Εποχή Egomio: Τότε που «τρώγαμε πόρτα» στα καφέ της Γλυφάδας
Τότε που το ποτό του Σαββάτου και ο απογευματινός καφές της Κυριακής είχε άλλη αξία για τους νότιους, αλλά και για τους επισκέπτες των νοτίων.
- 12/01/2018
Επειδή μας- και σας- αρέσει να γινόμαστε λίγο “νοσταλγοί του rock n roll”, αυτή τη φορά θυμηθήκαμε τις ένδοξες ημέρες στην οδό Ζησιμοπούλου στη Γλυφάδα και συγκεκριμένα στο ιστορικό πλέον Egomio.
Τότε που το ποτό του Σαββάτου και ο απογευματινός καφές της Κυριακής είχε άλλη αξία για τους νότιους, αλλά και για τους επισκέπτες των νοτίων. Τότε που το dresscode απαιτούσε μαλλί κομμωτηρίου, ρούχα «λεζάντα» και τσάντα επώνυμη. Τότε που «τρώγαμε πόρτα» στα καφέ της Γλυφάδας.
Αρκετές φορές θυμόμαστε με τη φίλη μου την Ελίνα εκείνο το απόγευμα καθημερινής- και το τονίζω καθημερινής γιατί έχει σημασία γι’ αυτό που θα ακολουθήσει- που κατεβήκαμε μετά το μάθημα στο Πανεπιστήμιο, Γλυφάδα για καφέ. Λέμε, πάμε Egomio (εννοείται, Egomio και Corte/ Liz) μετά την εφηβική επιλογή του Monkeys. Στην είσοδο του γνωστού καφέ μάς περίμενε ένας από τους χαρακτηριστικούς φουσκωτούς πορτιέρηδες που έκαναν το λεγόμενο face control ή καλύτερα το dress-control.
Μας κοιτάει (βλέπει τζιν, σταράκια και χαχούλικη ζακέτα), τον κοιτάμε και μας λέει «Δεν υπάρχει τίποτα, κορίτσια». Εκείνο το απόγευμα καθημερινής με τα τραπέζια του Egomio μέσα ΚΑΙ έξω στο μαγαζί άδεια, η βέρα Γλυφαδιώτισσα με τη βόρεια φίλη της από τη Φιλοθέη έφαγαν την πρώτη τους πόρτα. Πλάκα είχε και μέχρι αυτή τη στιγμή του άρθρου, ήταν για τις δυο μας ένα θέμα omerta.
Στην τελική όμως αυτό που μένει, είναι η εμπειρία που σου έδωσαν εκείνα τα θρυλικά καφέ της Ζησιμοπούλου, όπως είναι το Egomio. Το experience του Egomio ξεκινούσε από την πόρτα (θα καταφέρω να μπω;), συνέχιζε με τον πρώτο freddo και τα πρώτα cocktails των early 20s, το eye contact με το απέναντι τραπέζι, τα πρώτα ραντεβού στο Egomio, την υπερβολή στο ντύσιμο και φυσικά την περατζάδα- πασαρέλα πάνω κάτω μέχρι να καταλήξεις να κάτσεις στο Egomio. Τουλάχιστον για ποτό, απογευματινό καφέ και μούρη, ο δρόμος κατέληγε σχεδόν πάντα στο Egomio.
Αυτά μέχρι να κλείσει, να ξανανοίξει στην οδό Κύπρο ως Egomio Ache συνεχίζοντας τη 16χρονη πορεία του και να ξανακλείσει για τους δικούς του λόγους. Το δικό μας Egomio όμως ήταν αυτό στην οδό Ζησιμοπούλου.