Σάββατο απόγευμα στο λημέρι του Τεμπέλη Δράκου
Ο φετινός Δεκέμβρης ξεκίνησε με ένα ανεπανάληπτο ταξίδι στον μαγικό κόσμο που άρχισε να χτίζει με τα τραγούδια του ο Γιώργος Χατζηπιερής πριν από 18 χρόνια.
- 08/12/2023
Μοιάζει περίπου αστείο το ότι τα τραγούδια του «Τεμπέλη Δράκου» δεν είχαν μέχρι πολύ πρόσφατα ακουστεί ζωντανά στην Αθήνα.
Το μαγικό πρώτο άλμπουμ της σειράς, «Ο Τεμπέλης Δράκος και άλλες Ιστορίες» κυκλοφόρησε το 2005. Στα 18 χρόνια που έχουν περάσει από τότε, το παραμυθένιο σύμπαν που δημιούργησε ο Γιώργος Χατζηπιερής έχει ενσωματωθεί τόσο πολύ στη συλλογική μας συνείδηση και στην πολιτιστική μας κουλτούρα, που πολύ δύσκολα θα πίστευε κάποιος ότι οι τέσσερις παραστάσεις που πραγματοποιήθηκαν στο Μέγαρο Μουσικής το πρώτο Σαββατοκύριακο του Δεκέμβρη ήταν η παρθενική παρουσίαση αυτού του σπουδαίου μουσικού έργου στην Αθήνα.
Η επιτυχία των παραστάσεων -εμπορική αλλά και ουσιαστική, όπως αποτυπώθηκε στα εκστατικά πρόσωπα και στον ενθουσιασμό των παιδιών και των γονιών τους που τις παρακολούθησαν- απέδειξε ότι ήταν αναγκαίες. Χρειαζόμασταν όλη αυτή τη χαρά, όλη αυτή τη μουσική, όλο αυτό το ταξίδι στον κόσμο όπου τα βουνά πάνε για μπάνιο και πιάνουν κουβέντα με τα νησιά και οι φαλαινίτσες βγάζουν βόλτες τους κατοικίδιους χορτοφάγους καρχαρίες τους.
Δεν υπάρχει λόγος να γράψουμε εδώ κάτι για τα τραγούδια που συνθέτουν τον υπέροχο κόσμο του «Τεμπέλη Δράκου». Έχουν κριθεί από τους πιο απαιτητικούς κριτές, τα παιδιά στα οποία απευθύνονται. Ακόμα και η πολύ τιμητική τοποθέτησή τους στο ίδιο βάθρο με τη θρυλική «Λιλιπούπολη» παραβλέπει ίσως τη δυναμική και την επιδραστικότητά τους, σε μια εποχή στην οποία ο απέραντος ωκεανός ψυχαγωγικού περιεχομένου που απευθύνεται στα παιδιά εντείνει τη διάσπαση και δεν διευκολύνει την ανάδειξη έργων που λειτουργούν ως συμπαγή και άρτια σώματα και ως σπαρταριστοί, ολοζώντανοι οργανισμοί.
Στο Μέγαρο Μουσικής είδαμε το σώμα του «Τεμπέλη Δράκου» να πάλλεται μπροστά μας, υλοποιημένο και την ίδια στιγμή αέρινο, φωτεινό και ονειρικό. Ο Κωνσταντίνος Ρήγος σκηνοθέτησε με σεβασμό και πλήρη επίγνωση, αφήνοντας τα τραγούδια να γεννήσουν για άλλη μια φορά τη βασική αφήγηση. Ανέδειξε τις εικόνες και τα κινούμενα σχέδια με τα οποία έχουμε ταυτίσει όλα αυτά τα χρόνια τα πλάσματα αυτού του φανταστικού κόσμου και τις εμπλούτισε με τη ζωηρή παρουσία δύο εξαιρετικών χορευτών και με μερικές πολύ ευφάνταστες σκηνικές εκπλήξεις (κάποιες εμφανίζονταν κυριολεκτικά ουρανοκατέβατες).
Στο κέντρο αυτής της λειτουργικής φαντασμαγορίας, μια κεφάτη δεκαμελής ορχήστρα, μια αιθέρια παιδική χορωδία και τέσσερις σπουδαίοι ερμηνευτές έδωσαν στα τραγούδια του Γιώργου Χατζηπιερή μια δροσερή πνοή την οποία ακόμα ανασαίνουν οι χιλιάδες μικροί και μεγάλοι θεατές που βρέθηκαν στην αίθουσα «Αλεξάνδρα Τριάντη» στις 2 και στις 3 του Δεκέμβρη.
Το πόσο σπουδαίοι είναι οι ερμηνευτές που επέλεξε ο Γιώργος Χατζηπιερής, αποτυπώθηκε (και) στη χαρά και στην ειλικρίνια με την οποία μπήκαν στον κόσμο του «Τεμπέλη Δράκου». Ο Γιάννης Διονυσίου είναι μια φιγούρα που θα μπορούσε έτσι κι αλλιώς να προέρχεται απ’ αυτό το σύμπαν. Η λαμπερή Ρένα Μόρφη μπήκε χορεύοντας και ακτινοβολώντας χαμόγελα. Η Ελένη Τσαλιγοπούλου έκανε μια πολύ σεμνή επίδειξη αυτού του μοναδικού χαρίσματος που διαθέτει και της επιτρέπει να απευθύνεται από σκηνής με την ίδια άνεση σε παιδιά, ενήλικες και πατατούλες. Και ο Αλκίνοος ήταν ο Αλκίνοος. Στα διαλείμματα των τραγουδιών επιχείρησε και μερικές κωλοτούμπες. Κι αυτό, με κάποιο τρόπο, ήταν αρκετό για να μας θυμίσει γιατί έχει προ πολλού κερδίσει το προνόμιο να τον αποκαλούμε με το μικρό του όνομα. Τους ευχαριστούμε θερμά.