Το “ιερό” μονοπάτι που μας οδήγησε στην καλύτερη θέα των νοτίων προαστίων
Στις 20 Ιουλίου γιορτάσαμε τη μνήμη του Προφήτη Ηλία και ανεβήκαμε ως το εκκλησάκι του στο βουνό του Υμηττού. Μεγάλη η χάρη του που μας χάρισε fit πόντους στη σιλουέτα μας και μας αποζημίωσε με την ομορφότερη θέα!
- 22/07/2015
Δεν γίνεται να ξεχάσω τη γιορτή του Προφήτη Ηλία. Το φωτεινό μονοπάτι στον Υμηττό που λάμπει δύο μέρες μόνο το χρόνο, στις 19 και 20 Ιουλίου, το βλέπω κι από τη τζαμαρία του σπιτιού μου. Η ανάβαση στο βουνό είναι μια συνήθεια χρόνων που έγινε λατρεία, όχι με την έννοια τη θρησκευτική όπως θα άρμοζε στην περίπτωση αλλά περισσότερο γιατί είναι μια όμορφη εμπειρία, δίπλα στη φύση. Εκείνες τις μέρες ο καθένας τραβάει την ανηφόρα για τους δικούς του λόγους. Κάποιοι με αμιγώς θρησκευτικά κίνητρα, άλλοι για τη γυμναστική (γιατί έχει γίνει και μόδα στις μέρες μας), άλλοι για την παρέα, άλλοι για να ξεσκάσουν, άλλοι για την εμπειρία, για κάτι διαφορετικό από τον συνηθισμένο καφέ και άλλοι για τη θέα (γιατί και η φωτογραφία έχει γίνει μόδα στις μέρες μας!).
Φέτος, όπως και κάθε χρόνο, οι “πιστοί” αυτού του φωτεινού μονοπατιού δεν είχαν ηλικία. Από μωρά παιδιά μέχρι (φυσικά) άτομα τρίτης ηλικίας ανέβηκαν στο εκκλησάκι του Προφήτη Ηλία για να γιορτάσουν την ανάληψή του και όχι την κοίμησή του (γιατί ο προφήτης δεν πέθανε ποτέ). Εκεί ήταν και οι εθελοντές δασοπυροσβέστες Γλυφάδας, για να ενημερώνουν και να βοηθούν τους ανθρώπους που ανηφόριζαν. Βέβαια κάποια (αντηχεί αδιάφορο σφυριγματάκι στο background) δεν ήταν υπομονετική με την ουρά για να ανάψει κεράκι και υποσχέθηκε στον Προφήτη πολλές δημοσιευμένες φωτογραφίες για να γιγαντωθεί η φήμη του (γιατί κάποιοι τον έχουν τον τρόπο τους, τι να κάνουμε;).
Η διαδρομή διαρκεί περίπου μια ώρα. Στην αρχή είναι το πιο ανηφορικό κομμάτι (μετά συνηθίζεις) και υπάρχει κι ένα σημείο λίγο πριν το τέλος, εκεί που σου ΄χει βγει η γλώσσα κι έχει κάνει το βουνό παρκέ, που συναντάς ίσιωμα και νομίζεις πως επήλθε η Δευτέρα Παρουσία! Και αυτή είναι μια πολύ καλή ευκαιρία να κοντοσταθείς για να θαυμάσεις τη θέα και να…ξαναπέσει το σαγόνι!
Αυτός ο μπαγάσας ο Προφήτης είχε στα πόδια του μια θέα χάρμα οφθαλμών! Ο λόγος βέβαια που πάντα οι εκκλησίες του είναι χτισμένες στο βουνό, σύμφωνα με την παράδοση, είναι επειδή ήταν ναυτικός και η θάλασσα προσπάθησε πολλές φορές να τον πνίξει. Όταν λοιπόν, βαρέθηκε τα ταξίδια, αποφάσισε να βρει ένα μέρος που να απέχει παρασάγγας από ο,τιδήποτε blue marine. Πήρε ένα κουπί στον ώμο και τράβηξε για τη στεριά και όποιον συναντούσε τον ρωτούσε τι είναι αυτό που κρατάει στα χέρια του και όσο του απαντούσαν «κουπί», τραβούσε ψηλότερα. Όταν κάποτε έφτασε σε ένα ψηλό βουνό συνάντησε έναν τσοπάνη και τον ρώτησε τι ήταν αυτό που βαστούσε. Ο τσοπάνης το κοίταξε καλά καλά και ύστερα του είπε «ξύλο είναι». Αυτη η απάντηση τον ικανοποίησε και από τότε έμενε στα βουνά. Ωστόσο, το εκκλησάκι είναι βαμμένο σε κυκλαδίτικο στυλ, άσπρο μπλε, οπότε θεωρώ μια νοσταλγία την ένιωθε τελικά για το θαλασσινό στοιχείο.
Για σένα που δεν ήρθες (Ναι έχασες!), ελπίζω να σε δω του χρόνου!