Μία νύχτα στο καμαρίνι του Νίκου Απέργη
Ο Νίκος Απέργης είναι ένα όνομα που ξέρουμε αρκετά χρόνια όμως στο Opus κάθε Τετάρτη κάνει πραγματικά αυτό που αγαπάει
- 23/07/2019
Τον Νίκο Απέργη τον γνωρίζεις εδώ και πολλά χρόνια. Τα τελευταία χρόνια όμως έχει επιστρέψει στην επικαιρότητα με νέα τραγούδια αλλά και εμφανίσεις σε μαγαζιά που τα γεμίζει μόνος του. Ένα από αυτά είναι το Opus οπου εμφανίζεται κάθε Τετάρτη και πραγματικά γίνεται ένας μικρός χαμός. Τον βρήκαμε στο καμαρίνι του λίγο πριν ανέβει και μας μίλησε για την καριέρα του, τα τραγούδια που αγαπάει αλλά και τα νότια προάστια.
Εκείνος καθόταν στον καναπέ του καμαρινιού, ενώ τριγύρω του βρισκόταν η μπάντα του αλλά και άλλοι φίλοι του. Η ώρα έδειχνε 12 και μισή και μόλις είχε φτάσει στο Opus. Απέξω ο κόσμος είχε αρχίσει να γεμίζει το μαγαζί και ήταν σχεδόν όλα έτοιμα για μια ακόμα βραδιά που ο Νίκος Απέργης θα έκανε αυτό που αγαπάει πολύ. Να τραγουδάει και να κάνει τον κόσμο να διασκεδάζει. Κάπου εκεί τον ρωτάω πως αποφάσισε να ασχοληθεί με την μουσική
“Πάμε τόσο παλιά, ε; Πάντα ασχολιόμουν με την μουσική. Πήγαινα ωδείο, έπαιζα κιθάρα, πιάνο, μπουζούκι και άλλα όργανα. Πάντα από μικρός μου άρεσε η μουσική γενικά και όχι μόνο το τραγούδι. Από εκεί και πέρα, επειδή έτυχε να έχω και καλή φωνή, όταν πέρασα στο πανεπιστήμιο ξεκίνησα να δουλεύω και επαγγελματικά. Σε μικρά σχήματα και συγκεκριμένα πρώτη μου δουλειά ήταν στο Plaisir στην Εκάλη, ενώ μετά ήρθαν και πιο μεγάλα μαγαζιά”.
Όμως η φιγούρα και η φωνή του Νίκου Απέργη μας είναι οικεία εδώ και πολλά χρόνια, από την συμμετοχή του στο Dream Show. “Τότε ήμουν σε μικρή ηλικία, ήμουν 21, πριν από 14 χρόνια. Για μένα ήταν μια ευκαιρία να δειξω τι έχω και τι μπορώ να προσφέρω. Μου έδωσε ώθηση όσον αφορά την αναγνωρισιμότητα αλλά μόνο ως προς αυτό. Από εκεί και πέρα είσαι πάλι μόνος σου Πρέπει να κάνεις κάποιες επιλογές”.
“Αμέσως μετά ξεκίνησα εμφανίσεις στο Ρομέο. Είχα συμβόλαιο με το μαγαζί. Πήγα μετά και σε κάποια άλλα μαγαζιά. Δεν έκανα δισκογραφία τότε και επειδή ήρθε η κρίση, βγήκαν καινούργια ριάλιτι και κατα συνέπεια με ξέχασε λίγο ο κόσμος. Ξέχασε γενικά την δικιά μου φουρνιά. Μετά πάλι μόνος μου προσπαθούσα και χρόνο με τον χρόνο ανέβαινα. Και κάπως έτσι φτάνουμε στο σήμερα και στις εμφανίσεις μου στο Opus”.
Στο Opus ο Νίκος εμφανίζεται εδώ και ένα μήνα και πραγματικά ο κόσμος γεμίζει το μαγαζί για να τον ακούσει “Ήμουν στον Ιστιοπλοϊκό τα Σάββατα και τώρα τις Τετάρτες εδώ. Μ’άρεσει αυτό που κάνω αυτή την στιγμή, έχω κάποιους καλούς μουσικούς μαζί μου. Γενικά μπορώ να δείξω τι είμαι εδώ σε τέτοια μαγαζιά. Ξεκάθαρα προτιμώ τέτοιου είδους live. Εγώ κάνω αυτό καλά, κάποιοι άλλοι το κάνουν καλύτερα από μένα το να τραγουδάνε σε πίστες οπότε ο καθένας όπου είναι καλός”.
Δισκογραφικά τα τελευταία χρόνια είναι ακόμα πιο ενεργός, ή τουλάχιστον έτσι φαίνεται όπως μας εξηγεί “Πάντα έβγαζα τραγούδια απλά τώρα έχουν δέσει κάποιοι παράγοντες μαζί. Μια καλή δισκογραφική, καλή επιχείρηση που δουλεύω, κάποια πράγματα που έχουμε φτιάξει στο ίντερνετ, η μπάντα που έχουμε. Είναι όλα μαζί που συνδέονται και φαίνονται πιο πολύ τα τραγούδια που κάνω. Το ‘Ίσως’ είναι το αγαπημένο μου τραγούδι το οποίο είναι και το πρώτο μου τραγούδι. Θα το επανακυκλοφορησω αφού έχουμε ετοιμάσει μια επανεκτέλεση με καινούργια ενορχήστρωση και καινούργιο βίντεο κλιπ. Θέλω να του δώσω μια δεύτερη ευκαιρία και να κάνουμε ένα επετειακό δέκα χρόνων”.
Ένα όμως τραγούδι του Νίκο το οποίο έγινε θέμα συζήτησης είναι το “Κομμάτι της ζωής μου”, όχι μόνο λόγω της επιτυχίας που γνώρισε αλλά και λόγω του βίντεο κλιπ του το οποίο είχε θέμα την δωρεά οργάνων “Θέλαμε να περάσουμε ένα κοινωνικό μήνυμα και μου ταίριαζε με τους στίχους του τραγουδιού. Κάπως έτσι και επειδή έχουμε και γνωστό τον πρόεδρο στην humain είπαμε να περάσουμε στον κόσμο ένα ωραίο μήνυμα”.
Η ώρα έχει περάσει και σε λίγο θα πρέπει να ανέβει στην σκηνή του Opus. Τον ρωτάω την αγαπημένη στιγμή της καριέρας του και μου απαντάει χωρίς να το πολυσκεφτεί
“Δισκογραφικά όταν συνεργάστηκα με τον Στέλιο Ρόκκο που του είχα γράψει ένα τραγούδι, το “Σε έχασα”. Είναι από τα πρότυπα μου ο Στέλιος και ήταν από τις καλύτερες μου στιγμές ότι έγραψα εγώ στον Ρόκο. Που όλος ο κόσμος παρακαλάει να του γράψει ο Ρόκκος εκείνος διάλεξε ένα δικό μου κομμάτι”.
Φυσικά δεν θα μπορούσα να μην τον ρωτήσω για τα νότια προάστια και για την σχέση του με αυτά “Ζω στον Άλιμο. Είχα και ένα μαγαζί στην Αργυρούπολη. Οι φίλοι μου όλοι είναι από τα νότια. Ήμουν μέτοχος στο παλιο το ορθόδοξο το ‘deja vu’, μετά έφυγε και έχασε την δυναμική του”
Αρπάζει την κιθάρα του, παίρνει το μικρόφωνο του και αρχίζει να κατεβαίνει τα σκαλιά για να βγει στην σκηνή “Άγχος. Πάντα έχω άγχος. Μέχρι τα δυο πρώτα τραγούδια και μετά φεύγει η κρυάδα”. Εγώ πάντως δεν κατάλαβα κανένα άγχος στον Νίκο Απέργη. Μόνο κέφι που το προσφέρει απλόχερα.