Πότε θα μιλήσουμε για τη Σχάρα;
Θα μπορούσαν να γραφτούν τόμοι, να γυριστούν ταινίες, ίσως και μίνι-σειρές (από το BBC ξερωγω) για τα τηγανητά κολοκυθάκια της. Αυτό που έχουμε αμελήσει, όμως, να κάνουμε και είναι απαράδεκτο, είναι ειδική μνεία στην Σχάρα, την σταθερή αξία της Βουλιαγμένης.
- 09/09/2016
Τα χρόνια πέρασαν, χωρίστηκε στη μέση για να σερβίρει και καλό ψάρι (“Ψαράκι” με τ’ όνομα), αλλά τα κάρβουνα έμειναν από κάτω της, να φτιάχνουν γευστικό κρέας και νόστιμα πιάτα.
Το spot είναι όλα τα λεφτά (με θέα τη θάλασσα, λίγα μέτρα από το Aqua Marina και την πλατεία) και γενικότερα θα μπορούσε να πει κάποιος ότι οι τιμές για την περιοχή είναι αρκετά καλές.
Το μόνο που έχουμε καταφέρει να ελέγξουμε με την παρέα μας είναι την παραγγελία. Και έτσι καταλήγουμε να τρώμε τον μισό κατάλογο και να αδειάζουμε τα αποθέματα σόδας. Αν υπάρχει μια σταθερά, όμως, αυτή είναι τα τηγανητά κολοκυθάκια. Με σως γιαουρτιού, ή τζατζίκι, όπως το προτιμάει κανείς. Δεν είναι υπερβολή, όμως, να πιαστούμε όλοι μαζί χέρι-χέρι, να τεντώσουμε το λαιμό και να φωνάξουμε ότι “ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΚΟΛΟΚΥΘΑΚΙΑ ΕΚΕΙ ΕΞΩ”.
Και το λέει κάποιος που δεν του αρέσουν καν τα κολοκυθάκια.
Ο διάλογος είναι αληθινός. Τρώγαμε σε επαρχιακή ταβέρνα όταν μια φίλη ξεστόμισε ότι “είναι εκπληκτικά, τα καλύτερα που έχω φάει” ρίχνοντας ξανά και ξανά το πιρούνι της στο πιάτο με τα τηγανητά κολοκυθάκια που βρισκόντουσαν μπροστά μας. “Τα καλύτερα είναι στη Σχάρα” την διόρθωσα με δασκαλίστικο ύφος. “Έχεις δίκιο, συγγνώμη”.
Δείχνει πάντως την ποιότητα των ων πιάτων (όπως οι πατάτες με τα αυγά, ο υπέροχος ντάκος, οι λοιποί κεφτέδες, το σαγανάκι) , αυτών που είναι υπεύθυνα για τη συνήθεια να έχουμε σκάσει πριν καν έρθουν τα κυρίως. Όπου κυρίως; Ότι τραβάει η όρεξη σου. Γιαουρτλού, σουβλάκια, κοτόπουλο, μπιφτέκι, πανσέτες, συκώτι. Θα μπορούσε να ονομαστεί και η σχάρα του Μίδα, ότι ανεβαίνει πάνω της κατεβαίνει χρυσάφι.
Τσάμπα τη λένε Σχάρα;
Αγίου Παντελεήμονος 19, Βουλιαγμένη