Η κατάρα του σπιτιού του Ναυάρχου Ανδρέα Μιαούλη
Η ιστορία του οικήματος μπροστά από την Εκκλησία του Αγίου Σπυρίδωνα και οι κακοτυχίες που συνέβησαν σε όποιον έμεινε σε αυτό, θυμίζουν ταινία τρόμου.
- 25/05/2018
Η Ελληνική Πολιτεία, όταν το 1835 συστάθηκε η πόλη του Πειραιά, τίμησε με παραχώρηση γης τον ένδοξο Ναύαρχο της Επανάστασης Ανδρέα Μιαούλη που η μοίρα τον είχε φέρει στην θέση, ως Κυβερνήτη του “ΕΛΛΑΣ” να βομβαρδίσει το Μοναστήρι του Αγίου Σπυρίδωνα (μαζί με το ατμοκίνητο “ΚΑΡΤΕΡΙΑ”). Αυτή η μοίρα λοιπόν, τον έφερε να αποκτά γη, ακριβώς στο σημείο που είχε κάποτε βομβαρδίσει ο ίδιος!
Ο Μιαούλης επιθυμούσε την εγκατάστασή του στον Πειραιά καθώς λόγω του βαθμού του και της θέσης του, ήθελε να είναι κοντά στο κέντρο λήψης αποφάσεων (στην Αθήνα), αλλά και συγχρόνως να είχε κοντά τους συμπατριώτες του Υδραίους, οι οποίοι την περίοδο εκείνη είχαν αρχίσει να εγκαθίστανται στον Πειραιά και μάλιστα 500 εξ αυτών είχαν ήδη δημιουργήσει την λεγομένη “Υδραίικη Συνοικία”.
Αφού λοιπόν ήταν εξαναγκασμένος από διάφορες περιστάσεις ο ναύαρχος Μιαούλης, ήθελε να αξιοποιήσει τη γη που του δόθηκε τιμής ένεκεν, κατασκευάζοντας εκεί το μελλοντικό του σπίτι. Ωστόσο Υδραίοι συμπολίτες του, αλλά και πολλοί άλλοι, όπως ο υπασπιστής του ο Αργυρόπουλος, παρενέβησαν για να τον αποτρέψουν, παρά το γεγονός ότι είχε ήδη ξεκινήσει τις εργασίες. Ο λόγος ήταν ότι δεν ήταν σωστό να υψώσει μια κατασκευή μπροστά από την Εκκλησία.
Θερμότερος όλως σε επιμονή και ζήλο μεταξύ εκείνων που ήθελαν να αποτρέψουν τον Μιαούλη ήταν ο ίδιος ο εργολάβος της κατασκευής της οικίας. Αλλά και άλλοι συμπολεμιστές και πρώην καπεταναίοι σύντροφοι του Μιαούλη τον απέτρεπαν διαρκώς, παρακινώντας τον να ανταλλάξει τη θέση με μια άλλη κοντά στη Λεωφόρο Σωκράτους, εντός των ορίων της Χιώτικης Συνοικίας. Ο Μιαούλης όμως ως Υδραίος, δεν ήθελε καν να ακούσει μια τέτοια πρόταση! “Ακούς εκεί” έλεγε “να με προτρέπουν εγώ ο Υδραίος να κατοικήσω σε συνοικία Χίων!”
Ο Μιαούλης με τη σειρά του, επέμενε στην επιλογή του και πίεζε διαρκώς τον εργολάβο. Και ενώ ευρίσκετο η κατασκευή μόλις στα θεμέλια, ο εργολάβος παραιτήθηκε! Όταν τον ρώτησαν για την παραίτησή του, εκείνος είπε ότι είδε στον ύπνο του έναν καλόγερο με τη μορφή του Αγίου Σπυρίδωνα, που του έλεγε: “Εσύ θέλεις να κλείσεις το δικό μου σπίτι, αλλά δεν θα προλάβεις γιατί θα πεθάνεις”.
Την εργασία ανέλαβε άλλος εργολάβος, ο οποίος επιχωμάτωσε το σημείο που θα ανεγείρετο η οικία τόσο, ώστε για να εισέλθει κάποιος στον μικρό ναό του Αγίου Σπυρίδωνα πίσω της, όφειλε όχι να ανέβει σκαλιά όπως συνήθως συμβαίνει με τις εισόδους των εκκλησιών, αλλά να κατέλθει κλίμακα, καθώς το σημείο επιχωμάτωσης είχε ανέβει πολύ πάνω από το επίπεδο του μικρού ακόμη ναού που υπήρχε από πίσω.
Ακόμη και ο ίδιος ο Μιαούλης είχε προβληματιστεί με αυτό τόσο, που για μια στιγμή οι φίλοι του πίστεψαν πως θα υπαναχωρούσε στην απόφασή του. Φαίνεται πως το όνειρο του πρώτου εργολάβου του Μιαούλη, τον είχε επηρεάσει, καθώς έφτασε κάποια στιγμή ο ναύαρχος να λέει στον υπασπιστή του τον Αργυρόπουλο “Καλά βρε αδελφέ, θα μου πει κάποια στιγμή ο Θεός. Τόση γη είχε ο Πειραιάς να φτιάξεις την οικία σου, την δική μου ήρθες να πάρεις;”
Ο Αργυρόπουλος όμως από σεβασμό προς το Ναύαρχο, και γνωρίζοντας τον πόθο του να φτιάξει το σπίτι του εκεί, τον δικαιολογούσε σε τρίτους και ειδικά στους Υδραίους λέγοντάς τους πως οι φρικτές μάχες που είχε ζήσει ο Μιαούλης κατά τη διάρκεια της επανάστασης, του είχαν δημιουργήσει οράματα, να βλέπει καλογήρους και μοναστήρια και άλλα τέτοια εξωφρενικά όνειρα. Και οι άλλοι που τον άκουγαν έλεγαν “Καλά τι μας λες τώρα; Ότι ο Μιαούλης είναι παράφρονας ή ότι δεν υπάρχει Άγιος;”. Και ο Αργυρόπουλος δεν απαντούσε ούτε στο ένα ούτε στο άλλο παρά μόνο χαμογελούσε κάπως ειρωνικά. Την επομένη όμως, ο Αργυρόπουλος αρρώστησε βαριά και ακριβώς μετά από τρεις ημέρες πέθανε!
Το Μέγαρο στο μεταξύ έφτανε στο τέλος του και ο Μιαούλης είχε αποφασίσει να το διακοσμήσει τοποθετώντας στην κορυφή του με συμμετρική διάταξη τις τούρκικες οβίδες που είχε ως λάφυρο από τη Ναυμαχία του Κάβου Γέροντα, καθώς ο ναυμάχος θεωρούσε ως το τρόπαιο από τα λάφυρα που είχε συλλέξει. Και οι τούρκικες βόμβες λέγεται πως μπήκαν κατά τη θέληση του Μιαούλη αλλά ο ίδιος δεν πρόλαβε να τις δει από κοντά καθώς πέθανε! Άφησε τη τελευταία του πνοή στις 11 Ιουνίου 1835 και θάφτηκε στην δεξιά είσοδο του λιμανιού του Πειραιά.
Η προτομή του Ανδρέα Μιαούλη σήμερα δεσπόζει μπροστά από την εκκλησία του Αγίου Σπυρίδωνα, εκεί που κάποτε έθετε τα θεμέλια μιας οικίας που δεν μπόρεσε να μείνει ποτέ!
Στο μεταξύ η ιδιοκτησία της οικίας είχε αλλάξει πολλές φορές χέρια, φέρνοντας κάθε φορά κακή τύχη σε όποιον έμενε εκεί ή την αξιοποιούσε επαγγελματικά, με αποτέλεσμα να θεωρηθεί από τους Πειραιώτες ως σημάδι “του Αγίου Σπυρίδωνα”. Για άλλους ήταν απλά γρουσουζιά ή απλώς ατυχία.
Μετά την περίοδο Χατζοπούλου το οίκημα δύο φορές καταστράφηκε ολοκληρωτικά από πυρκαγιά! Όταν κτίστηκε εκ νέου μετά την πυρκαγιά δεν επρόκειτο για το αρχικό Μέγαρο του Μιαούλη, που διέθετε αρχιτεκτονική αξία, αλλά για κάτι υποδεέστερο που δεν άξιζε να βρίσκεται στην παραλιακή ζώνη του Πειραιά.
Στο μεταξύ η “κατάρα” της οικία συνεχίζονταν αφού ο Στρατηγός Χατζηανέστης, θεωρήθηκε τότε ως ένας από τους έξι υπαίτιους της καταστροφής του 1922 και εκτελέστηκε στο Γουδί !Τελευταίος ιδιοκτήτης του οικήματος ήταν ο Ν. Πειρουνάκης (υπουργός στην διάρκεια της Κατοχής) που επίσης βρήκε βίαιο θάνατο!
Το οίκημα αυτό κατεδαφίστηκε τελικώς το 1969 από τον τότε δήμαρχο Αριστείδη Σκυλίτση και τελικώς ο Άγιος Σπυρίδωνας απόκτησε την πολυπόθητη θέα προς την θάλασσα.
Έρευνα – Επιμέλεια: Στέφανος Μίλεσης, Πρόεδρος Φιλολογικής Στέγης Πειραιώς
Πηγή: http://pireorama.blogspot.gr/