Σχολείο Σταυράκη: Το πρώτο ιδιωτικό Σχολείο από Φάληρο έως Σούνιο
Το Σχολείο Σταυράκη, το πρώτο ιδιωτικό σχολείο στα παραλιακά προάστια από το Φάληρο έως το Σούνιο, ιδρύθηκε το 1947 όταν η Βασιλική Σταυράκη συγκέντρωσε μία ομάδα μαθητών στην τραπεζαρία του σπιτιού της γύρω από ένα στρογγυλό τραπέζι.
- 19/01/2018
Η ιστορία του Σχολείου έχει ως εξής: Το 1947 η Βασιλική Σταυράκη συγκέντρωσε μία ομάδα μαθητών στην τραπεζαρία του σπιτιού της γύρω από ένα στρογγυλό τραπέζι. Για ένα χρόνο, όλα της τα πρωινά ήταν αφιερωμένα στην εκπαίδευση αυτών των παιδιών. Το 1948 ζήτησε και πήρε την άδεια μονοθέσιου ιδιωτικού σχολείου. Και κάπως έτσι ιδρύθηκε το πρώτο ιδιωτικό σχολείο στα παραλιακά προάστια από το Φάληρο έως το Σούνιο.
Αφορμή για το συγκεκριμένο άρθρο στάθηκε η τυχαία συνάντησή μου με τον κ. Τσάτσαρη, δάσκαλό μου στο Δημοτικό και 84 ετών σήμερα, που με συγκίνησε ιδιαίτερα αρχικά γιατί με θυμόταν και στη συνέχεια για τα ζεστά λόγια του, τις λεπτομέρειες που δεν είχε ξεχάσει και τη σφιχτή αγκαλιά του (ακολούθησε μισάωρο κλάμα).
Η κ. Σταυράκη που δε θα ξεχάσουμε
Η Βασιλική Σταυράκη ήταν η ψυχή του Σχολείου. Από εκείνη ξεκινούσαν όλα και σ’ εκείνη καταλήγαμε όλοι όταν γινόταν κάποια «αταξία». Εμφανισιακά ήταν η κοντούλα, γλυκιά γιαγιά με τα χαρακτηριστικά γυαλιά που οι περισσότεροι θέλουμε να έχουμε κοντά μας μεγαλώνοντας. Ως προσωπικότητα όμως ξεχώριζε για την ικανότητά της να βάζει τα πράγματα στη σωστή ιεραρχία και να διατηρεί μέσα στα χρόνια τα ήθη και έθιμα. Η Βασιλική Σταυράκη, που να σημειώσουμε ότι ήταν ιδιαίτερα προσεγμένη και κομψή (ακόμη θυμάμαι τα μακριά κολιέ της με την αλυσίδα και τις πέρλες) δημιούργησε αυτό που έλεγαν οι παλιοί «σχολειό».
«Το σκεπτικό της ήταν να δημιουργήσει ένα πλήρες Δημοτικό σχολείο, μικρό, ευέλικτο, μακριά από τη σκέψη της μεγάλης επιχείρησης.», δηλώνει η κόρη της και νυν διευθύντρια του Σχολείου Αννίτα.
Τα χρόνια στο Σχολείο Σταυράκη
Η χρονιά ξεκινούσε με τον καθιερωμένο αγιασμό στο προαύλιο του Σχολείου και την κ. Σταυράκη να μας δείχνει με έντονα χέρια πως να κάνουμε το σταυρό μας (είπαμε, ήταν παραδοσιακή). Μετά ακολουθούσε μάθημα. Κάτω οι πρώτες τρεις τάξεις του Δημοτικού, πάνω οι μεγαλύτερες. Δασκάλες- μορφές, ας μου επιτρεπεί ο όρος, ήταν η κ. Ευαγγελία (το πιο φρέσκο τότε πρόσωπο και δασκάλα της πρώτης τάξης του Δημοτικού), η ψηλή κ. Μαρία, η όμορφη κ. Μερόπη, οι αυστηρές κ. Βασιλική και κ. Πόπη, η χαμογελαστή κ. Μαίρη, η αειθαλής κ. Ντόρα, η καλλιτεχνική κ. Κατερίνα που ανακάλυψε- αποκάλυψε τα ταλέντα μας, η επίσης αυστηρή κ. Αννίτα που βιώσαμε κοντά της τη δύσκολη προσωπική στιγμή να χάνει την κόρη της Βάνη σε δυστύχημα, η ιδιαίτερη Χριστίνα Αυλιανού που μας μύησε από μικρά στο θέατρο και οργάνωνε συχνά προβολές ταινιών στο δωμάτιο με τη μεγάλη τηλεόραση.
Άλλα πράγματα που θυμάμαι από το Σχολείο Σταυράκη είναι τα ξύλινα σπιτάκια στην αυλή, που περιμέναμε ουρά για να μπούμε, οι γιορτές μας, οι στολές με το σήμα που μας έκαναν να μοιάζουμε με αξιωματικούς, οι τριήμερες και μονοήμερες εκδρομές, το ιλεκτρίκ μπλε, μάλλινο σακάκι με την άσπρη φουστανελοειδή φούστα (και βερμουδάκια αντίστοιχα για τα αγόρια) που είχαμε στις παρελάσεις, οι προπονήσεις στο στίβο της Γλυφάδας απέναντι από το Σταυράκη, το άτυπο έθιμο με τις υπογραφές κι αφιερώσεις των συμμαθητών στο λευκό μπλουζάκι για το «αντίο» και τη μετάβαση από το Δημοτικό στο Γυμνάσιο.
Σήμερα η Βασιλική Σταυράκη δεν είναι εκεί αλλά σίγουρα έχει αφήσει το αποτύπωμά της. Το τελευταίο έχει αποκτήσει ένα πιο σύγχρονο σχήμα, προσαρμοσμένο στα σημερινά δεδομένα. Αυτό σημαίνει νέα μαθήματα, ψηφιακό σύστημα εκμάθησης με τον απαραίτητο εξοπλισμό για τους μαθητές (π.χ. διαδραστικοί πίνακες), βιωματικά εργαστήρια και βιωματικός τρόπος εκμάθησης (ο οποίος εφαρμοζόταν ακόμη και πιο παλιά στο συγκεκριμένο σχολείο), δημιουργικές και κοινωνικές δράσεις φιλανθρωπικού χαρακτήρα. Η κατεύθυνση ωστόσο είναι ίδια, τέχνη- πολιτισμός- διάβασμα και φυσικά παράδοση! Γιατί κάποιες αξίες παραμένουν σταθερές και έτσι πρέπει να συμβαίνει.
Απόφοιτοι της Τάξης 1993/ 4…
… Κοινώς 35 ετών σήμερα. Όταν ήρθε η ιδέα για ένα αφιέρωμα στο Σχολείο Σταυράκη, αποφάσισα να κάνω ένα Facebook group όπου θα ζητούσα από κάποιους πραγματικά παλιούς συμμαθητές testimonial και φωτογραφικό υλικό. Το συγκεκριμένο thread έφτασε στα 20 άτομα (καλά είναι για τα 30 παιδιά που ήμασταν συνολικά στην τάξη του 1993) και κατέληξε σε chatting έως τις έντεκα το βράδυ και σ’ ένα πανηγυρικό reunion.
“Ένα σχολείο που βγάζει τυχερά παιδιά. Τυχερά όχι μόνο επειδή ξεκινούν με τις καλύτερες μαθησιακές βάσεις, αλλά και επειδή μαθαίνουν να σχετίζονται τόσο δυνατά και ποιοτικά με τους συμμαθητές δασκάλους τους, που ακόμα και αν συναντηθούν μετά από 25 χρόνια (true story) νιωθουν λίγο σαν συγγενείς! Εγώ τουλάχιστον έτσι θα νιωθω πάντα. Και αυτό που θυμάμαι πιο έντονα από όλα (που είναι πολλά), είναι η τελευταία μας μέρα στο σχολείο, που φορούσαμε όλοι άσπρα μπλουζάκια και γράφαμε αφιερώσεις ο ένας πάνω στη μπλούζα του άλλου.”
Μαριλίζα Γραμμένου
“Από τις πιο έντονες, σημαντικές κι ομορφες αναμνήσεις που έχω στη ζωή μου. Ήμασταν όντως πολύ δεμένοι εκείνα τα χρόνια. Θυμάμαι πολύ εντονα τα party γενεθλίων που κάναμε στα σπίτια και πιστεύω πως δεν είναι τυχαίο ότι θυμάμαι έναν έναν, όλες και όλους με πλήρες ονοματεπώνυμο μετά από τόσο καιρό…”
Λέανδρος Κατσούρης
“Για εμένα ήταν το σχολείο που μας έκανε όλους φίλους, όσο διαφορετικοί κι αν ακόμη είμαστε, μέσα σε μία τάξη. Πόσο σπάνιο είναι αυτό.. Ήμασταν πρώτα φίλοι και μετά μαθητές.”
Ολίβια Τσακίρη
“Μικρά παιδιά ήμασταν τότε, ενήλικες πλέον, μάθαμε τι θα πει “αξίες”. Γελάσαμε, παίξαμε, νοιαστήκαμε, μοιραστήκαμε και σμίξαμε ένα τσούρμο παιδιά μιας τάξης μονάχα. Όλοι ίσοι γιατί οι σχολικές στολές που φορέσαμε είχαν ένα σκοπό, να νιώθουμε όλοι ένα. Εσείς εγώ και εγώ εσείς. Εκδρομές, ταξίδια, θεατρικά παιχνίδια και μάθημα ααα και διάλειμμα. Αχ κυρία Βασιλική η δασκάλα της δίκης μου καρδιάς μια αγκαλιά, μια γλυκιά φωνή και ένα χαμόγελο. Αυστηρή κυρία Πόπη, Αννίτα με το άσπρο σου μαλλί, Κατερίνα και Χριστίνα η ώρα του παιδιού. Μακάρι ο μικρόκοσμος των παιδιών μας να είναι σαν των παιδικών μας χρόνων. Always in my heart!”
Μικαέλα Δραμυτινού
“Νιώθω μια γλυκιά νοσταλγία κι ένα διάπλατο χαμόγελο να ζωγραφίζεται στο πρόσωπό μου όταν θυμάμαι το Σχολείο μας. Ένα σχολείο με ηθικές αξίες και ιδανικά,με άξιους παιδαγωγούς μα πάνω από όλα αληθινούς ανθρώπους! Με αγαπημένους συμμαθητές/-τριες περάσαμε τα πιο ανέμελα κι όμορφα χρόνια της ζωής μας… Αυτά θα μας ενώνουν πάντα ακόμα κι αν έχουμε τραβήξει ξεχωριστούς δρόμους. Ακόμα όταν με βγάζει ο δρόμος προς τα εκεί, κρυφοκοιτάζω στην αυλή και ζωντανεύουν πάλι όλες οι αναμνήσεις των υπέροχων παιδικών χρόνων μου.”
Μαίρη Τσιρίδου
“Τις προάλλες μου έλεγε το ανηψάκι μου για τους φίλους του στο σχολείο, και θυμήθηκα την παρέα μου, τότε που ήμουν κι εγώ παιδί! -Τα θυμάσαι εκείνα τα χρόνια δηλαδή;, μου λέει. -Εννοείται! -Και είχες δασκάλους ή έναν δάσκαλο μόνο; -Δασκάλες είχα… Πολλές! -Ήταν καλές; -Οι καλύτερες! -Και οι φίλοι σου; Δεν μπόρεσα να μη χαμογελάσω -Οι καλύτεροι! του απάντησα.”
Νικίας Αλεξανδρής
Θυμάμαι λοιπόν την πρώτη μέρα που πήγα στο Σχολείο Σταυράκη και δεν ήθελα να μπω. Θυμάμαι την τελευταία ημέρα που βρέθηκα ως εκτάκι στο Σχολείο και δεν ήθελα να φύγω. Βλέπετε, είχα πολλές ωραίες αναμνήσεις εκεί και πραγματικούς φίλους, που με κάποιους έχω την τύχη να κάνω ακόμη παρέα. Δε θα ξεχάσω τις αυστηρές δασκάλες μας, το ωραίο προαύλιο, τα αποκριάτικα party, τη γιορτή αφιέρωμα στην Οδύσσεια που παρουσιάσαμε επίσημα σε θέατρο, τον Ίωνα που ήθελε να παντρευτεί την Ήβη, τους ωραίους του Σχολείου Συμεών και Αργύρη, τον Βασίλη που αγαπούσα πολύ και πρόσφατα βρήκα ένα δώρο που μου είχε κάνει για να με «προστατεύει πάντα» όπως γράφει, την ψηλή της τάξης Μαριλίζα που το μόνο που έχει αλλάξει πάνω της και μέσα της (παραμένει το ίδιο ενθουσιώδες παιδί με τότε) είναι ότι έγινε ξανθιά, την Ειρήνη που ξανασυνάντησα στο γάμο της Μαριλίζας και κλαίγαμε σαν τις τρελές, την ήρεμη δύναμη Λήδα, τον καλλιτέχνη Λέανδρο, το «μυαλό»- που έγινε μαθηματικός και δημοτικός σύμβουλος- Πέτρο με τα δυνατά party στον υπέροχο κήπο του, την αγαπημένη μου Δωροθέα που φορούσε μία μπλούζα μάρκας U.F.O (ακόμη κλαίω από τα γέλια) και τους τόσο διαφορετικούς αλλά εξίσου αξιαγάπητους- Νικόλες μου με τους υπέροχους γονείς.
Ναι, το συγκεκριμένο άρθρο έγινε λίγο πιο προσωπικό αλλά έτσι είναι η φιλοσοφία του Σχολείου Σταυράκη. Προσωπική, οικογενειακή και πάντα φιλόξενη για τους μαθητές της (νέους και παλιούς).
Σχολείο Σταυράκη
Τατάκη 13- 15, Γλυφάδα
Τηλ. 2109632165- 210 9632569