Η Κατερίνα Ανδρέου με την χορογραφία της A kind of fierce στο Φεστιβάλ Αθηνών
Η Ελληνίδα χορογράφος που ζει στο Παρίσι γυροφέρνει την ιδέα της τόλμης μέσα από τις περίτεχνες χορευτικές της κινήσεις στην κορυφαία πολιτιστική διοργάνωση της χρονιάς στην Πειραιώς 260.
- 30/07/2016
Ο καλός μου φίλος Άγγελος έχει τρεις αδελφές, που πάντα μπερδευόμουν για το τι δουλειά κάνει η κάθε μία. Η Κατερίνα είναι (τελικά) η χορογράφος ή αλλιώς η καλλιτέχνης της οικογένειας Ανδρέου. Και κακώς δεν το θυμόμουν μέχρι σήμερα. Γιατί η κοπέλα αυτή είναι πολύ ταλαντούχα και στις 30 και 31 Ιουλίου μπορείτε, νότιοι και μη, να την δείτε στην ενδιαφέρουσα παράσταση Κατερίνα Ανδρέου: A kind of fierce στα πλαίσια του φετινού Φεστιβάλ Αθηνών.
Ζει στο Παρίσι, όμως δεν το αγαπά, αντιθέτως αγαπά πολύ την Αθήνα και αυτή την περίοδο έχει επιστρέψει στα πάτρια εδάφη και βρίσκεται στην τελική ευθεία για την πρεμιέρα της «με όλη την αδρεναλίνη που αυτό συνεπάγεται», όπως με ενθουσιασμό μου είπε. «Με αναζωογονεί πολύ αυτή η συμμετοχή, μου δίνει κουράγιο και ενέργεια να συνεχίσω τη δουλειά μου με το μεράκι που της αξίζει, παρά τις δυσκολίες των καιρών», μου απάντησε όταν τη ρώτησα πώς νιώθει και συνέχισε, λέγοντας «είναι ένα συναίσθημα που βίωνα πολύ ως παιδί, όταν μπορούσα να δείξω στους φίλους και τα αδέλφια μου ένα καινούριο παιχνίδι».
Καλά όλα αυτά, αλλά τι είναι το A kind of fierce; Βασικά, αυτό που αντιλαμβάνομαι εγώ είναι πως δεν πρόκειται απλώς για μία παράσταση, αλλά για ένα statement. Και για ένα είδος βεβήλωσης που την απελευθερώνει από το απόλυτο του όρου, όπως μου αποκάλυψε. Ουάου, ήδη γίνεται σούπερ ενδιαφέρον, όπως όλα τα ελαφρώς ακατανόητα. Άκου τι εννοώ λοιπόν. Ο όρος fierce μεταφράζεται δύσκολα. Η Κατερίνα μου εξήγησε ότι μοιάζει να αναφέρεται σε κάτι το άγριο ή το τολμηρό και ότι «σε ένα πιο συγκεκριμένο πλαίσιο, αυτό το voguing χαρακτηρίζει κάποιον που επιβάλλεται ως -σκηνική κάπως- παρουσία». Μετά μου είπε κάτι ωραία για τη φύση του σόλο, που έχει να κάνει με το «ένας ενώπιον πολλών». Μου είπε και ότι η περιβόητη αυτή λέξη του τίτλου της παράστασης λειτούργησε όπως λειτουργεί ένα μανιφέστο, γιατί την ανάγκασε να μη συμμαζεύεται στην πρώτη δυσκολία. Η φράση A kind of από την άλλη όμως στήνει την παγίδα της, «δεν μπορείς να είσαι κάπως fierce ή είσαι ή δεν είσαι». Εδώ είναι και η βεβήλωση. Το οξύμωρο, όπως θα λέγαμε εμείς οι γραφιάδες.
Αν με ρωτήσεις τι έχω φανταστεί για αυτή την παράσταση είναι πως ένα ιδιαίτερο πλάσμα βγαίνει στη σκηνή και παλεύει μεταξύ παρόρμησης και σκέψης, μεταξύ δύο άκρων (ή όχι και τόσο) που στη ζωή της (όπως και στην παράσταση) προσπαθεί να τα συνδυάσει. Και σημαντικό, το πλάσμα αυτό είναι απόλυτα ελεύθερο. Τι σημαίνει όμως ελευθερία; Η Κατερίνα προσπάθησε να μου μεταδώσει την εικόνα της για την ελευθερία (σε συνάρτηση με την παράσταση), «νομίζω ελευθερία είναι κάτι που βιώνω όταν μπορώ να συνειδητοποιώ με ποιους κανόνες έχω να κάνω, ώστε να μπορώ να τους αλλάξω ή να τους χειριστώ ή να τους αμφισβητήσω και να τους αρνηθώ, με λίγα λόγια, είμαι ελεύθερη όταν κατανοώ το παιχνίδι, άρα μπορώ να παίξω κι εγώ (και όχι μόνο άλλοι εις βάρος μου)». Και ο χορός όμως είναι μια μορφή ελευθερίας, η τέχνη γενικότερα. Το συζητήσαμε κι αυτό. Διότι όπως πολύ σωστά επεσήμανε «η καλλιτεχνική δημιουργία είναι καθαρή άσκηση ελευθερίας, η τέχνη έχει και χρειάζεται να διατηρεί αυτήν την άκρως πολιτική διάσταση». Άσε που φτάσαμε την κουβέντα στο αν έχει όρια η τέχνη και μου πέταξε το εξής εύστοχο, που σκέφτομαι σοβαρά να υιοθετήσω «η τέχνη είναι εδώ για να τα παρατηρεί τα όρια που ήδη υπάρχουν, να τα ονομάζει και να τα ξεπερνάει κατά καιρούς».
Αν σκεφτείς ότι είναι Ταύρος με Ταύρο (που καμία από τις δυο μας δεν ξέρει ακριβώς τι σημαίνει, αλλά εγώ κάποια σταθερότητα μυρίζομαι), πατάει γερά στη γη, προχωρώντας βήμα προς βήμα, χωρίς όνειρα σε αναμονή αλλά με μικρούς στόχους που οδηγούν σε μεγάλα μονοπάτια. Όμως ένα καλλιτέχνης (και ένας άνθρωπος γενικότερα) κρίνεται και από το ποιους έχει σαν πρότυπο, «ταυτίζομαι ευκολότερα και άρα θαυμάζω περισσότερο γυναίκες χορογράφους, δύο παραδείγματα είναι κυρίως η Jennifer Lacey που υπήρξε και μέντοράς μου και η DD Dorviller, με την οποία και συνεργάζομαι, έχουν δύναμη, θάρρος, επιμονή, αιχμηρή κριτική ματιά, παραγωγική περιέργεια για το τι είναι σύγχρονο και με συγκινεί η αισθητική τους υπογραφή».
Η σχέση της Κατερίνας με τον χορό είναι καλά δομημένη και δοκιμασμένη στον χρόνο. «Ξεκίνησα στα 6 μου χρόνια με κλασικό μπαλέτο σε μια συνοικιακή σχολή, την οποία εγκατέλειψα μόλις στα 18 μου χρόνια, για να δοκιμάσω την τύχη μου με τον σύγχρονο χορό, που σήμερα είναι και το επάγγελμά μου, το πάθος μου, το σπίτι μου, το 90% της καθημερινότητάς μου». Αυτό που μου άρεσε περισσότερο είναι που μου τόνισε ότι όσο ασχολείται με τον χορό, τόσο πιο αφηρημένη και μυστηριώδης γίνεται η σχέση της με αυτόν. Συνεχίζει και συνεχίζει δηλαδή για να ανακαλύπτει και όσο εκείνη ανακαλύπτει αυτό που αγαπά, εμείς μπορούμε να την καμαρώνουμε. Ε δεν αξίζει σε ένα κορίτσι με τέτοια αγάπη για αυτό που κάνει και με τέτοια διάθεση να το γνωρίσει σε βάθος μία θέση στο Φεστιβάλ και ένα μεγάλο χειροκρότημα;
Info: Κατερίνα Ανδρέου: A kind of Fierce, Πειραιώς 260, Κτίριο Ε, 30 & 31 Ιουλίου, Ώρα: 20:00