό role model και έναν δυναμικό, ακέραιο χαρακτήρα που δύσκολα συναντάς.
Με αστείρευτο χιούμορ, σαρκασμό και κυρίως αυτοσαρκασμό, με ειλικρίνεια και πολλή θετική ενέργεια, η Γεωργία Καλτσή μιλά στο NouPou και μοιράζεται μερικές από τις πιο δυνατές στιγμές της: την ιστορία του τροχαίου, τα περιστατικά που τη φέρνουν στα όριά της, τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει ένα άτομο με αναπηρία σήμερα, τα επόμενά της βήματα και το μάθημα ζωής που έχει ριζωθεί βαθιά μέσα της.
Η Ημέρα της Γυναίκας πρεσβεύει τους αγώνες που δόθηκαν αλλά και όλα όσα μένει να κερδηθούν μέχρι να μην τίθεται πια ούτε ως θέμα συζήτησης το ζήτημα ανισότητας ή διακρίσεων μεταξύ των δύο φύλων. Για εσένα έχει πολύ διαφορετικό συμβολισμό;
Αν και δεν θα έπρεπε να γιορτάζουμε μόνο τη συγκεκριμένη ημέρα, είναι πολύ σημαντικό το γεγονός ότι υπάρχει. Οι γυναίκες μπορούν, είναι εκεί έξω, είναι πολλές και είναι ενεργές. Παντού. Και παρά το γεγονός ότι ακόμη υπάρχουν πολλά υπολείμματα λανθασμένων απόψεων ως προς τον ρόλο και τη θέση της γυναίκας σήμερα, πιστεύω ακράδαντα ότι είμαστε το ισχυρό φύλο. Εμένα μου συνέβη ανήμερα της συγκεκριμένης ημέρας το τροχαίο που άλλαξε τη ζωή μου. Θυμάμαι τα πάντα, γιατί δεν έχασα τις αισθήσεις μου. Βγήκαμε εκτός δρόμου, πέσαμε σε μία τράπεζα και το αυτοκίνητο πήρε φωτιά. Ήμουν η μόνη ξύπνια και προσπαθούσα να απεγκλωβιστώ και να απεγκλωβίσω τους υπόλοιπους. Ωστόσο, είχα χτυπήσει τη σπονδυλική μου στήλη και είχα παραλύσει επιτόπου. Νόμιζα, βέβαια, ότι είχα κολλήσει στα συντρίμια του αυτοκινήτου. Δεν πίστεψα ποτέ ότι κάτι πολύ σοβαρό μας είχε συμβεί. Η πρώτη μου σκέψη ήταν ότι είχαμε ένα τροχαίο όπως πολλοί άλλοι και ότι όλα θα πάνε καλά. Δεν είχα τρομοκρατηθεί.
Έπειτα, ήμουν 24 μέρες σε κώμα και σε τεχνητό κώμα. Όταν ξύπνησα, με ενημέρωσαν πως όλοι ήταν καλά ενώ μετά από μερικές μέρες μου ανακοίνωσαν τον χαμό του φίλου μας που οδηγούσε. Όταν μου εξήγησαν ακριβώς τι γίνεται και τι έπεται, συνειδητοποίησα ότι θα βρίσκομαι πλέον σε αμαξίδιο. Για καλή μου τύχη οι γονείς μου δεν με είχαν μεγαλώσει με ρατσιστικές ιδεολογίες προς το διαφορετικό. Μεγαλώνοντας στη Ναύπακτο, μάλιστα, γνώριζα και ακόμη γνωρίζω έναν άνθρωπο σε αμαξίδιο, ο οποίος ήταν πάντα πολύ δραστήριος. Με το άκουσμα αυτό προφανώς στενοχωρέθηκα αλλά το αποδέχτηκα κατευθείαν. Δεν έκλαψα, δεν φώναξα, δεν αναρωτήθηκα γιατί.
Ήταν ένα εξάμηνο που έπρεπε για πρώτη φορά να παλέψω για τη ζωή μου και για το ίδιο μου το σώμα. Ήταν δίπλα μου η οικογένεια και οι φίλοι μου κι αυτό μου έδωσε περισσότερο boost να συνεχίσω. Ήξερα ποιοι ήταν οι άνθρωποί μου. Ήταν μια δύσκολη στιγμή αλλά έπρεπε να αντεπεξέλθω για να επιστρέψω πίσω, εκεί έξω μαζί τους. Το προσπάθησα, ήθελα να το τερματίσω. Εγώ ανυπομονούσα να βγω, να μπω πάλι σε καθημερινή ρουτίνα. Γιατί όταν την έχεις μπορεί να μη τη θέλεις, αλλά όταν τη χάνεις συνειδητοποιείς ότι ακόμη και η ρουτίνα φέρνει μια ισορροπία στη ζωή σου.
Είχα συνηθίσει να με κοιτάνε επειδή ήμουν ψηλή και, μετά το τροχαίο, συνέχιζαν να με κοιτάνε επειδή ρολάρω γρήγορα. Ωστόσο, εγώ θα τονίσω ότι έχω μια καλή αναπηρία. Καλή λέγεται μια αναπηρία που σου επιτρέπει να είσαι όσο το δυνατόν πιο λειτουργικός και αυτόνομος. Σε αυτό, αισθάνομαι τυχερή.
Μετά το ατύχημα, εκπαιδεύτηκες και σήμερα είσαι η ίδια trainer, βοηθώντας άτομα με αναπηρία να δουν τη ζωή αλλιώς. Ποιο είναι το πρώτο πράγμα που τους μαθαίνεις; Ποιες είναι οι πιο συχνές απορίες που έχουν και ποιοι οι μεγαλύτεροι φόβοι στην αρχή για ένα άτομο με αναπηρία;
Προσωπικά, ήξερα από την αρχή ποια είμαι και τι ήθελα να κάνω. Προτεραιότητά μου μόλις επανήλθα μετά το τροχαίο ήταν να βγω από το νοσοκομείο και να κάνω όλα όσα ήθελα. Απλώς τα περισσότερα θα έπρεπε να γίνουν με διαφορετική προσέγγιση. Στην αρχή τηλεφώνησα στον Μάκη Καλαρά, που σήμερα είναι αυτοκόλλητος φίλος μου. Αυτό που μου είχε πει τότε και το κράτησα ήταν ότι ήμουν από τα λίγα άτομα που δεν έχουν κολλήσει στο ψυχολογικό και στην εικόνα. Από τότε, ταίριαξαν οι τρέλες μας. Μου είπε ότι μπορούσε να με βοηθήσει να μάθω τα πάντα, εκτός από κάποια γυναικεία ζητήματα, και έτσι, έγινα η ουρά του για σχεδόν έναν χρόνο. Έπειτα, βρέθηκα δίπλα του για να προωθήσουμε την ανεξαρτησία των ατόμων με αναπηρία.
Η αλήθεια είναι πως οι δυσκολίες είναι πολλές. Το πιο σημαντικό όμως είναι να βλέπεις το ποτήρι μισογεμάτο και όχι μισοάδειο. Για όλους μας υπάρχουν καθημερινές δυσκολίες, απλώς για τα άτομα με αναπηρία είναι ακόμη περισσότερες κυρίως λόγω πρόσβασης. Όλο είναι στην προσωπικότητα του ατόμου. Αν ξεπεράσεις το ψυχολογικό κομμάτι, που εκεί οι περισσότεροι κολλάνε, αν σταματήσεις να αναρωτιέσαι «γιατί σε εμένα», τότε θα βγεις εκεί έξω ακόμη πιο δυνατός. Το καταλαβαίνω ότι είναι ένα αγκάθι από πολλές απόψεις. Στην αρχή και εγώ δεν μπορούσα να συνειδητοποιήσω το πόση άγνοια και βλακεία υπάρχει στον κόσμο γύρω μου. Για αυτό και εγώ χρησιμοποιώ το χιούμορ μου ώστε να απαντήσω σε οτιδήποτε δεν μου αρέσει. Το θέμα είναι να μην κολλάς εσύ και όχι να κοιτάς τι ενοχλεί τους άλλους.
Μαλώνεις στον δρόμο με ανθρώπους που δεν σέβονται τις ράμπες ή που παρκάρουν “για πέντε λεπτάκια”; Θυμάσαι κάποιο πρόσφατο τέτοιο περιστατικό;
Μου έχουν συμβεί πραγματικά άπειρα περιστατικά όλα αυτά τα χρόνια. Στην αρχή εκνευριζόμουν πολύ. Το πιο σύνηθες είναι να παρκάρω το αμάξι μου σε μία θέση για άτομα με αναπηρία και ο διπλανός να κολλάει τόσο πολύ το όχημά του στο δικό μου, που να μην μπορώ ούτε την πόρτα να ανοίξω. Δεν κάθισα ποτέ να τσακωθώ, απλώς απαντάω με χιούμορ.
Μία φορά είχα πάει σε ένα σούπερ μάρκετ και είχαν πιάσει τη θέση χωρίς να έχουν την απαραίτητη κάρτα για να παρκάρουν εκεί. Οπότε τους έκλεισα με το δικό μου αμάξι. Ενημέρωσα τον security για το τι συνέβη και του είπα ότι δικό μου είναι το αμάξι και όταν τελειώσω θα φύγουμε και οι δύο. Όταν βγήκα έξω, είδα ότι μου είχαν βγάλει τον προφυλακτήρα.
Μία άλλη φορά είχε παρκάρει ένας άντρας στη θέση για ΑμεΑ και μόλις πλησίασε προς το αμάξι του, τον ρωτώ γιατί το πάρκαρε εκεί. Του κόβεται το χαμόγελο και με ρωτά με ύφος, «τι θέλεις εσύ;». Του εξηγώ ότι αυτή η θέση προορίζεται για άτομα με αναπηρία, όπως εγώ, και μου λέει ότι είναι και εκείνος. Τον ρωτώ τότε γιατί δεν έχει την κάρτα του και μου απαντά πως έχει καρκίνο, ενώ ξεκίνησε να χασκογελάει με την παρέα του. Του εξηγώ ότι ακόμη κι έτσι να είναι, δεν θα έπρεπε να παρκάρει εδώ. Ελπίζω πραγματικά ο άνθρωπος να ήταν καλά στην υγεία του, αλλά από την άλλη σκέφτομαι πόσο λάθος ήταν όλη η αντιμετώπισή του.
Και ένα ακόμη περιστατικό που θυμάμαι έντονα είναι όταν έφτανα με το αμάξι μου έξω από το γήπεδο μπάσκετ όπου προπονούμαι και βλέπω τις τρεις θέσεις για ΑμεΑ κατειλημμένες. Εννοείται πως τα αμάξια αυτά δεν είχαν κάρτα. Σταματάω απ’ έξω και βλέπω έναν κύριο και τον ρωτώ αν είναι κάποιο από τα αμάξια δικό του. Όχι, λέει. Οπότε του λέω πως θα καλέσω την αστυνομία και ενώ το κάνω μου λέει πως νομίζει ότι ξέρει την κυρία που έχει το ένα από αυτά. Τσακίζεται μπαίνει μέσα και επιστρέφει με την κυρία, η οποία ήταν η γυναίκα του.
Σου έδιναν 1% πιθανότητα να ζήσεις. Το υπόλοιπο 99% μοιάζει να μετουσιώθηκε στη δύναμη και τη θέλησή σου να τα καταφέρεις. Σήμερα, εννέα χρόνια μετά το ατύχημα, βρίσκεσαι εκεί που ήθελες; Ο 21χρονος τότε εαυτός σου θα φανταζόταν το πού θα έφτανες;
Η μικρή Γεωργία με τη Γεωργία σήμερα δεν έχει καμία απολύτως σχέση. Ποτέ δεν είχα σκεφτεί ότι θα ήμουν σε αναπηρικό αμαξίδιο. Χωρίς αυτό όμως δεν θα βρισκόμουν ποτέ εδώ που είμαι σήμερα. Η ζωή μου έχει αλλάξει εντελώς. Δεν θα πρέσβευα άτομα με αναπηρία, δεν θα είχα αυτό το διαφορετικό lifestyle που με χαρακτηρίζει, μπορεί ακόμη να μην έπαιζα και στη σειρά. Όλα θα ήταν διαφορετικά. Η ζωή με έφερε σε αυτό το μονοπάτι. Οπότε την πήρα στα χέρια μου και χάραξα τη δική μου πορεία. Προσπαθώ καθημερινά για εμένα και για όλους γύρω μου να έχουμε μια καλή ζωή. Και αυτή η ζωή με έχει φέρει σε ένα πολύ καλό σημείο. Είμαι παραπάνω από ικανοποιημένη και περήφανη για όσα έχω κάνει γιατί δεν έχω βοηθήσει μόνο τον εαυτό μου αλλά και γενικά ανθρώπους με ή χωρίς αναπηρία. Πάντα ήθελα να είμαι ένα καλό παράδειγμα και πιστεύω το έχω καταφέρει. Είμαι μια καλή εκδοχή του εαυτού μου. Το γεγονός ότι στα 21 μου πέρασα μια τόσο δύσκολη κατάσταση και όντας Ζυγός ζύγισα ακόμη περισσότερο τα πράγματα, με έκανε να καταλάβω τι έχει πραγματικά σημασία. Μία στιγμή δεν θα αλλάξει το άτομο. Μη βλέπεις προβλήματα, βλέπε λύσεις.
Υπήρξαν στιγμές που λύγισες; Μπορείς να θυμηθείς κάποια από αυτές;
Οι πιο στενάχωρες στιγμές δεν είχαν ποτέ να κάνουν με αυτό που μου συνέβη ή με το γεγονός ότι ήμουν πια σε αμαξίδιο. Δεν έβαλα τον εαυτό μου στη διαδικασία να στεναχωρηθεί για αυτό. Έγινε; Ναι. Μου δίνεται η ευκαιρία να υπάρχω εκεί έξω; Ναι. Δεν μετανιώνω ποτέ για όσα κάνω. Όλα μου δίνουν ένα μάθημα. Το να αφήνεις τη ζωή σου πίσω είναι κάτι που σε αφήνει κι εσένα πίσω. Ήθελα να ζήσω τα 21 μου, τα 22 μου και την κάθε μου χρονιά ζωηρά. Μου δόθηκε μια δεύτερη ευκαιρία στη ζωή. Την κράτησα και την αξιοποίησα. Ποτέ δεν πήγα σε ψυχολόγο.
Πέρασα κάποιες φάσεις και πιο έντονα θυμάμαι τρεις κακές στιγμές. Η πρώτη είναι όταν έμαθα ότι ο φίλος μας χάθηκε. Τότε είχα μπει και σε σκέψεις, ότι μπορεί να μην μου έλεγαν κι άλλα πράγματα. Η δεύτερη ήταν μια μέρα που μου άλλαζαν σωληνάκια και με έπιασε ένα ξαφνικό κλάμα, ένα παράπονο. Έλεγα «ρε φίλε, είσαι τόσο ανεκτική στον πόνο που αυτή τη στιγμή πονάς και δεν νιώθεις τίποτα». Είχε γίνει συνήθειά μου να πονάω καθημερινά και αυτό κάπως με τρόμαξε. Και η τρίτη στιγμή που θυμάμαι είναι όταν έκανα φυσικοθεραπεία τις πρώτες μέρες και με έπιασε ξανά ένα κλάμα, καθώς οι δικοί μου άνθρωποι δυσκολεύονταν να συνειδητοποιήσουν τι μου είχε συμβεί. Τους εξήγησα ότι ξέρω πώς θα είμαι και θέλω κι εσείς να το αποδεχτείτε. Από τη στιγμή που δεν λυγίζω εγώ, δεν σας επιτρέπω να λυγίζετε εσείς. Από τη στιγμή που έζησα, ήξερα ότι μπορούσα να τα κάνω όλα. Τους έκανα λοιπόν γρήγορα να το αποδεχτούν και να αρχίσουν μάλιστα και το χιουμοράκι. Τώρα μου λένε «βάλε και λίγο κώλο κάτω». Το έπιασες το αστείο;
Πώς είναι να ζεις ως ΑμεΑ στην Ελλάδα; Από την ημέρα του ατυχήματος μέχρι σήμερα βλέπεις να έχουν γίνει βήματα για την προσβασιμότητα;
Το μόνο σίγουρο είναι ότι για τα άτομα με αναπηρία υπάρχουν πολλές δυσκολίες καθημερινά. Σε γενικές γραμμές, από την ημέρα του ατυχήματός μου νιώθω πως έχουν γίνει βήματα για την προσβασιμότητα και την ενσωμάτωση των ΑμεΑ. Το πιο δύσκολο είναι για τους τυφλούς, που μπορεί να είναι οι πιο λειτουργικοί άνθρωποι, αλλά τους αφοπλίζουν εντελώς, οπως και όλους όσοι έχουν μηχανοκίνητα αναπηρικά αμαξίδια. Έχουν γίνει βήματα αλλά εύχομαι να γίνουν περισσότερα. Επειδή έχω ταξιδέψει αρκετά, πριν και μετά το ατύχημα, θεωρώ ότι βρισκόμαστε ως χώρα κάπου στη μέση όσον αφορά την προσβασιμότητα. Εγώ πάντως θεωρώ ότι υπάρχουν πολύ εύκολες και πρακτικές λύσεις ώστε να γίνει προσβάσιμο ένα μαγαζί για παράδειγμα, απλώς οι περισσότεροι δεν το γνωρίζουν και νομίζουν μάλλον ότι απαιτείται πολλή παραπάνω δουλειά. Εκεί το χάνουμε.
Έχεις κάνει όπως λες πολλά ταξίδια στο εξωτερικό. Ποιες είναι οι δυσκολίες που αντιμετωπίζεις όταν αποφασίζεις να ταξιδέψεις; Τι θα έλεγες σε κάποιον που δεν το τολμά ή φοβάται;
Γενικώς, το ταξίδι με το αεροπλάνο είναι μια πολύ απλή υπόθεση για ένα άτομο με αναπηρία. Πηγαίνεις στο αεροδρόμιο και υπάρχει άνθρωπος που σε οδηγεί στην πύλη σου. Στο αεροσκάφος μπαίνεις είτε μέσω της φυσούνας είτε μέσω μιας ειδικής κατασκευής που σε ανεβάζει στο ύψος της πόρτας. Δεν υπάρχει κάποια δυσκολία. Το μεγαλύτερο πρόβλημα εντοπίζεται στις πιο μακρινές πτήσεις, αλλά και πάλι… Ο προορισμός με λίγα λόγια παίζει τον μεγαλύτερο ρόλο και ως προς το κομμάτι του ταξιδιού και ως προς αυτό της προσβασιμότητας. Αν θέλεις να πας για παράδειγμα στη ζούγκλα, η αλήθεια είναι πως θα δυσκολευτείς πολύ. Εγώ ωστόσο έχω ταξιδέψει σε πολλές χώρες, από Κορέα και Ταϋλάνδη μέχρι Αγλλία, Ισπανία και ο κατάλογος συνεχίζεται. Αυτό που θέλω να τονίσω είναι ότι δεν χρειάζεται κάποιος να φοβάται να ταξιδέψει λόγω της αναπηρίας του. Να το τολμήσει και δεν θα χάσει.
Κάνεις πρωταθλητισμό στην ξιφασκία και είσαι μέλος της Εθνικής Ομάδας. Επόμενη στάση οι Παρα-Ολυμπιακοί Αγώνες στο Παρίσι;
Η ξιφασκία είναι ένα πολύ περίεργο άθλημα και ομολογώ πως τα τελευταία χρόνια έχουν αλλάξει πολλά πράγματα που με έχουν βάλει σε διάφορες σκέψεις. Σε αυτή τη φάση θα σου πω απλώς πως προσπαθούμε να κερδίσουμε μία θέση στην Παραολυμπιάδα και να καταφέρουμε να βρεθούμε στο Παρίσι. Έχουμε χάσει μερικούς αγώνες, αλλά έχουμε πραγματικά προσπαθήσει πολύ, μόνοι μας. Ελπίζω να το πετύχουμε.
Αν όχι με τον αθλητισμό, με τι άλλο θα καταπιανόσουν; Θα διάλεγες ποτέ από μόνη σου την υποκριτική; Μετά τη σειρά “Στα 4” του Ant1+, θεωρείς ότι η υποκριτική είναι ένας κύκλος που έκλεισε για σένα ή μπορεί σε δούμε ξανά στη μικρή ή ακόμη και στη μεγάλη οθόνη;
Δεν ξέρω αν θα επέλεγα την υποκριτική. Δεν το είχα ποτέ στο μυαλό μου. Υπάρχουν κάποια πλάνα και προτάσεις για να συνεχίσω οπότε ναι, θα με δείτε και σε άλλα πράγματα. Μου άρεσε τελικά και είναι μια πολύ καλή ευκαιρία να δείξουμε ότι τα άτομα με αναπηρία μπορούν να είναι σε οποιονδήποτε χώρο. Μου θύμισες τώρα μία συζήτηση που είχα με φίλους μου πριν το τροχαίο. Λέγαμε αν είχαμε τη δυνατότητα να ταξιδεύαμε για ένα λεπτό στο μέλλον, σε δέκα χρόνια από εκείνη τη στιγμή, να βλέπαμε πώς θα ήταν η ζωή μας και να γυρνούσαμε πίσω, θα το κάναμε; Ο φίλος μου, που έχασε τη ζωή του στο τροχαίο, είχε πει πως δεν θα το έκανε διότι είχε ήδη χάσει ένα πολύ κοντινό του πρόσωπο και δεν ήθελε να γνωρίζει αν θα χάσει στο μέλλον και κάποιον άλλον. Οπότε θεωρώ ότι είναι γενικώς καλύτερο να θέτουμε μικρούς στόχους γιατί ποτέ δεν ξέρεις. Τα μακρινά πλάνα υπάρχουν στο μυαλό όλων αλλά ποτέ δεν ξέρεις πού θα σε βγάλει η ζωή. Κάποιες φορές αξίζει η πορεία σου και όχι ο στόχος σου. Αυτό είναι το πιο σημαντικό.
Ποια είναι η πιο περήφανη στιγμή σου έως σήμερα;
Δεν ξεχωρίζω μία, αλλά κρατώ πολλές μικρές νίκες και για αυτές καθημερινά μου λέω μπράβο. Κάποιες φορές ξεχνώ βέβαια να μου το λέω. Περήφανες στιγμές είναι όταν βλέπω ότι έχω βοηθήσει ανθρώπους να εξελιχθούν, όταν τελείωσα τη σχολή και πήρα το πτυχίο μου μέσα από το νοσοκομείο, όταν μου δόθηκε η ευκαιρία να κάνω το μεταπτυχιακό μου στη νευρολογία και την αποκατάσταση. Μία προσωπική νίκη για μένα ήταν όταν η μαμά μου έκανε για πρώτη φορά χιούμορ για το αμαξίδιό μου. Γενικώς, νιώθω περήφανη επειδή ζω μια φυσιολογική ζωή σε αμαξίδιο και δεν έχω αφήσει κανέναν να με τοποθετήσει στην κατηγορία «ανάπηρος» με την έννοια που έχει στο μυαλό του.
Πιστεύεις ότι πλέον, λόγω της αναγνωρισιμότητάς σου, οι άνθρωποι σε αντιμετωπίζουν με διαφορετικό τρόπο; Θυμάσαι κάποιο περιστατικό που να σε έκανε να αισθανθείς άβολα;
Δεν έχω παρατηρήσει αν λόγω της όποιας αναγνωρισιμότητάς μου οι άνθρωποι μου φαίρονται διαφορετικά. Ακόμη και αν δεν με γνωρίζει κάποιος, σαν προσωπικότητα είμαι πολύ ανοιχτός άνθρωπος. Αυτά που με κάνουν να αισθάνομαι άβολα είναι σχόλια του τύπου «περαστικά» ή «κρίμα, ωραία κοπέλα». Απορώ πώς γίνεται κάποιος να στέκεται μόνο στην εικόνα. Κι έξυπνες είμαστε και πολλά ακόμη. Αυτά γιατί δεν τα λένε;
Τι είναι αυτό που σε εκνευρίζει περισσότερο στον κόσμο σήμερα;
Η ηλιθιότητα του ανθρώπου.
Αν όσα έχεις ζήσει μέχρι σήμερα συνοψίζονταν σε ένα μάθημα ζωής, ποιο θα ήταν αυτό; Κάτι που πιθανώς θα ήθελες να ξέρει η Γεωργία του χθες και να θυμάται η Γεωργία του αύριο.
Υπάρχει ένα quote που αγαπώ και πάει ως εξής, «Ποτέ δεν ξέρεις πόσο δυνατός είσαι μέχρι που το να είσαι δυνατός είναι και η μόνη σου επιλογή». Οι άνθρωποι δεν έχουν όρια. Είναι όλα στο χέρι μας. Όταν φτάσεις στα όριά σου, θα δεις ότι μπορείς να τα ξεπεράσεις. Μπορεί να περάσεις από μπόρα για να φτάσεις στο ουράνιο τόξο, αλλά για τα όμορφα πράγματα δεν αξίζει να κοπιάσεις;