O Πύργος Κουλούρα που στεγάζει το Μουσείο Μπενάκη Παιχνιδιών στο Παλαιό Φάληρο

Στην παραλιακή λεωφόρο του Παλαιού Φαλήρου βρίσκεται ένα πανέμορφο κτίριο με ιστορία περισσότερων από 100 χρόνων, που τις τελευταίες τρεις περίπου δεκαετίες κρατάει μέσα του θησαυρούς ιστορίας και παιδικής αθωότητας.

• 23/11/2024
• Κείμενο: Εμμανουέλα Ρουσσάκη

Τα νότια προάστια διαθέτουν πολλά πανέμορφα παλαιά κτίρια και μάλιστα κάποια από αυτά βρίσκονται σε κεντρικά σημεία των επιμέρους νότιων δήμων. Πολλές φορές, κάνοντας βόλτα ή περνώντας με το αμάξι στο δρόμο για τις διάφορες υποχρεώσεις σου, τα βλέπεις και αναρωτιέσαι: Τι να είναι αυτό άραγε; Σπίτι; Μουσείο; Δημόσια υπηρεσία; Έτσι, οδηγώντας επί της Ποσειδώνος μπορεί μια μέρα να γυρίσεις το βλέμμα σου και να δεις μπροστά σου έναν πύργο.

Πύργος στην Παραλιακή; Αν δεν έχεις παρατηρήσει ένα ψηλό πετρόχτιστο κτίριο στη συμβολή της Λεωφόρου Ποσειδώνος και της οδού Τρίτωνος στο Τροκαντερό, μην ανησυχείς, δεν είσαι ο μόνος. Πολλές φορές μέσα στη βιασύνη της καθημερινότητας προσπερνάμε αυτούς τους μικρούς θησαυρούς μνήμης και ιστορίας μέσα στην πόλη.

Ο συγκεκριμένος είναι ο Πύργος Κουλούρα, χτισμένος με στοιχεία νεογοτθικά, μπαρόκ και Art Nouveau πριν απο περισσότερο από έναν αιώνα και σήμερα φιλοξενεί στο εσωτερικό του το Μουσείο Παιχνιδιών Μπενάκη.

Η πολυτελής κατοικία του Σπυρίδωνα Δεσπόζιτου

Ο Σπυρίδων Δεσπόζιτος, ο οποίος συμπεραίνουμε από το επίθετο ότι είχε ρίζες από την Ιταλία ή τη Γαλλία, ασχολήθηκε με τις μεταλλευτικές επιχειρήσεις στα τέλη του 1800 και αρχές του 1900 και συναναστράφηκε μεγάλες προσωπικότητες της εποχής, όπως ο Σκουζές, ο Συγγρός, ο Σερπιέρης και άλλοι, οι οποίοι επίσης δραστηριοποιούνταν στον κλάδο.

Ο Δεσπόζιτος ανέλαβε την εγκατάσταση αρκετών μεταλλείων ανα την Ελλάδα, όμως το όνομά του έμελε να γίνει γνωστό για τους λάθος λόγους και να συνδεθεί με μια τραγική συγκυρία. Στις 2 Ιανουαρίου του 1901, σε ένα από τα μεταλλεία του επιχειρηματία στο Γραμματικό Αττικής, συνέβη πολύνεκρο δυστύχημα, με οχτώ εργάτες να χάνουν τη ζωή τους. Ακολούθησαν και άλλα ατυχήματα σε μεταλλεία που βρίσκονταν υπο τη διαχείρισή του, το 1904 και το 1907. Παρόλα αυτά εκείνος συνέχιζε κανονικά τις δραστηριότητές του και εκδήλωσε ενδιαφέρον και για τα μεταλλεία του Λαυρίου το 1903.

Ήδη από το 1896, ο Σπυρίδων Δεσπόζιτος είχε αποκτήσει από τους αδελφούς Σπύρο και Χρήστο Ξηροτάγαρο αντί του ποσού των 12.969, 60 δραχμών ένα μεγάλο οικόπεδο, 1020 περίπου τετραγωνικών μέτρων στο Παλαιό Φάληρο και μέσα στα τέσσερα χρόνια που ακολούθησαν χτίζει την έπαυλη νεογοτθικού στιλ για να χρησιμοποιηθεί ως εξοχική κατοικία, καθώς ο ίδιος κατοικούσε στο κέντρο. Η περιοχή τότε ήταν αραιοκατοικημένη, και μπροστά στο οικόπεδο που έβλεπε τη θάλασσα υπήρχε μόνο ένα καφενείο.

Όπως φαίνεται από ντοκουμέντα της εποχής, όμως, λίγο χρησιμοποιήσε την έπαυλη ο πρώτος της ιδιοκτήτης καθώς για αρκετό καιρό ήταν μισθωμένη σε τρίτο, ενώ ο Σπυρίδων Δεσποζίτος έφυγε από τη ζωή μόλις δέκα χρόνια μετά από την κατασκευή της, το 1910.¹

Έτσι, η «οικία Δεσποζίτου» πέρασε στους (πολλούς, καθώς ο Σπυρίδων Δεσπόζιτος είχε επτά παιδιά) κληρονόμους.

Το παραθαλάσσιο «αναρρωτήριον και υδροθεραπευτήριον» Μηλιαρέση

Το 1907, η έπαυλη παύει να λειτουργεί ως εξοχική κατοικία. Ο Σπυρίδων Δεσπόζιτος τη νοικιάζει στον Γεώργιο Μηλιαρέση, παθολόγο και διδάκτορα της Ιατρικής Σχολής Παρισίων, ο οποίος αξιοποιώντας την προνομιακή θέση του κτίσματος δίπλα στη θάλασσα ιδρύει «Maison de sante», δηλαδή αναρρωτήριο αλλά και υδροθεραπευτήριο. Σημειώνεται ότι στην περιοχή λειτουργούσαν και άλλες τέτοιες υπηρεσίες, όπως στον Φλοίσβο, στα λουτρά Φρύνης.

H εν λόγω επιχείρηση του καταξιωμένου γιατρού Μηλιαρέση, μάλλον προσέφερε πολυτελείς υπηρεσίες για την εποχή και απευθυνόταν στην υψηλή κοινωνία. Ο Μηλιαρέσης, μάλιστα, ήταν εκ των ιατρών που φρόντισαν τον λαοφιλή βασιλιά Αλέξανδρο, που απεβίωσε από το αμφιλεγόμενο «δάγκωμα της μαϊμούς». Σε διαφημιστική καταχώριση της εφημερίδας «Ακρόπολις» της 24ης Απριλίου του 1908, δε,  αναφέρεται ότι το θεραπευτήριο διαθέτει «δωμάτια ευάερα, ευήλια και ηλεκτροφώτιστα δι’ εσωτερικούς ασθενείς», όπου παρέχονται «λουτρά θερμά θαλάσσης, ντους, ντους σκωτικά, ντους γυναικολογικά, ντους κυκλικά» και ότι οι ασθενείς «προπαρασκευάζονται διά θαλασσίου ύδατος διά θεραπευτικά λουτρά Αιδηψού, Μεθάνων, Υπάτης».²

Ο νέος ιδιοκτήτης της έπαυλης

Όπως προαναφέρθηκε, ο αρχικός ιδιοκτήτης της έπαυλης Σπυρίδων Δεσπόζιτος απεβίωσε το 1910, αφήνοντας την ιδιοκτησία στους πέντες γιους του. Ο Αθανάσιος Κουλούρας, Υδραίος εφοπλιστής και ευεργέτης, αγόρασε τον πύργο τμηματικά από τους κληρονόυμους. Αρχικά το 1917 απέκτησε τα 4/5 από τους τέσσερις γιους του Δεσπόζιτου, Ιωάννη, Αρθούρο, Ευγένιο και Ερνέστο, και το 1918 κατάφερε να αγοράσει το υπόλοιπο από τον Νικόλαο. Το συνολικό ποσό της αγοραπωλησίας ανήλθε σύμφωνα με τα πωλητήρια συμβόλαια, στο ποσό των 21.600 δραχμών.

Ο Αθανάσιος Κουλούρας γεννήθηκε στην Ύδρα το έτος 1873. Όταν τελείωσε το σχολαρχείο, μπαρκάρισε για πρώτη φορά σε ηλικία 20 ετών, σαν μαθητευόμενος. Αργότερα, και αφού είχε εργαστεί σε άλλα πλοία, συνεταιρίσθηκε με τον κουνιάδο του, Κυριάκο Ξένο. Το 1922, έτος της Μικρασιατικής Καταστροφής, οι αξίες των πλοίων πέφτουν τρομερά. Έτσι οι δύο συνεταίροι που στο μεταξύ είχαν συγκεντρώσει ένα μικρό κεφάλαιο, αρχίζουν να δημιουργούν τον εφοπλιστικό τους στόλο. Πολλά από τα πλοία τους χάθηκαν κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, όμως ο Κουλούρας, σύμφωνα με τον νόμο, αποζημιώθηκε και έτσι αγόρασε το τελευταίο του πλοίο, το «ΥΔΡΑΙΟΣ 2», το οποίο πουλήθηκε μετά τον θάνατό του το 1959.³

Όπως φαίνεται από τις ιστορικές πηγές, ο Αθανάσιος Κουλούρας δεν είχε ποτέ πολλά πλοία, ήταν όμως ένας καλός επιχειρηματίας και ένας πολύ σημαντικός ευεργέτης της Ύδρας, αφού ανά τα χρόνια έκανε ουκ ολίγες δωρεές για την ανάπτυξη του νησιού του. Εκτός αυτού, ήταν ένας αφοσιωμένος οικογενειάρχης που, μετά από κάποια τραγικά συμβάντα, ανέλαβε υπό την προστασία του και τα ανίψια του.⁴

Ο πύργος γίνεται ξανά κατοικία στα χέρια του Αθανάσιου Κουλούρα

Ο Αθανάσιος Κουλούρας αγόρασε τον Πύργο για να στεγάσει την οικογένεια που θα έκανε με την πρώτη σύζυγό του, Έλενα Κουλούρα. Όμως, μόλις λίγα χρόνια μετά την αγορά της έπαυλης η Ελένη Κουλούρα φεύγει από τη ζωή χτυπημένη από καρκίνο. Είναι αξιοσημείωτο ότι την άρρωστη Ελένη Κουλούρα φροντίζει η Βέρα Καλογερά, η οποία μετά απο λίγα χρόνια θα γίνει η δεύτερη σύζυγος του Αθανάσιου Κουλούρα.

Έτσι μετά από από τον θάνατο της «Ελενίτσας», όπως αποκαλούσε την πρώτη του σύζυγο ο Κουλούρας, παντρεύεται τη Βέρα στις 17 Ιανουαρίου 1931. Πριν παντρευτούν έκανε προγαμιαία δωρεά στη Βέρα δύο σπίτια στο Κολωνάκι, το ζευγάρι, όμως, χρησιμοποιεί ως κατοικία το σπίτι του Παλαιού Φαλήρου. Κατά τη διάρκεια της Κατοχής, μάλιστα, το σπίτι επιτάχθηκε κατά ένα μέρος και ο Γερμανός Φρούραρχος του Παλαιού Φαλήρου καθώς και του Εργοστασίου Αεροπλάνων εγκαταστάθηκε στους πύργους του πρώτου ορόφου και το ζεύγος περιορίστηκε στους υπόλοιπους χώρους. Μετά την Απελευθέρωση και για λίγο καιρό, στον ίδιο χώρο εγκαταστάθηκαν Άγγλοι. Το ζεύγος Κουλούρα παρέμεινε στον Πύργο μέχρι και τον θάνατο του Αθανάσιου Κουλούρα το 1953, οπότε η έπαυλη πέρασε στην ιδιοκτησία της Βέρας.

Η Βέρα έζησε εκεί μέχρι τον θάνατό της το 1979 και διαμόρφωσε κήπο στα ανατολικά του κτιρίου, όμως, όπως προαναφέρθηκε, ο σύζυγός της (και η ίδια όπως φαίνεται) ήταν μεγάλος φιλάνθρωπος και ευεργέτης. Έτσι και ο Πύργος Κουλούρα έμελε να δοθεί στην υπηρεσία του κοινού καλού, και συγκεκριμένα του Πολιτισμού.

Η έπαυλη Κουλούρα κληροδοτείται στο Μουσείο Μπενάκη

Η Βέρα Κουλούρα, με δημόσια διαθήκη κληροδοτεί στο Μουσέιο Μπενάκη τόσο τον Πύργο στο Παλαιό Φάληρο με σαφείς όρους την πολιτιστική χρήση και την διατήρησή του, όσο και ένα εκατομμύριο δραχμές, προκειμένου το κτίριο να διαμορφωθεί κατάλληλα για την σκοπούμενη χρήση. Δυστυχώς, βέβαια, μετά τον θάνατο της τότε ιδιοκτήτριας εκλάπησαν τα αγάλματα-φανοστάτες.

Σημειώνεται ότι η διαθήκη με την οποία η Βέρα Κουλούρα άφηνε τον Πύργο στο Μουσείο Μπενάκη ήταν αποτέλεσμα αλλαγής στην αρχική της διαθήκη, στην οποία είχε αφήσει τον Πύργο στον Δήμο Παλαιού Φαλήρου. Φυσικά παραμένουν άγνωστα τα κίνητρα τα οποία οδήγησαν σε αυτήν την αλλαγή.⁵

Το Μουσείο Μπενάκη, δε, προβληματίστηκε αρκετά μέχρι να αποφασίσει ποια θα ήταν η σωστή χρήση του κτιρίου επι της Ποσειδώνος. Το 1990, μάλιστα, στη Βίλα Κουλούρα γυρίστηκαν πολλές από τις εσωτερικές σκηνές της σειράς του Ant1 σε σκηνοθεσία του Κώστα Κουτσομύτη «Ο Κίτρινός Φάκελος», με βάση το ομώνυμο μυθιστόρημα του Μ. Καραγάτση. Και κάπου εκεί, περίπου μια δεκαετία μετά την απόκτηση του Πύργου, ήρθε η απάντηση.⁶

Η συλλογή παιχνιδιών, δωρεά της Μαρίας Αργυριάδη

Η τελική απόφαση για τη δημιουργία του Μουσείου Παιχνιδιών, το οποίο σήμερα αριθμεί περισσότερα από 20.000 παιχνίδια και άλλα αντικείμενα, πάρθηκε το 1991, όταν δωρήθηκε στο Μουσείο Μπενάκη η συλλογή παιχνιδιών της Μαρίας Αργυριάδη.

“Σημαντική στιγμή ήταν για μένα, όταν γύρω στο 1970, ξημερώματα Σαββάτου προς Κυριακή στις 3 η ώρα με το λιγοστό φως του φεγγαριού και έναν φακό πρωτοείδα μια μικρή αρκούδα. Την αγόρασα από τον γυρολόγο και την πήρα στα χέρια μου. Ήταν μια μικρή, κίτρινη αρκούδα μαδημένη, ταλαιπωρημένη, κομμένη με ψαλίδι σε μία μεριά απ’ όπου ξεπεταγόταν το άχυρο. Το ένα της πόδι κρεμόταν έτοιμο να κοπεί και της έλειπε το ένα μάτι. Καθώς την κοιτούσα θυμήθηκα τη δική μου αρκούδα και αναρωτήθηκα πώς είναι δυνατόν κάποιοι να τις πετάνε κάποια στιγμή αφρόντιστες στα σκουπίδια. Την κράτησα και από τότε ξεκίνησα να μαζεύω παλιά παιχνίδια.“

Αυτά έλεγε η ίδια η Μαρία Αργυριάδη για το γεγονός που στάθηκε αφορμή για να δημιουργήσει αυτήν την τεράστια συλλογή,  και έτσι έχουν γραφτεί στην προθήκη  του Μουσείου Παιχνιδιών όπου επέλεξε να συγκεντρώσει τα παιχνίδια που είχε όταν ήταν παιδί.⁷

Ήταν μέλος της United Federation of Doll Clubs με συμμετοχές σε διεθνή συνέδρια και δημοσιεύσεις σε περιοδικά. Η συλλογή της θεωρείται μια από τις δέκα σπουδαιότερες της Ευρώπης και γι’ αυτό συχνά την επισκέπτονται μελετητές και συλλέκτες του εξωτερικού. Έχει εκθέσει αντικείμενα της συλλογής της στην Πολιτιστική Εταιρεία Πανόραμα, στην Πινακοθήκη Πιερίδη, στο Πνευματικό Κέντρο του Δήμου Αθηναίων κ.ά. Συνεργάστηκε με το Μουσείο Μπενάκη σε εκπαιδευτικά του προγράμματα και συμμετείχε στην προετοιμασία της Πανελλαδικής Έκθεσης των Κ.Α.Π.Η. της Ελλάδας με τίτλο «Ξαναφτιάχνω τα παιχνίδια των παιδικών μου χρόνων». Έχει γράψει 4 βιβλία για το παιδικό παιχνίδι και έχει συμμετάσχει σε 5 τουλάχιστον συλλογικά έργα αναφορικά με το παιδικό παιχνίδι.⁸

Δυστυχώς, η Μαρία Αργυριάδη απεβίωσε το 2018, σε ηλικία 72 ετών. «Η Μαρία κληροδότησε σε όλους μας μια σειρά μελετών και ένα ολόκληρο μουσείο πάνω στο αγαπημένο της θέμα, τα παιδικά παιχνίδια. Η γνώση της, βαθιά και ευρύτατη, εκπήγαζε από δεκαετίες ενασχόλησης συνταιριασμένης με πραγματικό πάθος και με απέραντη γενναιοδωρία» είχε δηλώσει τότε για τον θάνατό της το Μουσείο Μπενάκη. Ευτύχως όμως, και παρά τις δυσκολίες που παρουσίασε το εγχείρημα, η Μαρία Αργυρίου πρόλαβε να δει το Μουσείο Παιχνιδιών και Παιδικής Ηλικίας να ανοίγει της πόρτες του και να δίνει χαρά σε μικρούς και μεγάλους.⁹

Η ίδρυση και η λειτουργία του Μουσείου Παιχνιδιών

Χρειάστηκαν πάνω από 30 χρόνια μέχρι να ξεκινήσει η συντήρηση του κτιρίου, το οποίο κρίθηκε διατηρητέο το 2008. Εν τέλει, το έργο εντάχθηκε σε ΕΣΠΑ, στο ΠΕΠ Αττικής, τον Ιούλιο του 2011 με την επένδυση για τη συντήρηση και τη δημιουργία του μουσείου να ξεπερνά τα τρία εκατομμύρια ευρώ.

Κατά τη διάρκεια των εργασιών αποκατάστασης του κτιρίου, μάλιστα, βρέθηκε στον πύργο και ένα καταφύγιο, που ξεκινά από το υπόγειο, εκτείνεται σε βάθος αρκετών μέτρων και μέσω μιας σήραγγας καταλήγει σε μια έξοδο από την πλευρά της οδού Τρίτωνος στο οικόπεδο που είχε αγοράσει ο Κουλούρας, λίγα χρόνια μετά την αρχική αγορά.¹⁰

Αναμενόταν ότι οι εργασίες αποκατάστασης θα ολοκληρώνονταν το 2015. Όμως, με μια διόλου ασυνήθιστη για τα ελληνικά δεδομένα καθυστέρηση, το Μουσείο Παιχνιδιών τελικά άνοιξε τις πόρτες του για το κοινό τον Οκτώβριο του 2017. Σκοπός του Μουσείου Παιχνιδιών είναι να καλύψει όλες τις εκφάνσεις και πτυχές του θέματος Παιδί και Παιχνίδι, ερευνώντας τόσο το παιχνίδι στην Ελλάδα και την Ευρώπη, όσο και την καθημερινή ζωή του παιδιού στην παραδοσιακή και αστική ελληνική κοινωνία.

Η συλλογή του αποτελείται από περίπου 20.000 παιχνίδια, βιβλία, έντυπα, ρουχισμό και αντικείμενα της παιδικής ηλικίας, προερχόμενα από τον ελλαδικό χώρο και την ευρύτερη περιφέρεια του Ελληνισμού, καθώς και από την Ευρώπη, την Αμερική, την Αφρική και την Ασία, όμως στην έκθεση παρουσιάζονται 3.000 από αυτά. Η ενότητα της ελληνικής συλλογής περιλαμβάνει βρεφικά και παιδικά αντικείμενα  και άλλα αντικείμενα από τους αρχαίους έως τους νεώτερους χρόνους, όπως χειροποίητα παραδοσιακά παιχνίδια και αντικείμενα του 18ου-20ού αι., λαϊκά πανηγυριώτικα και τα αστικά εμπορικά παιχνίδια του 20ού αι., επιτραπέζια παιχνίδια, καθώς και ομαδικά παιχνίδια δρόμου και παιδικά έθιμα.¹¹

Ενδεικτικό για το ταξίδι στην ιστορία και την παράδοση που θα κάνουν μικροί και μεγάλοι μέσα από τα παιχνίδια της συλλογής είναι το γεγονός ότι ήδη είσοδο του μουσείου θα δείτε το ξύλινο αλογάκι που δώρισε ο Ελευθέριος Βενιζέλος, πρωθυπουργός της Ελλάδας, στον αγαπημένο του εγγονό Λευτεράκη το 1927, όταν ο τελευταίος έγινε τριών ετών. Κάθε αντικείμενο έχει να μας πει και μια ιστορία για τον ιδιοκτήτη του και την εποχή του. Σε μια γωνία δίπλα στο τζάκι βρίσκεται, για παράδειγμα, η θεατρική κούκλα του Διονύση Φωτόπουλου.

Ξεχωριστό σύνολο ανάμεσα στα εκθέματα αποτελούν τα χειροποίητα παιχνίδια, που έφτιαξαν τα μέλη των Κ.Α.Π.Η. (Κέντρων Ανοιχτής Προστασίας Ηλικιωμένων), με αφορμή τον πανελλαδικό διαγωνισμό με θεματική «Ξαναφτιάχνω τα παιχνίδια των παιδικών μου χρόνων» που διοργανώθηκε με πρωτοβουλία της Μαρίας Αργυρίου το 1991, όπου μέλη των Κ.Α.Π.Η δημιούργησαν παιχνίδια-αναβιώσεις αυτών που έπαιζαν ως παιδιά. Πρόκειται για την περιοδική έκθεση «Τα παιχνίδια του παππού και της γιαγιάς».

Αρχειακό υλικό, φωτογραφίες, επιστολικά δελτάρια, στοιχεία για Έλληνες κατασκευαστές παιχνιδιών, 3.000 βιβλία παιδικής λογοτεχνίας και εκπαίδευσης ή γενικά πληροφοριακά, συμπληρώνουν τη συλλογή και συνθέτουν μια συλλογή αναφοράς για κάθε ενδιαφερόμενο.

Η επόμενη μέρα για το Μουσείο Παιχνιδιών

Την άνοιξη του 2024 υλοποιήθηκε μια πολυαναμενόμενη επέκταση του Μουσείου με το άνοιγμα στο κοινό του ενός απο τους δυο οκταγωνικούς Πύργους με τον art nouveau ζωγραφικό διάκοσμο, ο οποίος πλέον φιλοξενεί μια ονειρική έκθεση με τέσσερα κουκλόσπιτα, τα οποία μάλιστα εμπλουτίστηκαν με έπιπλα και κούκλες από τη μεγάλη συλλογή του Μουσείου.

Το ιδιαίτερα ξεχωριστό κουκλόσπιτο του 1885 από το Βέλγιο τοποθετήθηκε στο κέντρο του πύργου και γύρω του οι επισκέπτες μπορούν να θαυμάσουν ένα αγγλικό κουκλόσπιτο των αρχών του 20ού αιώνα, ένα πλατυμέτωπο κουκλόσπιτο από την Ελβετία της δεκαετίας του 1920, όταν η Art Deco συνάντησε το Bauhaus, και ένα αγγλικό κουκλόσπιτο της δεκαετίας του 1940 με επιρροές από τον μοντερνισμό του Μεσοπολέμου.

Τον Φεβρουάριου του 2024, ο επιστημονικός διευθυντής του Μουσείου Μπενάκη Γιώργης Μαγγίνης σε συνέντευξή του στο περιοδικό ΒΗΜΑgazino για την ανάπτυξη του μουσείου ανέφερε: «Θέλουμε να αξιοποιήσουμε τις δυνατότητές του στον μέγιστο βαθμό, να το μάθει ο κόσμος και να καταλάβει ότι προσφέρεται και για δεύτερη και για τρίτη επίσκεψη. Είναι ένα μουσείο το οποίο μέχρι τώρα στοχεύει κυρίως στο ελληνικό κοινό – στα παιδιά αλλά και στους ενήλικες, στα σχολεία, στις ειδικές ομάδες. Με την αλλαγή του τοπίου του τουρισμού τώρα πια στο νότιο μέτωπο – τα νέα ξενοδοχεία της παραλιακής, την ανάπλαση του Ελληνικού – πιστεύω πλέον ότι θα αποκτήσει και ένα νέο, διεθνές κοινό, στο οποίο είναι πολύ δημοφιλή τέτοιου είδους μουσεία. Πιστεύουμε ότι θα ξεκινήσει μια νέα εποχή για αυτό το μουσείο, στο οποίο η πρόσβαση είναι πολύ εύκολη».¹²

Ένας χώρος διασκέδασης και γνώσης για μικρούς και μεγάλους

Ο χώρος του Μουσείου Παιχνιδιών πλέον δεν ενδείκνυται μόνο για ένα ταξίδι στην ιστορία και την παιδική αθωότητα, καθώς στις 18 Μαΐου 2024, Παγκόσμια Ημέρα Μουσείων, άνοιξε στον κήπο του Πύργου η «καντίνα του Μουσείου», την οποία έχει αναλάβει το catering του Δειπνοσοφιστηρίου, που είναι εδώ και χρόνια σταθερός συνεργάτης των μουσείων Μπενάκη.

Στον δροσερό κήπο με το φορτηγάκι-καντίνα και στη βεράντα του πρώτου ορόφου με την απρόσκοπτη θέα στον φαληρικό όρμο, οι επισκέπτες μπορούν να απολαύσουν έναν αρωματικό καφέ, φρεσκοστυμμένους φυσικούς χυμούς, νόστιμα και φρέσκα σνακς σε ένα παραμυθένιο και φιλόξενο περιβάλλον.

Εκτός αυτού, ο χώρος του μουσείου διατίθεται πλέον και για τη διοργάνωση εκδηλώσεων σε έναν ιστορικό χώρο ξεχωριστής ομορφιάς. Για περισσότερες πληροφορίες σχετικά με τις επερχόμενες εκδηλώσεις του Μουσείου Μπενάκη Παιχνιδιών, καθώς και για τη δυνατότητα ενοικίασης των χώρων του, μπορείτε να επικοινωνήσετε με το Δειπνοσοφιστήριον Catering  στο 210 3671026, ή tsombanoglou@benaki.org

Πηγές Πληροφοριών

^{1, 4, 5, 8 https://www.vimaonline.gr/20/article/15317/epaulis-kouloura-ena-mouseio-paihnidion-me-istoria-sto-palaio-faliro} 

^{2, 10 https://neoclassicalgreece.blogspot.com/2013/01/blog-post_29.html}

^{3 https://mlp-blo-g-spot.blogspot.com/2018/02/mpm.html}

^{6 https://www.noupou.gr/noupou-history/oi-didymoi-pyrgoi-toy-palaioy-falhroy/}

^{7 https://www.elniplex.com/%CE%BC%CE%BF%CF%85%CF%83%CE%B5%CE%AF%CE%BF-%CE%BC%CF%80%CE%B5%CE%BD%CE%AC%CE%BA%CE%B7-%CF%80%CE%B1%CE%B9%CF%87%CE%BD%CE%B9%CE%B4%CE%B9%CF%8E%CE%BD-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CF%80%CF%8E%CF%82-%CE%BD%CE%B1/}

^{9 https://www.dimokratia.gr/ellada/366737/ta-paichnidia-echasan-ti-maria-argyriadi/}

^{11 https://www.benaki.org/index.php?option=com_collections&view=collection&id=17&lang=el}

^{12 https://www.tovima.gr/print/vimagazino/mouseio-mpenaki-paixnidion/}