Άλλα βιβλία διαβάζουμε το καλοκαίρι, όταν η διάθεση μας μυρίζει mojito και αντιηλιακό, και άλλα το φθινόπωρο. Τότε δηλαδή που τα φύλλα που πέφτουν μας κάνουν να το φιλοσοφούμε λίγο περισσότερο. Αυτές είναι κάποιες φρέσκιες επιλογές που δεν θα σας απογοητεύσουν.

• 20/10/2013
• Κείμενο: NouPou.gr

Για τους τεχνο-φοβικούς 

Ο Κύκλος του Dave Eggers (βλέπε ‘Α Heartbreaking work of staggering genius’) ήταν ήδη αντικείμενο συζήτησης και πολλών αφιερωμάτων σε περιοδικά πριν καν κυκλοφορήσει στις αρχές Οκτωβρίου. Κυρίως γιατί το θέμα του (σ.σ. η αφελής νεαρή που προσλαμβάνεται από την πιο ισχυρή ιντερνετική -και ενδεχομένως διαβολική- εταιρία του πλανήτη) είναι και πιασάρικο και επίκαιρο. Με τους περισσότερους να βλέπουν -παρά το γεγονός ότι ο 43χρονος συγγραφέας, μόνιμος κάτοικος San Francisco, το αρνείται-  στο πρόσωπο της Circle, της εταιρίας με μότο  ‘το να μοιράζεσαι σημαίνει ότι νοιάζεσαι’ και φιλοδοξία να ‘αναγκάσει’ τους πάντες να μοιράζονται πάντα τα πάντα, μια διαβολική εκδοχή της Google. 

Αν ανήκεις σε αυτούς που θεωρούν τα social media την επόμενη μεγάλη ‘μάστιγα’, μετά το τσιγάρο και την τηλεόραση, τότε το Circle θα επιβεβαιώσει κάθε υποψία σου. Οπότε θα το κάνεις Βίβλο.  Αν ανήκεις στους υπόλοιπους, εκείνους που το κινητό ή το keyboard είναι προέκταση των δακτύλων τους, και πάλι θα το εκτιμήσεις καθώς σου δίνει μια inside ματιά στο pop art campus των συγκεκριμένων εταιριών (εκεί που τα πάντα είναι δωρεάν) και πως είναι να δουλεύεις για αυτές.  Αν, τέλος, απλά εκτιμάς μια έξυπνη πλοκή διανθισμένη με λίγη φουτουριστική τεχνολογία, τότε το The Circle (που, προσεχώς, κυκλοφορεί στα ελληνικά) και πάλι θα σε βγάλει ασπροπρόσωπο.

Για τους φαν της Λάμψης

36 χρόνια μετά τη Λάμψη ο Stephen King αποφάσισε να αναμετρηθεί με το πιο ευπώλητο από τα δημιουργήματα του (αυτό που έγραψε όταν ήταν τελειωμένος αλκοολικός) και τα φαντάσματα του Stanley Kubrick και του διαβολικού χαμόγελου του Jack Nicholson που το στοιχειώνουν. Το αν με το σικουέλ του, ονόματι Doctor Sleep (κυκλόφορησε το Σεπτέμβριο), τα κατάφερε ή όχι είναι θέμα οπτικής του κάθε αναγνώστη. Με την πλειοψηφία να επιμένει πως ‘Όχι ακριβώς’.

Το μόνο σίγουρο είναι ότι η ιστορία του μοναδικού επιζώντα, του μικρού Dan Torrance που μεγάλωσε και έγινε αλκοολικός όπως ο μπαμπάς του (και πλέον έρχεται αντιμέτωπος με μια αίρεση που τρέφεται από τον ατμό που παράγουν τα παιδιά με ψυχικά χαρίσματα καθώς βασανίζονται μέχρι θανάτου) δεν είναι ούτε κοινότυπη, ούτε βαρετή. Ακόμη και αν δεν διαθέτει την Λάμψη (και την παράνοια) της original Λάμψης. Είναι πάντως ένα πολύ πιο ώριμο βιβλίο που, εξαιτίας της ηλικίας και της εμπειρίας του συγγραφέα, εντάσσει μέσα στην πλοκή και πιο βαριά ερωτήματα για το αν ξεπερνάμε ποτέ τις αμαρτίες των γονιών μας, τους εθισμούς μας και την μοίρα που μας είναι γραμμένη.

Για τους μπεστεσελάραδες

To Inferno του Dan Brown (εκδόσεις Ψυχογιός) είναι μια κλάση ανώτερο (από άποψη πλοκής, location και γραψίματος) από το The Da Vinci Code. Για αυτό και δεν το είδες αυτό το καλοκαίρι να κάνει κατάληψη σε κάθε παραλία και να ξεπροβάλλει από την τσάντα κάθε μοντέλας, ημι-επώνυμης ή βαριεστημένης νοικοκυράς. Με άλλα λόγια, είναι λιγότερο εύπεπτο. Χωρίς φυσικά να ξεφεύγει από τον κανόνα που θέλει τον καθηγητή Robert Langdon να σώζει τον κόσμο από μια θανάσιμη απειλή έχοντας στο πλευρό του μια εντυπωσιακά όμορφη και έξυπνη γυναίκα.

Αυτή τη φορά ο συγγραφέας που έχει πουλήσει πάνω από 200 εκ. αντίτυπα ασχολείται με τον Δάντη και την Θεία Κωμωδία του, με τα location να περιλαμβάνουν τη Φλωρεντία (στην οποία ο συγγραφέας μετακόμισε επί χρόνια και έψαξε -με την άδεια των αρχών- κάθε κρυφό πέρασμα και διάδρομο), τη Βενετία και την Κωνσταντινούπολη. Ναι, υπάρχει και ‘ελληνικό’ ενδιαφέρον. Όπως πάντα το βασικό του πλεονέκτημα είναι ότι σε κάνει να θέλεις να γυρίσεις και να διαβάσεις την επόμενη σελίδα. Ενώ στο τέλος σου μένουν και μερικές ψηφίδες γνώσης παραπάνω σχετικά με τον κόσμο της τέχνης. Όπως πάντα το βασικό του μειονέκτημα είναι ότι δεν γράφει καλά. Αλλά αυτό δυστυχώς δεν είναι αρκετό για να μην συμπεριλάβουμε το Inferno, το de facto εκδοτικό φαινόμενο της χρονιάς, στη συγκεκριμένη λίστα.

Για τους λάτρεις του κλειστοφοβικού sci fi

Το Σιλό του Hugh Howey (κυκλοφόρησε τον Μάιο από τις εκδόσεις Anubis) δεν είναι το πιο καλογραμμένο βιβλίο επιστημονικής φαντασίας των τελευταίων χρόνων. Αλλά είναι αυτό με το πιο ελπιδοφόρο back story (το έγραψε ένας 37χρονος πρώην καπετάνιος ιστιοπλοϊκού που το ανέβασε, σε πέντε μέρη, μόνος του ως e-book στο Amazon) και την πιο έξυπνη/κινηματογραφίσιμη πλοκή (εξού και ετοιμάζεται να το κάνει ταινία ο Ridley Scott).

Πρόκειται για άλλη μια ματιά στο ουτοπικό μέλλον που είναι σίγουρο ότι έρχεται προς το μέρος μας με πρωταγωνιστές μια μικρή απομονωμένη κοινότητα ανθρώπων (σ.σ. οι τελευταίοι επιζώντες μιας βιβλικής καταστροφής) που ζει σε ένα τεράστιο υπόγειο  συγκρότημα 150 βάλε επιπέδων (και μάλιστα χωρίς ασανσέρ, ώστε να είναι η επικοινωνία δύσκολη) με βάση ορισμένους αυστηρούς κανόνες. Όποιος τους παραβιάσει φοράει την ειδική στολή, παίρνει ένα μάλλινο πανί στο χέρι και οδηγείται στην επιφάνεια του κατεστραμμένου πλανήτη με στόχο πρώτα να καθαρίσει από την τοξική σκόνη τους φακούς των καμερών (που αναμεταδίδουν εικόνα από την επιφάνεια στις γιγαντοοθόνες της καφετέριας) και μετά να πεθάνει.

Είναι πάντως εξαιρετικά δύσκολο να γράψεις για το Wool χωρίς να πατήσεις πάνω σε κάποια spoiler νάρκη. Ειδικά όταν έχεις διαβάσει, όπως εμείς, τόσο το πρίκουελ ονόματι Shift, όσο και τον επίλογο ονόματι Dust, ο οποίος μόλις κυκλοφόρησε. Το μόνο ουσιαστικά που μπορείς να πεις είναι ότι μια χαρά τριλογία μπορεί να προκύψει από την όλη ιστορία. Ιδανικά με την Jennifer Lawrence πρωταγωνίστρια.

Για ζευγάρια, άπιστους άντρες και δολοπλόκες γυναίκες

Μπορεί το ‘Κορίτσι που εξαφανίστηκε’ (εκδόσεις Μεταίχμιο) της  Gillian Flynn να κυκλοφόρησε το 2012, αλλά δικαιούται να είναι εντός λίστας. Όχι μόνο γιατί αυτή τη στιγμή ολοκληρώνονται από τον David Fincher τα γυρίσματα της ταινίας (με πρωταγωνιστές τους Ben Affleck και Rosamund Pike και παραγωγό της Reese Witherspoon), αλλά και επειδή πρόκειται για ένα βιβλίο που έχει δημιουργήσει μια μίνι οικοτεχνία λογοτεχνικών ενδοσυζυγικών εγκλημάτων. Πρόκειται για την ιστορία μιας φαινομενικά ευτυχισμένης γυναίκας που εξαφανίζεται την πέμπτη επέτειο του γάμου της αφήνοντας πίσω ένα σύζυγο (πάνω στον οποίο φορτώνονται όλες οι υποψίες) και ένα ημερολόγιο (που τις ενισχύει). Εννοείται ότι τα πράγματα δεν είναι όπως φαίνονται, με την πλοκή να παίρνει συνεχώς απότομες στροφές που σε αφήνουν με το στόμα ανοιχτό. Και, αν είσαι σύζυγος ή σε σοβαρή σχέση, σε κάνουν να αρχίζεις να εξετάζεις πολύ σοβαρά κατά πόσο γνωρίζεις καλά και φέρεσαι σωστά στη γυναίκα με την οποία μοιράζεσαι το κρεβάτι σου.

Το πιο εντυπωσιακό είναι πως το Gone Girl δεν είναι καν το καλύτερο βιβλίο μιας συγγραφέως που  έχει εντυπωσιάσει τα πλήθη με τις δυο προηγούμενες προσπάθειες της, δηλαδή το Αιχμηρά αντικείμενα (εκδόσεις Μεταίχμιο) και το Σκοτεινός Τόπος (εκδόσεις Μεταίχμιο), με το τελευταίο μάλιστα να γίνεται ταινία με πρωταγωνίστρια την Charlize Theron.