Δεν σταματάς να είσαι Νότιος (ούτε και Γλυφαδιώτης) επειδή μετακόμισες στον Βορρά
- 29/03/2024
Γράφει ο Αλέξης Βενετός
Δεν χρειάστηκε ποτέ και για κανένα λόγο να απαντήσω σε κάποιον πώς θα αισθανόμουν αν άφηνα τα νότια προάστια. Και γιατί να χρειαστεί εδώ που τα λέμε; Όσοι μεγαλώνουν, όχι μόνο στα νότια, αλλά οπουδήποτε, σπανίως κάνουν όνειρα για έναν άλλο τόπο με χρυσές ευκαιρίες μακριά από καταραμένες περιοχές και άγονα εδάφη, λες και είμαστε ήρωες κάποιου μυθιστορήματος στην Άγρια Δύση το 1800. Και είναι λογικό.
Όποιος έχει μεγαλώσει τη δεκαετία του ‘90 στη Γλυφάδα, ξέρει πως ήταν πόλη που είχε τα πάντα. Αμερικανικά φαγάδικα, καφετέριες, μπαρ που όλοι αντέγραψαν, θάλασσα και μια καλώς εννοούμενη αίσθηση επαρχίας. Πολλά παραπάνω δηλαδή από όσα χρειαζόμασταν για να είμαστε ευτυχισμένοι ως έφηβοι.
Όταν για πρώτη φορά φόρτωσα τα έπιπλα στη μεταφορική για να πάω στη Δροσιά, το μυαλό μου δεν έκανε ποτέ τη σκέψη ότι άφηνα τα νότια προάστια. Δεν ξέρω γιατί. Δεν ήθελα να το δεχτώ; Ίσως.
Τη Δροσιά την ξέρουν λίγο-πολύ όλοι. Όχι απλά δεν είναι νότια προάστια, αλλά τυγχάνει να παρουσιάζει το ακριβώς αντίθετο. Πολύ πράσινο, πολλή υγρασία και φυσικά βουνό. Πουθενά θάλασσα και όχι, το πράσινο του γκολφ δεν έχει σχέση με εκείνο της Δροσιάς.
Πρέπει να περάσει αρκετός καιρός για να συνειδητοποιήσεις ότι ζεις κάπου που η θάλασσα δεν είναι πια μια ανάσα μακριά. Ότι δεν μπορείς να βρεθείς σε αυτή σε 5 λεπτά, όχι μόνο για να κολυμπήσεις, αλλά απλά για να κάνεις μια βόλτα και να ξεσκάσει το κεφάλι σου.
Από τη Γλυφάδα όμως δεν μου λείπει μόνο η θάλασσα. Μου λείπουν ο κεντρικός δρόμος της Μεταξά και τα άπειρα μαγαζιά της. Μου λείπει η τυρόπιτα του Τάσου. Μου λείπει να κατεβαίνω τη Λαμπράκη και, φτάνοντας κοντά στα Αστέρια, να κοιτάζω κάθε φορά με νοσταλγία τη γωνία όπου κάποτε δέσποζε το Coretto. Μου λείπει σίγουρα το cheeseburger του Queen. Και μπορεί να γκρίνιαζα που δεν έβρισκα να κάτσω να πιω τις μπίρες στο Molly Malone’s, αλλά έχω δει τόσα ματς της Premier League εκεί, που φαντάζει σχεδόν αδύνατο να κάνω το ίδιο κάπου αλλού.
Μου λείπουν όλοι εκείνοι οι καφέδες που πίναμε με τους κολλητούς μου και που σήμερα μου φαίνονται αναίτιοι. Μου λείπει η βόλτα με παγωτό Kayak στο χέρι, ενώ περπατάω στις μαρίνες της Γλυφάδας. Μου λείπει να κάτσω στα παγκάκια χωρίς λόγο και απλώς να χαζέψω τον κόσμο που παίζει ρακέτες στην αμμουδιά χειμώνα-καλοκαίρι.
Μου λείπει να βλέπω κόσμο να παίζει ρακέτες χειμώνα – καλοκαίρι.
Κι όταν τα πρωινά σταματάω για να πάρω τον καφέ μου, σκέφτομαι συχνά τον barista που με γνώριζε με το μικρό μου όνομα στο Charlie.
Αν με ρωτήσεις αν νιώθω ακόμα νότιος, θα σου πω πως ναι. Θα ακολουθούσα την οικογένειά μου στην άκρη του κόσμου. Αλλά θα παραμείνω πάντα ένας περήφανος νότιος, που μπορεί να περπατήσει τους δρόμους της Γλυφάδας και της Βούλας με τα μάτια κλειστά, που θα έχει για πάντα τη θάλασσα ως σημείο αναφοράς, που θα ερωτεύεται ακόμα με το τελείωμα του δρόμου στο Λαιμό της Βουλιαγμένης και που θα άλλαζε όλο το πράσινο των βορείων προαστίων για ένα μικρό διαμέρισμα κάπου σε ένα στενάκι της Γλυφάδας.