Οι Τυρόπιτες του Νίκου μεγαλώνουν γερούς Πανιωνίους εδώ και 40 χρόνια
O Nίκος Κώστογλου, ο "Νίκος" πίσω από τις εμβληματικές τυρόπιτες, μας διηγείται την ιστορία του μαγαζιού που έχει μεγαλώσει γενιές Ν. Σμυρνιωτών και Πανιωνίων.
- 30/03/2017
Στη Νέα Σμύρνη ο Νίκος Κώστογλου είναι απλά ο «Νίκος». Και το μαγαζί του, το γνωστό τυροπιτάδικο στην γωνία του Πανιωνίου είναι από τους «ναούς» της Νέας Σμύρνης, με το «προσκύνημα» των Νεοσμυρνιωτών να είναι καθημερινό. Πρωινή στάση για τυρόπιτα πριν την Λανς, ή την δουλειά. Μεσημεριανό με την περίφημη κρεατόπιτα. Μπουγάτσα για γλυκό και κουβέντα για τα αγωνιστικά νέα του Πανιωνίου.
Όποια ώρα της ημέρας και να περάσεις το μόνο σίγουρο είναι ότι θα δεις το «Νίκο», πίσω από τον πάγκο, να ζυμώνει τις τυρόπιτές του. Αυτή είναι η ζωή του τα τελευταία 40 χρόνια. Τον κλέψαμε από τον πάγκο του για λίγα λεπτά, και μιλήσαμε για τι άλλο, για τις «τυρόπιτες του Νίκου».
Ένα μαγαζί με ιστορία 40 χρόνων
“Το μαγαζί έκλεισε αισίως τα 40 χρόνια ζωής, στις 15 Μαρτίου. Ανοίξαμε το 1977. Αγαπούσαμε οικογενειακώς τις τυρόπιτες. Η ιδέα ήταν του θείου μου, αλλά ο πατέρας μου ήξερε να φτιάχνει τυρόπιτες. Το έκανε πολύ συχνά στο σπίτι. Ήξερε να φτιάχνει την γαλλική σφολιάτα, ήξερε να ανοίγει κάθε είδους φύλλο. Εκείνος τα ξεκίνησε όλα και εγώ ήμουν πολύ τυχερός που με είχε από δίπλα του από την πρώτη μέρα και μου έμαθε την δουλειά.”
“Και είμαι ακόμα εδώ, ενεργός, μετά από 40 χρόνια. Σκέψου ότι εγώ το ανοίγω το μαγαζί. Είμαι κάθε μέρα εδώ στις 05.30 το πρωί. Να κάνω την προετοιμασία μου, να ζυμώσω, να ανάψω τους φούρνους. Και κάθομαι μέχρι το βράδυ. Όσο αντέχω.”
Ο Πανιώνιος και η Λανς
“Η αρχή ήταν δύσκολη, όπως άλλωστε κάθε ξεκίνημα. Το σημείο μας όμως ήταν εξαρχής το κλειδί της επιτυχίας. Ο κόσμος νομίζει ότι αυτό ισχύει επειδή είμαστε απέναντι από το γήπεδο, όμως δεν είναι αυτό το πιο σημαντικό. Είναι το σχολείο, η Λανς, που βρίσκεται στη γωνία και «έστησε» κυριολεκτικά το πελατολόγιου του «Νίκου». Γιατί αν το σκεφτείς το γήπεδο είναι κάθε δύο Κυριακές ιστορία. Ενώ το σχολείο, μιλάμε για κάθε μέρα. Τότε μάλιστα είχε 677 παιδιά! Το πρωινό τους κάθε μέρα εδώ και μετά σε κάθε διάλειμμα εδώ. Επίσης, τα σχολεία τότε δεν ήταν μόνο πρωινά, είχε και απογευματινή βάρδια, επομένως είχαμε κόσμο μέχρι τις 19:00 το απόγευμα.”
“Τα παιδιά του σχολείου μου κάνανε τεράστια διαφήμιση. Από το δικό τους στόμα με έμαθε όλη η Νέα Σμύρνη. Ξέρεις είναι πολύ σημαντικό να αρέσει αυτό που κάνεις στα παιδιά. Γιατί, σημαίνει ότι κάνεις κάτι καλά. Όχι μόνο γιατί πρέπει να τους προσφέρεις κάτι υγιεινό επειδή είναι παιδιά, αλλά γιατί τα παιδιά είναι δύσκολοι κριτές και θα σου ζητήσουν πάντα κάτι διαφορετικό. Αν τα ακούσεις, θα μάθεις τι ζητάει ο κόσμος. Ποιες είναι οι μόδες. Ακόμα και στο φαγητό και στην τυρόπιτα. Μου λέγανε ας πούμε «κύριε Νίκο πότε θα βάλεις κρουασάν;» Έλεγα και γω αφού μου το ζητάνε τα παιδιά πρέπει να μάθω να φτιάχνω. Έτσι, σιγά σιγά εξέλιξα τα προϊόντα μου.”
Η θρυλική τυρόπιτα και οι ακόλουθοι της
“Το πρώτο μας προϊόν όπως καταλαβαίνεις ήταν η τυρόπιτα. Απ’ αυτό μας έμαθαν. Μετά, έβαλα την κρεατόπιτα. Και αργότερα την λουκανικόπιτα, την μπουγάτσα και την μελόπιτα. Για αρκετά χρόνια είχα μόνο αυτά τα πέντε. Τώρα κάνω 70 διαφορετικά προϊόντα. Όλα όμως με τα χέρια μου. Όπως με έμαθε ο πατέρας μου. Με ρωτάνε για συνταγές επιτυχίας και τους λέω «να είσαι καθαρός» και «να έχεις αγνά υλικά». Αυτά μόνο μετράνε.”
“Μετά το σχολείο η δεύτερη καθοριστική για την πορεία του μαγαζιού σχέση είναι ο Πανιώνιος. Η αλήθεια είναι ότι εγώ γεννήθηκα Πανιώνιος, δεν έγινα. Ο θείος μου ο Στάικος ήταν παίκτης της ομάδας την δεκαετία του 1950. Κυριολεκτικά και μεταφορικά λοιπόν ο Πανιώνιος είναι οικογένειά μου. Και εδώ στο μαγαζί καθιερώθηκε να είμαστε ανοιχτά σε κάθε αγώνα από την πρώτη κιόλας χρονιά. Έτσι, ο κόσμος του Πανιωνίου συνδύασε την τυρόπιτα και με τα χρόνια και όλα τα άλλα πριν και μετά το ματς της ομάδας μας.”
” Πολλές φορές κοιτάω και βλέπω ουρές για τα εισιτήρια και ουρές στο μαγαζί μου και χαίρομαι. Ο Πανιώνιος κόσμος με έχει στηρίξει αφάνταστα.Με τα χρόνια βέβαια με έμαθαν και οι οπαδοί των άλλων ομάδων, όταν το όλο ποδόσφαιρο ήταν πιο αγνό. Μην κοιτάς τώρα που τα γήπεδα δεν γεμίζουν. Παλιά το δικό μας το γήπεδο χωρίς τα καρεκλάκια χώραγε καμιά 25.000 κόσμο. Σκέψου τι γινότανε στο μαγαζί; Και δεν ερχόντουσαν μόνο Πανιώνιοι, γιατί δεν υπήρχε αυτό το πράγμα με τις φασαρίες. Τελείωνε το παιχνίδι και ερχόντουσαν όλοι να φάνε. Φίλαθλοι με κασκόλ άλλων ομάδων, ο Αττίλιο του Ολυμπιακού με την Καραμούζα του.”
Η σχέση με τους παίκτες
“Πάντα είχα σχέσεις με τους παίκτες της ομάδας μου. Τους τάιζα και συνεχίζω να τους ταΐζω. Κατάλαβες γιατί θέλω να συνεχίσω να έχω το ίδιο φρέσκα και υγιεινά προϊόντα. Είμαι ακόμα πάρα πολύ φίλος με τον Δημήτρη τον Σαραβάκο. Εδώ μεγάλωσε ο Δημήτρης. Όταν ήταν μικρός ερχότανε το πρωί σε έμενα για το πρωινό του και γω τον έκρυβα να μην πάει σχολείο.Ερχότανε η μάνα του και με ρώταγε «αν πέρασε από δω ο Δημήτρης»; Της έλεγα «Γιώτα μου ήρθε, πήρε τυρόπιτα και έφυγε για το σχολείο». Αλλά ο μπαγάσας ήταν στην τουαλέτα κρυμμένος.”
“Και με ξένους παίκτες είχα μια πιο ξεχωριστή σχέση. Την δεκαετία του 1970 είχαμε δύο Αργεντινούς στον Πανιώνιο με τους οποίους είχα πολύ καλή σχέση ειδικά με τον… . Βέβαια, όταν τέλειωσε το συμβόλαιό του είχε γυρίσει στην Αργεντινή. Μετά από 30 χρόνια ήρθε ένα ταξίδι στην Ελλάδα. Μπήκε μέσα στο μαγαζί. Με είδε, τον είδα, και κλαίγαμε για κάνα δεκάλεπτο αγκαλιά. Τον αναγνώρισα αμέσως, ακόμα και αν είχαν περάσει 30 χρόνια.”
“Έχουν περάσει πάρα πολύ παίκτες και πολύ καλές ομάδες του Πανιωνίου. Με πολλούς έχω ιστορίες να θυμάμαι. Ας πούμε όλη την μπασκετική ομάδα όταν είχαμε για προπονητή τον Λευτέρη Σούμποτιτς. Τελειώνανε την προπόνηση και ερχόντουσαν όλοι στο μαγαζί. Ο Φάνης ήταν συνέχεια εδώ. Πάντα φαγανός ο άτιμος. Με κάνα 2-3 κρεατόπιτες χόρταινε. Πριν από περίπου 5-6 χρόνια του είχα στείλει στην Πάρο που ζει τώρα ένα ολόκληρο ταψί. Ζει στο νησί και ο αδερφός μου και ήξερα ότι πήγαινε και έπαιζε συχνά τάβλι με τον Φάνη. Τους έστειλα λοιπόν ένα ταψί για να μην παίζουν ξεροσφύρι.”
Οι τυρόπιτες τους Νίκου πάνε εξωτερικό
“Είναι μια ξεχωριστή ιστορία οι «τυρόπιτες» που στέλνω. Γιατί με τιμάει ιδιαίτερα το γεγονός ότι μου ζητάνε να πάνε οι τυρόπιτές μου ή ότι άλλο θέλουν στην άλλη άκρη της γης. Κι αν έχω στείλει τυρόπιτα στο εξωτερικό: Λονδίνο, Λέστερ, παντού. Φεύγει ας πούμε η μάνα να επισκεφτεί τον φοιτητή γιο της σε κάποια πόλη. Μου λέει Νίκο 17:00 το απόγευμα πετάω. Τις ετοιμάζω και τις βάζω σε κούτες, σε ειδική συσκευασία τυλιγμένες με αλουμινόχαρτα. Μου δίνει μεγάλη χαρά αυτό το πράγμα. Να ξέρεις ότι θα ταΐσεις κάποιον στην άλλη άκρη του κόσμου. Σε έναν πελάτη μου που ήταν πολύ πλακατζής του είχα κάνει και εγώ μια ωραία πλάκα. Είχα αγοράσει ένα εισιτήριο του Πανιωνίου – αν θυμάμαι καλά παίζαμε με τον Παναθηναϊκό – και το είχα βάλει μέσα σε μια κρεατόπιτα που του είχα στείλει στην Αγγλία. Με πήρε τηλέφωνο και φώναζε «τι είναι αυτά που μου κάνεις. Είμαι στην Αγγλία και συ μου στέλνεις εισιτήριο της Πανιωνάρας. Θα με τρελάνεις ρε Νίκο».”
“Μ’ αρέσει που έχουν περάσει τα χρόνια και είμαι ακόμα εδώ. Ξέρεις πόσο σημαντικό είναι να βλέπω παιδιά από την ΛΑΝΣ που κάποτε τα τάιζα να έρχονται σήμερα εδώ και να με βρίσκουν γιατί έχουν αφήσει τα παιδιά τους για προπόνηση σε κάποια ακαδημία του Πανιώνιου;Να τους ξέρω από μικρά παιδιά του δημοτικού, να τους έχω ταΐσει και τώρα να τους βλέπω να έχουν τις δικές τους οικογένειες. Καθόμαστε, παίζουμε κάνα τάβλι, λέμε για καμιά μεταγραφή της ομάδας, για την Πλατεία που μεγαλώνει, για το πώς ήταν τα παλιά τα χρόνια και για κανένα φίλο μας που έφυγε. Πολλές φορές ξεχνάνε και να φάνε. Φεύγουν και μου φωνάζουν «ρε Νίκο βάλε μια τυρόπιτα για το σπίτι».”
Κωνσταντίνου Παλαιολόγου 36, Ν. Σμύρνη 210 9356865
Επίσημο site
Facebook page