Eσύ τι έκανες τα Σαββατόβραδα στη Γλυφάδα των 90’s;
Η συντακτική ομάδα του Nou-Pou.gr χρησιμοποιήσε την χρονομηχανή της και μεταφέρθηκε για λίγο σε εκείνα τα Σαββατόβραδα των 90s, όταν η έξοδος στη Γλυφάδα ήταν -σχεδόν- μυθική!
- 02/02/2016
Το 90’s Σαββατόβραδο του Μάνου Μίχαλου
Σάββατο βράδυ τη δεκαετία του ’90. Και μόνο που τα θυμάμαι, δακρύζω. Λίγο επειδή τα χρόνια πέρασαν, λίγο γιατί τότε η έξοδος ήταν ένα πειστήριο πως μεγάλωνες και κέρδιζες έδαφος στις διαπραγματεύσεις με τους γονείς σου, λίγο γιατί η παρέα ήταν ένα σαν μπουλούκι, σαν καραβάνι. Τα Mc Donald’s σε μεγάλες δόξες, τα Wendy’s για το σκληρό junk food, τα Humbo για το διαφορετικό και τα Queen για τα ξενύχτια στα τετράγωνα μαρμάρινα τραπέζια ως τα ξημερώματα. Όσο για τα μαγαζιά και τις επιλογές του Σαββάτου; Το Coretto μια ολόκληρη Βίβλος από αναμνήσεις, το Rugadino να στέκει πάνω στη Βουλιαγμένης, το Up n’ High ένας ναός των εφηβικών αποδράσεων και μυστικό σημείο για τις τότε κραιπάλες μας. Για τα πρώτα ποτά, τα πρώτα φλερτ και έρωτες, για τις πρώτες μαγκιές και τους πρώτους τσαμπουκάδες. Με τον Αλί στην πόρτα και τις ουρές να φτάνουν ως το AVE. Τι μου κάνατε τώρα με αυτήν την ερώτηση; Κι έχω να πάω τον μικρό στο κρεβάτι για ύπνο…
Το 90’s Σαββατόβραδο του Πάνου Κοκκίνη
Για μένα, ως γέννημα θρέμμα Καλλιθέατη, η Γλυφάδα ήταν η μακρινή μου έξοδος, του Σαββατοκύριακου. Δεν την ήξερα τόσο καλά όπως τα υπόλοιπα στέκια μου (βλέπε Καλλιθέα, Νέα Σμύρνη, Πασαλιμάνι). Και δεν ήμουν -ποτέ, αλλά ειδικά τότε- τόσο κουλ, ούτε εγώ ούτε η μπακουροπαρέα μου, ώστε να μπαίνω αέρα στα καλά μαγαζιά. Με θυμάμαι να παίζω bowling στα Blanos, μπιλιάρδο στο Number One, να τρώω στην Corner ή στα Wendy’s και να πηγαίνω για clubbing στο Βo. Με ιδανικό τελείωμα της νύχτας τα sandwich του Old Baker’s. Κοιτώντας πίσω, λίγο θλιβερό μου φαίνεται όλο αυτό. Αν και, εκείνη την εποχή, μια χαρά το γούσταρα. Μου έκανε περιπέτεια και η Γλυφάδα terra incognita.
Το 90’s Σαββατόβραδο του Κωστή Πιερίδη
Γέννημα θρέμμα Νεοσμυρνιώτης και παιδί της «πλατείας των πλατειών», η Γλυφάδα ήταν μια από τις καθιερωμένες βόλτες τύπου «πάμε σήμερα και κάπου αλλού», με μια διάθεση εκ των προτέρων σαρκαστική και μια επιθυμία επιβεβαίωσης του «σαν την πλατεία δεν έχει». Είναι 90s, το τραμ (ευτύχως) ακόμα δεν υπάρχει, οπότε η Γλυφάδα πλησιάζεται είτε με αναμονή (ανάλογη χρονικά της ίδιας της διαδρομής) του A2 στην Συγγρού, ή με δικάβαλο Astrea (στην καλύτερη) και προσυμφωνημένη αλλαγή βάρδιας στο τιμόνι. «Εγώ το πάω, εσύ το φέρνεις».
Απογευματινή στάση στο Blanos για μπιλιάρδο. «Πάλι θα χάσουν οι φλώροι στον ‘πάγκο’ και θα πληρώσουν». Wendy’s, ή Queen Burger για μάσα. Ή πολλές φορές και κομμάτι πίτσα στο Corner. Τουλάχιστον ένα μισάωρο χαμένο στις βιτρίνες του Cult και του Carambola. Ποτάκι, ή μάλλον μπύρα στην Sussex (κάποια χρόνια μετά στο Moonshine – προ ανακαίνισης). Φίλοι, γνωστοί, παρέες από σχολεία, κάποιος που πάντα κοίταγε την κοπέλα κάποιου, κάποιος που πάντα σφύριζε που παίζει πάρτι για να πάμε ακάλεστοι. Χαράζαμε οτιδήποτε με την απαραίτητη υπογραφή «-3-» στο τραπέζι και επιστροφή στην πλατεία.
Το 90’s Σαββατόβραδο της Πωλίνας Παρασκευοπούλου
Το Σαββατόβραδο στη Γλυφάδα των 90’s ήταν ιερό, ήταν στο μυαλό κάτι μαγικό (που έλεγε και ο ΛΕΠΑ). Η μη έξοδος δε, σήμαινε απευθείας την έξοδο από τον κόσμο του Γλυφαδιώτικου coolness και αποφευγόταν με κάθε δυνατό και αδύνατο μέσο. Η περιπέτεια ξεκινούσε από την στιγμή που μπαίναμε γαλαρία στο 128 ή το Β1 από την πλατεία Καραισκάκη για το κέντρο της Γλυφάδας. Ένα τσούρμο newbies στη δεύτερη δεκαετία της ζωής τους που μιλούσαν φωναχτά και γελούσαν σαν να μην τους καιγόταν καρφάκι για τίποτα (δεν μας καιγόταν όντως). Το πρόγραμμα του Σαββατιάτικου ρεπερτορίου ξεκινούσε με ένα πέρασμα από Blanos, και τα underground βασίλεια του Number One και του Divina μαζί με τα αγόρια φίλους μου, με τους οποίους περνούσα πάντα (πολύ) καλύτερα! Αυτοί πήγαιναν για να παίξουν ηλεκτρονικά, εγώ για να κόψω κίνηση που βρισκόταν αυτός που είχα βάλει στο μάτι (τον έβρισκα πάντα, εκεί ξημεροβραδιαζόταν). Και αφού έκανα την grande μου εμφάνιση (moutza.jpg) ήμουν έτοιμη για καφέ. Cosi, Dali ή Coretto (Στο Egomio 9 στις 10 τρώγαμε πόρτα); Μια περατζάδα πάνω, μια περατζάδα κάτω και τούμπαλιν μέχρι να αποφασίσουμε, ένα βήμα πιο κοντά στην ομοιότητα με χάμστερ! Και μετά τον καφέ, η βραδιά έκλεινε πάντα με μάσα. Wendy’s για burger και πατάτες με λιωμένο cheddar και bacon ή McDonald’s για cheeseburger και δώστου ο πόλεμος της πατάτας να μην έχει τελειωμό! Ωραίααα χρόνιααα (Είπε η γιαγιά από τη Σονάτα του Σεληνόφωτος)! Όλα αυτά γράφτηκαν με την μουσική υπόκρουση των Ace of Base για το κατάλληλο ambiance!
Το 90’s Σαββατόβραδο του Νίκου Μίχαλου
Σάββατο βράδυ 1992 που λέει και ο Σάκης..Η Whitney Houston στο Άννα Ντορ παίζει στο “The Bodyguard” και εγώ στην ουρά παίζω ξύλο για μια θέση.Ύστερα από ένα burger στο Wendys (για να μπεις έπρεπε να φοράς μόνο Ralph Lauren πουκάμισο με το αλογάκι) και έξω οι πιο ωραίες κοπέλες της Γλυφάδας..Με το που τελειώνει το σινεμά ανεβαίνω στο ζετάκι (πατήστε στο google να δακρύσετε) και ξεκινάω για το κορυφαίο μαγαζί στην ιστορία της νύχτας.Το Mercedes Club στα Αστέρια με την υπογραφή του κορυφαίου Βασίλη Τσιλίχρηστου που όταν έβαζε το “Σ αναζητώ στη Σαλονίκη ξημερώματα μετά από το Rhythm is a dancer η ζωή σταμάταγε και ήθελες ηλεκτροσόκ..1992 μια από τις πιο ωραίες χρόνιες της μέχρις τώρα ζωής μου..
Το 90’s Σαββατόβραδο της Ρομίνας Δερβεντλή
Έχω να το λέω ότι τη χρονιά 98-99 είχα πάρει απουσία από τα νυχτερινά δρώμενα της Γλυφάδας μόνο ένα ΣουΚου ολόκληρη τη χρονιά. Περασμένα μεγαλεία και θυμώντας τα να κλαις, που έλεγε η γιαγιά μου. Το πρόγραμμα πάνω-κάτω πανομοιότυπο όλες τις εβδομάδες: μια περαντζάδα από το Coretto- όπου συνήθως απλά καθόμασταν απέναντι στο πάρκινγκ, μιλάμε για βλαμμένα εντελώς, τι να πεις για τους νέους- μετά στο Μικρό Mercedes όπου λόγω ηλικίας περνούσαμε περισσότερη ώρα στο club παρά στο εστιατόριο που είχε “μεγάλους” και έπαιζε ελληνικά. Περιττό να πω ότι αυτοί οι “μεγάλοι” πιθανότατα ήταν μικρότεροι από ότι είμαστε τώρα εμείς. Και βέβαια το Σαββατοκύριακο έκλεινε με ένα απογευματινό PnP, φορώντας κόκκινα New Balance με μαύρη φούστα, για να πάει καλά η εβδομάδα. Και το καλύτερο; Για όλα αυτά έφταναν και περίσσευαν πέντε χιλιάδες δραχμούλες. Beat that, Γλυφάδα των ’10s.
Το 90’s Σαββατόβραδο του Στέφανου Τριαντάφυλλου
Το 90’s Σαββατόβραδο του Κώστα Χρήστου
Η Γλυφάδα των 90s ήταν πολύ πιο άδικη στους πιτσιρικάδες απ’ ότι είναι σήμερα. Και αυτό, γιατί στην Γλυφάδα της δεκαετίας του ’90, έτρωγες πόρτα για την πλάκα αν δεν συνοδευόσουν από αριθμό κοριτσιών μεγαλύτερο από εκείνον της παρέας σου. Με πρόχειρους υπολογισμούς νομίζω ότι ο αριθμός της «πόρτας» που έχω φάει τη ζωή μου, συναγωνίζεται τίμια εκείνον της «χυλόπιτας». Μία από τις πιο τίμιες λύσεις της τυπικής αντροπαρέας των 16 ετών, ήταν το Number One. Γιατί το μπιλιάρδο ήταν ωραίο. Γιατί το snooker ήταν πολιτισμός. Γιατί πήγαινες με ή και χωρίς γυναίκες. Γιατί μπορούσες να πιεις και ποτό (μπίρα δηλαδή). Γιατί οι μπάλες του 8μπαλου σεβόντουσαν τις δικές σου. Οι ώρες που περνούσαμε μέσα στο υπόγειοspeakeasy της διασκέδασης ήταν ατελείωτες και σε καμία περίπτωση δεν σου έλειπε η συντροφιά της γυναικείας παρέας. Ή καλύτερα δεν σου έλειπε μέχρι να φτάσεις στα Wendy’s, για να δεις όλες τις κοριτσοπαρέες, τους γκόμενους τους και πόσοlosers είστε εσύ και η παρέα σου. Καλύτερα με τις μπάλες (του Number One).