Τσαγκαμίλεια: Το μπάσκετ όπως μάθαμε να το αγαπάμε
Τα τελευταία χρόνια, τα ερασιτεχνικά τουρνουά μπάσκετ έχουν κατακλύσει την Αττική. Ωστόσο, ένα είναι αυτό που μετράει 28 χρόνια ζωής. Το 1990, στο Αθλητικό Κέντρο Αγίου Κοσμά, γεννήθηκαν τα Τσαγκαμίλεια. Έκτοτε, πέρασαν από εκεί τα μεγαλύτερα ονόματα του ελληνικού μπάσκετ. Ο ιδρυτής Ανδρέας Τσαγκαμίλης θυμάται στο nou-pou.gr.
- 18/04/2018
Το Αθλητικό Κέντρο Αγίου Κοσμά είναι το “μελίσσι” του ερασιτεχνικού αθλητισμού των νοτίων προαστίων. Καθημερινά, από το πρωί μέχρι να δύσει ο ήλιος, θα συναντήσεις εκεί κάθε λογής αθλούμενο. Από μικρά παιδιά μέχρι εξηντάρηδες, δεκάδες δρομείς να τρέχουν στα μονοπάτια, ερασιτεχνικές ομάδες να επιδίδονται σε ένα σωρό αθλήματα, από ποδόσφαιρο μέχρι… ράγκμπι! Γενικότερα, τα τελευταία χρόνια σφύζει και πάλι από ζωή. Μέσα σε όλον αυτόν τον (καλώς εννοούμενο) χαμό, στο κλειστό γηπεδάκι του μπάσκετ, ζει εδώ και 28 χρόνια, κάθε Κυριακή, το παλαιότερο ερασιτεχνικό τουρνουά του αθλήματος, τα Τσαγκαμίλεια.
Το όνομά του, το έχει πάρει από τον ιδρυτή του, τον παλαίμαχο διεθνή διαιτητή Ανδρέα Τσαγκαμίλη. “Το τουρνουά βαφτίστηκε Τσαγκαμίλεια από τον Κώστα Ρήγα, ο οποίος ερχόταν συχνά εδώ. Έβλεπε 50 διαιτητές στη σειρά να περιμένουν να πάνε στα γήπεδα για να σφυρίξουν και εντυπωσιάστηκε”, μας λέει ο κύριος Τσαγκαμίλης, ο οποίος τότε ήταν εργαζόμενος στις εγκαταστάσεις του Αγίου Κοσμά: “Έβλεπα τα παιδιά που ερχόντουσαν εδώ κι έπαιζαν και σκεφτήκαμε να κάνουμε το τουρνουά του Αγίου Κοσμά. Μάλιστα, είχα φροντίσει να μπει και στα προγράμματα της Γενικής Γραμματείας Αθλητισμού”.
Τα Τσαγκαμίλεια σημείωσαν τεράστια επιτυχία από την πρώτη στιγμή, ενώ για πολλά χρόνια δεν… έπεφτε καρφίτσα στα γήπεδα μπάσκετ του Αγίου Κοσμά. “Παλαιότερα, που είχαμε και τα ανοιχτά γήπεδα, κάθε Κυριακή είχαμε γύρω στους 60 αγώνες! Συμμετείχαν περίπου 120 ομάδες. Αυτό το τουρνουά έδινε τη δυνατότητα σε παλιούς παίκτες, που δεν είχαν τη δυνατότητα να βρουν ομάδα για να αγωνιστούν, να συμμετάσχουν σε αγώνες με υψηλό επίπεδο, με έντονο ανταγωνισμό. Μας έχουν τιμήσει με την παρουσία τους οι μεγαλύτερες προσωπικότητες του ελληνικού μπάσκετ. Ο Παναγιώτης Γιαννάκης, ο Παναγιώτης Φασούλας, ο Γιάννης Ιωαννίδης, ο Μάκης Δενδρινός, ο Γιώργος Βασιλακόπουλος, ο Γιάννης Σγουρός και πολλοί άλλοι”.
Ζητήσαμε από τον κύριο Τσαγκαμίλη να θυμηθεί κάποιες ιστορίες από το παρελθόν, οι οποίες του έχουν μείνει χαραγμένες στη μνήμη. Είχε να μας πει δύο πολύ ενδιαφέρουσες, που του προκαλούν γέλιο ακόμα και σήμερα: “Μου έχει μείνει αυτό το περιστατικό. Ο παλιός παίκτης της Εθνικής και του Σπόρτιγκ, ο Παύλος Σταμέλος, με έπιασε ένα πρωί και μου λέει: «Ρε Ανδρέα, τι γίνεται με αυτό το τουρνουά που κάνεις εδώ; Στην Εθνική, προπονήσεις δεν έκανα, την κοπανούσα. Στο Σπόρτιγκ, τις προπονήσεις τις απέφευγα. Εδώ πέρα, αναγκάζομαι να κάνω τρεις ώρες προπόνηση την εβδομάδα για να κατέβω σε αυτόν τον…. παλιοΚοσμά!».
Στην άλλη ιστορία που θα σου πω, δεν θα αναφέρω ονόματα. Ήταν ένας προπονητής της Α1, μεγάλο όνομα, που είχε ένα βοηθό, ο οποίος ήταν παλιός παίκτης. Παικταράς για την ακρίβεια! Μόλις έμαθε ότι ερχόταν εδώ κι έπαιζε, τρελάθηκε. Ερχόταν κι αυτός εδώ κρυφά και έψαχνε να τον βρει, γιατί του είχε κάνει παρατήρηση ότι θα τον διώξει από την ομάδα, αν συνέχιζε να έρχεται εδώ”.
Εκτός από όλα αυτά, ένα από τα σημαντικότερα επιτεύγματα του συγκεκριμένου τουρνουά είναι ότι αποτέλεσε “σχολείο” για δεκάδες διαιτητές που τη σήμερον εποχή θεωρούνται από τους καλύτερους στην Ελλάδα. “Όλη η φουρνιά των τωρινών κορυφαίων διαιτητών, ο Γκόντας, ο Πηλοΐδης, ο Σώμος, ο Μάνος, όλοι έκαναν εδώ τα πρώτα τους βήματα στη διαιτησία. Δεν έλειπαν καμία Κυριακή. Έβλεπες 50 διαιτητές στη σειρά να πηγαίνουν από το ένα γήπεδο στο άλλο”.
Ένας εξ αυτών, ο Τάσος Πηλοΐδης, ο οποίος εξακολουθεί να δίνει το “παρών” κάποιες φορές ακόμα και τώρα, που είναι διεθνής διαιτητής, εξηγεί πόσο πολύτιμα ήταν τα “μαθήματα” που πήραν από τα Τσαγκαμίλεια: “Από τα γήπεδα του Αγίου Κοσμά έχουν περάσει σχεδόν όλοι οι διαιτητές της Αθήνας. Εκεί ανδρωθήκαμε οι περισσότεροι. Το καλό για εμάς ήταν ότι είχαμε να διαχειριστούμε πολύ καλούς παίκτες, υψηλότατου επιπέδου, χωρίς να λείπει φυσικά η αντίστοιχη μουρμούρα. Έτσι γίναμε και καλύτεροι. Δυστυχώς, με το πέρασμα των χρόνων, αλλοιώθηκε η εικόνα του τουρνουά, κυρίως λόγω των εγκαταστάσεων. Ωστόσο, παραμένει ένα “σχολείο” και ειδικότερα για τους νέους διαιτητές, όσον αφορά στη διαχείριση ειδικών καταστάσεων, αφού αγωνίζονται και μεγαλύτερης ηλικίας άνθρωποι, οι οποίοι θέλουν να ξεδώσουν από την καθημερινότητα”.
Κλείνοντας, δεν παρέλειψε να ρίξει και μία σπόντα για τους δημοσιογράφους: “Η ομάδα των δημοσιογράφων ήταν πάντοτε αυτή που έβγαζε τη μεγαλύτερη μουρμούρα για τις αποφάσεις μας”. Όσον αφορά στο τι γίνεται σήμερα στον Άγιο Κοσμά, ο κύριος Τσαγκαμίλης μάς εξήγησε πως τα πράγματα δεν έχουν καμία σχέση με το πώς ήταν πριν από 20 χρόνια. “Γίνονται τεράστιες προσπάθειες για να διατηρηθεί το Αθλητικό Κέντρο. Πριν λίγα χρόνια, το γυμναστήριο ήταν εγκαταλελειμμένο, κυρίως λόγω της κρίσης και της έλλειψης προσωπικού, αλλά πλέον το έχουν αναστηλώσει και είναι ασφαλές και καθαρό. Πλέον, ολόκληρο το Αθλητικό Κέντρο Αγίου Κοσμά σφύζει από ζωή. Ξανάρχισαν να έρχονται σχολεία, παιδιά, οικογένειες. Τόσα χρόνια δεν έρχονταν γιατί δεν ήξεραν καν αν θα βρουν νερό να πιουν. Είναι μεγάλο το έργο που έχει γίνει τα τελευταία χρόνια”.
Όλη αυτή η κατάσταση, είναι λογικό να έχει επηρεάσει και τα Τσαγκαμίλεια. “Στο τουρνουά πλέον συμμετέχουν λιγότερες ομάδες, αλλά δεν θέλουμε και περισσότερες, γιατί δεν έχουμε πια τα ανοιχτά γήπεδα στη διάθεσή μας. Εκτός αυτού, μέχρι πριν δύο χρόνια είχαμε ομάδες που έρχονταν εδώ και νόμιζαν ότι θα γίνουν πρωταθλητές Ελλάδος. Έφερναν ακόμα και παίκτες από την Α2 για να είναι πιο ανταγωνιστικές και να πάρουν την πρώτη θέση. Φτάσαμε στο σημείο να υπάρχουν ομάδες που δεν μπορούσαν να αντέξουν τον ανταγωνισμό και ουσιαστικά εγκατέλειπαν. Το τουρνουά είχε αρχίσει να ξεφεύγει από τον αρχικό σκοπό του, αυτόν για τον οποίο είχε δημιουργηθεί. Εκεί είπαμε πως ήταν προτιμότερο να έχουμε ομάδες μετρίου επιπέδου, που να μπορούν να παίξουν στα ίσα η μία την άλλη”. Στο κάτω – κάτω, γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο δημιουργήθηκαν και συνεχίζουν να υφίστανται τα Τσαγκαμίλεια. Για να είναι η χαρά του μπάσκετ και του ευ αγωνίζεσθαι.