Την Πλατεία Καραϊσκάκη δεν μπορείς να την ξεχάσεις
Όταν για κάποιους η φράση "Πάμε πλατεία;" μπορεί να σημαίνει μονάχα μία πλατεία. Η πλατεία Καραϊσκάκη τότε και τώρα.
- 14/09/2015
Για όλους εμάς που μένουμε στην Τερψιθέα, η πλατεία Καραϊσκάκη είναι συνώνυμη των σχολικών εκδρομών μας, της παιδικής ανεμελιάς μας που συνοδευόταν από γδαρμένα γόνατα και λασπωμένα ρούχα, συνυφασμένη με τα δειλά βήματα της εφηβικής ανεξαρτησίας μας, τα μυστικά της ανασφαλούς νιότης μας, τα κουσκουσάκια της πασχαλινής βόλτας μας…
Πατάω το rewind στην κασέτα των αναμνήσεών μου με μια γλυκιά νοσταλγία και ξαναμπαίνω στην πλατεία του τότε. Παιδικά και νεανικά γέλια αντηχούν από όλα τα μήκη και πλάτη της πλατείας. Ποδήλατα και πατίνια περνούν πέρα δώθε. Αριστερά μου οι δύο ψηλοί ξύλινοι πύργοι σε σκούρο πράσινο με την ξύλινη γέφυρα και τα σκοινιά σαν ιστός αράχνης που μας παρακινούσαν να φτάσουμε σε διάσπαρτα καθισματάκια ψηλά. Και κάθε φορά που φτάναμε στο ψηλότερο σημείο νιώθαμε πως όλος ο κόσμος μας ανήκει… Παραδίπλα οι κυκλικές κούνιες με λάστιχα αυτοκινήτου για καθίσματα και αλυσίδες να τα βαστούν. Αυτές οι κούνιες που έφταναν πιο ψηλά από κάθε άλλη κούνια με το χαρακτηριστικό γύρισμα προς τα μπροστά όταν φτάναμε ψηλά, που πρόσθετε extra πόντους στην παιδική αδρεναλίνη μας. Εκεί μοιραστήκαμε κάποιες από τις ανησυχίες μας στη εφηβεία, κάνοντας κούνια αντικριστά και ακουμπώντας το πόδια μας όταν φτάναμε στη μέση. Και πίσω μας σε όλο το μήκος από την είσοδο της πλατείας μέχρι πέρα από τη βρύση το υπερ-φανταστικό τελεφερίκ, εκεί πάνω που νιώθαμε πως πετάμε, εκεί πάνω που δώσαμε το πιο κινηματογραφικό φιλί απ’όλα, εκεί που πέσαμε έχοντας ξεκαρδιστεί από τα γέλια γιατί προσπαθήσαμε ν’ανέβουμε τέσσερις μαζί!
Απέναντι στην άλλη μεριά τα ξύλινα σπιτάκια, ένα μικρό χωριουδάκι, μαγεία για την ηλικία που θέλουμε να αναπαριστούμε την κοινότητα των μεγάλων. Μπροστά το κιόσκι, σημείο συνάντησης όλων των χρόνων μας. Εκεί που δώσαμε τα πρώτα τρυφερά φιλιά (και τα δεύτερα και τα τρίτα…), εκεί που ειπώθηκαν τα πρώτα ατσούμπαλα λόγια χωρισμού. Εκεί που κάναμε ένα μικρό διάλειμμα μεταξύ των διαβασμάτων για τις Πανελλήνιες για να μοιραστούμε λίγο το άγχος μας (και τα SOS!). Πιο πέρα από το κιόσκι, η ξύλινη κατασκευή με την τσουλήθρα, όπου το παίζαμε μαστοράτζες και φτάχναμε λάσπη με την άμμο. Και γύρω γύρω από την παιδική χαρά τα φυτά φράχτες, αυτοί οι φράχτες που καμιά φορά πηδούσαμε για να μπούμε μέσα (στην ηλικία της μαγκιάς) και το μάτι μας ελεύθερο, εμείς οι ίδιοι ελεύθεροι.
Η εκκλησία Ιερός Ναός Εισοδίων της Θεοτόκου (Παναγίτσα) τότε δεν ήταν τόσο επιβλητική, ούτε είχε τόσο ψηλό καμπαναριό αλλά αυτό δεν μας ενδιέφερε. Στην άλλη μεριά της πλατείας, η μεγάλη σκακιέρα στο δάπεδο. Εκεί που παίξαμε κουτσό, παντομίμα και σκάκι με πιόνια το ίδιο μας το σώμα. Παρά δίπλα το νερό που έτρεχε από το στόμα του λιονταριού, πηγή ανεφοδιασμού για κάτι καλοκαιρινά μπουγελώματα την τελευταία μέρα του σχολείου. Υψώματα με γκαζόν στα οποία κυλιστήκαμε μικροί (και θα το κάναμε ευχαρίστως και ως μεγάλοι!), παγκάκια μέσα σε διαδρόμους από τα φυτά φράχτες, εκεί που με αγωνία περνούσαμε στην εφηβεία μας, ελπίζοντας να πετύχουμε τον έρωτα των τελευταίων μηνών (ή και χρόνων). Εκεί που κάναμε συζητήσεις για το μέλλον μας. Εκεί που παντρέψαμε την πρώτη παιδική μας φίλη. Και λίγο μετά την ενηλικίωσή μας εκεί που συνειδητοποιήσαμε πως ένας καλός φίλος δεν ήταν και τόσο φίλος τελικά.
Προχτές πέρασα μέσα από την πλατεία. Σήμερα πολύ λίγα από όλα αυτά υπάρχουν. Με λύπη διαπίσωσα πως γύρω από την παιδική χαρά έχουν τοποθετηθεί κάγκελα, σαν φυλακή. Περιορισμός στην παιδική ελευθερία, περιορισμός στη φαντασία. Κάποιοι μου είπαν για να μην μπαίνουν τα σκυλιά. Άλλοι για να είναι προστατευμένα τα παιδιά. Μια υπερπροστατευτικότητα που δυστυχώς απλώνει τα πλοκάμια των αρνητικών επιπτώσεων της στην ενήλικη ζωή μας και δύσκολα ξεμπερδεύουμε απ’αυτήν. Τι άλλαξε απ’όταν ήμασταν εμείς παιδιά; Γιατί οι δικές μου αρνητικές αναμνήσεις ξεκινούν και τελειώνουν σε ματωμένα γόνατα και γρατζουνισμένους αγκώνες…από το πολύ παιχνίδι. Η απόγοήτευσή μου όμως δεν τελείωσε εκεί. Κανένα παιχνίδι από τα παραπάνω δεν υπάρχει πλέον. Αυτή η ξύλινη θεματική παιδική χαρά που ακόνιζε τη φαντασία μας και ουδέποτε βαρεθήκαμε έχει αντικατασταθεί από διάσπαρτες απλές κούνιες, δυο τουλήθρες, ένα παπάκι, κι ένα μονόζυγο. Πού χάθηκε η φαντασία; Είμαι σίγουρη πως η παλιά παιδική χαρά θα είχε μείνει χωρίς συντήρηση και ίσως σε αρκετά σημεία, από την επέλαση μικρών και μεγαλύτερων διαβόλων, να είχε γίνει και επικίνδυνη. Ωστόσο, κατά τη δική μου άποψη, αυτό δεν δικαιολογεί την κατεδάφισή της. Θα μπορούσαν να την επισκευάσουν, ακόμη και να την αναβαθμίσουν. Το μόνο θετικό στην αλλαγή αυτή είναι η τοποθέτηση οργάνων γυμναστικής στη θέση που ήταν το τελεφερίκ.
Ας ελπίσουμε να επιστρέψει η δημιουργικότητα και η φαντασία στην πλατεία της Καραϊσκάκη για να ζωντανέψουν ακόμη περισσότερο οι αναμνήσεις μας και να γεμίσουν με καλύτερες τα δικά μας παιδιά…