Την κάναμε για…Allou! (Fun Park)
Περάσαμε το Κυριακάτικο απόγευμά μας στο Allou! Fun Park και ο "ενήλικος" χρόνος μας σταμάτησε για λίγο!
- 23/02/2016
Με ένα ετήσιο pass της Disneyland στην κατοχή μου (έβγαλε τα λεφτά του και με το παραπάνω) και ανελέητα σούρτα φέρτα στο Πάρκο Asterix του Παρισιού, χρήστηκα η πλέον κατάλληλη για να χτυπηθώ στις attraction του Allou! Fun Park. Διότι, μετά από διατριβή στο Space Mountain, στο Hollywood Tower Hotel και φυσικά το roller coaster “η βροντή του Δία” (Tonnerre de Zeus) πάνω στο οποίο την πρώτη φορά πραγματικά πίστεψα πως θα εγκαταλείψω το μάταιο τούτο κόσμο, δεν μασάω πουθενά διάολε (ή σχεδόν)!
Γι΄ αυτή την αποστολή λοιπόν, πήρα μαζί την αντροπαρέα μου, 4 μαντραχαλέους, γιατί με το φτωχό μυαλό μου θεώρησα πως είναι ατρόμητα τα παλικάρια και θα τα δοκιμάσουμε όλα! Αμ δε. Κοτούλες τα αγόρια. Σκέτη απογοήτευσις. Και απαρνήθηκα τις κοριτσάρες μου για πάρτη τους. Ας πάει στην ευχή, αυτούς είχα, με αυτούς πορεύτηκα. Είδα και αποείδα και πρότεινα για αρχή να μπούμε στο Big Apple. Φαινόταν κομματάκι ήρεμο και δεν προέβαλαν αντιστάσεις. Μπας και ανέβει η αδρεναλίνη και δούμε φως. Απότομες κλίσεις και απανωτές ανηφοροκατηφόρες και το έδινε το γκαζάκι ο αρχηγός. Κάτι έγινε, μπήκαμε σε mood αυτοβασανίσματος. Let’s get it started!
Η ζαλάδα δεν άγγιξε το ζενίθ, οπότε περάσαμε στο Crazy Mouse. Όλη τη βδομάδα τρέχω στη δουλειά πέρα δώθε σαν το χάμστερ, ας το ευχαριστηθώ επιτέλους σε όλο του το μεγαλείο. Μετά από αρκετή αναμονή μπήκαμε στα τρελά βαγόνια που έκαναν μαγκιές σε στριφογυριστές βόλτες στο χείλος του γκρεμού. Άλα της, διαόλου κάλτσα το τρελοπόντικο! Θα παραδεχτώ εντούτοις πως προσφέρει από τις πιο ωραίες αισθήσεις το συγκεκριμένο και δεν του το είχα με τίποτα!
Όταν έχεις μαζί σου τον παιδικό σου φίλο με τον οποίο εξερευνούσατε τα (δήθεν) στοιχειωμένα σπίτια της γειτονιάς, κάνατε κόντρες για το ποιος διάβασε τις περισσότερες “Ανατριχίλες” τη βδομάδα που πέρασε και από τα 12 παρακολουθείτε ό,τι θρίλερ υπάρχει μανιωδώς, τότε ξέρεις πως μοιραία θα καταλήξεις στο The House of Fear Bodies. Και πολύ κρατήθηκε! Βέβαια για μένα ήταν η δεύτερη φορά που θα έβλεπα τι άφησε στο διάβα του ο πιο φρικιαστικός Serial Killer όλων των εποχών, γι’αυτό είχε περισσότερη πλάκα να βλέπω τις φάτσες των φίλων μου. Αιματοβαμμένα σκηνινά και αληθινοί ηθοποιοί (με τον πρώτο που μας υποδέχεται, τον δούλο του Αφέντη του, να είναι ο πιο πειστικός -ή στα σίγουρα ο πιο ψυχοπαθής- όλων), συνθέτουν μια τρομακτική σκηνή εγκλήματος, από την οποία όταν καταφέρεις να βγεις, περνάς μια διαστημική γέφυρα που στο τέλος της σίγουρα έχεις αποκτήσει λαβύρινθο ή είσαι στο τσακ να εναποθέσεις στους διπλανούς σου το γεύμα της ημέρας.
Κάπου εδώ ανέβηκα σε μια attraction που δεν περίμενα, στο Star Flyer. Κάνε ένα ταξίδι στα αστέρια λένε. Κάνε ένα εναλλακτικό τεστ κοπώσεως για να δεις αν θα το πάθεις το καρδιακό, λέω εγώ. Στην αρχή δεν το σκεφτόμουν καν. Εντάξει τα roller coaster που σε αναποδογυρίζουν, τα έχω συνηθίσει (που λέει ο λόγος!) αλλά να κάθομαι απλά σε μια κούνια, με χέρια και πόδια να αιωρούνται ελεύθερα και με ταχύτητα που φτάνει τα 30 χλμ./ώρα και ύψος τα 72 μέτρα, δεν το συνηθίζεις κι εύκολα, εκτός κι αν κάποτε ήσουνα πουλί που σ’ αγαπούσανε πολλοί.
Στην αρχή έπεσε συζήτηση, to fly or not to fly. Ο ένας ευθύς αμέσως έριξε άκυρο και ανέλαβε χρέη φωτογράφου. Πρώτη φορά παίρνουμε σειρά, το μετανιώνουμε, άτακτη αναχώρηση, μέχρι που είδαμε 4 δεκατριάχρονες να κάνουν απανωτά την κούνια του αετού. Καμία αίσθηση του κινδύνου αυτά τα μικρά. Τι τα θες; Ξεφτιλιστήκαμε. Οπότε και έκανα τη μοιραία δήλωση πως θα πατάξω την υψοφοβία μου. Αυτό ήταν δεν μπορούσα να κάνω πίσω μετά. Προσευχήθηκα στα Θεία και ξεκίνησα την εναέρια βόλτα.
Θα πω λοιπόν πως η θέα ήταν καταπληκτική από εκεί πάνω (απ’όσο είδα δηλαδή γιατί είχα μείνει ακίνητη λες και είχα πάθει αγκύλωση και το κεφάλι μόνο μπροστά σαν τα αλογάκια). Οι μπροστινοί μου φίλοι φαινόταν πως έφευγαν με τις μπάντες στις στροφές και έκανα σκέψεις διαβολεμένες που δεν ήθελα καθόλου, πως εκτοξευόμαστε με ελεύθερη πτώση και άλλα συναφή. Εντάξει, προσγειωθήκαμε ομαλά, τελικά όλα καλά. Η καρδιά μου είναι μια χαρά.
Πάει κι αυτό, ας πάμε σε κάτι πιο παραμυθένιο. Στο Mirror Forest. Ένα μυστηριώδες δάσος με καθρέφτες, μέσα στο οποίο περιπλανιόμαστε μέχρι να ανακαλύψουμε την έξοδο, αφού πρώτα βρούμε τα τέσσερα κρυμμένα χαρτάκια με τα ξόρκια. Βρήκαμε τα τρία (Αλήθεια υπάρχει τέταρτο; Αναρωτιέμαι) και κοντέψαμε να φάμε τις μύτες μας στους καθρέφτες, αλλά κάναμε μεγάλη έξοδο, τύφλα να ΄χει η Ρίτα Χέιγουορθ!
Μετά από όλα αυτά εγώ (τι πρωτότυπο!) πείνασα. Και έφαγα. Και μετά χτυπήθηκα μέσα στο The King. Κύριε των Δυνάμεων τι το ΄θελα, το φαγοπότι;;; Γύριζαν όλα στο μέσα μου, έτσι όπως μου φέρθηκε ο βασιλιάς της αδρεναλίνης. Εδώ είχαμε 2 απώλειες, τα μισά αγόρια μας δεν το επιχείρησαν. Οι υπόλοιποι νιώσαμε στο πετσί μας, τη δύναμη της βαρύτητας (πάντως ιδού ένας εξαιρετικός εκπαιδευτικός τρόπος για να διδασκόμαστε τέτοια πράγματα) και είδαμε τα πάνω κάτω μέχρι τα 25 μέτρα ύψος με επιτάχυνση που αγγίζει τα 4G και χρώματα που ζάλιζαν και τον πιο νηφάλιο!
Για το τέλος, αφήσαμε το La Isla (Bonita?) για να γίνουμε λούτσα και να πάμε σπίτια μας. Οπότε και φωτογραφίσαμε άλλους νωρίτερα (καλά το πήγαν!). Ένα νησί σε μια λίμνη στη μέση του Allou! Fun Park και προσγείωση από βράχια ύψους 15 μέτρων…όχι, τέτοιο rafting σίγουρα δεν έχω ξανακάνει. Θα την ήθελα όμως λίγο μεγαλύτερη τη βολτούλα, αφού γινόμαστε που γινόμαστε μούσκεμα, να το τερματίσουμε το μουσκίδι!
Κλείνοντας θέλω να ζητήσω συγνώμη από τους fans του Shock Tower που δεν μπήκα αλλά να… μου φάνηκε πως παραέχει γίνει αργό το κατέβασμα τελευταία! Έτσι σχολίαζαν τα παλικάρια και δεν πήγαινε να έμπαινα εντελώς μόνη!
Τελικά είναι ωραίο, καμιά φορά να την κάνεις για… Allou!