Mank: Μη χάσεις την ταινία της χρονιάς με ρεσιτάλ ερμηνείας από τον Gary Oldman
Το Netflix μας παρουσιάζει μία μοναδική ανασύσταση της αξέχαστης κινηματογραφικής χρυσής εποχής του Χόλιγουντ με τον David Fincher στο τιμόνι και τον Gary Oldman σε πρωταγωνιστικό ρόλο. Μια ταινία που περιμένουμε σίγουρα να δούμε στα Όσκαρ.
- 13/12/2020
Η μεγαλύτερη επιτυχία του Netflix και η μεγαλύτερη πιθανότητα της πλατφόρμας να “κερδίσει” Όσκαρ φέτος είναι η ταινία Mank, η οποία καταπιάνεται με τη ζωή του παραγωγού και σεναριογράφου Herman “Mank” Mankiewicz, ρίχνοντας φως στο ταραχώδες παρασκήνιο της ανάπτυξης του σεναρίου του κολοσσιαίου αριστουργήματος του Orson Welles, Citizen Kane (Πολίτης Κέιν). Σκηνοθετημένο από τον David Fincher (Fight Club, The Curious Case of Benjamin Button, Zodiac, The Social Network) το σενάριο του Mank γράφτηκε αρχικά από τον πατέρα του, Jack, έναν Αμερικανό δημοσιογράφο και σεναριογράφο που πέθανε το 2003.
Η ταινία αφηγείται την ιστορία του Herman Mankiewicz, του άντρα που συν-έγραψε το Citizen Kane, το οποίο εξακολουθεί να θεωρείται μέχρι και σήμερα μια από τις μεγαλύτερες ταινίες όλων των εποχών. Η ιστορία τρέχει σε δύο χρονοδιαγράμματα, με πολλά flashbacks. Ο Mank (Gary Oldman), ένας σεναριογράφος του Χόλιγουντ με έντονα προβλήματα αλκοολισμού αλλά και ένα πρόσφατο τροχαίο ατύχημα, που του δημιουργεί σοβαρό πρόβλημα στο πόδι του, αποστέλλεται το 1940 σε ένα απομακρυσμένο σπίτι με μια νοσοκόμα και μια γραμματέα (Lily Collins) για να γράψουν ένα σενάριο για τον Orson Welles. Το δεύτερο χρονοδιάγραμμα περιλαμβάνει τα προσωπικά και επαγγελματικά λάθη που τον έφεραν εκεί που βρίσκεται σήμερα και ξεκινά περίπου μια δεκαετία πριν, το 1930, καθώς ο Mankiewicz γνωρίζει τον William Randolph Hearst (Charles Dance), έναν από τους πλουσιότερους και πιο διάσημους άντρες στην Αμερική, καθώς και την ηθοποιό Marion Davies (Amanda Seyfried).
Όπως και άλλες ταινίες του David Fincher, το Mank μιλά για τη μοναξιά, για την αυτοκαταστροφή, για ανθρώπους που δεν σταματούν να κάνουν τα ίδια λάθη ακόμα και όταν μαθαίνουν να τα αναγνωρίζουν. Ο Mank είναι ένας μέθυσος, ορμητικός, ετοιμόλογος και αυτοκαταστροφικός άνδρας που γνωρίζει βαθιά μέσα του ότι ο αλκοολισμός τον σκοτώνει, ότι πρέπει να σταματήσει να λέει ότι εξυπνάδα του έρχεται στο μυαλό και ότι πρέπει να σταματήσει να απομακρύνει τους συμμάχους και φίλους του. Γνωρίζει ότι αυτή η συμπεριφορά θα τον αφήσει άνεργο αλλά και μόνο του.
Η ταινία έχει ένα πραγματικά εξαιρετικό καστ ηθοποιών. Αρχικά, η Lily Collins παίζει την Rita Alexander, μια βοηθό που προσλήφθηκε για να βοηθήσει τον Mank να γίνει καλύτερα και να τον κρατήσει στον ίσιο δρόμο, ώστε να καταφέρει να τελειώσει το αριστούργημά του. Φανταστική στο ρόλο της και σίγουρα από τις πιο ξεχωριστές της ερμηνείες μέχρι σήμερα. Στη συνέχεια, έχουμε την εκθαμβωτική και αστεία απεικόνιση της Amanda Seyfried στο ρόλο της ηθοποιού Marion Davies, η ερμηνεία της οποίας δίνει μια ανάσα φρέσκου αέρα. Αλλά το Mank στηρίζεται στους ώμους του μοναδικού ταλέντου του Gary Oldman, του οποίου το στυλ σε ρόλους που κυμαίνονται από τον Winston Churchill έως τον Norman Stansfield, δεν παύει ποτέ να σε εκπλήσσει.
Χρησιμοποιώντας το ασπρόμαυρο φιλμ, ο σκηνοθέτης ήθελε να χτίσει από την αρχή μια ταινία υψηλών απαιτήσεων και προδιαγραφών, που θα απεικόνιζε όσο περισσότερο ήταν εφικτό το κλίμα και την αισθητική των συγκεκριμένων δεκαετιών. Τρομερή η προσπάθεια από τον David Fincher, που δεν έχει σχέση με κανένα από τα παλαιότερα έργα του και αναφέρεται σε μια εντελώς διαφορετική εποχή που λείπει. Από τη σκηνοθεσία, μέχρι τη μουσική και τη φωτογραφία, όλα φαίνεται να μιμούνται τεχνικές του παρελθόντος και το Mank στο σύνολό του σου δίνει όντως την εντύπωση ότι έχει γυριστεί τις δεκαετίες του ‘30 και του ‘40. Παράλληλα, η ταινία δείχνει τη δυναμική της χρυσής εποχής του Χόλιγουντ, κατά την οποία δημιουργήθηκαν εμβληματικές ταινίες και ξεχώρισαν μοναδικές προσωπικότητες, αλλά δεν ξεχνά να δείξει και την βαθιά προβληματική μεταχείριση των ανθρώπων που εργάζονταν σκληρά για την υλοποίησή τους. Τέλος, γίνεται αναφορά και στα πολιτικά δρώμενα της εποχής, όπως για παράδειγμα η άνοδος της χιτλερικής Γερμανίας ή οι προεκλογικές αναμετρήσεις, που αρκετά συχνά επηρέαζαν και τον κινηματογραφικό κόσμο.