Από το Champions Club έχει περάσει όλη η Νέα Σμύρνη
- 14/05/2018
Ξεκίνημα το 1984· ένας άλλος χώρος για ένα άλλο παιχνίδι:
Το Champions Club άνοιξε για πρώτη φορά το 1984 από δύο ανθρώπους του μπιλιάρδου. Έτσι, οι πρώτοι ιδιοκτήτες του ήταν ο Άγγελος Βασσάλος, ένας εξαιρετικός παίκτης, μαζί με τον τότε πρωταθλητή Ελλάδας Γιώργο Σακκά. Μιλάμε για ανθρώπους με μεγάλη διαδρομή στο μπιλιάρδο. Το πρώτο Champions Club δεν ήταν σε αυτό το κτίριο αλλά λίγα μέτρα πιο πέρα σε ένα ακίνητο που στην δεκαετία του 1990 στεγάστηκε ο βασικός μας ανταγωνιστής. Εδώ που είμαστε σήμερα ήρθαμε το Δεκέμβριο του 1991, γιατί θέλαμε έναν μεγαλύτερο και φωτεινότερο χώρο και επενδύσαμε σε αυτό. Είχα εντωμεταξύ μπει και εγώ στο ιδιοκτησιακό μοντέλο του Champions Club, αφού το 1986 αγόρασα το μερίδιο του Σακκά.
Τα πρώτα χρόνια λειτουργίας του Champions Club το μπιλιάρδο ήταν ένα διαφορετικό άθλημα. Κατά γενική ομολογία παιζόταν πολύ περισσότερο το γαλλικό μπιλιάρδο απ’ ότι το αμερικάνικο. Να φανταστείς στο πρώτο μαγαζί υπήρχαν 4 τραπέζια του γαλλικού και μόλις 2 του αμερικάνικου. Στο Γαλλικό, δε, παίζανε και ελεύθερο και το πλέον διαδεδομένο παιχνίδι το τρίσποντο, ενώ στο αμερικάνικο ως επί το πλείστων μόνο 8μπαλο. Ακόμα όμως και σήμερα οι παλιοί παίκτες προτιμούν το γαλλικό.
Η χρυσή εποχή του μπιλιάρδου και ο “μαγνήτης” Γιάννης Βασσάλος:
Με τα χρόνια το μπιλιάρδο στην Ελλάδα είχε ανέβει πολύ.Έμαθε ο Έλληνας να παίζει και από τις αρχές της δεκαετίας του 1990 το γαλλικό άρχισε να χάνει από το αμερικάνικο που έγινε η μεγάλη αγάπη της νεολαίας. Μετά το 1994 στο μαγαζί έγινε πόλος έλξης ο γιός του συνιδιοκτήτη, ο Γιάννης Βασσάλος, ένας από τους σπουδαιότερους Έλληνες παίκτες μπιλιάρδου. Ο Γιάννης από δεκατεσσάρων χρονών άρχισε να δείχνει πόσο σπουδαίος παίκτης θα γίνει, αφού σ’ αυτή την ηλικία έγινε Πρωταθλητής Ανδρών στην Ελλάδα. Έτσι, στο μαγαζί μαζευόντουσαν για να τον θαυμάσουν και να τον δουν να προπονούνται, στο πρώτο τραπέζι μπροστά από το μπαρ. Ούτως ή άλλως ο Γιάννης έκανε προπόνηση αναρίθμητες ώρες. Ήταν μια ζωντανή διαφήμιση για τον χώρο. Πολλές φορές μπορεί να υπήρξε και κάποιος τυχερός από τα γύρω τραπέζια που ο Γιάννης τον φώναζε να παίξει μαζί του – βασικά για να προπονηθεί μαζί του. Μιλάμε για τον άνθρωπο που κατέκτησε το πανελλήνιο πρωτάθλημα σε όλες τις κατηγορίες του αμερικανικού μπιλιάρδου 21 φορές και κατάφερε να κερδίσει το πρώτο χρυσό μετάλλιο για την Ελλάδα σε Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα το 2007 στην Αυστρία.
Το 1996 το μπιλιάρδο γίνεται άθλημα και μπαίνει στην χρυσή του εποχή στην Ελλάδα. Πως θυμόμαστε τα video club της δεκαετίας του 1980, έτσι έγιναν και τα μπιλιαρδάδικα. Μπήκαν μέσα πολλά πιτσιρίκια, σχεδόν όλοι οι μαθητές γυμνασίου και λυκείου έπαιζαν, η συντριπτική πλειοψηφία αμερικάνικο. Τα βράδια γινόταν χαμός. Παρασκευή, Σάββατο και Κυριακή από το απόγευμα μέχρι το βράδυ δεν έβρισκες τραπέζι στο Champions Club, αλλά και σε πολλά άλλα μαγαζιά. Να σκεφτείς στην Αθήνα δεν υπήρχε γειτονιά χωρίς το μπιλιαρδάδικό της. Η Νέα Σμύρνη μόνο είχε τρία μαγαζιά. Ήταν η χρυσή μας εποχή. Ακόμα και το πρωί είχαμε πολύ κόσμο. Βέβαια αυτό – για να είμαστε ειλικρινείς – έχει να κάνει με την μόδα της εποχής η κοπάνα από το σχολείο να συνδυάζεται με το μπιλιάρδο! Τώρα, δεν ξέρω γιατί αλλά μάλλον σήμερα η κοπάνα έχει γίνει πιο δύσκολη ή απλά έχουν αλλάξει οι μόδες. Αυτό το στερεότυπο κοπάνα και πρωινό μπιλιάρδο πάντως σήμερα δεν συμβαίνει.
Η κακή φήμη του μπιλιαρδάδικου:
Πολύς κόσμος στην Ελλάδα έχει δυστυχώς συνδυάσει το μπιλιάρδο με κάτι κακόφημο. Παλιά το καταλάβαινα σε κουβέντες όταν έλεγα τι μαγαζί έχω. Είναι κάτι που μας έρχεται από τα πρώτα μαγαζιά της δεκαετίας του 1970. Δεν ξέρω ίσως έχει να κάνει με το γεγονός ότι θεωρήθηκε ξενόφερτο, ότι μαζευόταν η νεολαία, ότι κάπνιζαν. Στερεότυπα μιας άλλης εποχής. Πάντως εμείς εδώ στο Champions Club δεν το ζήσαμε ποτέ αυτό. Να είναι δηλαδή το μαγαζί μας πόλος έλξης “αλητείας”, ή περίεργων τύπων. Ίσως έχει να κάνει και με τη γειτονιά, γιατί σε άλλες περιοχές της Αθήνας ήταν όντως ένα φαινόμενο. Εμείς ανέκαθεν προσελκύαμε κόσμο με μοναδικό ενδιαφέρον του το ίδιο το μπιλιάρδο. Πιτσιρικάδες που θέλανε να μάθουνε, συνταξιούχους που προτιμάγανε το γαλλικό από το να κάτσουν με τις ώρες στο καφενείο, γονείς που ήθελαν να μάθουν τα παιδιά τους. Να σκεφτείς σε τόσα χρόνια λειτουργίας εγώ δεν μπορώ να θυμηθώ τσακωμούς ή άλλα άσχημα περιστατικά.
Το Champions Club στην κρίση:
Εγώ προσωπικά λόγω άλλων επιχειρηματικών δραστηριοτήτων είχα φύγει από το Champions Club το 1995 και επέστρεψα το 2012. Η οικογένεια Βασσάλου είχε κουραστεί, ο Άγγελος θέλησε να βγει σε σύνταξη και έτσι ανέλαβα εγώ το μαγαζί. Το ήξερα καλά το μαγαζί και παρά την κρίση δεν το φοβήθηκα. Η Νέα Σμύρνη το αγαπάει το Champions Club και το αποδεικνύει σχεδόν 40 χρόνια τώρα. Η αλήθεια είναι ότι η κρίση έχει αλλάξει πολύ τον Έλληνα, κυρίως όσον αφορά την διασκέδασή του και τα χρήματα που του μένουν στην άκρη για ξόδεμα θα σκεφτεί διπλά πριν τα ξοδέψει. Για παράδειγμα έχω παρατηρήσει ότι πλέον δύσκολα θα παραγγείλουν κάτι να φάνε ή κάτι να πιούνε. Πολλοί έρχονται μόνο για το παιχνίδι και ακόμα και αν παίξουν πολλές ώρες δεν θα πιούνε καφέ. Όσο όμως υπάρχει κόσμος που αγαπάει το μπιλιάρδο όλα θα πηγαίνουν καλά. Χαίρομαι πάρα πολύ που κόσμος που έμαθε πριν από 20 χρόνια μπιλιάρδο στο Champions Club έρχεται σήμερα να το μάθει στα παιδιά του. Αυτό είναι μια δικαίωση, σημαίνει ότι κάτι κάνουμε σωστά.
Champions Club
Παλαιολόγου Κωνσταντίνου 1,
Νέα Σμύρνη