Όσκαρ 2021: Οι 8 ταινίες που πρέπει οπωσδήποτε να δεις φέτος
Η μεγάλη βραδιά για τα Όσκαρ 2021 έχει σχεδόν φτάσει. Με αφορμή, λοιπόν, την αποψινή τελετή απονομής, σου προτείνουμε 8από τις πιο ξεχωριστές ταινίες της χρονιάς, που κατάφεραν να κερδίσουν υποψηφιότητες και πολύ πιθανό να τις δούμε νικήτριες.
- 25/04/2021
Η 93η τελετή απονομής των Όσκαρ πραγματοποιείται σήμερα, Κυριακή 25 Απριλίου, και πραγματικά ανυπομονούμε να μάθουμε τους νικητές. Παρά την πανδημία, που έφερε τα πάνω κάτω στον κινηματογραφικό κόσμο, όλες οι υποψηφιότητες φέτος είναι μία και μία. Αρχικά υπάρχει έντονη θεματική ποικιλία, γεγονός που από την αρχή σου κεντρίζει το ενδιαφέρον. Το Netflix, φέτος, πηγαίνει στα Όσκαρ με 35 υποψηφιότητες και λογικό άλλωστε, αφού πολλές ταινίες δεν κατάφεραν να κυκλοφορήσουν στις κινηματογραφικές αίθουσες. Δηλώνει με αυτόν τον τρόπο έμπρακτα ότι είναι ένας υπολογίσιμος αντίπαλος, και ότι οι επενδύσεις που έκανε τον τελευταίο καιρό τόσο σε διεθνείς παραγωγές, όσο και σε σκηνοθέτες-φαινόμενα αποδίδουν.
Από τη στιγμή που ανακοινώθηκαν οι υποψηφιότητες για όλες τις κατηγορίες, τα στοιχήματα είναι πολλά. Το Mank -με ρεκόρ 10 υποψηφιοτήτων- έχει πολλές πιθανότητες να κερδίσει έστω και μία κατηγορία, ενώ το Nomadland για τους περισσότερους αποτελεί το μεγάλο φαβορί, αποδεικνύοντας ότι η φετινή απονομή είναι και γυναικεία υπόθεση (με τη πρωταγωνίστρια αλλά και τη σκηνοθέτρια να “κυνηγούν” τη νίκη). Ακόμη, το ελληνικό στοιχείο δεν απουσιάζει για ακόμα μία χρονιά από την λαμπρή τελετή. Ο Φαίδων Παπαμιχαήλ είναι υποψήφιος για Όσκαρ Καλύτερης Φωτογραφίας για τη δουλειά του στο “The Trial of the Chicago 7”, ενώ ο Γιώργος Λαμπρινός είναι υποψήφιος για Όσκαρ Καλύτερου Μοντάζ στο “The Father”.
Mank
10 υποψηφιότητες (καλύτερης ταινίας, σκηνοθεσίας, φωτογραφίας, Α’ Ανδρικού Ρόλου, Β’ Γυναικείου Ρόλου, μουσικής, κοστούμια, καλλιτεχνικής διεύθυνσης, ήχου, μακιγιάζ και κομμώσεις)
Η υπόθεση: Το “Mank” ακολουθεί τον αλκοολικό σεναριογράφο Herman Mank Mankiewicz (Gary Oldman), καθώς παλεύει να γράψει το σενάριο για μια ταινία που από πολλούς θεωρείται ως η μεγαλύτερη ταινία που έγινε ποτέ: το Citizen Kane. Ο Mank έχει στη διάθεσή του 60 ημέρες για να ολοκληρώσει το σενάριο για τον σκηνοθέτη της ταινίας Orson Welles. Καθώς ο Mank γράφει το σενάριο, η ταινία μας ταξιδεύει λίγο πίσω στο Χόλιγουντ της δεκαετίας του ‘30, γνωστή ως Η Χρυσή Εποχή. Σε αυτή τη περίοδο ο Mank γνωρίζει πολλούς ανθρώπους στενά δεμένους με το Hollywood, και μάλιστα η γνωριμία του με έναν από αυτούς, τον William Randolph Hearst, θα αποτελέσει σημείο καμπής, καθώς η υπόθεση του Citizen Kane ακολουθεί τη ζωή του Hearst.
Γιατί να τη δεις: Η ταινία που έχουμε εδώ δεν θυμίζει μόνο στην πλοκή τον Citizen Kane, αλλά και στο στυλ. Όχι μόνο επειδή είναι ασπρόμαυρη, αλλά επειδή σου μεταδίδει και την ίδια αίσθηση που σου μετέδιδε ο Welles. Ο φωτισμός, τα σκηνικά, ο τρόπος με τον οποίο
εμφανίζονται τα credits στην αρχή της ταινίας και η μουσική, σε φέρνουν πίσω στις δεκαετίες του 1930 και 1940 με έναν πολύ ωραίο και ρεαλιστικό τρόπο. Ο David Fincher ξέρει ακριβώς τι κάνει εδώ. Αν και δεν μας έχει συνηθίσει σε τέτοιου είδους ταινίες, ο Fincher -ειδικά μετά από μια καριέρα που αποτελείται κυρίως από θρίλερ εγκλήματος όπως το Se7en ή το Zodiac- καταφέρνει και παραδίδει μια πολύ καλή ταινία, σφιχτή, πολυεπίπεδη και πολύπλοκη. Παράλληλα, οι ερμηνείες είναι το λιγότερο εξαιρετικές, με τον Gary Oldman
στον πρωταγωνιστικό ρόλο ως Mank να κλέβει όλες τις εντυπώσεις και να αποτελεί ένα τεράστιο φαβορί για το Όσκαρ Α’ ανδρικού ρόλου. Κλείνοντας, η ταινία αυτή ήταν όντως το δυνατό χαρτί του Netflix -όπως είχαμε προβλέψει άλλωστε- αφού προηγείται με 10
υποψηφιότητες.
Nomadland
6 υποψηφιότητες (καλύτερης ταινίας, σκηνοθεσίας, διασκευασμένου σεναρίου, φωτογραφίας, μοντάζ, Α’ Γυναικείου ρόλου)
Η υπόθεση: Η υπόθεση της ταινίας επικεντρώνεται σε μια γυναίκα η οποία έχασε τα πάντα, αφού είδε την πόλη της να εξαφανίζεται κυριολεκτικά από το χάρτη όταν η τοπική βιομηχανία κατέρρευσε, και ξεκινά ένα ταξίδι στην αμερικανική δύση ως σύγχρονος νομάς.
Η Φερν (Frances McDormand), χήρα και οικονομικά κατεστραμμένη, με μοναδικό της σπίτι ένα μικρό φορτηγάκι, μετακινείται από επαρχία σε επαρχία, κάνοντας προσωρινές δουλειές με χαμηλό μισθό.
Γιατί να τη δεις: Η Φερν κινείται τόσο ψυχολογικά όσο και σωματικά. Ενώ πηγαίνει από πολιτεία σε πολιτεία, αναδύεται επίσης ο αληθινός εαυτός της, ένας εαυτός που είναι θαμμένος στη θλίψη για πολύ καιρό. Υπάρχει κάτι πολύ συγκινητικό σε ολόκληρο το ταξίδι της, που ακόμα κι αν δεν έχεις τίποτα κοινό μαζί της ή με την ταλαιπωρία της, θα το νιώσεις. Κάθε φορά που η Φερν κοιτάζει στον ήλιο και απελευθερώνει μια μεγάλη εκπνοή, υπάρχει μια κάθαρση. Είναι φανταστική στο ρόλο της και είτε χρειάζεται να εκφράσει πάθος ή ευτυχία ή απελπισία, το κάνει μοναδικά. Μέσα σε λίγα λεπτά, νοιάζεσαι ήδη για αυτήν και ανησυχείς για το αν θα τα καταφέρει. Επίσης, εξαιρετικοί και καλοσχηματισμένοι δευτερεύοντες χαρακτήρες έρχονται στη ζωή της τόσο γρήγορα όσο φεύγουν, όμως ο καθένας παρουσιάζεται και ως ένας καθρέφτης για τη Φερν, η οποία βλέπει ένα κομμάτι του εαυτού της σε αυτούς. Συνοπτικά, τα τοπία, οι ερμηνείες, η εξαιρετική σκηνοθεσία από την Chloe Zhao και το σενάριο, οδηγούν σε μια ταινία που έχει μπει για τα καλά στο κυνήγι για
Όσκαρ, και που πραγματικά αξίζει να κερδίσει -τουλάχιστον αυτό του Α’ γυναικείου ρόλου.
Minari
6 υποψηφιότητες (καλύτερης ταινίας, σκηνοθεσίας, πρωτότυπου σεναρίου, Α’ Ανδρικού ρόλου, Β’ Γυναικείου ρόλου, μουσικής)
Η υπόθεση: Το “Minari” είναι η ιστορία μιας οικογένειας από την Κορέα, που ζει στην αγροτική Αμερική, καθώς εργάζονται σκληρά για την επίτευξη του «αμερικανικού ονείρου». Το οικείο πορτρέτο μιας οικογένειας που προσπαθεί σκληρά να ταιριάξει, αλλά
επίσης προσπαθεί να πετύχει διατηρώντας τις παραδόσεις τους, είναι συγκινητικό. Η οικογένεια Yi δεν έχει αρκετά χρήματα, νερό ή ακόμη και 24ωρο ηλεκτρικό ρεύμα, αλλά έχουν ο ένας τον άλλον.
Γιατί να τη δεις: Το “Minari” είναι ουσιαστικά μια ανθρώπινη ιστορία. Βλέπουμε τους παππούδες να μεταδίδουν τα λόγια σοφίας τους στους νέους και τη συντροφιά να είναι η μεγαλύτερη δύναμη μιας οικογένειας. Η ταινία παρουσιάζει μια σαφή εικόνα μιας
οικογένειας που παλεύει να τα καταφέρει και επαναλαμβάνει, ότι το ταξίδι δεν είναι ποτέ εύκολο, αλλά αξίζει να το κάνετε αν έχετε τους ανθρώπους σας. Κάθε μέλος της οικογένειας Yi μαθαίνει να είναι ο εαυτός του σε ένα νέο περιβάλλον και να εξισορροπεί τα χαρακτηριστικά της κορεατικής του ταυτότητας, σε συνδυασμό με την νέα ταυτότητα που προσπαθούν να δημιουργήσουν. Υπάρχει τόση ομορφιά σε αυτή τη διαδικασία. Εν μέσω τόσων αλλαγών, δοκιμασιών και μεταβλητών έξω από τον έλεγχό τους, ο μόνος αμετάβλητος παράγοντας είναι αυτό που αισθάνονται ο ένας για τον άλλον. Η ικανότητά τους να συγχωρούν τα μικρά και τα μεγάλα λάθη του άλλου θα καθορίσουν κατά πόσο μπορούν να επιτύχουν όλοι μαζί. Το Minari αξίζει μια θέση μεταξύ των καλύτερων ταινιών του 2020, για
όλη την ελκυστική αίσθηση που σου μεταδίδει και τις συναισθηματικές του αρετές, μεταξύ των οποίων είναι να τιμάς την ανθρώπινη ανθεκτικότητα. Μιλάμε για μια ταινία που μας υπενθυμίζει πόσο σημαντική είναι η οικογένεια, μια οικογένεια που δεν θα σταματήσει να
προσπαθεί ανεξάρτητα από τις επαναλαμβανόμενες αποτυχίες.
The Trial of the Chicago 7 (Δίκη των 7 του Σικάγου)
6 υποψηφιότητες (καλύτερης ταινίας, Β’ Ανδρικού Ρόλου, πρωτότυπου σεναρίου, φωτογραφίας, καλύτερου τραγουδιού, μοντάζ)
Η υπόθεση: Το “The Trial of the Chicago 7”, αφηγείται την ιστορία ενός γκρουπ ακτιβιστών που κατηγορήθηκε για την υποκίνηση των εξεγέρσεων που έλαβαν χώρα στο Συνέδριο των Δημοκρατικών στο Σικάγο του 1968. Η ταινία ακολουθεί τα πραγματικά
γεγονότα του 1968, όπου κατά τη διάρκεια του Συνεδρίου των Δημοκρατικών στο Σικάγο, οι αντιπολεμικές διαδηλώσεις στους δρόμους για όσα συνέβαιναν στο Βιετνάμ πήραν μεγάλες διαστάσεις. Οι οργανωτές της διαδήλωσης κατηγορήθηκαν πως συνωμότησαν και υποκίνησαν την εξέγερση και η δίκη που ακολούθησε είναι μία από τις πιο διαβόητες στην ιστορία.
Γιατί να τη δεις: Το “Trial of the Chicago 7” είναι ένα ισχυρό ιστορικό δράμα που γράφτηκε και σκηνοθετήθηκε από τον Aaron Sorkin, ο οποίος έχει ένα ιδιαίτερο ταλέντο στη συγγραφή τέτοιων ιστοριών (A Few Good Men, Molly’s Game, To Kill a Mockingbird on
Broadway) και πολιτικών σεναρίων (The West Wing). Αυτή η άκαμπτη, προκλητική και φιλόδοξη ταινία αποκαλύπτει το εύρος και το βάθος του αγώνα μεταξύ δυο πολύ διαφορετικών στρατοπέδων των Αμερικανών, που ο καθένας προσπαθεί να καθορίσει τι
σημαίνει έθνος και τι πρεσβεύει. Η ταινία διάρκειας δύο ωρών, παρόλο που παραμένει κυρίως στην αίθουσα του δικαστηρίου, δεν σε κουράζει καθόλου, ενώ περιστασιακά δείχνει και τον έξω κόσμο. Βλέπουμε ασπρόμαυρα πλάνα από τα πραγματικά γεγονότα των
διαδηλώσεων, αστυνομική βαρβαρότητα, και φρικαλέες πράξεις που έλαβαν τότε χώρα, να μεταφέρονται επιδέξια στην οθόνη. Ακόμη, το γεγονός πως ο Sorkin αποφάσισε να κάνει μια τέτοια ταινία και να την κυκλοφορήσει σε μια περίοδο που η σχέση μεταξύ αστυνομίας
και διαδηλωτών είναι ιδιαίτερα έντονη, δείχνει τολμηρότητα και θράσος -που απ’ ότι φαίνεται χρειαζόμασταν. Τέλος, δεν χρειάζεται να αναφερθούμε εκτενώς στις πολύ καλές ερμηνείες που μας προσφέρει η ταινία, τόσο με τους βασικούς όσο και τους δευτερεύοντες ρόλους. Φτάνει μόνο να πούμε πως πρωταγωνιστούν μερικοί από τους κορυφαίους ηθοποιούς της γενιάς μας, όπως ο Eddie Redmayne, o Joseph Gordon-Levitt, o Sacha Baron Cohen κ.α.
The Father
6 υποψηφιότητες (καλύτερης ταινίας, διασκευασμένου σεναρίου, Α’ Ανδρικού ρόλου, Β’ Γυναικείου ρόλου, μοντάζ, καλλιτεχνικής διεύθυνσης)
Η υπόθεση: Η ταινία ακολουθεί την Anne (Olivia Colman), καθώς βλέπει τον πατέρα της Anthony (Anthony Hopkins), να χάνει τη μνήμη του και να αγωνίζεται με την καθημερινή του ζωή. Το κράτημα του στην πραγματικότητα εξασθενεί και βλέποντάς τον να
αποσυντίθεται γίνεται όλο και πιο σκληρό κάθε μέρα. Ουσιαστικά η ιστορία αρχίζει όταν η Anne ανακοινώνει στον πατέρα της πως θα μετακομίσει στο Παρίσι με τον φίλο της, αφήνοντάς τον πίσω μόνο.
Γιατί να τη δεις: Ο σκηνοθέτης Florian Zeller δημιουργεί μια ξεχωριστή ταινία, που θίγει ένα δύσκολο και ευαίσθητο θέμα. Η ταινία καταγράφει έναν άντρα που γλιστράει όλο και περισσότερο στην άνοια, ανήμπορος να θυμηθεί και να κατανοήσει τους ανθρώπους και
τα μέρη γύρω του. Είναι μια ταινία που αποδίδει ένα ανεξήγητα σκληρό στοιχείο της ανθρώπινης κατάστασης, με έναν αναγνωρίσιμο τρόπο, και το κάνει, μάλιστα, με τρόπο που μόνο η καλή τέχνη μπορεί. Ταυτοχρόνως είναι μια ακριβής προσομοίωση του πώς είναι να
αγαπάς κάποιον με άνοια, καθώς και μια εντυπωσιακά αξιόπιστη αντίληψη για το πώς είναι να ζεις ως κάποιος με άνοια. Ο Anthony Hopkins απεικονίζει αριστοτεχνικά τον ηλικιωμένο άνθρωπο, που δεν μπορεί να κάνει τίποτα για να αλλάξει την κατάσταση, στην οποία είναι πλέον -άθελά του- εγκλωβισμένος. Η Olivia Colman -μετά τις αξιοσημείωτες θετικές κριτικές που έχει λάβει για το ρόλο της ως Βασίλισσα Ελισάβετ στη τρίτη και τέταρτη σεζόν του Crown– μας παρουσιάζει μια άλλη πτυχή των δυνατοτήτων της, και έρχεται να
ολοκληρώσει ένα ισχυρό πρωταγωνιστικό δίδυμο.
Promising Young Woman
5 υποψηφιότητες (καλύτερης ταινίας, σκηνοθεσίας, πρωτότυπου σεναρίου, Α’ Γυναικείου Ρόλου, μοντάζ)
Η υπόθεση: Το “Promising Young Woman” μιλά για ζητήματα όπως ο βιασμός και η σεξουαλική παρενόχληση που μαστίζουν την κοινωνία μας, αλλά συχνά αγνοούνται ως «όχι τόσο σοβαρά» από εκείνους που έχουν την εξουσία. Η ταινία ακολουθεί την Cassie (Carey
Mulligan) που θέλει να εκδικηθεί για τον θάνατο της φίλης της Nina. Η Nina βιάστηκε στο κολέγιο, αλλά οι αρχές δεν έλαβαν ποτέ σοβαρά υπόψη τη δήλωσή της και οι κατηγορούμενοι απαλλάχθηκαν. Έτσι, η Cassie θέλοντας να πάρει εκδίκηση, παριστάνει την
μεθυσμένη στα μπαρ, και προσπαθεί να προσελκύσει άντρες, που ένα πράγμα μόνο θα έχουν
στο μυαλό τους.
Γιατί να τη δεις: Σε σενάριο και σκηνοθεσία της Emerald Fennell (γνωστή από το ρόλο της ως Camilla Parker Bowles στο Crown), το Promising Young Woman είναι μια δυνατή ιστορία τραύματος και εκδίκησης, με τόσες πολλές εκπλήξεις που μπορεί να είναι
δύσκολο να μαντέψει κανείς πού πηγαίνει η πλοκή. Η σεξουαλική επίθεση βρίσκεται στο επίκεντρο της ιστορίας και παρόλο που δεν παρουσιάζεται σε κάποια σκηνή, η ιδέα και η μνήμη της ζουν σε κάθε πλάνο. Η ταινία περνάει ένα πολύ σαφές μήνυμα για την τοξική,
σεξιστική κουλτούρα, που επιτρέπει τη σεξουαλική επίθεση να είναι σχετικά ανεξέλεγκτη. Ακόμη, η Mulligan φαίνεται να απολαμβάνει την πρόκληση της εναλλαγής διάθεσης και χαρακτήρα κάθε λίγο και λιγάκι, και μας δείχνει τις σπουδαίες υποκριτικές της ικανότητες.
Πολλοί, ωστόσο, είναι αυτοί που δεν περίμεναν αυτή η ταινία να είναι υποψήφια για Όσκαρ, και από ότι φαίνεται θα έμειναν με το στόμα ανοιχτό, καθώς όχι μόνο είναι υποψήφια αλλά διεκδικεί 5 υποψηφιότητες.
Another Round
2 υποψηφιότητες (διεθνούς ταινίας, σκηνοθεσίας)
Η υπόθεση: Τέσσερις άνδρες (καθηγητές στο επάγγελμα) αποφασίζουν να δοκιμάσουν μια θεωρία από τον Νορβηγό ψυχίατρο Finn Skårderud, η οποία υποδηλώνει ότι ένα επίπεδο αλκοόλ στο αίμα μας, με μια μικρή αλλά σταθερή δόση του κατά τη διάρκεια της εργασίας αλλά και γενικότερα της μέρας, θα βοηθούσε τους ανθρώπους να φτάσουν σε κορυφαία απόδοση. Στην αρχή το πείραμά τους λειτουργεί· γίνονται καλύτεροι δάσκαλοι και βελτιώνονται οι σχέσεις τους, ωστόσο, όμως, φαίνεται ότι όλα θα πάρουν μια αναπάντεχη και ίσως καταστροφική στροφή.
Γιατί να τη δεις: Πρόκειται για έναν συνδυασμό κωμωδίας και δράματος, που μιλά για τη φιλία, την αυτογνωσία, την (αυτο)καταστροφή και για την κρίση της μέσης ηλικίας. Η ιστορία αφηγείται με τρόπο απλό αλλά ουσιαστικό, το πόσο αλλάζει η ζωή του ανθρώπου όταν φτάνει σε μία ηλικία και κατά πόσο μπορεί να ανταπεξέλθει στις καθημερινές του υποχρεώσεις (επαγγελματικές, συναισθηματικές). O Δανός σκηνοθέτης Thomas Vinterberg (The Hunt) φέρνει στο προσκήνιο μια ταινία γεμάτη ζωντάνια, που θα σε κάνει να νιώσεις ειλικρινά ζωντανός και ελεύθερος, ενώ παράλληλα, θα ταυτιστείς σε μεγάλο βαθμό με τους χαρακτήρες. Η ταινία δοξάζει τη ζωή, μέσα από ένα ταξίδι, το οποίο θα σου υπενθυμίσει πως η ευτυχία δεν κρύβεται πάντα εκεί που νομίζεις. Ακόμη, έχει χτιστεί ένα απίστευτο δανέζικο καστ, με φοβερή χημεία και με κύριο και βασικό πρωταγωνιστή τον Mads Mikkelsen σε ένα ρόλο που του απέσπασε το βραβείο του καλύτερου Ευρωπαίου Ηθοποιού στα Βραβεία Ευρωπαϊκού Κινηματογράφου ενώ και η ταινία κατάφερε να αποσπάσει το βραβείο του καλύτερου Ευρωπαϊκού φιλμ για το 2020, τοποθετώντας την άμεσα στην κορυφή για τη νίκη ενός Όσκαρ.
Collective
2 υποψηφιότητες (διεθνούς ταινίας, ντοκιμαντέρ μεγάλου μήκους)
Η υπόθεση: Το Collective ακολουθεί μια ομάδα Ρουμάνων δημοσιογράφων μετά από μια πυρκαγιά σε ένα νυχτερινό κέντρο το 2015 που σκότωσε 27 άτομα. Άλλοι 37 ακόμη άνθρωποι έχασαν την ζωή τους λίγο αργότερα, πολλοί από τους οποίους έπεσαν θύματα κακής ιατρικής περίθαλψης. Αυτό το γεγονός κατάφερε να καλυφθεί από την κυβέρνηση, και έτσι μια ομάδα ερευνητών δημοσιογράφων ξεκίνησαν τη προσπάθεια, ώστε να ανακαλύψουν μια τεράστια διαφθορά στην καρδιά του ιατρικού συστήματος της χώρας.
Γιατί να τη δεις: Η φιλόδοξη ταινία του Alexander Nanau είναι μόνο η δεύτερη ταινία που έχει προταθεί ποτέ για Όσκαρ και στις δύο κατηγορίες Best Documentary Feature και Best International Feature Film, αλλά αυτό δεν είναι καν το μεγαλύτερο επίτευγμά της.
Το Collective έγραψε ιστορία επειδή είναι η πρώτη ρουμανική ταινία που έχει προταθεί ποτέ στη διεθνή κατηγορία. Η ταινία είναι μια υπενθύμιση ότι τα συστήματα αρνούνται να αλλάξουν από μόνα τους. Ίσως μερικοί άνθρωποι θα απολυθούν, και θα χαρακτηριστούν ως
κακοί στη δουλειά τους αλλά το ίδιο το σύστημα παραμένει ανέγγιχτο, ακριβώς επειδή πάρα πολλοί εμπλεκόμενοι άνθρωποι επωφελούνται από αυτό. Από τις πρώτες σκηνές μέχρι και το φινάλε, βλέπεις ένα συγκλονιστικό θρίλερ που σου θυμίζει την ένταση και την αγωνία της ταινίας Spotlight -πάλι με μια δημοσιογραφική ομάδα που προσπαθούσε να ερευνήσει τη συστηματική κακοποίηση παιδιών από καθολικούς ιερείς.
