Γιατί γέμισε η Αθήνα με δωμάτια απόδρασης;
Υποψιάζεσαι πως κάποιος σημαντικός λόγος θα υπάρχει όταν φιγουράρουν στις πρώτες θέσεις του TripAdvisor με τα κορυφαία “αξιοθέατα” της Αθήνας και η απορία σου παραμένει μονάχα μέχρι να μπεις (και να προσπαθήσεις να βγεις) από ένα δωμάτιο απόδρασης.
- 18/12/2015
Η νέα τάση στην Αθήνα αλλά και την συμπρωτεύουσα, που μας έχει βγάλει τον Επιθεωρητή Κλουζώ στην επιφάνεια, περικλείει μέσα της πολλές εκφάνσεις οπτικού πολιτισμού αλλά και φαντασιακής εξερεύνησης. Εμπνευσμένη από ταινίες, βιβλία, ιστορία και την ελληνική μυθολογία, μοιάζει με ένα roller coaster μιας Disneyland μυστηρίου, το οποίο περνάει μπροστά από αναπαραστάσεις μυθιστορημάτων, που θα μπορούσαν κάλλιστα να έχουν γράψει η Αγκάθα Κρίστι και ο σερ Άρθουρ Κόναν Ντόιλ και σενάρια που θα διάνθιζαν τη σειρά του HBO True Detective. Κάθε στροφή και μια διαφορετική ιστορία μυστηρίου, κάθε γωνιά της Αθήνας και ένα διαφορετικό δωμάτιο απόδρασης. Σε όποια στάση κι αν πίστευες πως θα κατέβεις πριν ανέβεις σε αυτό το τρένο, ένα είναι σίγουρο. Τη διαδρομή θα την πας ως το τέλος, ακόμη κι αν κατεβαίνεις σε κάθε στάση της.
Για όλους μας υπήρξε κάποτε εκείνη η στιγμή που ευχηθήκαμε να ήμασταν ο πρωταγωνιστής της ταινίας ή ο ήρωας του βιβλίου. Να ζήσουμε έστω και για λίγο την αδρεναλίνη της περιπέτειας μέσα σε σκηνικά που μέχρι στιγμής μόνο διαβάζαμε ή παρακολουθούσαμε στην οθόνη και καθοδηγούσαμε το πολύ πολύ με το ποντίκι μας. Και τα δωμάτια απόδρασης έγιναν το Τζίνι μας! Τη μια στιγμή βρισκόμαστε παγιδευμένοι μέσα στο λαβύρινθο του Μινώταυρου και προσπαθούμε να ξεφύγουμε πριν καταφτάσει ο Μίνωας με το τάγμα του. Την άλλη είμαστε αιχμάλωτοι πολέμου στη Βόρεια Κορέα και πρέπει να αποδράσουμε και πάλι στη ζούγκλα. Κάποια μέρα χρειάζεται να ανακαλύψουμε τα μυστικά του κώδικα Ντα Βίντσι για να αποκαλυφθούν οι στυγεροί δολοφόνοι του γνωστού αρχαιολόγου Ουίλιαμ Τ. Φράνκλιν. Ενώ μια άλλη, είμαστε μέλος μια σπείρας που προσπαθεί να κλέψει τα σχέδια του Τιτανικού και να σωθούμε πριν το πλοίο βυθιστεί. Κάποια στιγμή είμαστε πολύ κοντά στην ανακάλυψη της Ατλαντίδας και τα ερείπιά της κρύβουν τα μεγαλύτερα μυστήρια που χρειάζεται να ανακαλύψουμε πριν αφανιστούμε και πάλι μαζί της και άλλη, αναζητούμε τα χαμένα αγάλματα της Κνωσσού και τον τρόπο διαφυγής μας, κάθε φορά, σε 60 μονάχα λεπτά.
Και καθώς ο χρόνος κυλάει πιο αμείλικτα και από τη νιότη μας, μια φωνή αντηχεί από τα μεγάφωνα ή την άλλη άκρη της τηλεφωνικής γραμμής: “Μήπως χρειάζεστε βοήθεια;” Χμμ… ναι και κάπου εκεί θυμόμαστε πως το κόλπο είναι στημένο. Και μάλιστα το έχουμε πληρώσει οι ίδιοι. Αλλά πραγματικά, ποιος νοιάζεται; Εδώ μιλάμε για Colpo Grosso!
Το πρώτο δωμάτιο διαφυγής στην πραγματική ζωή δημιουργήθηκε το 2006 στη Silicon Valley, ενώ την αρχή στην Αθήνα έκανε το «AthensClue» το 2013 (που πλέον είναι και νότιο, επί της οδού Ξάνθου 3, στη Γλυφάδα) που στεγάστηκε σε μια παλιά, ατμοσφαιρική πολυκατοικία του 1930. Τότε μπορεί να έβρισκες θέση ακόμη και μετά από ένα μήνα και η αναμονή μεγέθυνε τη φήμη των δωμάτιων απόδρασης. Στη συνέχεια ακολούθησαν τα Adventure Rooms, το Athens Escape, το Mysteries, το Game Over και το House of Mysteries στα νότια προάστια, το CSI Athens, το Trap Athens, το Mindtrap και η λίστα δεν έχει τελειωμό.
Θα μπορούσε να είναι απλά μια μανία. Μια αντιγραφή δοκιμασμένης επιτυχίας όπως έχει συμβεί πολλάκις με επιχειρήσεις εστίασης στη χώρα μας. Αλλά είναι κάτι περισσότερο από αυτό. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε πως τα δωμάτια απόδρασης γνωρίζουν επιτυχία σε ολόκληρο τον κόσμο. Σύμφωνα με τον Frank Lantz, διευθυντή του NYU Game Center “Τα παιχνίδια συνήθιζαν να είναι μια μορφή εμπειρίας. Τελευταία όμως το στοιχείο που έμενε εκτός της εξίσωσης ήταν το ανθρώπινο σώμα και η πρόσωπο με πρόσωπο αλληλεπίδραση. Νομίζω ότι βλέπουμε μια επιστροφή σε αυτές τις ιδιότητες.” Και συμπληρώνει πως “Για μεγάλο χρονικό διάστημα, τα βιντεοπαιχνίδια και τα games στους ηλεκτρονικούς υπολογιστές είχαν γίνει πολύ μοναχικά. Αλλά τώρα, βλέπουμε την ανάδυση της κοινωνικής και φυσικής συμμετοχής, όπως ακριβώς συμβαίνει και με τα αθλήματα.” Σε μια εποχή που οι οθόνες και η κονσόλες εικονικής πραγματικότητας, είναι η κυρίαρχη πηγή ψυχαγωγίας, ίσως οι άνθρωποι να χρειάζονταν αυτό το «ελατήριο» κάτω από την πολυθρόνα που θα τους ξεκουνήσει από την παθητική συμμετοχή στη δράση.
«Η όλη αίσθηση είναι σαν να βρίσκεσαι σε ένα video game στην πραγματική ζωή» μου λέει ο Γιώργος, που έχει γυρίσει σχεδόν άπαντα τα δωμάτια απόδρασης στην Αθήνα. «Νιώθουμε πως είμαστε ο Ηρακλής Πουαρό και η εξιχνίαση του μυστηρίου κρίνεται αποκλειστικά από εμάς!» μου λέει η Κατερίνα ενώ ο Νίκος δηλώνει χαρακτηριστικά (ελεύθερη μετάφραση: δίνει τους φίλους του) «είναι πολύ ενδιαφέροντα τα escape rooms γιατί εκεί μπορείς να δεις πόσο μπορεί ο Θωμάς να χαμηλώσει τα βλέφαρά του όταν η λύση που πρότεινε δεν στέκει, γιατί παρατηρείς τον Κώστα να αγχώνεται σαν μικρό κουνελάκι όσο περνάει ο χρόνος, γιατί βλέπεις τον Γρηγόρη να θέλει να τα κάνει όλα νομότυπα και με τάξη, ενώ παράλληλα την Νίκη να λυγίζει οποιονδήποτε κανόνα του παιχνιδιού στο βωμό της απόδρασης. Εγώ φυσικά είμαι ο πιο cool» λέει τη στιγμή που η ομάδα του τον τρολάρει δίχως αύριο!
Ωστόσο υπάρχουν και παραδείγματα που οι προσωπικότητες των ατόμων μεταλλάσσονται μέσα στο δωμάτιο. «Κάποια άτομα σου δίνουν την εντύπωση των leaders αλλά μόλις η πόρτα κλειδώσει πίσω τους απλά ακολουθούν τους υπόλοιπους» μου λέει ο κ. Γιώργος, ιδιοκτήτης δωμάτιων απόδρασης. «Είναι εντυπωσιακό να παρατηρούμε πώς διαφορετικές ομάδες χειρίζονται την πίεση», μου λέει ο Πέτρος, επίσης ιδιοκτήτης της διαδραστικής αυτής τάσης. «Μου έχει τύχει περίπτωση, ομάδα φίλων να μπαίνει μέσα και να τσακωθούν τόσο άσχημα που η μία κοπέλα αρνήθηκε να συνεχίσει και βγήκε και τους περίμενε απ’ έξω». Συνήθως όμως αυτή η διασκεδαστική εμπειρία βγάζει γέλιο και εντείνει τη συνεργασία των μελών. Γι΄ αυτό και την προτιμούν πολλές εταιρείες για ανάπτυξη της εταιρικής επικοινωνίας και συνεργασίας τους.
Τελικά τα δωμάτια απόδρασης είναι και μια απόδραση από την κρίση, τόσο ως επιχειρηματική κίνηση, όσο και σαν εναλλακτικός τρόπος διασκέδασης που πραγματικά μας βγάζει από την καθημερινότητα, μας μεταφέρει σε μια ατμοσφαιρική ιστορία με την παρέα μας που ακονίζει το μυαλό μας και εξάπτει τη φαντασία μας. Και κυρίως μας θυμίζει πως ήταν όταν ήμασταν παιδιά, που μαζευόμασταν σε μια αλάνα ή σε ένα σπίτι και εφευρίσκαμε ένα σωρό παιχνίδια για να παίζουμε όλοι μαζί. Ωστόσο ακόμη κι αυτή η τόσο επιτυχημένη συνταγή χρειάζεται προσοχή στην εκτέλεση, χωρίς πρόχειρες ιστορίες και φτηνά σκηνικά γιατί τότε το γλυκό θα χαλάσει για όλους. Μια παρέα που θα τύχει να πάει σε ένα όχι και τόσο επιτυχημένο δωμάτιο απόδρασης, είναι πολύ πιθανό να μην ξαναπάει και σε κανένα άλλο. Δυο χρόνια μετά το πρώτο δωμάτιο απόδρασης, με πολλές επιλογές πλέον μπροστά μας, ένα είναι σίγουρο: Μόνο αυτά που έχουν πραγματικά ιδιαίτερη αδρεναλίνη να προσφέρουν, θα ξεχωρίσουν. Ως την ηρωική έξοδο λοιπόν, μην ξεχνάς, ο χρόνος τρέχει…